Βλέποντας τα πρόσωπα τους

Τα πρόσωπα των προσφύγων είναι αξιοπρεπή, γαλήνια, κάποιες φορές χαρούμενα. Αλλά αυτά των ενόχων της κατάστασής τους δεν είναι ορατά. Είναι ώρα να αρχίσουμε να τα ψάχνουμε.

Pedro Olalla

Λέσβος, 22 Φεβρουαρίου 2016

Λένε ότι όταν μια εικόνα, όσο σκληρή και κατακριτέα κι αν είναι, επαναλαμβάνεται με την απαραίτητη επιμονή, καταλήγει να προκαλεί αποδοχή, ακόμα και αδιαφορία. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, εφημερίδες και τηλεοράσεις απ’ όλη την Ευρώπη μάς «σερβίρουν» καθημερινά την εικόνα των απελπισμένων που διασχίζουν τη θάλασσα στοιβαγμένοι σε λαστιχένιες βάρκες και που, όχι λίγες φορές, πεθαίνουν πνιγμένοι στην προσπάθεια. Η επανάληψη μας έχει κάνει σχεδόν αρνητές αυτής της εικόνας, που παρουσιάζεται, μέρα με τη μέρα, σαν το μοναδικό ορατό πρόσωπο του δράματος των εκατομμυρίων ανθρώπων, τους οποίους βλέπουμε να υποχρεώνονται ν’ αφήσουν τα σπίτια τους διαφεύγοντας από τον πόλεμο, την αδικία και την πείνα. Γι’ αυτό, για να αντιδράσω σ’ αυτή την ψευδαίσθηση, ήθελα να δω από κοντά τα πρόσωπά τους, και πέρασα τις τελευταίες μέρες στις ακτές της Λέσβου, στους καταυλισμούς προσφύγων του νησιού, στο χώρο υποδοχής της Αθήνας και στο συρματένιο φράκτη που χωρίζει την Ελλάδα από την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αντίθετα με ότι θα περίμενε κανείς, τα πρόσωπά τους είναι «καθαρά» από μελοδραματισμό και κατηγόριες. Είναι πρόσωπα οικεία, ζεστά. Πρόσωπα αξιοπρεπή, γαλήνια, γενναία. Πρόσωπα ανθρώπων που ξέρουν ότι η ζωή είναι σκληρή και δεν τους ξενίζει. Και, πάνω απ’ όλα, είναι πρόσωπα χαρούμενα, ανέλπιστα χαρούμενα. Κατεβαίνουν από τα σκάφη και αγκαλιάζονται χαμογελώντας σε όποιον τους τείνει μια χείρα βοηθείας, ευτυχισμένοι που έχουν φτάσει ζωντανοί στην άλλη πλευρά.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν αφήσει ερειπωμένα σπίτια, έχουν πουλήσει όσο όσο τα λίγα που τους έμειναν προσπαθώντας να συγκεντρώσουν χρήματα για να φύγουν, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους πεζή, έχουν διασχίσει με τα πόδια όλη την Τουρκία, έχουν γίνει αντικείμενο κακοποίησης και κακομεταχείρισης στο δρόμο, και έχουν πληρώσει χιλιάδες δολάρια σε ένα παράνομο δίκτυο «μεταφορέων» – ή κάτι λιγότερο, αν έχουν ρισκάρει να ταξιδέψουν με θαλασσοταραχή – για να επιβιβαστούν σε μια λαστιχένια βάρκα μήκους επτά μέτρων με πενήντα ακόμα ανθρώπους και να διασχίσουν μια λωρίδα θάλασσας που το φεριμπότ κάνει πολλές φορές την ημέρα για μόλις δέκα ευρώ.

Από τι φρίκη ξεφεύγει κάποιος, ώστε η καλύτερη επιλογή του να είναι να πέσει στη θάλασσα, χωρίς εγγυήσεις ότι θα φτάσει ζωντανός στην άλλη όχθη;

Οι ακτές της Λέσβου είναι γεμάτες με φωσφορίζοντα σωσίβια γιλέκα: ντροπιαστικά κατάλοιπα ενός ακόμα τραγικού ναυαγίου του σημερινού μας κόσμου. Μόνο σ’ αυτό το νησί των 60.000 κατοίκων, έφτασαν το προηγούμενο έτος περισσότερα από 300.000 άτομα. Αν μια αποβίβαση τέτοιων διαστάσεων είχε λάβει χώρα στις ακτές της Γερμανίας, θα είχαμε ήδη το Τέταρτο Ράιχ. Το 80% όσων έχουν περάσει τελευταία παράνομα τη Μεσόγειο έχουν μπει στην Ευρώπη από την Ελλάδα. Από την Ισπανία – παρά το χώρο που καταλαμβάνει στα μέσα ενημέρωσης η τραγωδία –, έχει εισέλθει μόνο το 0,5% των απελπισμένων: μόλις 4.000 άτομα.

Η Ευρώπη «έχει υπερχειλίσει» γιατί έχει δεχτεί το προηγούμενο έτος την άφιξη σχεδόν ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που ξεφεύγουν από τον τρόμο. Αλλά αξίζει να αναλύσουμε αυτό το στοιχείο: αυτό το εκατομμύριο ανθρώπων ισοδυναμεί μόνο με το 0,18% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το 0,14% της Ευρώπης με τα παραδοσιακά γεωγραφικά σύνορα· αυτό το εκατομμύριο ανθρώπων δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος των 60 εκατομμυρίων ανθρώπων που κατά το προηγούμενο έτος αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στον κόσμο: ένας κάθε 122 ανθρώπους που ζουν στον κόσμο έχει αφήσει πέρυσι χωρίς τη θέλησή του το σπίτι του. Το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτούς (66%) δεν έχει καταφέρει καν να φύγει από τη χώρα του· όσοι το κατάφεραν, έχουν μείνει γενικά στις γειτονικές χώρες· μόνο το 1,6%, αντιμετωπίζοντας τις κακουχίες του δρόμου, τα κύματα της θάλασσας, τις μαφίες και τους συνοριοφύλακες, έχει καταφέρει να πατήσει στην Ευρώπη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου έχει φτάσει ένας πρόσφυγας ανά περισσότερους από 500 κατοίκους, δηλώνει σήμερα «ξεχειλισμένη»: για το Λίβανο, ωστόσο, όπου υπάρχει ένας πρόσφυγας ανά… τέσσερις κατοίκους (!), δεν ακούμε τίποτα· ούτε για τη φτωχή Αιθιοπία, η οποία είναι η χώρα που, σε σχέση με το κατά κεφαλήν της εισόδημα, προσφέρει περισσότερους πόρους στην περίθαλψη των προσφύγων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να θυμάται ότι η «Σύμβαση για τους πρόσφυγες» εγκρίθηκε από τον ΟΗΕ το 1951 για να προστατεύσει ακριβώς τους Ευρωπαίους σε κίνδυνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια ώστε η ιδιότητα αυτή που αναγνωρίζει το δικαίωμα στο άσυλο σε «πρόσωπα με βάσιμο κίνδυνο να διωχθούν εξαιτίας της φυλής, της θρησκείας, της εθνικότητας, επειδή ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή πολιτικές απόψεις» να επεκταθεί σε γηγενείς άλλων χωρών του κόσμου.

