Ο Αλέχο Καρπεντιέρ, όπως και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ήταν ένας από τους ένθερμους υπερασπιστές του μάμπο του Πέρες Πράδο τη μεγάλη στιγμή που ξεχυνόταν στο μισό κόσμο. Το μάμπο του Πέρες Πράδο σκάει το 1949 με δύο κανονιές: Το ¡Qué rico mambo! και το Mambo No. 5.
Όπως κάθε μουσική που κατακτά τον κόσμο, έχει επίσης συκοφάντες, κρυμμένους πίσω από τις στήλες. Το μάμπο δεν ήταν εξαίρεση. Καταγραφόταν ως χορός ανήθικος, αναξιοπρεπής για μια τίμια δεσποινίδα.
Ο Πέρες Πράδο καταγραφόταν ως μια πραγματική ενσάρκωση του διαβόλου που θα πυρπολούσε τον κόσμο. Ο κουβανός τόλμησε να ερμηνεύσει μια μουσική παρωδώντας τον εθνικό ύμνο του Μεξικού.
Το μάμπο απαγορεύτηκε από κάποια εκκλησιαστικά μέσα, πάνω από όλα το έργο Patricia, ηχογραφημένο με εκκλησιαστικό όργανο. Μετά το χρησιμοποίησαν σαν σάουντρακ της ταινίας Dolce Vita του Φελίνι, ένα πραγματικό διεθνές σκάνδαλο.
