Η περιπέτεια του Μιγέλ Λιτίν, παράνομα στη Χιλή

Tο 1985, ο Χιλιανός σκηνοθέτης Miguel Littín (γεν. 1942), ελληνικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του και παλαιστινιακής από την πλευρά του πατέρα του, βρίσκεται ήδη 12 χρόνια στην εξορία. Ήδη γνωστός από το 1969, μετά την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, El chacal de Nahueltoro, ταινία με μεγάλο όχι μόνο καλλιτεχνικό αλλά και πολιτικο-κοινωνικό αντίπτυπο στη Χιλή. Το 1971, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Unidad Popular του ανατίθεται από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε η διεύθυνση του κρατικού κινηματογρικού στούντιο (Chile Films). Με το ξέσπασμα του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Πινοτσέτ, την 11^η Σεπτέμβρη 1973, ο Λιτίν είναι ανάμεσα στους πιο καταζητούμενους ανθρώπους, ως στρατευμένος καλλιτέχνης και φίλος του μάρτυρα προέδρου.

Καταφέρνει να φύγει από τη χώρα και να ζήσει στο Μεξικό αρχικά και αργότερα στην Ευρώπη. Το όνομά του περιλαμβάνεται σε μια μακρά λίστα 5.000 φίλων του προηγούμενου καθεστώτος, που η χούντα απαγορεύει την είσοδο στη Χιλή. Αρνούμενος να αποδεχτεί αδρανής την εξορία και το δράμα της πατρίδας του, μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνει και επιχειρεί ένα παράτολμο σχέδιο: να μπει παράνομα στη Χιλή και να γυρίσει κρυφά μια ταινία που θα δείξει στο εξωτερικό εικόνες από μια χώρα που στενάζει 12 χρόνια κάτω από στρατιωτικό καθεστώς.

Ο Λιτίν φθάνει στη Χιλή με πλαστά χαρτιά μεταμφιεσμένος ως Ουρουγουανός επιχειρηματίας και ξεκινά τα γυρίσματα στο Σαντιάγκο αλλά και σε άλλες πόλεις, επικεφαλής τριών ξένων συνεργείων (ενός ιταλικού, ενός γαλλικού και ενός ολλανδικού) και με τη συνεργασία της ντόπιας αντίστασης. Μέσα σε έξι εβδομάδες και πάνω από 7.000 μέτρα φιλμ, αποτυπώνει εικόνες της κατεχόμενης χώρας και παίρνει πλήθος συνεντεύξεις από στελέχη της αντίστασης αλλά και ανώνυμους πολίτες. Η τελική βερσιόν της ταινίας, με τίτλο Acta general de Chile έχει διάρκεια 2 ώρες για το σινεμά και 4 ώρες για την τηλεόραση. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, συναντά τον νομπελίστα συγγραφέα και δημοσιογράφο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, και του δίνει μια εξαντλητική συνέντευξη 18 ηχογραφημένων ωρών, κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας. Μένοντας πιστός στο πνεύμα και τον τόνο της συνέντευξης, ο Μάρκες έγραψε μια νουβέλα που αποδίδει συμπυκνωμένα το περιεχόμενο της συνέντευξης.

Εντουάντο Γκαλεάνο: Συγγραφέας από επάγγελμα, ποδοσφαιριστής από κλήση, "ανθρωπάκος" από επιλογή

Μια μέρα σαν σήμερα, το 1940, γεννήθηκε στην πόλη του Μοντεβιδέο ο Εντουάρντο Χιούζ Γκαλεάνο. Συγγραφέας από επάγγελμα, ποδοσφαιριστής από κλήση, "ανθρωπάκος" από επιλογή. 

Πίστευε πάντα ότι η ζωή είναι για να τη ζεις, και δεν έχει υπάρξει κάποιος, κάποτε, ή κάτι που να τον σταματήσει ακόμα.

Μεγάλη τύχη την έχουμε.

Αντι αφιερώματος για τα γενέθλια του σπουδαίου ουρουγουανού συγγραφέα, μοιραζόμαστε ένα "ανέκδοτο" που κυκλοφόρησε όταν νοσηλεύτηκε πέρσι τέτοια εποχή και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Página 12 της Αργεντινής. Δείχνει το πάθος του για το ποδόσφαιρο, αλλά και το αστείρευτο χιούμορ του, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές.

Ο Εντουάντο Γκαλεάνο αναρρώνει πια στο σπίτι του, μετά από μερικές μέρες νοσηλείας στο Βρετανικό Νοσοκομείο του Μοντεβιδέο. Όταν ακόμα νοσηλευόταν, έφτασε με διπλό κάταγμα ο Τόνι Πατσέκο, μέσος της Πενιαρόλ και ίνδαλμα των οπαδών της, που τοποθετήθηκε στο διπλανό δωμάτιο από αυτό του ουρουγουανού συγγραφέα, εραστή της μπάλας και φανατικού της Νασιονάλ [1]. Ξυπνώντας μετά την αναισθησία, ο Γκαλεάνο είδε πλημμυρισμένους τους διαδρόμους του νοσοκομείου από οπαδούς της Πενιαρόλ με μπλουζάκια και σημαίες οι οποίοι περίμεναν για να χαιρετήσουν τον παίκτη. Ο δημοσιογράφος Ντάρβιν Ντεσμποκάτι διηγήθηκε από το ραδιόφωνο ότι εκείνη τη στιγμή ο συγγραφέας φώναξε εναγωνίως: "Είμαι στην κόλαση, είμαι στην κόλαση!" Βγαίνοντας από τον εφιάλτη, ο Γκαλεάνο και ο ποδοσφαιριστής αντάλλαξαν βιβλία: ο Γκαλεάνο του έκανε δώρο το Los hijos de los días [2] και ο Πατσέκο, την αυτοβιογραφία του Simplemente Tony.

[1] Η Peniarol και η Nacional είναι οι δύο ιστορικότερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ουρουγουάης και "αιώνιοι αντίπαλοι" στην πρωτεύουσα Μοντεβιδέο.

[2] Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Οι μέρες αφηγούνται" από τις εκδόσεις Πάπυρος.

Ιστορικό επίτευγμα για τη Diana Nyad: Έφτασε κολυμπώντας από την Αβάνα στη Φλόριδα

Μετά από 35 χρόνια και 5 προσπάθειες, η αμερικανίδα βετεράνα κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων Diana Nyad πραγματοποίησε το όνειρό της: Να διασχίσει κολυμπώντας τα περίπου 103 μίλια (166 χλμ) που χωρίζουν την Αβάνα από το Key West της Φλόριδας. Η 64χρονη κολυμβήτρια χρειάστηκε περίπου 53 ώρες για να διασχίσει αυτή την απόσταση, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες. Πρόκειται για νέο ρεκόρ απόστασης που έχει διανυθεί από κολυμβητή χωρίς αυτό το προστατευτικό μέσο. 

H Nyad λίγο πριν ξεκινήσει την προσπάθεια της (Αβάνα 31/8)

Η Nyad είχε ξεκινήσει το πρωί του προηγούμενου Σάββατο από την Αβάνα, με την υποστήριξη ομάδας 35 ατόμων (γιατροί, ναυτικοί, δύτες κ.α.). Έφτασε στην ακτή του Key West στις 1.48 μμ της Δευτέρας (τοπική ώρα), όπου της επιφύλαξαν θερμή υποδοχή εκατοντάδες άτομα. Συγχαρητήριο μήνυμα της έστειλε και ο πρόεδρος Ομπάμα στο Twitter.

Στις πρώτες της δηλώσεις μετά από αυτόν το ιστορικό άθλο, είπε ότι έχει να μεταφέρει τρία μηνύματα. Πρώτον, να μην τα παρατάμε ποτέ. Δεύτερο, ότι δεν είμαστε ποτέ πολύ γέροι για να κυνηγάμε το όνειρά μας. Και τρίτον, ότι παρόλο που μοιάζει με μοναχικό άθλημα, απαιτεί ομαδική δουλειά.

