"Θα ήταν ένα θαύμα;", του Ραφαέλ Κάνσελ Μιράντα

Κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης που έχει περάσει ο λαός του Πουέρτο Ρίκο μετά το πέρασμα των τυφώνων Ίρμα και Μαρία, η αστυνομία «αρρώστησε» μαζικά και χθες, ως δια μαγείας, εμφανίστηκαν εκατοντάδες αστυνομικοί ως «δύναμη κρούσης», για να επιτεθούν, να χτυπήσουν και να καταδιώξουν το λαό που συμμετείχε σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των καταχρήσεων της επιτροπούλας δικτατορικού δημοσιονομικού ελέγχου (1) και της αποικιακής κυβερνησούλας. Ποιον αληθινά υπηρετεί η αστυνομία και αυτό το άτομο ο Έκτορ Πεσκέρα (2);

Στέκομαι αλληλέγγυος με όλους εκείνους που υπερασπίζονται το λαό μας. Επαναλαμβάνω εκείνα τα λόγια του Πέδρο Αλμπίσου Κάμπος (3): «Η πατρίδα είναι γενναιότητα και θυσία». Αλλά θέλω να προσθέσω ότι όταν πολεμάς ένας εχθρό οπλισμένο και βίαιο χρειάζεται να έχεις πολλή πονηριά.

Φυσικά και μπορούμε να νικήσουμε· το κεφάλι και την καρδιά τα έχουμε, και τη λογική επίσης! Εμπρός, αγαπημένε λαέ μου!

Rafael Cancel Miranda
21 Φλεβάρη 2018

Πηγή: movimientoninnegron.wordpress.com

(1) Λογοπαίγνιο με τη λέξη junta που στα ισπανικά σημαίνει επιτροπή, συμβούλιο, αλλά και δικτατορία (χούντα).
(2) Héctor Pesquera: Πρώην στέλεχος του FBI και αρχηγός της αστυνομίας του Πουέρτο Ρίκο.
(3) Pedro Albizu Campos (1891-1965): Ιστορικός ηγέτης του αγώνα ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

Ένας Κουβανός γιατρός στην υψηλότερη κορυφή των Άνδεων προς τιμήν του Μαρτί

φωτό: Enrique de Jongh Cobo

 
Στις 28 Γενάρη, στις 3 το απόγευμα, ο δρ Ενρίκε ντε Γιονγκ Κόβο, Κουβανός νευροχειρουργός, ανέβηκε στην κορυφή Ακονγκάουα, στα 6.962 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Η ημέρα δεν επελέγη κατά τύχη. Ο γιατρός ήθελε να γιορτάσει την 165η επέτειο της γέννησης του Χοσέ Μαρτί και να δει με τα ίδια του τα μάτια αυτό που περίγραψε ο Δάσκαλος, στο δοκίμιό του Δική μας Αμερική: «Από τη μάζα του χιονιού υψώνεται, λάμποντας, η Ακονγκάουα. Στα πόδια της, στα σύννεφα, πετάνε οι κόνδορες».

Με την κορδιλιέρα των Άνδεων στην πλάτη του και θερμοκρασία κάτω του -30, ο 57χρονος γιατρός κατάφερε να φτάσει στην κορυφή στην δεύτερη προσπάθειά του, για να θυμίσει στον κόσμο ότι ο Μαρτί ζει πιο πέρα από την εποχή του, και ότι η αγάπη για την Κούβα μας ωθεί επίσης να κινήσουμε και να ανεβούμε βουνά.

Έφερε μαζί του πολύ λίγα υπάρχοντα, διηγείται στη Granma. Τη σημαία με το μοναδικό αστέρι [κουβανική σημαία, στμ], τη σημαία της Κουβανικής Κοινότητας Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής, ένα ζευγάρι γάντια κρεμασμένα στο λαιμό, κάποια πανωφόρια. Τα απαραίτητα για να κρατήσει τις δυνάμεις και να φτάσει στην υψηλότερη κορυφή της αμερικανικής ηπείρου.

Αν και καθημερινά είναι πολλοί οι τυχοδιώκτες που ξεκινούν να ανεβούν στην Ακονγκάουα, που βρίσκεται στην Αργεντινή, δεν υπάρχουν καταγραφές ότι ένας Κουβανός, πριν τον Ενρίκε Γιόνγκ Κόβο, έχει φτάσει σε αυτή την κορυφή.

