| A Fidel Castro | Στον Φιντέλ Κάστρο |
Por: Pablo Neruda
|
Του Πάμπλο Νερούδα
|
| Fidel, Fidel,
los pueblos te agradecen palabras en acción y hechos que cantan, por eso desde lejos te he traído una copa del vino de mi patria: es la sangre de un pueblo subterráneo que llega de la sombra a tu garganta, son mineros que viven hace siglos sacando fuego de la tierra helada. |
Φιντέλ,
Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούν
λόγια
δραστικά και έργα τραγουδιστά,
γι’
αυτό από μακριά σου ‘χω φέρει
της πατρίδας μου ένα ποτήρι κρασί· το αίμα είναι ενός λαού υπόγειου στο λαρύγγι σου που φτάνει απ’ τη σκιά, μεταλλωρύχοι είναι που ζουν αιώνες απ’ την παγωμένη γη βγάζοντας φωτιά. |
| Van debajo del
mar por los carbones y cuando vuelven son como fantasmas: se acostumbraron a la noche eterna, les robaron la luz de la jornada y sin embargo aquí tienes la copa de tantos sufrimientos y distancias: la alegría del hombre encarcelado, poblado por tinieblas y esperanzas que adentro de la mina sabe cuando llegó la primavera y su fragancia porque sabe que el hombre está luchando hasta alcanzar la claridad más ancha. |
Για κάρβουνο κάτω απ’ τη θάλασσα πάν και είναι σαν φαντάσματα όταν γυρνάν· τη νύχτα την αιώνια συνηθίσαν, της μέρας το φως τους το κλέψαν αλλά να, εδώ έχεις το ποτήρι, τόσων πικρών και χωρισμών· η χαρά ανθρώπου φυλακισμένου, από σκοτάδια και ελπίδες στοιχειωμένου, που μέσα απ’ το ορυχείο ξέρει πότε η άνοιξη ήρθε και το άρωμά της γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος δίνει μάχη το λαμπρό μεγαλείο μέχρι να φτάσει. |
| Y a Cuba ven
los mineros australes, los hijos solitarios de la pampa, los pastores del frío en Patagonia, los padres del estaño y de la plata, los que casándose con la cordillera sacan el cobre de Chuquicamata, los hombres de autobuses escondidos en poblaciones puras de nostalgia, las mujeres de campos y talleres, los niños que lloraron sus infancias: esta es la copa, tómala, Fidel. |
Και στην Κούβα πάνε του νότου οι
μεταλλωρύχοι, της πάμπας οι γιοί οι μοναχικοί, του κρύου της Παταγονίας οι ποιμένες, του τσίγκου και του ασημιού οι πατέρες, αυτοί που έχοντας παντρευτεί την κορδιλιέρα το χαλκό της Κουτσικαμάτα βγάζουν, των λεωφορείων οι κρυμμένοι άντρες σε οικισμούς αγνούς της νοσταλγίας, των κάμπων και των ραφείων οι γυναίκες, τα παιδιά που την παιδική τους ηλικία κλάψαν· αυτό είναι το ποτήρι, πάρ’ το, Φιντέλ. |
| Está llena de
tantas esperanzas que al beberla sabrás que tu victoria es como el viejo vino de mi patria: no lo hace un hombre sino muchos hombres y no una uva sino muchas plantas: no es una gota sino muchos ríos: no un capitán sino muchas batallas. |
Γεμάτο είναι τόσες ελπίδες που πίνοντάς το θα ξέρεις ότι η νίκη σου είναι σαν της πατρίδας μου το παλιό κρασί· ένας άντρας δεν το κάνει αλλά πολλοί άντρες ούτε ένα σταφύλι αλλά πολλά αμπέλια· μια σταγόνα δεν είναι αλλά πολλά ποτάμια· ούτε ένας πολέμαρχος αλλά πολλές μάχες. |
| Y están
contigo porque representas todo el honor de nuestra lucha larga y si cayera Cuba caeríamos, y vendríamos para levantarla, y si florece con todas sus flores florecerá con nuestra propia savia. |
Και μαζί σου είναι γιατί μέσα σου έχεις την τιμή όλη του μεγάλου μας αγώνα και αν η Κούβα έπεφτε κι εμείς θα πέφταμε, και για να τη σηκώσουμε θα γυρνάγαμε, και αν με όλα τα άνθη της ανθίσει με τον ίδιο μας το χυμό θ’ ανθίσει. |
| Y si se
atreven a tocar la frente de Cuba por tus manos libertada encontrarán los puños de los pueblos, sacaremos las armas enterradas: la sangre y el orgullo acudirán a defender a Cuba bienamada. |