Η μεγάλη μάζα των Σύριων που έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από το συστηματικό βομβαρδισμό της χώρας τους βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία, στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στο Ιράκ και στην περιοχή του Κουρδιστάν (Ebril)· αυτοί που φθάνουν στην Ευρώπη δεν παύουν να είναι οι λιγότεροι· και πάνω απ’ όλα, ένας ελάχιστος αριθμός και απόλυτα δυσανάλογος προς τις ιστορικές και σύγχρονες ευθύνες της Ευρώπης (και της Δύσης) στη δημιουργία των πραγματικών αιτίων που προκαλούν την ύπαρξη προσφύγων και οικονομικών μεταναστών στον κόσμο. Για παράδειγμα, το 2016 θα έπρεπε να «γιορτάσουμε» την εκατονταετία των μυστικών συμφωνιών Sykes-Picot (1916), στις οποίες, μέσα στη φλόγα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στις παραμονές της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία διένειμαν τον μελλοντικό έλεγχο στα εδάφη της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και του Ιράκ – στην πρώτη – και του Λιβάνου και της Συρίας – στη δεύτερη. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, έχει υπάρξει μια διαρκής Sykes-Picot στα πετρελαιοφόρα εδάφη της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που έχει εντείνει την ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ και έχει φέρει πλουσιοπάροχα κέρδη στην πολεμική βιομηχανία.

Αλλά, δυστυχώς, το ορατό πρόσωπο του δράματος όσων φεύγουν εξακολουθεί να είναι αυτό των θυμάτων, έτσι ώστε καταλήγουμε να τους συγχέουμε με τους ενόχους. Μήπως αυτοί που φτάνουν με τις βάρκες είναι οι ένοχοι του πολέμου που τους υποχρεώνει να εγκαταλείψουν το σπίτι τους; Μήπως αυτοί οι απροστάτευτοι που ψάχνουν στην Ευρώπη μια ελάχιστη προστασία και μια ελεημοσύνη εργασίας είναι οι ένοχοι για την ανεργία στις χώρες μας, για την καταστροφή του οικονομικού μας ιστού, την απώλεια των κοινωνικών μας παροχών, την κατάργηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την υπερχρέωσή μας στις χρηματαγορές, τις αυτοκτονίες των γειτόνων μας, ή γι’ αυτή την άλλη απελπισμένη μετανάστευση χιλιάδων νέων Ευρωπαίων σε αναζήτηση μιας ευκαιρίας στο μέλλον; Μήπως είναι άλλοι οι ένοχοι; Πού είναι τα πρόσωπά τους;

Ποτέ, στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν παρατηρήθηκε τέτοια μετακίνηση προσφύγων και οικονομικών μεταναστών όπως στις μέρες μας. Το ξερίζωμα είναι ένα σημείο των καιρών μας. Με απίστευτο κυνισμό, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου εγκωμιάζουν τη μετανάστευση ως… θεμελιώδες εργαλείο στη μάχη κατά της ανεργίας! Αλλά, στην πραγματικότητα, ο τελικός σκοπός είναι ξεκάθαρος: να ενθαρρύνουν τη μετανάστευση και το ξερίζωμα, και να χρησιμοποιήσουν αυτά τα εκατομμύρια ξεριζωμένων για να υποσκάψουν σε όλο τον κόσμο τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, για να υπονομεύσουν τη συνοχή και τη συνείδηση της κοινωνίας και να εξουδετερώσουν ολοκληρωτικά τη πολιτική της δύναμη, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε μια τεράστια μάζα απάτριδων νομάδων, μη πολιτικοποιημένων και χωρίς δεσμούς με το έδαφος, ούτε συλλογική δύναμη για να διεκδικήσουν οτιδήποτε, μαθημένων να ζουν στην επισφάλεια, και στο έλεος της προσφοράς και της ζήτησης μιας εξ ολοκλήρου απορρυθμισμένης αγοράς. Ένα ελκυστικό πανόραμα για κάποιους λίγους.

Το χρήμα έχει κάθε φορά όλο και λιγότερα σύνορα· οι άνθρωποι, κάθε φορά όλο και περισσότερα. Ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ υπάρχει ένα συρματόπλεγμα χιλιομέτρων που έχω αγγίξει με τα ίδια μου τα χέρια για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι όνειρο· το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ανάμεσα στη Σερβία και την Ουγγαρία, στη Μελίγια, τη Θέουτα, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αλγερία, τη Ρουμανία…, «φυσαρμόνικες» αιχμηρού συρματοπλέγματος, που η ισπανική εταιρία European Security Fencing έχει την αμφισβητήσιμη τιμή να έχει κατασκευάσει κατ’ αποκλειστικότητα. Ενώπιον της παγκόσμιας αδικίας που ξεβράζει τα πτώματα και τα θύματα στις ακτές της Ευρώπης, η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να θωρακίζει τα εξωτερικά της σύνορα και να προσπαθεί να απομακρύνει τη σύγκρουση απ’ αυτά. Για αυτόν τον δεύτερο στόχο, μόλις χρηματοδοτήθηκε η Τουρκία με 3 δισεκατομμύρια ευρώ, και η Υποσαχάρια Αφρική με 1,2 δις., ως επιβράβευση για να ενισχύσουν τους ελέγχους τους και να εξωτερικεύσουν τη βρώμικη δουλειά· για τον πρώτο στόχο, της πέφτει λίγη πλέον η Frontex και η κυριαρχία των κρατών, και έχει αποφασιστεί η δημιουργία μιας νέας Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Συνόρων πιο ανεξάρτητης, πιο ιδιωτικής και με δικαιοδοσία να επεμβαίνει αμέσως, ακόμα και όταν οι χώρες μέλη δεν παρέχουν την έγκρισή τους.