«Είναι πολλοί οι κίνδυνοι που διατρέχει όταν επιχειρείς να ανέβεις σχεδόν 7.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Το υψόμετρο, το κρύο, οι δυνατοί άνεμοι, η ταχύτητα με την οποία αλλάζει ο καιρός…», δήλωσε στη Granma ο πρόεδρος επίσης της Κουβανικής Κοινότητας Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής, μέσω Facebook.

Αλλά τίποτα δεν τον καθυστέρησε, ούτε καν ο φόβος μην παγώσουν τα δάχτυλά του, όπως συνέβη την πρώτη φορά που προσπάθησε να ανέβει και γι’ αυτό το λόγο χρειάστηκε ιατρική περίθαλψη και θεραπεία με υπερβαρικό θάλαμο. Αυτή τη φορά το πέτυχε, μια 28η Γενάρη προς τιμήν του Μαρτί. «Η δεύτερη φορά ήταν η πετυχημένη», λέει.


Πηγή: Granma.cu
της Alejandra García

Η παλαιστινο-ισραηλινή διένεξη με την πένα ενός Κουβανού σκιτσογράφου

Τα παρακάτω σκίτσα είναι του Κουβανου σκιτσογράφου Adán Iglesias Toledo.

Ο Adán Iglesias Toledo (Αβάνα, 1965) είναι απόφοιτος σχολής Εικαστικών Τεχνών, μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Κούβας (UPEC)  και της Ένωσης Συγγραφέων και Καλλιτεχνών Κούβας (UNEAC).  Συνεργάζεται με την εφημερίδα Juventud Rebelde και με τo ισπανόφωνo πρόγραμμα του αραβικού δορυφορικού καναλιού AL Mayadeen.

Πηγή: Cubadebate.cu
Βιογραφικό καλλιτέχνη: dedete.cu

59 χρόνια Κουβανική Επανάσταση - Σάββατο 3/2, 7.00 μ.μ., Asclaye

facebook event

Roque Dalton: Το 1957 είδα τον Λένιν στη Μόσχα

Roque Dalton (1935-1975)

Και έγραψα τότε ένα ποίημα πολύ οικείων αιτημάτων, απόλυτα σύμφωνα με την ηλικία των είκοσι δύο ετών ενός ανθρώπου που θα ήθελε να είναι σε όλη τη ζωή του είκοσι δύο ετών:

Για τους αγρότες της πατρίδας μου

Θέλω τη φωνή του Λένιν.

Για τους προλετάριους της πατρίδας μου

Θέλω το φως του Λένιν.

Για τους κυνηγημένους της πατρίδας μου

Θέλω την ειρήνη του Λένιν.

Για τη νεολαία της πατρίδας μου

Θέλω την ελπίδα του Λένιν.

Για τους δολοφόνους της πατρίδας μου,

Για τους δεσμοφύλακες της παρτίδας μου,

Για τους λοιδωρούς της πατρίδας μου,

Θέλω το μίσος του Λένιν,

Θέλω την γροθιά του Λένιν,

Θέλω το μπαρούτι του Λένιν.

Εγώ ήμουν τότε ακόμα στρατευμένος με τον καθολικισμό και ωστόσο, πριν επιστρέψω στο Ελ Σαλβαδόρ, μετά τη μεγάλη ευρω-σοβιετική περιοδεία, με ανέκριναν φεύγοντας από τη Λισαβόνα, με εμπόδισαν να προσγειωθώ στην Βαρκελώνη και στα Κανάρια Νησιά, με καταδίωξαν στο Καράκας (όπου αποβιβάστηκα από λάθος των αρχών του Πέρες Χιμένες του λιμανιού της Γκουάιρα), με συνέλαβε το FBI στον Παναμά, κλπ.
Άρχισα να μαθαίνω ότι ο Λένιν, και όλα όσα είχαν σχέση με αυτόν, ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Πολύ σοβαρό.