Η Nyad είχε κάνει την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα να διασχίσει τα Στενά της Φλόριδας το 1978. Έκανε δύο ακόμα προσπάθειες το 2011 και άλλη μια το 2012. Αν και διένυσε μεγάλο μέρος της απόστασης, δεν κατάφερε να φτάσει στον προορισμό λόγω κακών καιρικών συνθηκών ή παρενόχλησης από μέδουσες και άλλους θαλάσσιους οργανισμούς. Είχε δηλώσει ότι αυτή η πέμπτη προσπάθεια θα ήταν και η τελευταία της μακράς αθλητικής διαδρομής της.

Με αυτή την επιτυχία της η Nyad καταρρίπτει το προηγούμενο ρεκόρ απόστασης χωρίς προσπασία για καρχαρίες, της Penny Palfrey στην ίδια διαδρομή (περίπου 80 μίλια το 2012). Τα Στενά είχε διασχίσει πετυχημένα το 1997 και η 22χρονη αυστραλή Susie Maroney, κολυμπώντας όμως μέσα σε προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες.

Η Diana Nyad θεωρείται η μεγαλύτερη κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων στον κόσμο, με μεγάλα επιτεύγματα όπως τον περίπλου της νήσου Μανχάταν (28 μίλια σε περίπου 8 ώρες) το 1975 και να κολυμπήσει από τις Μπαχάμες στη Φλόριδα το 1979 (απόσταση 102 μιλίων σε 27,5 ώρες). Είναι πολύ δημοφιλής στην Κούβα και έχει ταχθεί υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και της φιλίας των δύο λαών.

Πηγές: Cubadebate, BBC, NY Post

Η Βολιβία αναγνωρίζει ως "Ζωντανή Κληρονομιά" άνδρα 123 ετών

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr

Η κυβέρνηση της Λα Πας παρέδωσε τη Δευτέρα την τιμητική διάκριση "Ζωντανή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας" σε έναν χωρικό που θεωρείται στη Βολιβία, στα 123 χρόνια του, ο γηραιότερος άνθρωπος του κόσμου. Η τιμητική αυτή εκδήλωση προηγείται της επίσημης υποψηφιότητας του Καρμέλο Φλόρες για το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, η οποία θα κατατεθεί το Σεπτέμβριο με έξοδα των βολιβιανών αρχών.

Ο ιθαγενής αϊμάρα Καρμέλο Φλόρες Λάουρα κατοικεί σε μια απομακρυσμένη κοινότητα της επαρχίας Ομασούγιος στα ανατολικά του διαμερίσματος Λα Πας, που περιέχει και την ομώνυμη πρωτεύουσα. Είναι αναλφάβητος, δε μιλά ισπανικά παρά μόνο τη γλώσσα των αϊμάρα και έχει προβλήματα ακοής και όρασης. Παρόλα αυτά εκφράζεται κατανοητά και κινείται με σχετική άνεση. Ο γέροντας είπε ότι το μυστικό για να ζει τόσα χρόνια ήταν η υγεινή διατροφή, βασισμένη κυρίως στο κριθάρι, το καθαρό νερό της περιοχής και το περπάτημα. Δεν καταναλώνει αλκοόλ από τότε που ήταν νέος ενώ μασάει ακόμα φύλλα κόκας.

Ο Φλόρες απέκτησε 5 παιδιά, από τα οποία επιζεί μόνο ο 67χρονος Σεσίλιο. Η συζυγός του πέθανε πριν περίπου 10 χρόνια, ξεπερνώντας κι αυτή πιθανότατα τα 100. Έχει ακόμα 16 εγγόνια και 39 δισέγγονα. Θυμάται ότι πολέμησε στον πόλεμο του Τσάκας το 1933 (κατά της Παραγουάης) και εργαζόταν σε κοντινό ράντσο μέχρι το 1952, όταν η επαναστατική κυβέρνηση απαλλοτρίωσε τις μεγάλες ιδιοκτησίες γης για να κάνει αγροτική μεταρρύθμιση.

Ο Καρμέλο Φλόρες διαβεβαιώνει ότι έχει γεννηθεί στις 16 Ιουλίου 1890, γεγονός που κινητοποίησε μια επιτροπή από την κυβέρνηση της Λα Πας να αναζητήσει τον άνδρα στον οικισμό Φρασκία, 80 χλμ ανατολικά της πρωτεύουσας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων κοντά στη λίμνη Τιτικάκα.

Η ηλικία του Φλόρες έχει προκαλέσει διάφορες διαμάχες και αμφισβητήσεις σε διεθνές επίπεδο, τόσο ως προς την ακρίβεια της ηλικίας του όσο και ως προς την καλή κατάσταση της υγείας του. Η αστυνομική του ταυτότητα αναγράφει όντως έτος γέννησης 1890, αλλά δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης γιατί αυτά άρχισαν να εκδίδονται στη χώρα του το 1940. Διαθέτει ένα πιστοποιητικό βάπτισης, το οποίο οι αρχές αναγνωρίζουν ως νόμιμο έγγραφο, το οποίο ωστόσο δεν έχει δείξει στους δημοσιογράφους. Σε παλιότερες δηλώσεις φέρεται να έχει πει απλά ότι "πρέπει να είμαι 100 ετών, ή περισσότερο".

Στις 23 Ιουλίου το διάσημο βιβλίο των ρεκόρ αναγνώρισε τον ισπανό Σαλουστιάνο Σάντσες, 112 ετών, ως μακροβιότερο άνθρωπο στον κόσμο, μετά το θάνατο του ιάπωνα Χιροεμόν Κιμούρα σε ηλικία 116 ετών. Παρόλα αυτά και οι δύο είναι "νεότεροι" από τον Φλόρες, εφόσον φυσικά τα βολιβιανά αρχεία είναι ακριβή. Σημειοτέον ότι η μεγαλύτερη ηλικία που έχει καταγραφεί στα χρονικά είναι 122 ετών και 164 ημερών, της γαλλίδας Ζαν Καλμέ που πέθανε το 1997.

 

Πηγές: Telesur, Huffington Post, Wikipedia

Η γυναίκες ηγούνται στις επιστήμες στην Κούβα

Οι γυναίκες στην Κούβα κυριαρχούν στον επιστημονικό τομέα, καθώς κατέχουν το 53% περίπου των θέσεων στη διοίκηση, στην έρευνα, καθώς και στα τεχνικά επαγγέλματα και στην παροχή υπηρεσιών. 

Μέχρι και το προηγούμενο έτος, ο αριθμός των εργαζόμενων που συνδέονταν άμεσα με την επιστήμη και την τεχνολογία ήταν 89.947, και από αυτούς οι 47.609 ήταν γυναίκες, σύμφωνα με το στατιστικό δελτίο του 2012 του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής και Πληροφορίας (ΟΝΕΙ) της Κούβας.

Σύμφωνα ακόμα με την εφημερίδα Γκράνμα, που επικαλείται τα δεδομένα του ΟΝΕΙ, από το σύνολο του επιστημονικού προσωπικού, 70.000 σχεδόν είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, από τους οποίους 4.655 ερευνητές ανωτέρου επιπέδου, και 12.678 μέσης εκπαιδεύσεως.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, ο συνολικός αριθμός των εργαζόμενων στις επιστήμες στην Κούβα κατά το προηγούμενο έτος υπολειπόνταν του αντίστοιχου για το 2011.

Πηγή: Cubadebate

Κουβανοί καλλιτέχνες τιμούν το Φιντέλ στον Πολιτιστικό Οίκο της ALBA

Με την ευκαιρία των εορτασμών των 87ων γενεθλίων του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, εγκαινιάστηκε το απόγευμα της 13ης Αυγούστου στον Πολιτιστικό Οίκο της ALBA έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας με πορτρέτα του κουβανού ηγέτη. Στην έκθεση έδωσαν το παρών εκλεκτοί προσκεκλημένοι και διάφορες προσωπικότητες από το χώρο της κουβανικής τέχνης και κουλτούρας καθώς και από τα μέσα ενημέρωσης.

Ένα μεγάλο μανιτάρι, σαν τον ουρανό

Αν χίλιοι ήλιοι λάμψουν ταυτόχρονα μια ημέρα στον ουρανό, ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ένα και μοναδικού… Αλλά θα είναι ο Θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου.