Όταν η Frontex ξεκίνησε να λειτουργεί εδώ και μια δεκαετία, ο ετήσιος προϋπολογισμός της ήταν 6 εκατομμύρια ευρώ· σήμερα είναι 238, και προβλέπεται ότι, στα τέσσερα προσεχή χρόνια, θα φτάσει τα 322. Επίσης, το πρόγραμμα EUROSUR ενθαρρύνει την περιφρούρηση των συνόρων στις χώρες «προθαλάμους» της Ευρώπης και εγκαθιστά σ’ αυτές ένα δίκτυο «Κέντρων Εγκλεισμού Ξένων». Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προορίζει εκατομμύρια δημόσιου χρήματος για να συντηρεί ένα λόμπι περισσότερων από τριάντα ιδιωτικών επιχειρήσεων που, κάτω από την επιγραφή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια (EOS), διαχειρίζονται την κίνηση ανθρώπων και το μεταναστευτικό έλεγχο, ενώ επωφελούνται από πλουσιοπάροχα συμβόλαια και μεγαλεπήβολα προγράμματα I&D [έρευνας και ανάπτυξης] (Seabille, Talos, Operamar). Αυτές οι εταιρίες είναι, μεταξύ άλλων, η G4S – ο μεγαλύτερος ιδιωτικός όμιλος ασφάλειας στον κόσμο–, οι Eads, Thales και Selex και η «ισπανική» πολυεθνική Indra, που έχει κύριο μέτοχο το ισπανικό κράτος και της οποίας ο πρόσφατος γενικός διευθυντής, Santiago Roura – υπόλογος στην υπόθεση Púnica και καθαιρεμένος με μια αποζημίωση εκατομμυρίων – έχει διοριστεί τώρα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, χώρα η οποία, στην επώδυνη κατάστασή της, υποδέχεται με διαφορά τη μεγάλη μάζα των εκτοπισμένων που εισέρχονται στην Ευρώπη, η «κρίση των προσφύγων» έχει γίνει άλλοθι για να σαρώσει τη λίγη εθνική κυριαρχία που της απομένει στο έδαφός της. Αν, τα τελευταία χρόνια, η χρηματοπιστωτική κρίση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε αυθεντική αποικία χρέους, η ανθρωπιστική κρίση τής έχει επιβάλει μια «γεωστρατηγική τρόικα» χωρίς προηγούμενα. Ταυτόχρονα με τη διαδικασία διασώσεων και επαχθών μνημονίων που έχουν αφήσει τη χώρα στο απόλυτο έλεος των πιστωτών της, οι συμφωνίες Δουβλίνο Ι και ΙΙ, μαζί με την υπόλοιπη μεταναστευτική πολιτική των τελευταίων ετών, έχουν κάνει την Ελλάδα μια δεξαμενή ψυχών, με την προσδοκία να λειτουργήσει ως ρυθμιστής της μεταναστευτικής ροής προς την υπόλοιπη Ευρώπη, σύμφωνα με τις ανάγκες και τους ρυθμούς του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αν στην προοδευτική και συνειδητή διάλυση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων προσθέσουμε τώρα το τελεσίγραφο που έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στο τέλος Ιανουαρίου (δύο μήνες ώστε η Ελλάδα να λύσει τα «προβλήματα συνόρων», ή τέλος της Σένγκεν και πέρασμα της δικαιοδοσίας στα χέρια της Frontex) και την πρόσφατη απόφαση μέσω ταχείας οδού να πάρει το ΝΑΤΟ τον έλεγχο των υδάτων του Αιγαίου, έχουμε την Ελλάδα υπό μιας νέας τρόικας. Παρόμοια όπως οι πολιτικές λιτότητας και οι διασώσεις έχουν διασφαλίσει τα συμφέροντα των πιστωτών, η υπόθεση των προσφύγων – πλασαρισμένη ως ειδική περίπτωση για να γίνουν δράσεις στο περιθώριο των διεθνών συμφωνιών – έχει επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να αυξήσει και να ενισχύσει την παρουσία του στο Αιγαίο και έχει προσφέρει στη Γερμανία την ηγεσία που χρειάζεται για να υποστηρίξει στρατιωτικά την οικονομική της ισχύ. Όλα αυτά, προς όφελος επίσης της Τουρκίας, που γνωρίζει πολύ καλά πώς να ψαρεύει σε θολά νερά. Έτσι, επιστρέφουμε σε ψυχρό πόλεμο, με τις ελληνικές θάλασσες να περιπολούνται πλέον από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιταλία, τον Καναδά, το Ισραήλ, την Τουρκία… μέχρι και την Κίνα.

Ο Λίβανος έχει στην επικράτειά του έναν πρόσφυγα ανά τέσσερις γηγενείς, και δεν δηλώνει «υπερχειλισμένος» ούτε έχει κλείσει τα σύνορά του. Ούτε τα έκλεισε η Αίγυπτος ενώ, με την «κρίση της Λιβύης» το 2011, δέχτηκε στο ερημικό έδαφός της τέσσερις φορές περισσότερους πρόσφυγες απ’ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε η Ελλάδα έθεσε ποτέ σε αμφισβήτηση τη ζώνη Σένγκεν, παρόλο που είναι η χώρα που περισσότερο έχει θιγεί από τις κοινοτικές πολιτικές μετανάστευσης· αλλά το έκανε η Ευρωπαϊκή Ένωση όταν ξέσπασε η κρίση της Λιβύης, και τώρα θέλει να «μαντρώσει» την Ελλάδα για να της υφαρπάξει τη λίγη εθνική κυριαρχία που της έμενε.

Ας σοβαρευτούμε. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με δικαιοσύνη αυτή την τραγωδία, πρέπει, κατ’ αρχήν, να παύσουν οι περιορισμοί της Σένγκεν, του Δουβλίνου και της Frontex που επιβαρύνουν την Ελλάδα και μετατρέπουν τους πρόσφυγες σε όπλο εκβιασμού· μόνο έτσι η χώρα θα σταματήσει να είναι «κλούβα απόκληρων» και θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο διεθνές δίκαιο – το οποίο αυτό τον καιρό αγνοείται σε όλη την περιοχή – και με τη βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες και του ΟΗΕ. Και αν πραγματικά θέλουμε να τελειώνουμε με τους πρόσφυγες, πρέπει τότε να επιστήσουμε την προσοχή στα αίτια: η πολιτική να μην είναι ένας σιωπηλός συνένοχος του οικονομικού ιμπεριαλισμού· το δημόσιο χρήμα να μην πηγαίνει στα λόμπι που μετατρέπουν τη βιομηχανία πολέμου σε «βιομηχανία ασφάλειας»· να καταπολεμηθούν αποτελεσματικά τα παράνομα δίκτυα που, χωρίς την πραγματική αντίθεση των κυβερνήσεων, ελέγχουν τις διαδρομές και τους μηχανισμούς μεταφοράς και εμπορίου ανθρώπων· να ενθαρρυνθεί πραγματικά το ρίζωμα του πληθυσμού στον τόπο προέλευσής του, και να δοθεί μάχη ανοιχτά κατά της βίαιης μετανάστευσης, όχι εναντίον του μετανάστη. Και πολλά άλλα πράγματα.

Όποιος σπέρνει πολέμους, θερίζει πρόσφυγες. Αν και, δυστυχώς, δεν τους κουβαλά στο ίδιο του το σπίτι του, ούτε στη συνείδησή του. Το «πρόβλημα» των προσφύγων και των μεταναστών έχει πολλά πρόσωπα, αλλά το πρόσωπο των άμεσων υπευθύνων σπάνια είναι ορατό. Είναι πια ώρα να αρχίσουμε να το αναζητούμε.