Πρώτη έκδοση του βιβλίου

Από:  Un libro rojo para Lenin (Ένα κόκκινο βιβλίο για τον Λένιν), Αβάνα 1973

Το 1970, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του Λένιν, ο διευθυντής της Casa de las Américas, Ρομπερτο Φερνάντες Ρεταμάρ, κάλεσε ποιητές από διάφορες χώρες να γράψουν για τον πρωτεργάτη της μπολσεβίκικης επανάστασης. Προκρίθηκαν δύο έργα, του Ρόκε Ντάλτον από το Ελ Σαλβαδόρ και του Ρενέ Ντεπέστρ από την Αϊτή. Η ποιητική συλλογή του Ντάλτον εμπλουτίστηκε με επιπλέον υλικό, όπως αποσπάσματα από έργα του Λένιν και κείμενα άλλων προσωπικοτήτων για τον Λένιν, μέχρι να φτάσει το βιβλίο στην τελική μορφή του το 1973, όταν ο ποιητής βρισκόταν στο Βιετνάμ. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται το παραπάνω ποίημα που είχε γράψει ο Ρόκε Ντάλτον το 1957, όταν βρισκόταν στη Σοβιετική Ένωση προσκεκλημένος σε φοιτητικό φεστιβάλ των κομμουνιστικών νεολαιών. Αυτό το ταξίδι είχε καθοριστική επίδραση στην ιδεολογική αλλά και λογοτεχνική διαμόρφωση του νεαρού φοιτητή από το Ελ Σαλβαδόρ, καθώς γνώρισε συγγραφείς όπως Μιγέλ Άνχελ Αστούριας, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Γκράχαμ Γκριν και ο Χουάν Χέλμαν.

Ο Roque Dalton García γεννήθηκε το 1935 στο Σαν Σαλβαδόρ και στρατεύτηκε πολιτικά από τα φοιτητικά του χρόνια. Πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος σε διάφορες χώρες και έζησε πολλά από αυτά στην Κούβα, όπου έγραψε τα σημαντικότερα έργα του. Το 1973 επέστρεψε στην πατρίδα του για να συμμετάσχει στον ένοπλο αγώνα ανατροπής της δικτατορίας. Το 1975 κατηγορήθηκε από τους συντρόφους του ως ρεβιζιονιστής και κατάσκοπος και εκτελέστηκε, σε ηλικία μόλις 40 ετών. Πολιτικά θεωρείται ετερόδοξος κομμουνιστής καθώς δεν απαρνήθηκε ποτέ τις χριστιανικές καταβολές του. Το έργο του, αποτελούμενο από 13 ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και πολυάριθμα δημοσιογραφικά άρθρα και δοκίμια, χαρακτηρίζεται από ρομαντισμό, ειρωνεία, αυτοσαρκασμό, αίσθημα αυτοθυσίας και πολιτική δέσμευση. Αναγνωρίστηκε κυρίως μετά τον θάνατό του.

Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Ραφαέλ Κάνσελ Μιράντα: Πρόσεχέ τους!

Rafael Cancel Miranda

Ο Ραφαέλ Κάνσελ Μιράντα προειδοποιεί το λαό του Πουέρτο Ρίκο:

No te olvides pueblo mío, dondequiera que te encuentres, que se usó del genocidio para acabar con tu gente.	Λαέ μου μη λησμονείς, όπου και αν βρίσκεσαι, ότι γενοκτονία κάνανε τους ανθρώπους σου για να εξοντώσουν.
Aunque parezca que exagero, y ojalá que así fuera, pero cuántos ya han muerto y cuántos dejan su tierra.	Αν και ότι υπερβάλω φαίνεται, και μακάρι έτσι να ‘ταν, αλλά πόσοι έχουν πεθάνει ήδη και πόσοι τη γη τους αφήνουν.
Y nos seguimos muriendo, y tragedia tras tragedia seguimos oyendo cuentos, pero el oxígeno no llega.	Και συνεχίζουμε να πεθαίνουμε, και η μια μετά την άλλη τραγωδία συνεχίζουμε ιστορίες να ακούμε, αλλά το οξυγόνο δε φτάνει.
Pero si dan un vistazo con los ojos bien abiertos, verán que mientras nos vamos, ellos nos van reemplazando.	Αλλά μια ματιά αν ρίξουν με καλά ανοιγμένα τα μάτια, ότι ενώ φεύγουμε θα δουν, αυτοί μας αντικαταστούν.
Y nos dejarán sin patria, si nosotros nos dejamos, siempre han querido la jaula de la Isla del Encanto.	Και χωρίς πατρίδα μας αφήνουν, αν εμείς τους αφήσουμε, πάντα το κλουβί θέλανε της Γοητείας του Νησιού.

