Papa: Hemingway in Cuba - Ο Χέμινγουεϊ επιστρέφει στην Κούβα

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έφυγε από την Κούβα λίγο μετά το θρίαμβο της Επανάστασης και στην αρχή του οικονομικού αποκλεισμού των ΗΠΑ στο νησί.  Σχεδόν 60 χρόνια μετά, ο συγγραφέας του Ο γέρος και η Θάλασσα επιστρέφει στο νησί χάρη στη μαγεία του σινεμά, με το πρώτη χολιγουντιανή ταινία μεγάλου μήκους που γυρίζεται στην Κούβα μετά το 1959.

Πρόκειται για την ταινία: Πάπα, ο Χέμινγουεϊ στην Κούβα, η οποία γυρίστηκε με την άδεια των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Κούβας πριν την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

«Ο Χέμινγουεϊ έφυγε όταν οι πόρτες έκλειναν και άφησε το αγαπημένο σπίτι του όπου έμεινε για πολλά, πολλά χρόνια για να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες και να πεθάνει 18 μήνες μετά. Σήμερα, ο Χέμινγουεϊ έχει επιστρέψει για να βοηθήσει να ανοίξουν οι πόρτες εκ νέου», είπε ο πρωταγωνιστής του έργου, Άντριαν Σπαρκς, σε μια πρόσφατη συνέντευξη.

Ο «Πάπα», όπως αποκαλούσαν με αγάπη τον Χέμινγουεϊ, έζησε στην Κούβα από το 1939 μέχρι το 1960. Έδωσε τέλος στη ζωή του στο Άινταχο το 1961, λίγα χρόνια αφού κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας για κλασικά έργα όπως Αποχαιρετισμός στα Όπλα, Για ποιον χτυπά η καμπάνα και Ο Γέρος και η Θάλασσα. Κέρδισε επίσης το βραβείο Πούλιτζερ για το τελευταίο έργο, το οποίο έγραψε στην Κούβα.

Η ταινία που γυρίστηκε από τον Μπομπ Γιάρι έκανε ντεμπούτο στις αίθουσες την προηγούμενη Παρασκευή. Πρόκειται για αμερικανική, κουβανική και καναδική συμπαραγωγή βασισμένη στο αυτοβιογραφικό σενάριο του Ντεν Μπαρτ Πετιτκλέρκ, ο οποίος πέθανε το 2006. Παρουσιάζει τον Πετιτκλέρκ ως το νεαρό δημοσιογράφο Εντ Μάιερς, ενσαρκωμένο από τον Τζιοβάνι Ρίμπισι, ο οποίος γνωρίζει τον Χέμινγουεϊ στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και γίνονται φίλοι. Παίζουν ακόμα οι Τζοέλι Ρίτσαρντσον, Μίνκα Κέλι και Τζέιμς Ρέμαρ. 

Μετά από πολλές επισκέψεις στο σπίτι του, ο Μάιερς γνωρίζει το μεγαλείο του ήρωα του, την αμοιβαία αγάπη για την Κούβα και το λαό της, και τα προβλήματα που τον βασανίζουν.

«Έχουν γίνει πολλές ταινίες για τον Χέμινγουεϊ. Αυτή είναι η πρώτη που προσεγγίζει αυτή την περίοδο της ζωής του», είπε ο Σπαρκς, ο οποίος μοιάζει φυσιογνωμικά καταπληκτικά με τον Χέμινγουεϊ.

Η ταινία εστιάζει στο σπίτι του συγγραφέα, τη Finca Vigía, αλλά δείχνει και άλλες τοποθεσίες της Κούβας, όπως το μπαρ Φλοριδίτα, όπου ο Χέμινγουεϊ έπινε νταϊκιρί σε μεγάλες ποσότητες, και το ξενοδοχείο Ambos Mundos (Δύο Κόσμοι), όπου έζησε προσωρινά.

Το γύρισμα έγινε μέσα σε 9 ημέρες το 2013 και μεταξύ Απριλίου και Μαΐου 2014, σύμφωνα με τον Γιάρι. Το Δεκέμβριο του 2014, ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα ανήγγειλε ότι Κούβα και Ηνωμένες Πολιτείες θα άρχιζαν τη διαπραγμάτευση της αποκατάστασης των διπλωματικών τους σχέσεων.

Είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που γυρίζεται στο νησί με σκηνοθέτη και ηθοποιούς από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και προηγουμένως άλλες παραγωγές από τη Βόρεια Αμερική είχαν γυριστεί στην Κούβα, όπως το ντοκιμαντέρ του 1999 Buena Vista Social Club, σε σκηνοθεσία του γερμανού Βιμ Βέντερς.

Ο Γιάρι, παραγωγός του τιμημένου με Όσκαρ Crash, είπε ότι το πιο δύσκολο στην υλοποίηση της ταινίας δεν ήταν η χρηματοδότηση (κόστισε λιγότερο από 3 εκατομμύρια δολάρια) ούτε οι ελλείψεις σε τεχνικά κλιμάκια, αλλά η παραχώρηση αδειών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά ο «Πάπα» κατάφερε να πάρει τις απαιτούμενες άδειες ως δραματική ταινία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά. Βοήθησαν επίσης οι δημοκρατικές γερουσιάστριες της Καλιφόρνιας Ντάιαν Φάινσταϊν και Μπάρμπαρα Μπόξερ. Η ταινία έγινε χωρίς κάποια εταιρία ως εγγυητή, όπως απαιτείται σε ανεξάρτητες παραγωγές, καθώς καμία εταιρία δεν είχε εμπειρία με την Κούβα.

Η κουβανική κυβέρνηση συνεργάστηκε στην παραγωγή και επέτρεψε τη χρήση της Finca Vigía, του σπιτιού του Χέμινγουεϊ που σήμερα είναι μουσείο και μπορεί να το δει κανείς μόνο από τα παράθυρα, 16 χιλιόμετρα ΝΑ της Αβάνας. Η Κούβα δάνεισε επίσης μια από τις γραφομηχανές που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας και επέτρεψε τη συνεργασία του Κουβανικού Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC), που βοήθησε με τα σκηνικά, τα κοστούμια και ντόπιους ηθοποιούς.

Μετά τον «Πάπα», που παρουσιάστηκε τον προηγούμενο Δεκέμβριο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αβάνας, παραγωγές ταινιών όπως Fast and Furious και House of Lies, έχουν ζητήσει άδεια για να γυριστούν ή έχουν γυριστεί στην Κούβα.

 Πηγή άρθρου: Cubadebate

Φωτό και trailer ταινίας: IMDB

9 κουβανικές ταινίες στο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου

9 ταινίες μεγάλου μήκους θα συμμετάσχουν στο 37ο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου στην Αβάνα, μεταξύ 3 και 13 Δεκεμβρίου, από τις οποίες οι 4 είναι παραγωγή του Κουβανικού Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC) και οι υπόλοιπες ανεξάρτητες παραγωγές.

Σύμφωνα με δηλώσεις στον τύπο του προέδρου του ινστιτούτου, Ρομπέρτο Σμιθ, ξεχωρίζουν οι ταινίες Vuelos prohibidos (Απαγορευμένες Πτήσεις), του Rigoberto López, Cuba libre (Ελεύθερη Κούβα) του Jorge Luis Sánchez και La cosa humana (Ανθρώπινη Υπόθεση) του Gerardo Chirona.

Θα προβληθούν ακόμα οι ταινίες Xip Zérep, του Juan Padrón, Aventuras de Juan Quinquín του Alexander Rodríguez και El camarón encantado, μια παραγωγή των στούντιο Anima, της επαρχίας Ολγκίν.

Ο πρόεδρος του ICAIC διαβεβαίωσε ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός κατάλληλο για να προβληθεί το μέλλον του σινεμά στην Κούβα, και μια γέφυρα ανάμεσα στα ινστιτούτα και τις ανεξάρτητες παραγωγές.

Τέλος, αναφέρθηκε στην πιθανότητα οργάνωσης φεστιβάλ αποκλειστικά αφιερωμένου στο κουβανικό σινεμά το επόμενο καλοκαίρι.

Πηγή: Cubadebate, Radiorebelde

Ο Σπάικ Λι στην Αβάνα

Ο καταξιωμένος αμερικανός κινηματογραφιστής Spike Lee πραγματοποίησε το προηγούμενο σαββατοκύριακο ιδιωτική επίσκεψη στην Κούβα που περιλάμβανε συνάντηση με προσωπικότητες του κουβανικού σινεμά και στελέχη του Κουβανικού Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC), στην έδρα του στο Ίδρυμα Λουντβιχ.