Πηγή στα ισπανικά: ctxt.es
Μετάφραση: Yannis Tsal (με διορθώσεις του συγγραφέα)

Η φωτογραφία είναι του Pedro Olalla (μικρή Σύρια που μόλις έφτασε στις ακτές της Λέσβου)

O Pedro Olalla είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής, μεταφραστής, φωτογράφος, κινηματογραφιστής.
Έχει τιμηθεί το 2010 από το ελληνικό κράτος ως «Πρέσβης του Ελληνισμού»
(βλ. pedroolalla.com).

Συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς στην Αβάνα

Μια ανεπανάληπτη συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς θα πραγματοποιηθεί στις 25 Μάρτη το βράδυ στην Αβάνα, στα περίχωρα του προάστιου της κουβανικής πρωτεύουσας Ciudad Deportiva. Θα είναι ανοιχτή και δωρεάν στο κοινό και είναι η πρώτη ζωντανή παρουσίαση ενός βρετανικού συγκροτήματος ροκ στην χώρα.

Οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι οποίοι έχουν παρουσιαστεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τις επιτυχίες και το τρομερό τους ρεπερτόριο στην Καραϊβική.

Το μουσικό γεγονός θα είναι το κλείσιμο της περιοδείας “Ole” της μπάντας στην Λατινική Αμερική, ο οποία έχει δεχτεί μέχρι τώρα εξαιρετικές κριτικές για τις εμφανίσεις στο Σαντιάγο της Χιλής, στο Μπουένος Άιρες, στο Μοντεβιδέο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στο Σαν Πάολο και στο Πουέρτο Αλέγκρε. Στα πλαίσια αυτής της περιοδείας είναι προγραμματισμένες για την επόμενη εβδομάδα, συναυλίες στη Λίμα, στην Μποκοτά και στην πόλη του Μεξικού.

Το συγκρότημα ηγείται επίσης της πρωτοβουλίας “músico a músico” μέσω της οποίας θα δωρίσουν σε σχολές μουσικής της Κούβας, όργανα και υλικά μουσικής από γνωστές εταιρείες του χώρου (Gibson, Vic Firth, RS Berkeley, Pearl, Gretsch, Latín Percusión, Roland and BOSS) και με την χορηγία της Ακαδημίας Δισκογραφίας Λατινικής Αμερικής.

Οι Ρόλινγκ Στόουνς δήλωσαν στα κοινωνικά δίκτυα:

Έχουμε παίξει σε πολλά μέρη στη διάρκεια της μακράς μας καριέρας, όμως αυτή η συναυλία στην Αβάνα, θα είναι ένα εξαιρετικό γεγονός για εμάς και ελπίζουμε και για όλους μας τους φίλους στην Κούβα.

Χωρίς αμφιβολία, οι φανατικοί φίλοι της μπάντας θα απολαύσουν τον Mick Jagger –που βρέθηκε πρόσφατα στην κουβανική πρωτρεύουσα–, τον Keith Richards, τον Charlie Watts και τον Ronnie Wood σε ένα κλασικό ρεπερτόριο των Ρόλινγκ Στόουνς καθώς και σε γνωστές επιτυχίες του γκρουπ.

Η συναυλία που είχε προγραμματιστεί εδώ και αρκετούς μήνες, θα γίνει λίγες μόνο μέρες μετά την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Κούβα (20-22/3), με την χορηγία πολλών ακόμη φορέων και την υποστήριξη του Κουβανικού Ινστιτούτου Μουσικής.


Πηγή: Cubadebate

Ο Μαραντόνα καλεί για αυτοκριτική μετά την εκλογή του Μάκρι

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το αστέρι του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην πολιτική επικαιρότητα της χώρας του μετά την εκλογή του Μαουρίσιο Μάκρι ως προέδρου.

Σε συνέντευξη στο Fox Sport, το "δεκάρι" κάλεσε όλο το λαό της Αργεντινής να κάνει την αυτοκριτική του και δήλωσε το εξής: "αν και καταριέστε τον τρόπο που ψηφίσατε, τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσετε όπως το αντιμετωπίζουμε πάντα οι αργεντίνοι. Για όλα όσα συμβαίνουν στην Αργεντινή δεν πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη σε έναν, πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη σ' εμάς γι' αυτόν που ψηφίσαμε".

Κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα της θητείας του, ο Μάκρι εξέδωσε 40 "κατεπείγοντα" διατάγματα, στην πλειοψηφία τους για να πάρει νεοφιλελεύθερα μέτρα όπως η κατάργηση του τραπεζικού ελέγχου, που είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του αργεντίνικου νομίσματος, την απόλυση περισσότερων από 20.000 εργαζομένων, εκ των οποίων 2.035 στη Γερουσία, το κλείσιμο του καναλιού "Senado TV" (κανάλι της γερουσίας) καθώς και το ξαφνικό κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού Nacional Rock.  

Επίσης έχει λάβει μέτρα όπως η αύξηση έως 50% προϊόντων του βασικού "καλαθιού" καταναλωτή, την κατάργηση των ελέγχων στην ανατιμολόγηση τροφίμων, ποτών, καλλυντικών και προϊόντων οικιακής καθαριότητας, καθώς και την αύξηση 500% στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος.

Πηγή: Telesur

Σχετική ανάρτηση:
Κινητοποιήσεις στην Αργεντινή κατά των μαζικών απολύσεων

Εκδήλωση Ελληνοκουβανικού για 57η επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης (ταινία Soy Cuba)

Ο ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΙΑΣ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει προς τιμή της 57ης επετείου της νίκης της Κουβανικής Επανάστασης την Κυριακή, 6 Μάρτη και ώρα 10.30 π.μ. στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα. Ιουλιανού 42-46, Πλατεία Βικτωρίας.

Θα χαιρετίσει ο Πρέσβης της Κούβας Οσβάλντο Κομπάτσο Μαρτίνες και Θα προβληθεί η ταινία: «Είμαι η Κούβα».

Πηγή: ellinokouvanikos.gr

Λίγα Λόγια για την ταινία Soy Cuba (Είμαι η Κούβα): 

Πρόκειται για σοβιετοκουβανική ταινία του 1964, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Καλατόζοφ. Η επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας, με την οικονομική και τεχνική συνδρομή της Σοβιετικής Ένωσης, γύρισε αυτή την ταινία με σκοπό να προβάλει διεθνώς την Κούβανική Επανάσταση. Παρά τις μεγάλες προσδοκίες, η ταινία είχε μάλλον μικρό αντίκτυπο στην εποχή της και παραλίγο να χαθεί δια παντός. Ένα αντίγραφό της διασώθηκε από ένα μικρό στούντιο του Σαν Φρανσίσκο και το 2003 αποκαταστημένη πλήρως, με τη συμβολή καταξιωμένων κινηματογραφιστών όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, η ταινία συμμετείχε στο φεστιβάλ των Κανών.

