Πέθανε ο Φερνάντο Μπίρι, πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά

Fernando Birri

Πέθανε την Τετάρτη 27/12 στη Ρώμη της Ιταλίας ο Αργεντίνος κινηματογραφιστής και πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, Φερνάντο Μπίρι, σε ηλικία 92 ετών.

Ο Μπίρι γεννήθηκε το 1925 στη Σάντα Φε της Αργεντινής. Το 1956 ίδρυσε το Ινστιτούτο Εθνικού Παράκτιου Πανεπιστημίου στην Αργεντινή, και το 1986 τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος στην Κούβα, στην παρέμεινε διευθυντής μέχρι το 1991. Στην ίδια σχολή δίδαξε επίσης ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

«Πέθανε ένας από τους πατέρας του σύγχρονου λατινοαμερικάνικου σινεμά, ο Φερνάντο Μπίρι. Με τον Μπίρι τελειώνει μια κομβική περίοδος στον κινηματογράφο μας. Ευχαριστούμε αγαπημένε δάσκαλε για τη αφοσίωση και την αγάπη σου για το Σινεμά και τη Δική μας Αμερική», δήλωσε ο καθηγητής Αρμάντο Ρούσι. 

Ο Fernando Birri (δεξιά) μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
στα εγκαίνια της Σχολής Κινηματογράφου του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος (15.12.1986)

Ο Μπίρι τιμήθηκε το 1986 στο 8ο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά στην Αβάνα. Το 2010, έλαβε τον ασημένιο Κόνδωρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρ ντε Πλάτα για το σύνολο του έργου του. Το 2015 τιμήθηκε από την πρώην πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ στο προεδρικό μέγαρο και τον προηγούμενο Μάη δέχτηκε αναγνώριση στο σινέ Γκομόντ για την Ημέρα Ντοκιμαντερίστα.

Ανάμεσα στις δημιουργίες του ξεχωρίζουν: El Fausto Criollo (2011), El siglo del viento (1999), Che, ¿muerte de una utopía? (1997), Mi hijo el Che (1985), Los inundados (1962). Επίσης, συμμετείχε στις ταινίες Donde comienza el camino (2005), Paisajes devorados (2012), BirriLata, una vuelta en tren (2015) και Ata tu arado a una estrella (2017), μεταξύ άλλων.

Εκτός από τον κινηματογράφο, στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί με την ποίηση και το θέατρο.

Πηγες: Cubadebate.cu, lajiribilla.cu

Οι στάχτες του Γκάμπο μεταφέρθηκαν στην Καρταχένα της Κολομβίας, ανάμεσα σε κίτρινες πεταλούδες

 

Στα πλαίσια μιας σεμνής τελετής, οι στάχτες του νομπελίστα κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αποτέθηκαν την προηγούμενη Κυριακή (22/5) για αιώνια ανάπαυση στην καρδιά της σκήτης Λα Μερσέδ, στο Πανεπιστήμιο της Καρταχένα. Πάνω από το δοχείο με τις στάχτες τοποθετήθηκε μπρούτζινη προτομή - έργο της βρετανής γλύπτριας Κέιτι Μάρεϊ - που απεικονίζει έναν Γκάμπο σε ώριμη ηλικία, με ευρύ μέτωπο και ένα λεπτό χαμόγελο κρυμμένο κάτω από το μουστάκι. Το μακρινό βλέμμα του ατενίζει την Καραϊβική και τα τείχη της πόλης.

Περίπου 500 άτομα, τοπικές αρχές, οικογένεια, φίλοι και δημοσιογράφοι συναντήθηκαν το απόγευμα της Κυριακής για να «δώσουν το καλοσώρισμα» στον Γκάμπο, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Χουάν Γκοσέν, συγγραφέας και στενός φίλος. Η τελετή άνοιξε με δήλωση του πρύτανη του πανεπιστημίου, Έντγκαρ Πάρα και ακολούθησε ο θερμός επικήδιος του Γκοσέν. Στη συνέχεια έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής και διαβάστηκε απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ζω για να τη διηγούμαι» από τον εγγονό του Γκάμπο, Ματέο Γκαρσία. Στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης, παίχτηκε παραδοσιακή μουσική βαγιενάτα από τον Αντόλφο Πατσέκο, εκ των τελευταίων βιρτουόζων του είδους. Στο τέλος, αφέθηκαν ελεύθερες χιλιάδες κίτρινες πεταλούδες, σήμα κατατεθέν του συμβολισμού του κόσμου του Μακόντο από τον μαέστρο του μαγικού ρεαλισμού.