Ο Σπάικ Λι ομολόγησε το ενδιαφέρον του για την κουβανική κουλτούρα και εκδήλωσε επιπλέον την πρόθεσή του να συνεργαστεί με το ICAIC στο μέλλον. Επίσης στο περιθώριο της συνάντησης του δώρισαν κουβανικές ταινίες και ντοκυμανταίρ.

Ο σκηνοθέτης τόνισε τη σημασία της διατήρησης της κουβανικής κουλτούρας απέναντι στην ομογενοποίηση που φέρνει μαζί της η παγκοσμιοποίηση.

Ο Σπάικ Λι είναι σκηνοθέτης με μεγάλη φιλμογραφία που περιλαμβάνει τίτλους ταινιών όπως Malcolm X, Do the Right Thing, She´s gotta have it και When the levees broke. Φέτος έλαβε τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου από την αμερικανική ακαδημία κινηματογράφου.

50 χρόνια NOW! του Santiago Álvarez

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια για μια από τις σημαντικότερες δουλειές του κορυφαίου κουβανού κινηματογραφιστή Santiago Álvarez: την ταινία μικρού μήκους NOW!

Το 1965 η Κούβα ζούσε ακόμα την απίστευτη θέρμη των πρώτων χρόνων της επανάστασης, ενώ σε διεθνές επίπεδο ξεχώριζαν ειδήσεις για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τα απελευθερωτικά κινήματα σε Λατινική Αμερική και Αφρική, αλλά και το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.

Γυρίζοντας λίγα ακόμα χρόνια πίσω, τo 1960 ξεκίνησαν να γυρίζονται στην Κούβα, ως παραγωγές του νεοσύστατου κινηματογραφικού ινστιτούτου ICAIC, ταινίες μικρού μήκους με εθνική και διεθνή θεματολογία και υπεύθυνο τον Σαντιάγο Άλβαρες (βλ. και παλιότερη ανάρτηση στο Prensa Rebelde). H σειρά είχε τίτλο Noticiero ICAIC Latinoamericano (σε ελεύθερη απόδοση "Λατινοαμερικάνικα Επίκαιρα του ICAIC"), με κάθε ταινία διάρκειας 5-10 λεπτών να προβάλεται εβδομαδιαία στις κινηματογραφικές αίθουσες και στην τηλεόραση. Ήταν μια αξιόλογη συμβολή της Κούβας, με τα πενιχρά τεχνικά μέσα εκείνης της εποχής, στην ενημέρωση και την κουλτούρα. Πολλά από τα ντοκυμανταίρ βραβεύτηκαν και σε διεθνή φεστιβάλ.

Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 οι αγώνες των αφροαμερικανών κατά των φυλετικών διακρίσεων ήταν σχεδόν καθημερινή είδηση: επιθέσεις της αστυνομίας κατά διαδηλωτών, μεροληπτικές δίκες και ποινές φυλάκισης σε ηγέτες κινημάτων, μέχρι και δολοφονίες όπως του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Στην Κούβα ασφαλώς σχετικό υλικό ήταν σπάνιο, σε εποχές προ ίντερνετ, με δεδομένη την επίσημη λογοκρισία στις ΗΠΑ και τις επιπλέον δυσκολίες που προκαλούσε ο αποκλεισμός κατά του νησιού της Καραϊβικής.

To 1963 ο Άλβαρες γνώρισε στο Μεξικό τον σπουδαίο βορειοαμερικανό μουσικό και ακτιβιστή Pete Seeger (1919 - 2014), και από τότε έγιναν φίλοι. Ο Σίγκερ εκείνη την εποχή έκανε σειρά συναυλιών με πολιτικό χαρακτήρα και έκανε δώρο στον Άλβαρες το live δίσκο με τίτλο We Shall Overcome. To ομώνυμο κομμάτι έγινε ηχητική υπόκρουση των ειδήσεων για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που το ICAIC αξιοποιούσε ως θεματα ταινιών μικρού μήκους.