Αποτελείται από 4 ιστορίες που εκτυλίσσονται λίγο πριν την πτώση του δικτάτορα Μπατίστα και δείχνουν τη σταδιακή αλλαγή της στάσης του κουβανικού λαού από την παθητικότητα στην δυναμική αντίσταση. Στην πρώτη ιστορία, η Μαρία, μια φτωχή κοπέλα εκθαμβωτικής ομορφιάς, αναγκάζεται να καταφύγει στην πορνεία, προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε πλούσιους βορειοαμερικανούς τουρίστες. Στη δεύτερη ο Πέδρο, ένας γέρος αγρότης, βάζει φωτιά στο κτήμα όπου καλλιεργεί ζαχαροκάλαμο όταν του ανακοινώνει ο επιστάτης ότι πουλήθηκε στη United Fruit Company. Στην τρίτη ιστορία (απ' όπου το πιο κάτω απόσπασμα) ο Ενρίκε, ένας ιδεαλιστής φοιτητής, καθοδηγεί μια φοιτητική διαδήλωση και πέφτει νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας. Στην τέταρτη και τελευταία, ένας αντάρτης ζητά τροφή και καταφύγιο από μια φτωχή οικογένεια χωρικών. Κατά τη διάρκεια του γεύματος προσπαθεί μάταια να πείσει τον άνδρα της οικογένειας, το Μαριάνο, να προσχωρήσει στους αντάρτες. Ενώ ο αντάρτης έχει φύγει η αεροπορία του Μπατίστα βομβαρδίζει το βουνό και καταστρέφει την καλύβα και τα λιγοστά υπάρχοντα του Μαριάνο, αναγκάζοντάς τον να ακολουθήσει κι αυτός τον επικίνδυνο «δρόμο του φωτεινού αστεριού», που θα τον οδηγήσει τελικά θριαμβευτή στην Αβάνα.

Η ταινία είναι ένα εξαιρετικό δείγμα "στρατευμένης" τέχνης και άξιο τέκνο της σχολής Αϊζενστάιν, χωρίς να φτάνει σε προπαγανδιστικές ακρότητες. Δείχνει την εκμετάλλευση και ταπείνωση του κουβανικού λαού στα χρόνια της πλήρους κυριαρχίας των ΗΠΑ στο νησί, τους πρώτους πυρήνες ανυπακοής και αντίστασης και τελικά τη μαζική στράτευση κατά της τυραννίας μέχρι το θρίαμβο.

Όταν γεννιέται κάποιος, έχει μπροστά του δύο δρόμους.
Τον δρόμο του ζυγού, που σε υποδουλώνει,
Και το δρόμο του αστεριού που φωτίζει, αλλά σκοτώνει.

Χοσέ Μαρτί

(από Κελαηδίσματα)

Aφιερωμένη στον Φιντέλ Κάστρο η “Ημέρα του Τύπου” στην Κούβα

Πηγή: Radiorebelde.cu

Όπως ανακοίνωσε η Ένωση Δημοσιογράφων και Συγγραφέων της Κούβας (UPEC) η φετινή “Ημέρα Κουβανικού Τύπου” θα είναι αφιερωμένη στον ηγέτη της κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο και στα 90α του γενέθλια.

Η Αϊξα Έβια, πρώτη αντιπρόεδρος της UPEC, δήλωσε ότι ο εορτασμός της ημέρας του τύπου, θα επικεντρωθεί επίσης στα θέματα που έθεσε για τη δουλειά των μέσων ενημέρωσης η 1η Εθνική Συνδιάσκεψη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας. Θα επιχειρηθεί να αναδειχτούν οι νέοι δημοσιογράφοι και διαπρεπείς προσωπικότητες του χώρου, όπως κινηματογραφιστές,σκηνοθέτες, διορθωτές, ηχολήπτες και άλλα πρόσωπα που παρεμβαίνουν στην δημιουργία του επικοινωνιακού προιόντος.

Σύμφωνα με την Έβια, θα δοθεί ώθηση σε οργανισμούς που διακρίθηκαν στο έργο της διάδοσης και βελτίωσης του τύπου και σε εκείνα τα μέσα που αναπτύσσουν νέα μοντέλα διαχείρισης μέσα στο χώρο.

Το ευρύ σε διάρκεια πρόγραμμα δραστηριοτήτων σε όλη τη χώρα θα ξεκινήσει στις 5 Μάρτη με την παραδοσιακή μετάβαση στον τάφο του Χουάν Γκουαλμπέρτο Γκόμες (1854-1933), διακεκριμένου κουβανού δημοσιογράφου και πατριώτη που υπερασπίστηκε από το στρατό το επάγγελμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Στο ίδιο διάστημα θα πραγματοποιηθεί και η 2η Διεθνής Διάλεξη Δημόσιων Πολιτικών Επικοινωνίας, από τις 6 έως τις 9 του ίδιου μήνα στο Διεθνές Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας Χοσέ Μαρτί.

Στα πλαίσια της Ημέρας του Τύπου θα απονεμηθούν το Εθνικό Βραβείο Δημοσιογραφίας Χοσέ Μαρτί, για το συνολικό έργο όλων των χρόνων , η διάκριση Χουάν Γκουαλμπέρτο Γκόμες για το έργο του 2015, όπως επίσης και το βραβείο Φελίξ Ελμούζα σε επαγγελματίες με πάνω από 15 χρόνια στον χώρο.

Διάφορες άλλες δραστηριότητες θα πραγματοποιηθούν σε όλη τη χώρα, όπως τιμητικά αφιερώματα για γυναίκες δημοσιογράφους, μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, επαγγελματικές συναντήσεις και εκδηλώσεις για φοιτητές του κλάδου.

Η Ημέρα Κουβανικού Τύπου θα εορταστεί στις 14 Μάρτη, προς τιμήν της έκδοσης του πρώτου φύλλου της εφημερίδας Patria την ίδια ημερομηνία το 1892, που ιδρύθηκε από τον Εθνικό ήρωα Χοσέ Μαρτί.

Η Κουβανική Επανάσταση: Ζωντανή και Επίκαιρη! (Εκδήλωση 28/2/2016)

Δείτε σχετικά:

Μαρτί και σημερινή Ελλάδα: «Διαβάζοντας Μαρτί στην Αθήνα»

Νέα ιστοσελίδα για τον Ούγκο Τσάβες

Το Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών της Σκέψης του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες ανέβασε την προηγούμενη Τετάρτη την ιστοσελίδα www.todochavez.gob.ve που περιέχει γύρω στα 7.000 έγγραφα, κείμενα, συντεντεύξεις και διακηρύξεις σχετικά με τον ηγέτη της Μπολιβαριανής Επανάστασης.