Μαχαμπαράτα (αρχαίο ινδικό κείμενο)
 

Χιροσίμα, Αύγουστος 1945
 

Το αεροπλάνο Β-29 ονομάζεται Ενόλα Γκέι, όπως η μαμά του πιλότου. Το Ενόλα Γκέι έχει ένα παιδί στην κοιλιά του. Το παιδί ονομάζεται Little Boy, έχει μήκος τρία μέτρα και βάρος τέσσερις τόνους.

Πέφτει στις οκτώ και τέταρτο το πρωί. Καθυστερεί ένα λεπτό μέχρι να φτάσει. Η έκρηξη ισοδυναμεί με σαράντα εκατομμύρια φυσίγγια δυναμίτη.

Στη θέση της Χιροσίμα υψώνεται τώρα το ατομικό σύννεφο. Από το φτερό του αεροπλάνου ο φωτογράφος του στρατού Τζόρτζ Κάρον βομβαρδίζει με τη φωτογραφική του μηχανή.

Εκείνο το τεράστιο, πανέμορφο, λευκό μανιτάρι γίνεται το λογότυπο πενήντα πέντε εταιριών της Νέας Υόρκης, και του διαγωνισμού Μις Ατομική Βόμβα στο Λας Βέγκας.

Το 1970, είκοσι πέντε χρόνια μετά, δημοσιεύονται για πρώτη φορά μερικές φωτογραφίες των θυμάτων της ραδιενέργειας, που αποτελούσαν στρατιωτικό απόρρητο.

Το 1995 το Ινστιτούτο Σμισθόνιαν ανακοινώνει στην Ουάσινγκτον μια μεγάλη έκθεση με θέμα τις εκρήξεις στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η κυβέρνηση της απαγορεύει.

Εντουάρντο Γκαλεάνο (Καθρέφτες)

O μηχανικός πολιτισμός άγγιξε μόλις την τελευταία βαθμίδα της θηριωδίας. Στο εγγύς μέλλον, θα πρέπει να διαλέξουμε: ή την ομαδική αυτοκτονία ή τη συνετή χρήση των επιτευγμάτων της επιστήμης.

Αλμπέρ Καμύ (από άρθρο στην εφημερίδα της αντίστασης Combate, 8 Αυγούστου 1945)
 

Αλλά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο ακόμα και από την επίθεση 500 χρόνων στους έγχρωμους λαούς του κόσμου. Είναι ένα πρόβλημα της διαφθοράς της ανθρώπινης νοημοσύνης, που επιτρέπει στους ηγέτες μας να κατασκευάζουν λογικοφανή επιχειρήματας για τερατώδεις πράξεις, και να προτρέπουν τους πολίτες να αποδεχτούν αυτά τα επιχειρήματα, και να εκπαιδεύουν στρατιώτες να ακολουθούν διαταγές. Όσο αυτό συνεχίζεται, θα χρειαζόμαστε να καταρρίπτουμε αυτά τα επιχειρήματα, να αντιστεκόμαστε στις προτροπές.

Χάουαρντ Ζιν (The Progressive Magazine, Αύγουστος 2000)

ΥΓ: Το μεγαλύτερο μέρος προέρχεται από παλιά ανάρτηση στα Κελαηδίσματα

Τιμούν τον Λουίς Μπουνιουέλ στο Μεξικό 30 χρόνια μετά το θάνατό του

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr 

Μεξικάνοι ηθοποιοί και κινηματογραφιστές απέτισαν τη Δευτέρα φόρο τιμής στο Iσπανό σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ (22.2.1900 – 29.7.1983), έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς στην ιστορία της έβδομης τέχνης και δασκάλους του σουρεαλισμού, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από το θάνατό του. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στην κατοικία του Μπουνιουέλ στην Πόλη του Μεξικού, τόπο όπου φιλοξενήθηκε και πραγματοποίησε μεγάλο μέρος του έργου του.

Στην εκδήλωση παρέστη ο Ισπανός γραμματέας παιδείας, πολιτισμού και αθλητισμού, Χοσέ Μαρία Λασάγιε, ο οποίος τόνισε ότι η κατοικία του Μπουνιουέλ σε μεξικανικό έδαφος «ενσαρκώνει κατά κάποιο τρόπο την ανασκόπηση της ζωής και της ύπαρξης κάποιου που είναι θεμελιώδης για να κατανοήσουμε την ιβηροαμερικανή κουλτούρα». Πρόσθεσε ακόμα ότι «η μορφή του Μπουνιουέλ ενσαρκώνει τον τρόπο που αισθάνεται και ζει κάποιος που εγκατάλειψε τη χώρα του για να ξανασυναντηθεί με τον εαυτό του μακριά απ' αυτήν», θυμίζοντας ότι ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του εξαιτίας του ξεσπάσματος του Ισπανικού Εμφυλίου (1936-1939).

Η τιμητική εκδήλωση περιλάμβανε την ανάγνωση του αυτοβιογραφικού έργου του Μπουνιουέλ Mi último suspiro (Η τελευταία πνοή), από προσωπικότητες του μεξικανικού σινεμά όπως η ηθοποιός Σίλβια Πινάλ (πρωταγωνίστρια της "Βιριδιάνα"), ο σκηνοθέτης Αρτούρο Ριπστάιν και ο ζωγράφος Αλμπέρτο Χιρονέλα. Προβλήθηκε επίσης το ντοκυμανταίρ που γύρισε ο Ρομπέρ Βαλερί το 1964 με τίτλο «Λουίς Μπουνιουέλ: Ένας κινηματογραφιστής των καιρών μας», στο οποίο ο καλλιτέχνης εκθέτει τις ιδέες, τις αναμνήσεις και τις εμμονές του.

Η εκδήλωση είχε σκοπό να θυμίσει ότι ο Μπουνιουέλ εντάχθηκε οριστικά στη μεξικάνικη κινηματογραφική βιονηχανία το 1946, όταν προσκλήθηκε από τον παραγωγό Όσκαρ Ντανσίγερς για να γυρίσει την ταινία «Το μεγάλο καζίνο», η οποία, αν και εισπακτική αποτυχία, σημάδεψε την έναρξη μιας ιδιαίτερα παραγωγικής περιόδου του σκηνοθέτη.

Μεταξύ 30 Ιουλίου και 2 Αυγούστου θα προβληθούν, σε διάφορες αίθουσες της μεξικανικής πρωτεύουσας, οι ταινίες που γύρισε ο Μπουνιουέλ στη χώρα, από τις οποίες ξεχωρίζουν Los Olvidados (Ξεχασμένοι από την Κοινωνία - 1950), οποία προκάλεσε σφοδρές κριτικές επειδή πρόβαλε τις κοινωνικές αδικίες της εποχής, και Ensayo de un crimen (Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο Ντέ Λα Κρουθ - 1955).

 

Η οικεία Μπουνιουέλ, στον αριθμό 27 της οδού Φέλιξ Κουέβας, έχει υποστεί μια σειρά από ανακατασκευές από τότε που αγοράστηκε από το ισπανικό κράτος. Από τότε έχει φιλοξενήσει πολιτιστικές εκδηλώσεις σποραδικά.

Ο Ισπανός αξιωματούχος έκφρασε την επιθυμία του αυτός ο χώρος να γίνει «οίκος δημουργών, κέντρο πολιτισμού και έρευνας», γιατί εκεί ήταν που ο Μπουνιουέλ αξιοποίησε τον σουρεαλισμό, «βγάζοντας από το συνηθισμένο αυτό που είχε μέσα». Αν και δεν υπάρχει ακόμα χρονοδιάγραμμα γι’ αυτό το έργο, ο Λασάγιε τόνισε ότι θα προχωρήσει ανάλογα με τα περιθώρια του προϋπολογισμού. «Αυτή η κρίση, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει», πρόσθεσε.

Πηγή: Telesur

60 χρόνια πριν, του Σίλβιο Ροντρίγκες

Ο διάσημος κουβανός τραγουδοποιός Σίλβιο Ροντρίγκες, περιγράφει στο προσωπικό του blog [Segunda Cita] τις αναμνήσεις του από τα γεγονότα της 26ης Ιουλίου 1953. Ήταν μόλις 7 ετών και ζούσε σε μια λαϊκή γειτονία της Αβάνας, όταν τυχαία βρήκε ένα κρυμμένο περιοδικό που είχε το θάρρος να αναφερθεί στα γεγονότα να δημοσιεύσει φωτογραφίες.