Δύο χρόνια αργότερα, ο Σίγκερ έστειλε στον Άλβαρες ένα δίσκο της σημαντικής αφροαμερικανής αρμηνεύτριας Lena Horne (1917-2010), που περιείχε ένα ξεχωριστό τραγούδι κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ, βασισμένο στη μελωδία του παραδοσιακού εβραϊκού τραγουδίου Hava Nagila. Το εξαιρετικό κομμάτι της Χορν είχε τίτλο Now.

Οι στίχοι του τραγουδιού καλούν σε άμεση δράση κατά του ρατσισμού, επικαλούμενοι μάλιστα το σύνταγμα και ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Τζέφερσον, ο Ουάσινγκτον και ο Λίνκολν. Χαρακτηριστικά προς το τέλος λένε "Το μήνυμα αυτού του τραγουδιού δεν έχει λεπτότητα/ Όχι συζήτηση, όχι αντίλογος/ Θέλουμε περισσότερα από απλές υποσχέσεις/ Πείτε γεια στο μπάρμπα Θωμά/ Πείτε με αφελή/ Ακόμα πιστεύω/ Έχουμε φτιαχτεί ελεύθεροι και ίσοι/ Τώρα/ Τώρα/ Τώρα, τώρα, τώρα, τώρα".

Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον Άλβαρες, να αξιοποιήσει αυτό το θαυμάσιο κομμάτι συνδυάζοντας το με την πραγματικότητα των φυλετικών διακρίσεων - με πρωτογενές υλικό ελάχιστα βιντεοσκοπημένα πλάνα και μερικές στατικές φωτογραφίες - και να δημιουργήσει, μαζί με την ομάδα των πολύ αξιόλογων συνεργατών του, ένα εμβληματικό ντοκυμανταίρ για το πρόσωπο του ρατσισμού και την αστυνομική καταστολή κατά των κοινωνικών κινημάτων στις ΗΠΑ.

Santiago Álvarez (1919-1998)

Ο Σαντιάγο Άλβαρες, ο οποίος αν ζούσε θα γινόταν 96 στις 8 Μαρτίου, δημιούργησε πριν 50 χρόνια  ένα εβδομαδιαίο "επίκαιρο" ασυνήθιστης έντασης και δύναμης, που μερικούς μήνες μετά κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Λειψίας. Το Now, με λιγότερο από 6 λεπτά διάρκεια, είναι ένα μικρό διαμάντι της κινηματογραφικής τέχνης, και πολλοί ειδικοί του χώρου το έχουν χαρακτηρίσει πρώτο βίντεο κλιπ της ιστορίας.

Πηγή: Cubadebate 

Το ICAIC γιορτάζει τα 55 χρόνια του με νέο ντοκουμανταίρ για τους Πέντε

Το ντοκυμανταίρ του κουβανού δημιουργού Pablo Massip με τίτλο Me dicen Cuba (Με λένε Κούβα), θα είναι μια από τις ειδικές προβολές με τις οποίες το Κουβανικό Ινστιτούτο Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC) θα γιορτάσει τα 55 χρόνια του, στις 24 Μαρτίου. Η αβάν πρεμιέ θα γίνει στο θέατρο Τσάρλι Τσάπλιν της Αβάνας στις 25 Μαρτίου, στις 8.30 το βράδυ.

Η αρχική ιδέα για το ντοκυμανταίρ ήταν μια ταινία μέσου μήκους "making of", ενός ακουστικού δίσκου που θα ηχογραφούσε η Εταιρία Μαγνητοφωνήσεων και Μουσικών Εκδόσεων (EGREM) για την υπόθεση των Πέντε Κουβανών Ηρώων. Γρήγορα όμως το πρότζεκτ μεγάλωσε, όπως εξήγησε σε συνέντευξη τύπου ο Μάσιπ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίoς είπε ακόμα ότι για το ντοκυμανταίρ αυτό χρησιμοποιήθηκαν συνεντεύξεις με περισσότερους από 20 μουσικούς και τραγουδιστές που συμμετείχαν στο δίσκο.

Στο υλικό πρωταγωνιστούν κορυφαίοι σύγχρονοι κουβανοί καλλιτέχνες, όπως Sergio Vitier, Silvio Rodríguez, Frank Fernández, Vicente Feliú, Kiki Corona, Amaury Pérez, Juan Formell, Pablo FG, Baby Lores, Raúl Paz, Buena Fe, Lázaro García, Tammy, Vania, Havana D Primera, Yoruba Andabo, el Coro Diminuto y el Nacional, και άλλοι.