Σύμφωνα με το ινστιτούτο, ο σκοπός της σελίδας είναι να διαδόσει, να αναλύσει και να ερευνήσει τη ζωή και το έργο του κομαντάντε Τσάβες. Ο ιστότοπος περιέχει φράσεις, κείμενα,  επιστολές, ομιλίες, συνεντεύξεις τύπου, συνεντεύξεις, βιβλία, άρθρα του Τσάβες, μηνύματα μέσω Twitter, συζητήσεις και ιδιωτικά έγγραφα.

Ο αντιπρόεδρος του ινστιτούτου, Φρανσίσκο Σέστο, δήλωσε ότι η σελίδα είναι η βασική πηγή που πρέπει να χρησιμοποιούν όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν τη σκέψη του σοσιαλιστή ηγέτη. "Είναι μια οργανωμένη σελίδα που τα προσφέρει όλα γύρω από τον Ούγκο Τσάβες. Για παράδειγμα, αν θέλουμε να μάθουμε πόσες φορές ο κομαντάντε μίλησε για τη γενέτειρα του, αρκεί να βάλουμε Barinas  στην αναζήτηση και θα εμφανιστούν όλες οι σχετικές ομιλίες", πρόσθεσε ο Σέστο.

Το διευθυντικό στέλεχος του ινστιτούτου είπε ότι υπάρχουν περίπου 100.000 σελίδες εύκολα εκτυπώσιμες για όσους τις χρειάζονται και ότι η σελίδα θα συνεχίσει να τροφοδοτείται με έγγραφα που θα προσφέρονται ή θα εμφανίζονται στην πορεία.

Το Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών της Σκέψης του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες, με έδρα στο Οίκο της Άλμπα της Μπαρίνας, (δυτικά της Βενεζουέλας), ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2014 για να εγγυηθεί την προστασία και τη διάδοση της κληρονομιάς του ηγέτη της Μπολιβαριανής Επανάστασης.

Πηγή: Telesur

Πέθανε ο ιδρυτής της εφημερίδας Granma, Ρενέ Καμάτσο

René Camacho Albert

Η εφημερίδα Granma θρηνεί από το πρωί της Πέμπτης την απώλεια, σε ηλικία 74 ετών, του συντρόφου Ρενέ Καμάτσο Αλμπέρτ, ιδρυτή του εντύπου, στο οποίο για πάνω από τρεις δεκαετίες εργάστηκε ως ανταποκριτής στην παλιά επαρχία του Οριέντε, και μετά τη νέα πολιτικο-διοικητική διάρθρωση περιοχή του Σαντιάγο ντε Κούβα.

Γεννημένος στο Μαγιαρί, σημερινή επαρχία του Ολγκίν, πολύ νέος εντάχθηκε στις γραμμές του Επαναστατικού Στρατού στο Δεύτερο Ανατολικό Μέτωπο Φρανκ Παϊς Γκαρσία, στο οποίο η σχέση του με την επαναστατική προπαγάνδα του άνοιξε τις πόρτες της δημοσιογραφίας.

Με το ξεκίνημα της Γκράνμα στις 3 Οκτώβρη του 1965, ανέλαβε θέση ανταποκριτή, μέχρι λόγοι υγείας να τον εμποδίσουν το 1996 να συνεχίσει στην εφημερίδα.

 

Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών συνεργάστηκε με διάφορα όργανα του τύπου, και μέχρι πολύ πρόσφατα ασχολήθηκε με την εκπαίδευση δημοσιογράφων στο Πανεπιστήμιο του Οριέντε. Έγινε μέλος της UPEC (Ένωση Κουβανών Δημοσιογράφων) και του Συνδέσμου Αγωνιστών της Κουβανικής Επανάστασης. 

Η σορός του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειάς του. Τα πιο θερμά συλληπητήρια στους συγγενείς και φίλους του.

Πηγή: Granma

Ο Μάκρι κατεβάζει τα κάδρα του Τσάβες και του Κίρσνερ από το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής

Τα κάδρα των ριζοσπαστών ηγετών Νέστορ Κίρσνερ και Ούγκο Τσάβες κατέβηκαν την προηγούμενη Δευτέρα από τους τους τοίχους της Κάσα Ροσάδα (έδρα της κυβέρνησης) κατ' εντολή του νέου δεξιού προέδρου της Αργεντινής, Μαουρίσιο Μάκρι.

Σύμφωνα με εργαζόμενους στο μέγαρο, ο Μάκρι διέταξε μια ριζική ανακαίνιση στην έδρα της κυβέρνησης, η οποία περιλάμβανε την οριστική απόσυρση των πινάκων των πρώην προέδρων της Αργεντινής και της Βενεζουέλας.

Τα πορτρέτα των ιδρυτών της Ένωσης Νοτιοαμερικανικών Εθνών (UNASUR) κρεμάστηκαν το Μάη του 2015 στην "Αίθουσα των Πατριωτών" της Κάσα Ροσάδα από την πρώην πρόεδρο (και χήρα του Νέστορ Κίρσνερ) Κριστίνα Φερνάντες.

Η ενέργεια του νέου προέδρου της Αργεντινής καταδικάστηκε από εργαζόμενους στο προεδρικό μέγαρο και συμπαθούντες του κιρσνερισμού μέσω των κοινωνικών δικτύων. Ο Μάκρι, ο οποίος κέρδισε στις 22 Νοεμβρίου 2015 τον β' γύρο των προεδρικών εκλογών από τον κεντροαριστερό Ντανιέλ Σκιόλι, είχε απειλήσει εκ των προτέρων να κατεβάσει τα κάδρα του Κίρσνερ και του Τσάβες καθώς και κάθε εικόνα που να συσχετίζεται με επιτυχίες σοσιαλιστικών κυβερνήσεων.

Την προηγούμενη εβδομάδα η νέα δεξιά κυβέρνηση απέλυσε περίπου 500 εργαζόμενους στο Υπουργείο Πολιτισμού, 54 στο προεδρικό μέγαρο και 105 στην προεδρία της κυβερνήσεως. Οι παραπάνω αποτελούν μέλη της λίστας των περισσότερων από 24.000 απολυμένων από τον πρώην επιχειρηματία Μάκρι μέσα στους δύο πρώτους μήνες της θητείας του.

Η Cristina Fernandez de Kirchner παρουσιάζει τα κάδρα των Κίρσνερ και Τσάβες

Πηγή: cubadebate

Η "Μικρή από τη Γουατεμάλα" του Χοσέ Μαρτί

María García Granados
"La Niña de Guatemala"

Η Μαρία ήταν μια από τις κόρες του στρατηγού Μιγκέλ Γκαρσία Γκρανάδος, προέδρου της χώρας από το 1871 έως το 1873. 24 χρόνων, ο Μαρτί γνώρισε τη Μαρία, μια από τις μαθήτριές του στην Ακαδημία Θηλέων Κεντρικής Αμερικής, όπου ο σπουδαίος κουβανός πατριώτης, ποιητής και εκπαιδευτικός παρέδιδε δωρεάν μαθήματα έκθεσης το 1877.