Πρίν 60 χρόνια ζούσα στον αριθμό 456 της οδού Σαν Μιγέλ, στο διαμέρισμα #2 του πρώτου ορόφου [...]. Τον προηγούμενο Νοέμβριο είχα συμπληρώσει τα επτά χρόνια. Όταν δεν ήμουν στο σχολείο μου - τότε η ακαδημία Μπράβο, στη συμβολή των οδών Λουσένα και Νεπτούνο -, ζούσα καταδικασμένος σε εκείνο το διαμέρισμα με τα ψηλά υποστηλώματα, ένα από τα σπίτια που αφθονούν στο πολυπληθές κέντρο της Αβάνας, όπου τα δωμάτια είναι σε σειρά, βλέποντας όλα σε ένα διάδρομο που πηγαίνει από το σαλονάκι υποδοχής μέχρι τη μακρινή τραπεζαρία.

[...] Ήταν η Αβάνα του 1953, μια πολή εστεμμένη με φωτεινές επιγραφές, γεμάτη απατηλές βιτρίνες που η μητέρα μου και πολλές άλλες νοικοκυρές συνήθιζαν να χαζεύουν [...].

Εξήντα χρόνια πριν, ίσως μια δυο βδομάδες μετά από την ημέρα σαν σήμερα [26 Ιουλίου], στο καλάθι του μπάνιου εκείνου του διαμερίσματος της οδού Σαν Μιγέλ, βρήκα, κάτω από ένα σωρό με άπλυτα ρούχα, ένα περιοδικό Bohemia [1] που έλεγε: "Χωρίς λογοκρισία". Αρχικά με παραξένεψε να βρω εκεί ένα περιοδικό, αλλά όταν το άνοιξα κατάλαβα ότι το είχαν κρύψει από τα μάτια μου, γιατί οι σελίδες του ήταν γεμάτες από φωτογραφίες άψυχων σωμάτων, μη αναγνωρίσιμων κάτω από τόσο αίμα, κάτω από έναν τίτλο που ανακοίνωνε: "Τα γεγονότα του Σαντιάγο της Κούβας".

Δεν τόλμησα να συνεχίσω να κοιτάζω ή να διαβάσω περισσότερο, σε σύγχυση από το εύρημα και από τις τύψεις για την παραβίαση της θέλησης των μεγαλύτερών μου, αλλά περισσότερο απ' όλα από την βαθιά εντύπωση που μου προκάλεσαν εκείνες οι εικόνες που ακόμα με συγκλονίζουν.

Πολλά χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι εκείνα τα πτώματα ήταν οι μάρτυρες της Μονκάδα.

Πηγή: Segunda Cita

[1] Το αρχαιότερο - εκδίδεται από το 1908 - και με το μεγαλύτερο πρεστίζ περιοδικό στην Κούβα. Εκτός από την ποιότητα της ύλης του, με ειδίκευση σε θέματα κουλτούρας, διακρίθηκε και για την θαρραλέα αντιπολιτευτική στάση του κατά των δικτατόρων Ματσάδο και Μπατίστα. 

Νέος διευθυντής της Διεθνούς Σχολής Κινηματογράφου (EICTV) ο Χερόνιμο Λαμπράδα

Νέος διευθυντής της Διεθνούς Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (EICTV), με έδρα την Αβάνα, διορίστηκε ο κουβανός Χερόνιμο Λαμπράδα, μετά την παραίτηση του προκατόχου του, του Ραφαέλ Ροσάλ από τη Γουατεμάλα.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της σχολης, ο Ροσάλ, διευθυντής από το 2011, παραιτήθηκε για να διευκολύνει την καλύτερη λειτουργία του ιδρύματος. Για το σκοπό αυτό στη θέση του τοποθετήθηκε ο Λαμπράδα, μέχρι πρότινος ακαδημαϊκός αντιπρύτανης της EICTV.

Ο Λαμπράδα θα γίνει ο ένατος διευθυντής μέσα στα 27 χρόνια που λειτουργεί η EICTV, μια σχολή με μεγάλο κύρος στη Λατινική Αμερική και τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Είναι πολύ γνωστός στην Κούβα ως μηχανικός ήχου και μέλος της ιδρυτικής ομάδας καθηγητών του ιδρύματος. Αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας τη συνέχεια του προγράμματος αναφοράς της σχολής σε διεθνές επίπεδο.

Jerónimo Lambrada

Με έδρα το Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος, 26 χλμ έξω από την Αβάνα, η  Διεθνής Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά κέντρα στο είδος του στον κόσμο. Ιδρύθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1986 ως παράρτημα του Ιδρύματος Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου (FNCL), από τον διάσημο κολομβιανό συγγραφέα και δημοσιογράφο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον αργεντινό ποιητή και κινηματογραφιστή Φερνάντο Μπίρι και τον κουβανό δημιουργό και θεωρητικό Χούλιο Γκαρσία Εσπινόσα. Ο στόχος ήταν μια σχολή των "Τριών Κόσμων" για φοιτητές από τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία.

Η σχολή ξεκίνησε τη λειτουργία της με την ενθουσιώδη υποστήριξη της κουβανικής κυβέρνησης και με πρώτο διευθυντή τον Μπίρι, σημαντικό δημιουργό και πρόδρομο του ρεύματος του νέου λατινοαμερικάνικου σινεμά. Ως σχολή εκπαίδευσης καλλιτεχνών, η EICTV είχε μια ιδιαίτερη φιλοσοφία: Να διδάσκουν όχι επαγγελματίες δάσκαλοι, αλλά εν ενεργεία κινηματογραφιστές, ικανοί να μεταδώσουν πρακτικές γνώσεις, "ζωντανή" εμπειρία και διαρκή επικαιροποίηση των γνωστικών αντικειμένων του σινεμά και της τηλεόρασης.

Στις 15 Ιουλίου η EICTV πραγματοποίησε την 22η τελετή αποφοίτησης, κατά την οποία 34 νέοι κινηματογραφιστές ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους. Συνολικά από το 1986 έχουν αποφοιτήσει 810 ειδικοί του κινηματογράφου και της τηλεόρασης από περισσότερες από 50 χώρες. Από αυτούς το 87% προέρχεται από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, την Αφρική και την Ασία, επιβεβαιώνοντας έτσι το σύνθημα "Σχολή όλων των κόσμων".

Πηγές: Telesur, eictv.org

Νέος δίσκος προς τιμήν του Κομπάι Σεγούντο ηχογραφήθηκε στην Κούβα

Ο δίσκος  "Guantanamera, The essential album" ηχογραφήθηκε στην Αβάνα, ως φόρος τιμής στον διάσημο κουβανό μουσικό Μάξιμο Φρανσίσκο Ρεπιλάδο Μουνιός, πιο γνωστό ως Κομπάι Σεγούντο, με την ευκαιρία της δέκατης επετείου από το θάνατό του (13 Ιουλίου 2003).

Πηγή της ετικέτας Rhino της Warner Music, που είναι υπεύθυνη της παραγωγής του δίσκου, αποκάλυψε ότι το νέο άλμπουμ συγκεντρώνει τα 20 καλύτερα τραγούδια του κουβανού μουσικού. Ανάμεσα στις επιτυχίες που θα περιλαμβάνει ο δίσκος ξεχωρίζουν κομμάτια όπως τα Τσαν Τσαν, Μακούσα και Γκουανταναμέρα.

Ο Κομπάι Σεγούντο κέρδιδε τη διεθνή αναγνώριση χάρη στο δίσκο Buena Vista Social Club, χάρη στον οποίο κέρδισε το βραβείο Grammy το 1997. Το άλμπουμ έχει πουλήσει μέχρι τώρα περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και συγκεντρώνει προσωπικότητες της κουβανικής μουσικής όπως η Ομάρα Πορτουόντο, ο Ρούμπεν Γκονσάλες, ο Ιμπραϊμ Φερέρ και ο Ελίαδες Οτσόα.

Ο Κομπάι Σεγούντο γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1907 στο Σιμπονέι της επαρχίας του Σαντιάγο ντε Κούβα και ξεκίνησε τη μουσική καριέρα του από πολύ νεαρή ηλικία και ως αυτοδίδακτος, καθώς το ταλέντο του τον βοήθησε να εφεύρει το δικό του μουσικό όργανο (el armónico), ένα συνδυασμό της κλασικής ισπανικής κιθάρας και του κουβανικού τρες.