Πρόσεχέ τους!

-       Δεν είναι απαραίτητο να είσαι τέλειος για να είσαι καλός λαός.

-       Υπάρχουν αυτοί που είναι τόσο συνηθισμένοι στη σκλαβιά που τους τρομοκρατεί η απλή αναφορά της ελευθερίας.

-       Ένας δε γεννιέται, γίνεται. Το χαμόγελο, το βλέμμα ή οι χειρονομίες προς ένα παιδί μπορεί να έχουν μεγάλη συμβολή στην διαμόρφωσή του. Σκέψου το.

-       Ένας λαός που δεν βαδίζει στηριγμένος στα πόδια του δεν είναι κύριος της μοίρας του.

-       Δεν υπάρχουν μαγικές φόρμουλες για να πετύχουμε την ανεξαρτησία, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν πρακτικές στρατηγικές για να την πετύχουμε. Ψάξε τες.

Λαέ μου, εύχομαι αυτό το έτος που αρχίζει να είναι αρκετά καλύτερο από αυτό που μόλις μας άφησε. Εμπρός πάντα! Με θέληση, ακόμα και το αδύνατο είναι εφικτό. Να είστε αγαπημένοι!

Ο άνδρας με τα σκούρα γυαλιά που κοιτάει ψηλά: Τον λένε Ντομίνγκο και τον λένε Ραούλ

Ο Ντίας Αργουέγιες ήταν στην Αφρική, στη Γουινέα. Αλλά γύρω από το πρόσωπό του κυκλοφορεί επίσης ένας θρύλος. Λέγεται ότι ήταν στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου των Έξι Ημερών, στα Υψίπεδα του Γκολάν, διοικώντας μια μικρή κουβανική μονάδα που δεν έχει υπάρξει ποτέ επίσημα, στο πλευρό του στρατού της Συρίας, και ότι αυτός και οι αόρατοι «τεθωρακισμένοι» του που είχαν αποβιβαστεί λίγες μέρες πριν στη Λαττάκεια, σταμάτησαν τα υποτίθεται ανίκητα ισραηλινά τανκς.   

Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Αρχάγγελοι  

Ραούλ Ντίας Αργουέγιες

Ο Ραούλ Ντίας Αργουέγιες Γκαρσία γεννήθηκε το 1936 στην Αβάνα από εύπορη οικογένεια, κάτι που του επιτρέψει να σπουδάσει στη στρατιωτική ακαδημία Riverside στο Τεννεσί των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα επιστρέψει στην Κούβα για να συνεχίσει με σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Είναι τα σκληρά χρόνια της δικτατορίας του Μπατίστα. Έχει προηγηθεί η επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του Κινήματος 26^ης Ιούλη στο στρατώνα Μονκάδα του Σαντιάγο, ενώ σημαντική αντιδικτατορική δράση έχει και το Επαναστατικό Διευθυντήριο (DR), στο οποίο εντάσσεται ο νεαρός Ραούλ. Στις 13 Μάρτη 1957 αποτυγχάνει επίθεση του DR κατά του προεδρικού μεγάρου του Μπατίστα και σκοτώνονται οι γνωστοί ηγέτες του, όπως ο Χοσέ Αντόνιο Ετσεβερία και ο Φρουκτουόσο Ροντρίγκες.

Η οργάνωση διώκεται και πολλά στελέχη της αναγκάζονται να διαφύγουν στο εξωτερικό ή να ενσωματωθούν στα αντάρτικα της Σιέρα Μαέστρα και του Εσκαμπράι. Ο Ραούλ Ντίας Αργουέγιες, μετά από κάποιους μήνες εξορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιστρέφει και ανεβαίνει στο Εσκαμπράι, όπου στις 10 Δεκέμβρη 1958 η ομάδα του τίθεται υπό τις διαταγές του κομαντάντε Τσε Γκεβάρα της 8^ης Φάλαγγας του Επαναστατικού Στρατού. Συμμετέχει στις μάχες που οδηγούν στη Σάντα Κλάρα και μπαίνει νικητής στην Αβάνα στις  2 Γενάρη 1959, με το βαθμό του λοχαγού.