Προφανώς υπήρξε αμοιβαία έλξη ανάμεσα στο νεαρό τότε Μαρτί, ήδη αναγνωρισμένο δάσκαλο, και την κοπέλα. Ο Μαρτί ωστόσο είχε ήδη ζητήσει σε γάμο την Κάρμεν Σαγιάς Μπασάν, την οποία και παντρεύτηκε στο Μεξικό. Ένα μήνα μετά το γάμο, τον Ιανουάριο του 1878, επιστρέφει στη Γουατεμάλα, και μαθαίνει για τον τραγικό θάνατο της μαθήτριάς του.

Η μεγάλη χιλιανή ποιήτρια Γκαμπριέλα Μιστράλ (1889-1957), πρώτη λογοτέχνης από τη Λατινική Αμερική που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1945), υπήρξε μεγάλη θαυμάστρια και μελετητής του έργου του Μαρτί. Δεν μπορούσε παρ' όλα αυτά να διανοηθεί πώς ένας άνδρας της ευαισθησίας και του μεγαλείου του Χοσέ Μαρτί "καυχιέται" για το γεγονός ότι ένα κορίτσι πεθαίνει από έρωτα γι' αυτόν.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον ισπανό βιογράφο Μανουέλ Ισίντρο Μέντεθ, ο Μαρτί γράφει το ποίημα το 1891, και ενώ η σύζυγος του τον έχει εγκαταλείψει. Ο ποιητής δείχνει, 13 χρόνια μετά, να έχει μετανιώσει που επέλεξε την Κάρμεν αντί της μικρής Μαρία και αφιερώνει στην τελευταία ένα ποίημα για τον ανεκπλήρωτο αυτό έρωτα. Δεν πρόκειται λοιπόν περί "καυχήματος" του Μαρτί, αλλά μιας προσπάθειας να προσφέρει στη νεκρή Μαρία τον έρωτα που δεν μπόρεσε να της δώσει εν ζωή. Η "Μικρή από τη Γουατεμάλα" λοιπόν ήταν το "μέτωπο που αγάπησε περισσότερο στη ζωή του", σύμφωνα με τους ίδιους τους στίχους του, και μαζί της έφυγε μετανιωμένος στην αιωνιότητα.

(Πηγή: Segunda Cita)

Παρακάτω παραθέτουμε ολόκληρο το πασίγνωστο ποίημα του Χοσέ Μαρτί.

Η ΜΙΚΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ

Θέλω, κάτω απ’ τη σκιά ενός φτερού,
Να διηγηθώ αυτή την ανθισμένη ιστορία:
Η μικρή από τη Γουατεμάλα,
Αυτή που πέθανε από έρωτα.

Ήταν από λευκά κρίνα οι ανθοδέσμες,
Και οι μπορντούρες από μετάξι
Και από γιασεμί. Τη θάψαμε
Μέσα σε φέρετρο από μετάξι.

…Αυτή χάρισε σε αυτόν που τη ξέχασε
Ένα μαξιλαράκι με αρώματα.
Εκείνος γύρισε, γύρισε παντρεμένος.
Αυτή πέθανε από έρωτα.

Πήγαιναν κουβαλώντας την στους ώμους
Επίσκοποι και πρέσβεις.
Πίσω πήγαινε ο λαός κατά κύματα
Όλοι φορτωμένοι με λουλούδια.

…Αυτή για να τον ξαναδεί,
Βγήκε να κοιτάξει από το ύψωμα.
Αυτός γύρισε με τη γυναίκα του.
Αυτή πέθανε από έρωτα.

Σαν πυρωμένος μπρούτζος
Στο φιλί του αποχαιρετισμού
Ήταν το μέτωπο της. Το μέτωπο
Που περισσότερο αγάπησα στη ζωή μου!

…Μπήκε αργά στο ποτάμι,
Την έβγαλε νεκρή ο γιατρός.
Λένε πως πέθανε απ’ το κρύο.
Εγώ ξέρω πως πέθανε από έρωτα.

Εκεί στην παγωμένη κρύπτη,
Την ακούμπησαν πάνω σε δυο πάγκους.
Φίλησα το λεπτό της χέρι
Φίλησα τα λευκά γοβάκια της

Σιωπηλός , σαν έπεσε το βράδυ,
Με φώναξε ο νεκροθάφτης.
Ποτέ πια δεν ξαναείδα
Αυτή που πέθανε από έρωτα!

Μετάφραση: Χάιμε Σβάρτ & Άννα Καράπα 
από το βιβλίο "Απλοί Στίχοι", Χοσέ Μαρτί, σελ. 54-59

Το ποίημα στα ισπανικά: La niña de Guatemala


Σχετική ανάρτηση:
Οι κουβανοί τιμούν τη "Μικρή από τη Γουατεμάλα" και τον Χοσέ Μαρτί

Εκδήλωση για την 163η επέτειο της γέννησης του José Martí

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΚΟΥΒΑΣ

Αγαπητοί φίλοι,

  

Στις 28 Ιανουαρίου εορτάζεται η 163η επέτειος της γέννησης του Jose Marti, Εθνικού Ήρωα της Δημοκρατίας της Κούβας. Με την ευκαιρία αυτής της τόσο σημαντικής ημερομηνίας, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης και τιμής στο πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Αλκμάνος, την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016 στις 12.00.

Θα είναι μεγάλη τιμή για μας να υπολογίζουμε στην παρουσία σας σε αυτή την τελετή κατά την οποία θα αποτίσουμε φόρο τιμής στον εξαίρετο πατριώτη, Απόστολο της Ανεξαρτησίας της Κούβας και Πρόδρομο της Ολοκλήρωσης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.

                                      
Με την βαθύτερη εκτίμηση μου,

                                                             Osvaldo Cobacho Martínez

                                                                                                          Πρέσβης

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
12.00   Άνοιγμα
12.10   Κατάθεση στεφάνων
12.15   Απαγγελία ποιημάτων
12.25   Χαιρετισμοί του Ελληνο Κουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης και του Πολιτιστικού Συνδέσμου Χοσέ Μαρτί
12.40   Χαιρετισμός του Πρέσβη της Κούβας

Η νέα προτομή του Χοσέ Μαρτί στην Αθήνα,
που τοποθετήθηκε τον Ιανουάριο του 2014

Έκθεση στο Ινστιτούτο Θερβάντες: Έλληνες εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος.