Με το χαρακτηριστικό του καπέλο και πάντα με ένα πούρο στο χέρι, ο Κομπάι Σεγούντο θεωρούνταν ζωντανή μνήμη της μουσικής σον, της πιο αντιπροσωπευτικής μουσικής της ανατολικής Κούβας με πάνω από έναν αιώνα μουσικής παράδοσης.

Στις 15 Νοεμβρίου 1997 το κουβανικό κράτους του απένειμε το παράσημο του τάγματος Φέλιξ Βαρέλα, την ύψιστη διάκριση στο χώρο των τεχνών. Πέθανε σε ηλικία 95 ετών, φτάνοντας σχεδόν τα χρόνια της γιαγιάς του που γεννήθηκε σκλάβα και κατάφερε να πεθάνει ελεύθερη σε ηλικία 106 ετών. 

Αναλυτικά τα 20 κομμάτια του δίσκου

01.- Guantanamera
02.- El día que me quieras
03.- Enamorada
04.- Chan chan
05.-El camisón de Pepa
06.- La bella cubana
07.- Te doy la vida
08.- La Juma de ayer (con Pio Leyva)
09.-La negra Tomasa
10.- Sarandonga
11.- Al toro
12.- Chicharrones
13.- Desdichado
14.- Clara Bella
15.- La Cleptomana
16.- Te apartas de mi
17.- Y tú que has hecho ( Buena Vista S.C. )
18.- Macusa (Directo Teatro )
19.-Malagueña (Directo Teatro )
20.- Son de la loma (Directo Teatro )

Πηγές: Telesur, levykauppax.fi, Wikipedia

Νέο βραβείο δημοσιογραφίας "Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες" στο Μεντεγίν της Κολομβίας

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr

Το Μεντεγίν της Κολομβίας, που έχει χαρακτηριστεί από τη Wall Street Journal ως η πιο πρωτοποριακή πόλη στον κόσμο, φιλοξένησε στις 8 Ιουλίου τα πρώτα βραβεία δημοσιογραφίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τις καλυτερες δουλειές δημοσιογράφων που δημοσιεύονται στην ισπανική και πορτογαλική γλώσσα, στις χώρες της αμερικανικής ηπείρου και στην ιβηρική χερσόνησο.

Το Ίδρυμα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τη Νέα Ιβηροαμερικανική Δημοσιογραφία (FNPI) και ο δήμος του Μεντεγίν ηγούνται μιας συνεργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα μαζί με την τράπεζα Bancolombia και τον επιχειρηματικό όμιλο Grupo Sura στην πατρίδα του νομπελίστα κολομβιανού συγγραφέα, ο οποίος ήταν και σπουδαίος δημοσιογράφος. 

Το Μεντεγίν φιλοξενεί αυτό το βραβείο το οποίο εμπνέεται από τα ιδανικά του ιδρυτή του FNPI - οποίος σε μια από τις διάσημες φράσεις του είχα χαρακτηρίσει τη δημοσιογραφία "το καλύτερα επάγγελμα στον κόσμο" - και τη δυναμική της καινοτομίας και της ηγετικής θέσης της πόλης.

Στην τελετή της παρουσίασης της 8ης Ιουλίου στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Μεντεγίν, θα τεθούν οι βάσεις του διαγωνισμού. Στην εκδήλωση θα προεδρεύσει ο δήμαρχος του Μεντεγίν, Ανίμπαλ Γκαβίρια και ο γενικός διευθυντής του FNPI, Χάιμε Αμπέγιο Μπάνφι. Μαζί τους θα παρίστανται οι καθηγητές του ιδρύματος, Μαρία Τερέσα Ροντέρος, Χερμάν Ρέι και Έκτορ Άμπαντ Φασιολίνσε, οι οποίοι είναι και μέλη ης κριτικής επιτροπής του βραβείου.

Σύμφωνα με τον Αμπέγιο Μπάνφι, "η θέσπιση του βραβείου δημοσιογραφίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αντιπροσωπεύει μια ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που παραδοσιακά καθορίζονται οι κατηγορίες αυτών των διακρίσεων, καθώς η κριτική επιτροπή και το FNPI έχουν αναλάβει το ρίσκο να δουλέψουν με τον υβριδισμό και τη σύγκλιση που χαρακτηρίζουν μια εποχή βαθιών μετασχηματισμών στο επάγγελμα".

Το Νοέμβρη, το Μεντεγίν θα γίνει το σκηνικό μιας γιορτής της δημοσιογραφίας, κατά το γεγονός της βράβευσης στο οποίο θα συμμετέχει όλη η πόλη, με εκδηλώσεις ανοιχτές στο κοινό, μεταξύ των οποίων θα υπάρχουν διαλέξεις, εργαστήρια και εκθέσεις με ό,τι καλύτερο από την ιβηροαμερικανική δημοσιογραφία. Αυτές οι εκδηλώσεις θα προβληθούν επίσης σε όλο τον κόσμο μέσω μεταδόσεων από το ίντερνετ.

Μετά την εναρκτήρια εκδήλωση στο Μεντεγίν στις 8 Ιουλίου, θα ακολουθήσουν αντίστοιχες εκδηλώσεις στο Σαντιάγο της Χιλής (9 Ιουλίου), στη Λίμα του Περού (11 Ιουλίου), και στην Πόλη του Μεξικού, στις 8 Αυγούστου.

 Πηγή: fnpi.org

Την ύπαρξη αυτοκρατορία προγενέστερης των Ίνκας στο Περού υποστηρίζουν νέα ευρήματα

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr

Ο Πολωνός ερευνητής, Κριστόφ Μακόφσκι, ανακοίνωσε την προηγούμενη Παρασκευή ότι η πρόσφατα ανακάλυψη ενός νεκρικού θαλάμου με λείψανα από περισσότερες από 50 γυναίκες ευγενείς της φυλής Ουάρι, στο Ουαρμέι του βόρειου Περού, αντιστοιχεί σε μια αυτοκρατορία προγενέστερη των Ίνκα, η οποία, όπως και αυτή των Ίνκα, περιλάμβανε και άλλους πολιτισμούς και επεκτάθηκε με τη στρατιωτική ισχύ.

Ο Μακόφσκι έδειξε ότι οι Ουάρι, των οποίων το κέντρο βρισκόταν στην περιοχή των Νότιων Άνδεων της Αρεκίπα, ήταν μια συνομοσπονδία, όπως κάθε αυτοκρατορία. Είχε τάξη ευγενών και ηγέτη, σαν τον Μάνκο Καπάκ, τον πρώτο αυτοκράτορα των Ίνκα. Αυτός ο ηγέτης, χάρη στη στρατιωτική του δύναμη, πέτυχε να ενσωματώσει πολύ κόσμο, με τη θέλησή του ή με τη βία.

Το εύρημα, όπως είπε, προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την παρακμή του βόρειου προ-ινκαϊκού πολιτισμού Μοτσίκα και την κατάκτηση των πολιτισμών της βόρειας ακτής του Περού από την αυτοκρατορία Ουάρι.

Σύμφωνα με τον Μακόφσκι, τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τη σημασία που δίνουν στους Ουάρι οι μελετητές αυτού του πολιτισμού, ως πιθανού πρωταγωνιστή μιας απότομης αλλαγής στην ιστορία του πολιτισμού των Άνδεων κατά την περίοδο μεταξύ 600 και 1000 μ.Χ.

Ο Πολωνός αρχαιολόγος δήλωσε ότι υπήρξαν και επιρροές των πολιτισμών του Βορρά στο Νότο, αλλά όχι βαθιές. Αντίθετα, από το 600 μ.Χ. παρατηρείται καθολική αλλαγή στις τεχνολογίες, στις τεχνικές κατασκευής, στον τρόπο ένδυσης, κόμμωσης, ύφανσης και βαφής, στη χειροτεχνία, στη διάδοση των γνώσεων του χαλκού καθώς και το απόγειο της παραγωγής αργύρου. Με άλλα λόγια, οι γνώσεις που προέρχονται από το Νότο επιβάλονται στο Βορρά και αλλάζουν όλα τα σύμβολα εξουσίας και τα στοιχεία τελετουργίας.