«Διαπίστωσα ότι μπορούσα να κάνω μια δουλειά πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν χρησιμοποιούσα τα λόγια των συμμετεχόντων, μπορούσα να μεταφέρω τη σκέψη της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας της Κούβας σχετικά με την πατρίδα, τον έρωτα, τη φιλία και τον ηρωισμό, αξίες οικουμενικές αλλά ταυτόχρονα πολύ κουβανικές», δήλωσε χαρακτηριστικά ο δημιουργός.

Ο Μάσιπ σχολιάσε ακόμα ότι οι μέρες δουλειάς ήταν εξαντλητικές, σχεδόν 2 μήνες εντατικής δουλειάς, κατά τις οποίες κατέγραψαν τη διαδικασία ηχογράφησης στα στούντιο της EGREM και πήραν συνεντεύξεις από τους καλλιτέχνες που δεν μπορούσαν να βιντεοσκοπήσουν κατά τη διάρκεια της ερμηνείας τους.

Όσο για τον τίτλο της ταινίας, αποκάλυψε ότι ήταν ιδέα των Alexander Abreu και Havana de Primera, από το όνομα της πιο πρόσφατης ομώνυμης επιτυχίας τους (βλ. βίντεο), η οποία περιλαμβάνεται τόσο στο μουσικό δίσκο όσο και στο ντοκυμανταίρ. Η ταινία Me dicen Cuba θα προβάλλεται στην Κούβα από τις 27 Μαρτίου έως της 4 Απριλίου και αποτελεί μέρος ενός φιλόδοξου σχεδίου που περιλαμβάνει ακόμα CD, βιβλίο και μια μεγάλη συναυλία, προγραμματισμένη για τις 24 Μαϊου στο θέατρο Καρλ Μαρξ, προς τιμήν των Πέντε.

Πηγή: ain.cu 
Υποτιτλισμός βίντεο: cubaniagriega.blogspot.gr

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 5 ΚΟΥΒΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Kαλούμε όποιο site, blog, σελίδα, επιθυμεί  να προσυπογράψει το ψήφισμα να προσθέσει το url του στα σχόλια της ανάρτησης

 ή να στείλει mail στο  loukiakifisia@gmail.com

Το ψήφισμα θα σταλεί στο ICAP και στα  μέσα ενημέρωσης στην Κούβα.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Χοσέ Μαρτί”, η πολιτιστική, αθλητική ομάδα αλληλεγγύης “Ηasta la Victoria Siempre”, οι Εκδόσεις “Διεθνές Βήμα”, διαχειριστές blogs και σελίδων κοινωνικής δικτύωσης ("Prensa Rebelde", "Cuba de Corazon", "Proyecto Numantino" κ.α.)  συναντηθήκαμε σήμερα 22/5/2013 στην Αθήνα με αφορμή την ευκαιρία της επίσκεψης στη χώρα μας αντιπροσωπείας του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών (ICAP).

Συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις με σκοπό την καλύτερη οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους 5 Κουβανούς ήρωες που κρατούνται άδικα στις φυλακές των ΗΠΑ γιατί τόλμησαν να ξεσκεπάσουν τη δράση και τα επιθετικά σχέδια των τρομοκρατικών ομάδων της μαφίας του Μαϊάμι, αλλά και γενικότερα την αλληλεγγύη μας προς την Κουβανική Επανάσταση και τον λαό του ηρωικού νησιού.

Eκτιμήσαμε ότι πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες που εκφράζουν την αλληλεγγύη, να συμβάλλουμε με όλα τα μέσα, και σε συνεργασία με όλους τους φορείς αλληλεγγύης, ώστε να σπάσει ο τοίχος σιωπής και διαστρέβλωσης που επιβάλλουν τα ΜΜΕ για την υπόθεση των 5 Κουβανών ηρώων και για την Κούβα γενικότερα.

Δηλώνουμε ότι στις δύσκολες ώρες που περνά ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας η αλληλεγγύη με τη Κούβα δεν είναι πολυτέλεια. Αντίθετα η εμπειρία της κουβανικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η παραδειγματική διεθνιστική της αλληλεγγύη αποτελεί πηγή νέας πνοής για εμάς στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης.