INSTITUTO CERVANTES DE ATENAS  - CULTURA - EXPOSICIÓN
20.01-19.03.2016
Έκθεση της Αρτέμιδoς Αλκαλάη
Έλληνες εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος
 Μια εικαστική αφήγηση
 Σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος 


  

Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών –πορτραίτων, των Ελλήνων Εβραίων επιζώντων των ναζιστικών στρατοπέδων. Τα πρόσωπα αυτά εγγεγραμμένα πλέον στην ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξεδιπλώνουν τη μνήμη  τους μπροστά στο φακό…
Από το 2012 η εικαστικός Άρτεμις Αλκαλάη, ερευνά, ταξιδεύει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συνομιλεί με τους επιζώντες των –προπολεμικά, ακμαίων εβραϊκών κοινοτήτων.
Χτίζοντας μια γέφυρα μεταξύ ιστορικού ντοκουμέντου και τέχνης  συνδυάζει στο ίδιο  πλάνο τον άνθρωπο μαζί με ένα δικό της έργο από τη σειρά «σπίτι: μια περιπλάνηση». Το αρχετυπικό σχήμα της οικίας-εστίας, δηλωτικό τόπου χαράς, ευτυχίας και οικογενειακής θαλπωρής, ανακαλεί μνήμες και ξεκινά ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, τραύματος και επούλωσης, λόγου και σιωπής.
Στο Ινστιτούτο Θερβάντες για πρώτη φορά εκτίθενται και πορτρέτα Σεφαραδιτών με ισπανική υπηκοότητα και έγγραφα, από τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, που διασώθηκαν χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του  πρόξενου της Ισπανίας στην Αθήνα, Sebastián Romero de Radigales.
Ο Radigales διακινδύνευσε τη σταδιοδρομία του για να τους σώσει από βέβαιο θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα. Σε πείσμα των καιρών, μέσα σε εχθρικό περιβάλλον κατάφερε να τους προστατεύσει, να εκδώσει νέα διαβατήρια, να καθυστερήσει την εκτόπιση τους και τελικά πιέζοντας διαρκώς και την ισπανική και τη γερμανική διοίκηση να εξουσιοδοτήσει την ασφαλή μεταφορά τους από το γερμανικό στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν στην Ισπανία.
H έκθεση συνοδεύεται από πρωτότυπα έγγραφα πιστοποιητικών υπηκοότητας, αλληλογραφία διαβατηρίων (ή φωτοτυπίες) των επιζώντων με ισπανική υπηκοότητα, καθώς και βιβλία που έχουν γράψει οι επιζώντες σε διάφορες γλώσσες.
Το βλέμμα της εικαστικού Αρτέμιδος Αλκαλάη βυθίστηκε στην ανθρώπινη ψυχή με τέτοιο τρόπο που δημιούργησε ακόμα μια φορά  – και ίσως ασυνείδητα - ένα σύνθετο χαλί με το χαρακτηριστικό κόκκινο νήμα των έργων της. Αλλά, τολμώ να πω ότι η καλλιτέχνιδα κάνει εδώ ένα βήμα πάρα πέρα∙ η ίδια έχει συμπεριληφθεί σε τούτο το συλλογικό χαλί.
Η Άρτεμις Αλκαλάη «κέντησε» σε αόρατο αργαλειό ένα οικουμενικό άσμα που αφουγκραζόμαστε διακριτικά σε κάθε εικόνα.
Μάρτα Σίλβια Ντιός Σανς

Εγκαίνια: 20.01.2016, 19.30 . Θα μιλήσει η ιστορικός Οντέτ Βαρών Βασάρ και η Άρτεμις Αλκαλάη θα ξεναγήσει το κοινό στην έκθεση.

Αίθουσα Εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας. 

Μητροπόλεως 23. Είσοδος ελεύθερη.
Ωράριο: Δευτέρα-Παρασκευή: 10.00-21.00. Σάββατο: 10.00-14.00. 

Κλειστά: Κυριακές και 14.03.2016.

 

Η Άρτεμις Αλκαλάη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε ζωγραφική, σκηνογραφία και ιστορία της τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με τους Δ. Μυταρά, Γ. Μόραλη, Β. Βασιλειάδη και Μ. Λαμπράκη-Πλάκα. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές σε Studio Art στο New York University, στη Βενετία και στη Νέα Υόρκη. Στο ίδιο πανεπιστήμιο σπούδασε φωτογραφία με τον Gerry Pryor καθώς και στην Αθήνα με τη Laura Dodson και τον Καμίλλο Νόλα. Έκανε επίσης σπουδές υφαντικής με τη Μαρία Λεωνίδου. Εκθέτει τακτικά στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, ενώ έργα της ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Ανάγνωση Πάμπλο Νερούδα στο Ινστιτούτο Θερβάντες, Πέμπτη 14/1

Ανάγνωση ποίησης του Πάμπλο Νερούδα 

στο Ινστιτούτο Θερβάντες της ΑΘήνας

Εγγραφή ελεύθερη

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016, 19:30 - 21:30

Συντονίζει: Χάιμε Σβαρτ

Υποχρεωτικό να προηγηθεί εγγραφη στο email: bibate@cervantes.es

Περιορισμένες θέσεις (22 άτομα)

Επίπεδο γνώσης ισπανικών: Β2 

                                                                                      

   Ιστιτούτο Θερβάντες 

   Μητροπόλεως 23, 10557 Αθήνα

   Τηλ: 210 3634117 Fax: 2103647233 

   Πηγή: difusionelectronica.institutocervantes.es

15ο Διεθνές Σαλόνι Γελοιογραφίας στην Σάντα Κλάρα

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, έχει γίνει παράδοση στο τέλος κάθε χρόνου να πραγματοποιείται στην Σάντα Κλάρα το “Διεθνές Σαλόνι  του Χιούμορ”. Τιμώμενη χώρα στην εκδήλωση φέτος ήταν η Βραζιλία και γι αυτό παραβρέθηκαν πολλοί σκιτσογράφοι από αυτή τη χώρα. Η εφημερίδα Juventud Rebelde  δημοσίευσε  στις 3 Γενάρη, ειδικό ένθετο με τα βραβεία του 2015:

ΓΕΝΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

Πρώτο Βραβείο: Aristides Esteban Hernandez Guerrero “Ares”, Kούβα.

Δεύτερο Βραβείο: Michel Moro Gómez, Κούβα.

 

Τρίτο Βραβείο: Angel Orestes Frnández Quintana, Κούβα.

Τιμητικές Διακρίσεις: Luis Reinier Enrique Torres και Reineldo Hernández Valera (Κούβα) και Rafael Correa (Βραζιλία).

ΕΡΩΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

Πρώτο Βραβείο: Bernard Bouton, Γαλλία.

 

Δεύτερο Βραβείο: Miroslav Genencer, Κροατία.

Τρίτο Βραβείο: Ramiro Zaldoyas, Kούβα.

Τιμητικές Διακρίσεις: Konstantin Kasachev, Ουκρανία, Carlos Alberto da Costa, Bραζιλία και Erico Junqueira Ayres, Bραζιλία.

 Πηγή: salondehumorerotico.wordpress.com