Πηγή: Telesur

El Caso de Costas Sakkas, en huelga de hambre desde el 4 de junio

Costas Sakkas, un anarquista de 29 años, sigue en huelga de hambre por más de 30 días, desde el 4 de junio. Sakkas fue detenido el 4 de diciembre de 2010 por posesión de armas de fuego y supuesta participación en una organización terrorista desconocida. Él solo admitió la posesión de las armas y sus principios anarquistas.

Sin embargo, 4 meses después, y sin ninguna evidencia más, se acusa por ser miembro de la organización de lucha armada “Sinomosía Pirínon tis Fotiás” – SPF – (Conspiració de Nucleos del Fuego). El mismo Sakkas afirma que es víctima de una maquinacíón por parte del entonces ministro de Justicia, Cristos Papoutsis, con el fin de promocionar un éxito de su gobierno contra el terrorismo.

Poco antes de cumplir 18 meses encarcelado sin juicio – máximo period de prisión preventina según la constitución griega – Sakkas se acusa por 160 ataques con explosivos, por los cuales SPF se ha asumido la responsabilidad. En consecuencia, su periodo de prisión preventiva se extiende hasta los 30 meses.

Dicha periodo – el máximo por dos casos judiciales según la ley – expira el 4 de junio, y Sakkas toma la gran decisión de empezar una huelga de hambre como ultimo medio de proclamar su inocencia y pedir su liberación. Hasta ahora ha perdido por lo menos el 10% de su peso y su estado de salud sigue deteriorando.

La semana pasada fue crítica para su caso, porque los jueces rechazaron la última petición de liberación por parte de la defensa. Además, el partido de Nueva Democracia (derecha), que constituye el elemento mayoritario del gobierno de coalición griego, caracterizó Sakkas como “acusado por anarquísmo”: Una incuestionable demostración de persecución por creencias políticas.

Costas Sakkas concluye su declaración, en la que explica las razones por las cuales se hace la huelga de hambre, con unos versos del poema “Muere Lentamente”de Pablo Neruda, el poeta de la lucha y también del amor.

Muere lentamente [...],
quien no arriesga lo cierto por lo incierto
para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida,
huir de los consejos sensatos.    

[...] Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo
exige un esfuerzo mucho mayor
que el simple hecho de respirar.

Ο Λεονάρδο Παδούρα στον Ιανό

 

Την Τετάρτη 26/6, στις 8.00 μ.μ., ο Λεονάρδο Παδούρα Φουέντες ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος στην εκδήλωση του βιβλιοπωλείου Ιανός, στα πλαίσια της σειράς «Συγγραφείς του Κόσμου». Ο δημοφιλής και στην Ελλάδα Kουβανός συγγραφέας μίλησε με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη για το τελευταίο του βιβλίο, «Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά», αλλά και για άλλα θέματα. Τη μετάφραση έκανε ο Κώστας Αθανασίου, ο μεταφραστής των βιβλίων του συγγραφέα που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά.

Ο Λεονάρδο Παδούρα είπε σχετικά με το πιο πάνω βιβλίο - για το οποίο μεταξύ άλλων τιμήθηκε και με το Athens Prize for Literature 2012 - ότι χρειάστηκε έρευνα 5 ετών και ότι δε θα μπορούσε να το γράψει πριν το '90, όταν άνοιξαν τα αρχεία της ΕΣΣΔ και έγιναν γνωστά πράγματα μέχρι τότε άγνωστα από την ιστορία της χώρας, ιδιαίτερα σχετικά με τη δολοφονία του Τρότσκι. Η πλοκή και οι βασικοί χαρακτήρες ακολουθούν τις ιστορικές πηγές, στο βαθμό που ήταν διαθέσιμες και μπορούσαν να ελεγχθούν. Γι’ αυτό το σκοπό συνεργάστηκε με πολλούς ιστορικούς και ερευνητές στην Ισπανία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ κ.α. Προϊόν μυθοπλασίας είναι κυρίως η ζωή του Ραμόν Μερκαδέρ μετά τη φυγή του από την Ισπανία, περίοδο για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα λόγω καταστροφής των σχετικών αρχείων, πιθανότατα από τον ίδιο το Στάλιν.

"Τιτανομαχία" Λεονάρδο Παδούρα και Πέτρου Μάρκαρη

Για το κλείσιμο του 5ου Φεστιβάλ ΛΕΑ που οργάνωσε και φέτος το Ινστιτούτο Θερβάντες, οι διοργανωτές επιφύλαξαν μια «τιτανομαχία» ανάμεσα σε δύο διεθνώς καταξιωμένους συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας, τον Λεονάρδο Παδούρα και τον Πέτρο Μάρκαρη. Τη συζήτηση συντόνισε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Βίκτορ Αντρέσκο.

Οι δύο συγγραφείς, οι οποίοι συμπτωματικά έχουν γράψει από 8 αστυνομικά μυθιστορήματα, συμφώνησαν ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι λογοτεχνικό είδος της πόλης - της Αβάνας, της Βαρκελώνης, της Αθήνας, κατά περίπτωση - και ότι υπάρχει συνάφεια τόσο στη λογοτεχνία όσο και στην κουλτούρα και στην ιδιοσυγκρασία γενικότερα των λαών της «περιφέρειας», πιο συγκεκριμένα της Νότιας Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, σε αντίθεση με τη λογοτεχνία και την κουλτούρα της Βόρειας Ευρώπης και Αμερικής.

Ο Παδούρα ειδικά υποστήριξε ότι το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα οφείλει πολλά σε συγγραφείς της περιφέρειας όπως ο Μανουέλ Βάσκες Μονταλμπάν, ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, ο Αντρέα Καμιλέρι και ο Μάρκαρης. Για τον εαυτό του είπε ότι άρχισε να γράφει στις αρχές της δεκαετίας του 90, μια δύσκολη εποχή για την Κούβα ("Ειδική Περίοδος"), όταν στη λογοτεχνία ξεπηδούσαν νέα ρεύματα που ξέφευγαν από τα περισσότερο πολιτικά και ενθουσιώδη μοτίβα των προηγούμενων δεκαετιών, με νωπό ακόμα το θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης. Έκανε ακόμα αναφορά στο νέο βιβλίο του με τίτλο Herejes που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο στην Ισπανία.

Στο λιμάνι της Αβάνας το ιστιοφόρο "Σιμόν Μπολίβαρ"

Το ιστιοφόρο σκάφος της Σχολής Σιμόν Μπολίβαρ (ΒΕ-11), το οποίο θεωρείται "πρεσβευτής χωρίς σύνορα" της Βενεζουέλας στις θάλασσες του κόσμου, έδεσε τη Δευτέρα στην αποβάθρα Σιέρρα Μαέστρα του λιμανιού της Αβάνας, όπως ανακοίνωσε ο πρέσβης της Βενεζουέλας στην Κούβα, Εντγκάρδο Αντόνιο Ραμίρες.

Ο διπλωμάτης θύμισε σε συνέντευξη τύπου ότι τον Ιούνιο του 2007, ο κομαντάντε Ούγκο Τσάβες και ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο έκαναν τα αποκαλυπτήρια στην Αβάνα του αγάλματος του Φρανσίσκο ντε Μιράντα, του Ναυάρχου της Ειρήνης, στον οποίο το πλήρωμα του σκάφους θα αποδόσει τιμές, καθώς επίσης και στον Σιμόν Μπολίβαρ και στον Χοσέ Μαρτί.

Η επίσκεψη του "Μπολίβαρ" συνοδεύεται από πρόγραμμα διάφορων δραστηριοτήτων, όπως συναντήσεις με αξιωματούχους του λιμανιού και τις αρχές της πόλης, επισκέψεις σε τόπους ιστορικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος στην Αβάνα, στο μαυσωλείο του Τσε στη Σάντα Κλάρα, καθώς και διάφορες αθλητικές δραστηριότητες με δόκιμους της Ναυτικής Ακαδημίας Γκράνμα.