Ο Αλέχο Καρπεντιέρ και το μάμπο στα 100χρονα από τη γέννηση του Πέρες Πράδο

Ο Αλέχο Καρπεντιέρ, όπως και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ήταν ένας από τους ένθερμους υπερασπιστές του μάμπο του Πέρες Πράδο τη μεγάλη στιγμή που ξεχυνόταν στο μισό κόσμο. Το μάμπο του Πέρες Πράδο σκάει το 1949 με δύο κανονιές: Το ¡Qué rico mambo! και το Mambo No. 5.

Όπως κάθε μουσική που κατακτά τον κόσμο, έχει επίσης συκοφάντες, κρυμμένους πίσω από τις στήλες. Το μάμπο δεν ήταν εξαίρεση. Καταγραφόταν ως χορός ανήθικος, αναξιοπρεπής για μια τίμια δεσποινίδα.

Ο Πέρες Πράδο καταγραφόταν ως μια πραγματική ενσάρκωση του διαβόλου που θα πυρπολούσε τον κόσμο. Ο κουβανός τόλμησε να ερμηνεύσει μια μουσική παρωδώντας τον εθνικό ύμνο του Μεξικού.

Το μάμπο απαγορεύτηκε από κάποια εκκλησιαστικά μέσα, πάνω από όλα το έργο Patricia, ηχογραφημένο με εκκλησιαστικό όργανο. Μετά το χρησιμοποίησαν σαν σάουντρακ της ταινίας Dolce Vita του Φελίνι, ένα πραγματικό διεθνές σκάνδαλο.

Πέθανε ο Φερνάντο Μπίρι, πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά

Fernando Birri

Πέθανε την Τετάρτη 27/12 στη Ρώμη της Ιταλίας ο Αργεντίνος κινηματογραφιστής και πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, Φερνάντο Μπίρι, σε ηλικία 92 ετών.

Ο Μπίρι γεννήθηκε το 1925 στη Σάντα Φε της Αργεντινής. Το 1956 ίδρυσε το Ινστιτούτο Εθνικού Παράκτιου Πανεπιστημίου στην Αργεντινή, και το 1986 τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος στην Κούβα, στην παρέμεινε διευθυντής μέχρι το 1991. Στην ίδια σχολή δίδαξε επίσης ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

«Πέθανε ένας από τους πατέρας του σύγχρονου λατινοαμερικάνικου σινεμά, ο Φερνάντο Μπίρι. Με τον Μπίρι τελειώνει μια κομβική περίοδος στον κινηματογράφο μας. Ευχαριστούμε αγαπημένε δάσκαλε για τη αφοσίωση και την αγάπη σου για το Σινεμά και τη Δική μας Αμερική», δήλωσε ο καθηγητής Αρμάντο Ρούσι. 

Ο Fernando Birri (δεξιά) μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
στα εγκαίνια της Σχολής Κινηματογράφου του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος (15.12.1986)

Ο Μπίρι τιμήθηκε το 1986 στο 8ο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά στην Αβάνα. Το 2010, έλαβε τον ασημένιο Κόνδωρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρ ντε Πλάτα για το σύνολο του έργου του. Το 2015 τιμήθηκε από την πρώην πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ στο προεδρικό μέγαρο και τον προηγούμενο Μάη δέχτηκε αναγνώριση στο σινέ Γκομόντ για την Ημέρα Ντοκιμαντερίστα.

Ανάμεσα στις δημιουργίες του ξεχωρίζουν: El Fausto Criollo (2011), El siglo del viento (1999), Che, ¿muerte de una utopía? (1997), Mi hijo el Che (1985), Los inundados (1962). Επίσης, συμμετείχε στις ταινίες Donde comienza el camino (2005), Paisajes devorados (2012), BirriLata, una vuelta en tren (2015) και Ata tu arado a una estrella (2017), μεταξύ άλλων.

Εκτός από τον κινηματογράφο, στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί με την ποίηση και το θέατρο.

Πηγες: Cubadebate.cu, lajiribilla.cu