Αλφρέδο Γκεβάρα: Μια μορφή αναντικατάστατη

Την προηγούμενη Παρασκευή (19/4) πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο Αλφρέδο Γκεβάρα Βαλντές, εμβληματική προσωπικότητα της κουβανικής κουλτούρας, ιδρυτής του ICAIC και διευθυντής του Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικού Σινεμά της Αβάνας. Ήταν στενός φίλος του Φιντέλ Κάστρο από τα φοιτητικά τους χρόνια στο πανεπιστήμιο της Αβάνας και μαζί του σε κομβικές ιστορικές στιγμές, όπως το Μπογκοτάσο το 1948. Συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα και συνελήφθη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μπατίστα.

Σπούδασε φιλοσοφία και σκηνοθεσία θεάτρου και συνεργάστηκε με μεγάλους δημιουργούς, όπως με το Λουίς Μπουνιουέλ στο μεξικάνικο φιλμ Νασαρίν (1958). Μετά το θρίαμβο της επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο του ανέθεσε να στήσει το νέο κουβανικό σινεμά, καθώς προηγουμένως υπήρχε μεν στο νησί κινηματογραφική βιομηχανία, πλήρως όμως επηρεασμένη και ελεγχόμενη από το Χόλιγουντ. Το Μάρτιο του 1959 ίδρυσε γι’ αυτό το σκοπό το Κουβανικό Ινστιτούτο Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC), ένα από τα σημαντικότερα και πιο πρωτοποριακά κέντρα της Έβδομης Τέχνης στη Λατινική Αμερική, με μεγάλη και πολύ αξιόλογη παραγωγή μέχρι σήμερα. Το 1979 ίδρυσε το Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου της Αβάνας, ένα θεσμό με μεγάλη απήχηση και προβολή διεθνώς, στο οποίο παρέμεινε διευθυντής μέχρι το θάνατό του. Το 1983 διορίστηκε πρέσβης της Κούβας στην UNESCO.

Memorias del subdesarrollo (Μνήμες Υπανάπτυξης)

Αβάνα, 1961. Ενώ η γυναίκα του Λάουρα, η οικογένειά του και οι περισσότεροι άνθρωποι της τάξης του έχουν εγκαταλείψει ή ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το νησί μετά το θρίαμβο της Επανάστασης, ο Σέρχιο (Sergio Corrieri) παραμένει. Περισσότερο από προσωπικό καπρίτσιο και αδιαφορία για την πολιτική παρά λόγω ταύτισης με το νέο καθεστώς. Πρώην εύπορος αστός με καλλιτεχνικές ανησυχίες, δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει σε μια χώρα που μέσα σε λίγους μήνες έχουν αλλάξει πολλά, αλλά επίσης πολλά έχουν μείνει τα ίδια.

Περιδιαβαίνει τους δρόμους της πόλης και προσέχει πράγματα που δεν του έκαναν εντύπωση πριν. Η καταστροφή του EL Encanto θεωρεί ότι έχει σβήσει την παλιά λάμψη της πόλης (από Παρίσι της Καραϊβικής έχει γίνει… Τεγκουσιγκάλπα της Καραϊβικής). Έχει αφαιρεθεί ο αμερικάνικος αετός στο λιμάνι και περιμένουν ένα περιστέρι του Πικάσο για να το βάλουν στη θέση του. Οι γυναίκες στην Κούβα σε κοιτάνε έντονα. Ίσως μόνο οι Ιταλίδες κοιτάνε παρόμοια. Οι λαϊκοί άνθρωποι είναι πάντα εύθυμοι και χαμογελαστοί, παρά τις δυσκολίες της ζωής. Χρησιμοποιούν το ταλέντο τους για να προσαρμοστούν στη στιγμή, δεν μπορούν να συσσωρεύσουν  εμπειρία. Έχουν ανάγκη κάποιον να σκέφτεται γι’ αυτούς (εδώ ο σκηνοθέτης έξυπνα παρεμβάλει ένα πορτρέτο του Φιντέλ στον δρόμο). Σημάδια και μνήμες υπανάπτυξης.