Η Αργεντινή γιορτάζει τα 50 χρόνια της έκδοσης της Rayuela

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ispania.gr

Την προηγούμενη Τετάρτη οι Αργεντίνοι γιόρτασαν, με διάφορες εκδηλώσεις και με μια πολυτελή έκδοση, τα 50 χρόνια από την πρώτη έκδοση της Rayuela [1], του εμβληματικού μυθιστορήματος του Χούλιο Κορτάσαρ, που αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τίτλους του περίφημου "μπουμ" των συγγραφέων της υποηπείρου τη δεκαετία του '60.

Η ειδική αυτή έκδοση του πασίγνωστου μυθιστορήματος, που έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες, παρουσιάστηκε μέσα στη βδομάδα από τις εκδόσεις Alfaguara. Στον πολυτελή τόμο, ο εκδότης έχει συμπεριλάβει ένα χάρτη του Παρισιού, πόλη όπου λαμβάνει χώρα η υπόθεση του έργου, καθώς και ένα ευρετήριο όπου ο ίδιος ο Κορτάσαρ διηγείται την ιστορία του βιβλίου μέσα από επιστολές που έστειλε σε φίλους του.

"Θερμαίνοντας τις μηχανές" LEA

Στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ ΛΕΑ, το Σάββατο 15 Ιουνίου θα εορταστεί το «Θερμαίνοντας τις μηχανές LEA», μια μέρα ποίησης και μουσικής με την ισπανόφωνη κοινότητα που διαμένει στην Ελλάδα στο βιβλιοπωλείο Ποιήματα και Εγκλήματα (Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, βλ. φωτό).

Τη Χιλή εκπροσωπεί ο γνωστός ποιητής και φίλος του Red Solidaria Griega, Χάιμε Σβαρτ, οποίος διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα και έχει μεταφράσει σημαντικά έργα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, όπως το μνημειώδες έργο του Χοσέ Μαρτί Απλοί Στίχοι (Versos Sencillos).

Αναλυτικά το πρόγραμμα της εκδήλωσης:

Σάββατο 15 Ιουνίου, 10:00 μ.μ.

«Θερμαίνοντας τις μηχανές» Για ποιήματα και άλλες συναντήσεις… Ποιητές από την Ιβηρική Χερσόνησο και την Λατινική Αμερική μας μεταφέρουν στις πατρίδες τους με τα ποιήματά τους:

5ο Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις)

Για 5^η συνεχή χρονιά, ο ισπανόφωνος πολιτισμός σάς δίνει ραντεβού στην Αθήνα. Πεντακόσια εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο μιλούν ισπανικά. Στο Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ «Λογοτεχνία εν Αθήναις» - ΛΕΑ, 13 έθνη από τις δύο όχθεις του Ατλαντικού συναντώνται γύρω από τον πολιτισμό και τη λογοτεχνία για 10 μέρες. Το ΛΕΑ αποτελεί πλέον μια συνάντηση εκ των ουκ άνευ στην πολιτιστική ζωή της Ελλάδας (περισσότεροι από 50.000 επισκέπτες μέχρι σήμερα) και έχει γίνει πόλος αναφοράς για την ιβηροαμερικανική λογοτεχνία στην Ευρώπη. Και ακόμα περισσότερο φέτος, που περιμένουμε κάποιους από τους πιο φημισμένους, αναγνωρισμένους και δημοφιλείς δημιουργούς στον κόσμο, όπως ο Λεονάρντο Παδούρα από την Κούβα και ο Πέτρος Μάρκαρης από την Ελλάδα. Το φετινό 5^ο Φεστιβάλ ΛΕΑ θα αποτελέσει σημείο παρουσίασης και συνάντησης της καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής πορείας των σημαντικότερων εκπροσώπων της Ιβηρικής και της Λατινικής Αμερικής, τόσο της ισπανόφωνης όσο και της πορτογαλόφωνης γραμματείας (Πορτογαλία και Βραζιλία), αλλά και της φωτογραφίας, της γελοιογραφίας, της μουσικής, της γαστρονομίας και της ποίησης.

Το 5^ο Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ "Λογοτεχνία εν Αθήναις", διοργανώνεται από το πολιτιστικό περιοδικό SolLatino, το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας και το Ίδρυμα "Μαρία Τσάκος" και για 10 μέρες παρουσιάζει στην Αθήνα μια μεγάλη πολιτιστική γιορτή, με μια έκθεση φωτογραφίας του διάσημου φωτογράφου Ντανιέλ Μορντζίνσκι, μία εβδομάδα αφιερωμένη στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία και μία δεύτερη αφιερωμένη αποκλειστικά στον έντεχνο λόγο, με συναντήσεις, στρογγυλές τράπεζες, ποιητικές βραδιές, αφήγηση παραμυθιών και συναυλίες. Οι προσκεκλημένοι μας είναι καταξιωμένοι λογοτέχνες και συγγραφείς που σφραγίζουν σήμερα με το έργο τους το χώρο των γραμμάτων στην Ιβηρική Χερσόνησο, στην Ευρώπη, και στη Λατινική Αμερική.  Ανάμεσά τους, ο Λεονάρντο Παδούρα και ο Αλέξις Ντίας Πιμιέντα (Κούβα), η Ντούλσε Μαρία Καρντόζο (Πορτογαλία), ο Χόρχε Αρμπελέτσε (Ουρουγουάη), η Άνα Πάουλα Μάια (Βραζιλία), ο Ελικούρα Τσιουαϊλάφ (Χιλή), η Εστέρ Αντρέ (Μεξικό), ο Χουάν Βιθέντε Πικέρας, ο Λουίς Αλμπέρτο ντε Κουένκα και η Αλίθια Μαρίνιο (Ισπανία), ο Ομάρ Φιγκερόα Τούρσιος και η Αδριάνα Νάνι Μοσκέρα (Κολομβία).

Leinier Domínguez: Ο νέος Καπαμπλάνκα;

Μια μεγάλη επιτυχία για το κουβανικό σκάκι στο διεθνές τουρνουά (4ο της σειράς FIDE Grand Prix 2012-2013) που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη. Ο κουβανός γκραν μετρ Λεϊνιέρ Ντομίνγκες επικράτησε στη τελευταία πατρίδα επί του βούλγαρου αντιπάλου του Βέσελιν Τοπάλοφ και κέρδισε τη διοργάνωση με 8 βαθμούς, πρώτος ανάμεσα σε 11 αντιπάλους.

Ο αγώνας με τον Τοπάλοφ ήταν "για γερά νεύρα", όπου ο κουβανός επέδειξε εξαιρετική τεχνική στο φινάλε με τους πύργους και με ένα πιόνι μόλις πλεονέκτημα, που αποδείχτηκε αρκετό για να φτάσει στο θρίαμβο. Ο Λεϊνιέρ (ELO 2723) κέρδισε στη Θεσσαλονίκη 6 παρτίδες, 5 από αυτές με σκακιστές με βαθμολογία ανώτερη των 2700 ELO, έφερε 4 ισοπαλίες και έχασε μόνο στον πρώτο αγώνα από τον αμερικανό Γκάτα Κάμσκι. Ο Κάμσκι προηγούνταν στο τουρνουά μέχρι την προτελευταία αγωνιστική αλλά έχασε κάνοντας σοβαρό σφάλμα στο τελευταίο ματς από τον ιταλό Φαμπιάνο Καρουάνα.

Νέα κουβανική ιστοσελίδα για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Μια νέα διαδιακτυακή εφαρμογή για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ θα παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια της 14ης Διεθνούς Συνδιάσκεψης που θα διεξαχθεί μεταξύ 20 και 23 Ιουνίου στην Αβάνα και είναι αφιερωμένη στον εξέχοντα αμερικανό συγγραφέα, σύμφωνα με τους διοργανωτές.