Κι αν το μέτωπο τολμήσουν ν’ αγγίξουν της Κούβας απ’ τα χέρια σου λευτερωμένης τις γροθιές των λαών θα συναντήσουν, τα θαμμένα όπλα θ’ απαντήσουν· το αίμα κι η περηφάνια θα κινήσουν την πολυαγαπημένη Κούβα να υπερασπίσουν. |
Το 1960 o μεγάλος χιλιανός κομμουνιστής ποιητής Πάμπλο Νερούδα εξέδωσε το βιβλίο Canción de Gesta, σε ελεύθερη απόδοση "επικό άσμα" ή "ηρωικό άσμα". Πρόκειται για μια συλλογή αποτελούμενη από 42 ποιήματα, αφιερωμένη κατά κύριο λόγο στην Κούβα αλλά με αναφορές και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο Νερούδα ξεκίνησε το βιβλίο έχοντας υπόψη γενικότερα τα προβλήματα των χωρών της Καραϊβικής κατά τη δεκαετία του '50: οικονομική υπανάπτυξη και εξάρτηση, διεφθαρμένες και ξενόδουλες κυβερνήσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, άπειρα κοινωνικά προβλήματα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν αρχικά το νεοαποικιακό καθεστώς στο Πουέρτο Ρίκο, στο οποίο αφιερώνονται αρκετά ποιήματα, ενώ γίνονται ακόμα αναφορές στη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Βενεζουέλα και τον Παναμά.Έγραφα κάποια ποιήματα για τη μοίρα των νησιών της Καραϊβικής όταν επήλθε η κουβανική επανάσταση [...] Η ηχηρή επιτυχία [...] άλλαξε εν μέρει την πορεία του βιβλίου.
 |
| Φιντέλ Κάστρο και Πάμπλο Νερούδα, Βενεζουέλα 1959 |
 |
| 28 Ιούλη 1954: Γεννιέται ένας γίγαντας που μας γεμίζει με πατρική αγάπη επανασταστικής δύναμης δείχνοντας μας το δρόμο για να φτιάξουμε μα πατρίδα ελεύθερη και κυρίαρχη |
 |
| 7 Δεκέμβρη 1982: Στην επέτειο θανάτου του Σιμόν Μπολίβαρ, κάτω από το μυθικό δέντρο που σύμφωνα με την παράδοση κάλυψε με το φύλλωμά του τον Μπολίβαρ, ορκίστηκε να ανασυγκροτήσει το στρατό και να ξεκινήσει τη μάχη για να φτιάξει μια νέα Δημοκρατία. |
 |
| 4 Φλεβάρη 1992: Πραγματοποιεί εξέγερση ταυτόχρονα σε Μαρακαϊμπο, Καράκας, Βαλένσια και Μαρακάι ("Ημέρα Αξιοπρέπειας") |
 |
| 30 Ιουλίου 2000: Επανεκλέγεται για την περίοδο 2001-2007, σε εκλογές που έγιναν μόλις ενάμιση χρόνο μετά την αρχική προεδρική θητεία |
 |
 |
 |
| Ο «πάπα» στη βεράντα του στη Φίνκα Βιχία (1947) |
Μπορείς να τους πεις ότι ζεις στην Κούβα γιατί… εκεί τα δροσερά πρωινά, δουλεύεις πολύ καλύτερα απ’ ότι έχεις δουλέψει ποτέ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο!
Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ο Μεγάλος Γαλάζιος Ποταμός
Επιστρέφοντας το 1939 από δημοσιογραφική αποστολή στην κόλαση του Ισπανικού Εμφυλίου, όπου σύμφωνα με κάποιες πηγές δεν περιορίστηκε στο ρόλο του ανταποκριτή αλλά τάχθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών με περισσότερο ενεργό τρόπο, αγόρασε έκταση γης σε απόσταση 12 μίλια από την Αβάνα και έχτισε τη Φίνκα Βιχία, την εξοχική του κατοικία όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος από τα επόμενα 20 χρόνια. Είμαι πολύ ευτυχής που είμαι ο πρώτος Κουβανός που κερδίζει αυτό το βραβείο!
Το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των μπαρμπούδος (γενειοφόρων ανταρτών) του Φιντέλ και του Τσε, οι περισσότεροι βορειοαμερικανοί πολίτες εγκατέλειψαν το νησί και τις περιουσίες τους. Ο Χέμινγουεϊ παρέμεινε μέχρι το 1960 όταν λόγοι υγείας επέβαλαν την επιστροφή του στις ΗΠΑ. Το FBI του είχε ανοίξει φάκελο και τον παρακολουθούσε από την εποχή της Ισπανίας, ο διευθυντής ιδιαίτερα της υπηρεσίας, ο πολύς Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, προσπαθούσε απεγνωσμένα να του προσάψει το “στίγμα” του κομμουνιστή, όπως και σε πολλές ακόμα προσωπικότες του προοδευτικού χώρου.  |
| Bar Floridita |
 |
| Μνημείο Ernest Heminway στο Cojimar |
 |
| Miguel Angel Alvelo |