Η πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής της εκδήλωσης, Άντα Ρόσα Αλφόνσο, ενημέρωσε ότι το δίγλωσσο δίκτυο συνεργασίας με τίτλο «Ημερολόγιο της Ζωής του Έρνεστ Χέμινγουεϊ» θα αποτελέσει μια βάση δεδομένων μέρα προς μέρα της ζωής του συγγραφέα και θα καλύψει τις αντιφάσεις και τα κενά που υπάρχουν στις βιογραφίες του. Η Αλφόνσο διευκρίνισε ακόμα ότι η ιστοσελίδα θα είναι διαθέσιμη από τις 20 Ιουνίου, ημέρα που ξεκινά η συνδιάσκεψη, και αποσκοπεί να συνθέσει αυτό το εικονικό ημερολόγιο της ζωής του συγγραφέα με συνεισφορές αναγνωρίσιμων συνεργατών και λεπτομέρειες, η προέλευση των οποίων θα δισταυρωθεί από ειδικούς έτσι ώστε να διορθωθούν τα λάθη στα αρχεία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 5 ΚΟΥΒΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Kαλούμε όποιο site, blog, σελίδα, επιθυμεί  να προσυπογράψει το ψήφισμα να προσθέσει το url του στα σχόλια της ανάρτησης

 ή να στείλει mail στο  loukiakifisia@gmail.com

Το ψήφισμα θα σταλεί στο ICAP και στα  μέσα ενημέρωσης στην Κούβα.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Χοσέ Μαρτί”, η πολιτιστική, αθλητική ομάδα αλληλεγγύης “Ηasta la Victoria Siempre”, οι Εκδόσεις “Διεθνές Βήμα”, διαχειριστές blogs και σελίδων κοινωνικής δικτύωσης ("Prensa Rebelde", "Cuba de Corazon", "Proyecto Numantino" κ.α.)  συναντηθήκαμε σήμερα 22/5/2013 στην Αθήνα με αφορμή την ευκαιρία της επίσκεψης στη χώρα μας αντιπροσωπείας του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών (ICAP).

Συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις με σκοπό την καλύτερη οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους 5 Κουβανούς ήρωες που κρατούνται άδικα στις φυλακές των ΗΠΑ γιατί τόλμησαν να ξεσκεπάσουν τη δράση και τα επιθετικά σχέδια των τρομοκρατικών ομάδων της μαφίας του Μαϊάμι, αλλά και γενικότερα την αλληλεγγύη μας προς την Κουβανική Επανάσταση και τον λαό του ηρωικού νησιού.

Eκτιμήσαμε ότι πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες που εκφράζουν την αλληλεγγύη, να συμβάλλουμε με όλα τα μέσα, και σε συνεργασία με όλους τους φορείς αλληλεγγύης, ώστε να σπάσει ο τοίχος σιωπής και διαστρέβλωσης που επιβάλλουν τα ΜΜΕ για την υπόθεση των 5 Κουβανών ηρώων και για την Κούβα γενικότερα.

Δηλώνουμε ότι στις δύσκολες ώρες που περνά ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας η αλληλεγγύη με τη Κούβα δεν είναι πολυτέλεια. Αντίθετα η εμπειρία της κουβανικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η παραδειγματική διεθνιστική της αλληλεγγύη αποτελεί πηγή νέας πνοής για εμάς στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης.

Ο Μπιλ Κλίντον επισκέπτεται τον Γκάμπο στην Καρταχένα

"Δεν είναι πια νέος όπως παλιά, αλλά τα μάτια του λάμπουν". Αυτό δήλωσε ο  Μπιλ Κλίντον μετά τη σύντομη συνάντησή του με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, την προηγούμενη Τετάρτη στην Καρταχένα της Κολομβίας.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ (1993 - 2001) βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην πόλη της Καραϊβικής για να παραστεί σε εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα, και με την ευκαιρία συναντήθηκε με το νομπελίστα συγγραφέα (1982), τον οποίο χαρακτήρισε παλιό φίλο και είπε ότι αγαπάει, σε δηλώσεις που έκανε στην εφημερίδα El Tiempo της Μποκοτά, η οποία δημοσίευσε και φωτογραφίες από τη συνάντηση.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, στον Κλίντον "δεν χωρούσε το χαμόγελο στο πρόσωπο" όταν βγήκε από το σπίτι του Γκάμπο, που υποδέχτηκε τον πρώην πρόεδρο ντυμένος στα λευκά μαζί με τη σύζυγό του, Μερσέντες Μπάρτσα, με την οποία μένει μόνιμα στην Πόλη του Μεξικού και περνά μερικές μέρες ξεκούρασης στην παλιά αποικιακή πόλη της Καρταχένα των Ινδιών.

Το Ελ Σαλβαδορ τιμά τον ποιητή Ρόκε Ντάλτον

Την προηγούμενη Παρασκευή το κοινοβούλιο του Ελ Σαλβαδόρ κήρυξε την 14η του Μάη Εθνική Ημέρα Ποίησης, για να τιμήσει τη μνήμη του σπουδαίου ποιητή και πολιτικού αγωνιστή Ρόκε Ντάλτον.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του κυβερνώντος Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN) - πρώην αντάρτικη οργάνωση που εξελίχθηκε σε πολιτικό κόμμα μετά τη λήξη του εμφυλίου - η απόφαση αυτή πάρθηκε με την ευκαιρία της 38ης επετείου της δολοφονίας του ποιητή. Υπερψηφίστηκε από 47 από τα 84 μέλη του κοινοβουλίου. Μόνο το αντιπολιτευόμενο δεξιό κόμμα ARENA δεν στήριξε την πρόταση.

Σύμφωνα με το βουλευτή του FMLN Γιοάλμο Καμπρέρα, "Η 14η Μαΐου, από σήμερα, αποτίει φόρο τιμής σε όλους τους σαλβαδοριανούς ποιητές, αλλά βασικά στον αείμνηστο, τον αθάνατο Ρόκε Ντάλτον".

Τσάκας και ουρανός

Ugo de Censi

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ispania.gr

Ο διάσημος Ισπανοπερουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010), δημοσίευσε πρόσφατα στην δεκαπενθήμερη στήλη του Piedra de Toque [Λυδία Λίθος] στην ισπανική El País ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο Chacas y el cielo (Τσάκας και ουρανός). Σ’ αυτό, περιγράφει το θαυμαστό έργο του Ιταλού ιερέα Ούγκο ντε Τσένσι, ο οποίος εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες έχει πετύχει ένα πραγματικό θαύμα σε μια από τις πιο φτωχές και απομονωμένες περιοχές των Άνδεων.

Αναρχικός, οραματιστής και άνθρωπος της δράσης, ο Ιταλός ιερέας Ούγκο ντε Τσένσι έχει φέρει σε πέρας σ’ αυτή την περιοχή, μια από τις πιο φτωχές του Περού, μια πραγματική οικονομική και κοινωνική επανάσταση.

Η Τσάκας είναι πιο κοντά στον ουρανό από οποιοδήποτε άλλον τόπο στον πλανήτη. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να σκαρφαλώσεις τις χιονοσκεπείς κορφές της κορδιλιέρας των Άνδεων, να διασχίσεις ιλιγγιώδεις αβύσσους, υψόμετρα που αγγίζουν τα 5.000 μέτρα και μετά να κατέβεις, από απόκρημνες πλαγιές πάνω από τις οποίες πετάνε οι κόνδορες, στο στενό Κοντσούκος, στο διαμέρισμα Ανκάς. Εκεί, ανάμεσα σε χαράδρες, ρυάκια, λίμνες, καλλιεργημένα χωράφια, βοσκοτόπια και ένα περίγραμμα όπου διακρίνονται όλοι οι τόνοι του πράσινου βρίσκεται το χωριό, χιλίων πεντακοσίων κατοίκων και πρωτεύουσα μιας επαρχίας που φιλοξενεί περισσότερες από είκοσι χιλιάδες.

Η εξαιρετική ομορφιά αυτού του τόπου δεν είναι μόνο φυσική, αλλά επίσης κοινωνική και πνευματική, χάρη στον πατέρα Ούγκο ντε Τσένσι, έναν Ιταλό ιερέα που έφτασε στην Τσάκας ως παπάς της ενορίας το 1976. Ψηλός, εύγλωττος, συμπαθής, ρωμαλέος, ευκίνητος παρά τα σχεδόν 90 χρόνια του, διαθέτει μια μεταδοτική ενέργεια και μια θέληση ικανή να κινήσει βουνά. Μέσα στα 37 χρόνια που έχει εδώ έχει μετατρέψει την περιοχή, μια από τις πιο φτωχές του Περού, σε έναν κόσμο ειρήνης και δουλειάς, ανθρώπινης αλληλεγγύης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.