Η επιλογή του συγκεκριμένου μοναστηριού, με θέα στη θάλασσα και τα τείχη της Κάρταχένα, ήταν της συζύγου του συγγραφέα, Μερσέδες Μπάρτσα, και των δύο γιών του, Ροντρίγκο και Γκονσάλο, από την άνοιξη του 2015. Έτσι οι στάχτες μεταφέρθηκαν από την βιβλιοθήκη του οικογενειακού σπιτιού στην Πόλη του Μεξικού στο τεσσάρων αιώνων αποικιακό κτίσμα. Το συγκρότημα ανήκει στο Πανεπιστήμιο της Καρταχένα, το οποίο ανακαινιζόταν επί ένα χρόνο για να υποδεχτεί τον αγαπημένο συγγραφέα και να γίνει ένα νέο μνημείο μαγικού ρεαλισμού, κλείνοντας την ιστορία του Γκαπριέλ Γκαρσία Μάρκες με την πόλη της Καρταχένα.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, γεννημένος στην Αρακατάκα το 1927, ξεκίνησε τη σχέση του με την Καρταχένα "των Ινδιών" το 1948, όταν ο τότε φοιτητής νομικής έπρεπε να εγκαταλείψει τη Μπογκοτά μετά τη δολοφονία του ριζοσπάστη ηγέτη Χόρχε Ελιέσερ Γαϊτάν και τις ταραχές του ακολούθησαν. Τότε ο πατέρας του τον μετέφερε στο πανεπιστήμιο της παραλιακής πόλης για να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο νεαρός τότε Γκαρσία Μάρκες αγάπησε τον τόπο και ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα El Universal. Πολλά χρόνια αργότερα, μένοντας μόνιμα πια στο Μεξικό, επέλεξε να αγοράσει σπίτι στην Καρταχένα για να μένει προσωρινά και ίδρυσε το τοπικό φεστιβάλ κινηματογράφου.

Πηγές: eltiempo.com, elpais.com, cubadebate.cu
Φωτό: Yomaira Grandett, Ricardo Maldonado, Cesar Alandete

Το FBI παρακολουθούσε τον Γκαρσία Μάρκες επί 24 χρόνια

Ο διάσημος κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1982) παρακολουθούνταν επί 24 χρόνια από το FBI, συμφωνα με σαββατιάτικο άρθρο της Washington Post.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η παρακολούθηση του συγγραφέα ξεκίνησε το 1961, με διαταγή του τότε διευθυντή του Ομοσπονδιακού Γραφείου Έρευνας, Έντγκαρ Χούβερ.

Εκείνη την εποχή ο "Γκάμπο" ήταν 33 ετών και μόλις είχε φτάσει στη Νέα Υόρκη. Aνάμεσα στα σχέδια του ήταν να εργαστεί για το νεοσύστατο τότε πρακτορείο ειδήσεων Prensa Latina, κατι που για το FBI μεταφραζόταν ως "βοήθεια στην ίδρυση ένας ειδησεογραφικού μέσου της κουβανικής κυβέρνησης".

Το FBI δημοσίευσε συνολικά 137 σελίδες από το αρχείο του για τον Γκαρσία Μάρκες, ενώ μένουν ακόμα 133 σελίδες των οποίων το περιεχόμενο παραμένει άγνωστο. Σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία, περισσότερα από 9 άτομα λειτούργησαν ως "εμπιστευτικοί πληροφοριοδότες" και παρακολουθούσαν της δραστηριότητες του συγγραφέα, ο οποίος εκείνη την εποχή ζούσε στις ΗΠΑ μαζί με τη σύζυγό του Μερσέδες Μπάρτσα και το γιο του.

Ο εξαιρετικά αγαπητός κολομβιανός συγγραφέας, που απεβίωσε τον Απρίλιο του 2014, είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις με στάσεις όπως η στενή φιλία του με τον ηγέτη της κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο.

Ο γιός του συγγραφέα, κινηματογραφιστής Ροδρίγο Γκαρσία, δήλωσε ότι δεν ήξεραν ότι ο πατέρας του ήταν αντικείμενο παρακολούθησης από το FBI, ωστόσο η είδηση δεν τον εκπλήσει. "Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ένας κολομβιανός βρισκόταν στη Νέα Υόρκη για να ανοίξει ένα κουβανικό πρακτορείο ειδήσεων, θα ήταν ασυνηθιστο να μην τον παρακολουθούσαν", είπε χαρακτηριστικά. 

Πηγή: Telesur

Κέρινο ομοίωμα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σε μουσείο της Κούβας

Ένα κέρινο ομοίωμα του πρόσφατα εκλιπόντα νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα αποκαλυφθεί στην έκθεση του Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Κούβας, που θα κάνει εγκαίνια στις 13 Αυγούστου, ημερομηνία που συμπίπτει με τα 88α γενέθλια του ηγέτη της Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο. 

Το έργο θα αποτελέσει μέρος της μόνιμης έκθεσης του Museo de Cera - μοναδικού στο είδος του στην Κούβα - στην ανατολική πόλη του Μπαγιάμο και κατασκευάστηκε από τους αδερφούς Ραφαέλ και Λεάντερ Μπάριος, οι οποίοι έχουν φτιάξει επίσης το κέρινο ομοίωμα του αμερικανού συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεϊ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1954).

Ο Γκαρσία Μάρκες (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1982) έμεινε στην Κούβα για πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο, που αποσύρθηκε από την εξουσία το 2006 για λόγους υγείας. Ο κολομβιανός συγγραφέας, που μεσολάβησε ως μυστικός απεσταλμένος ανάμεσα στον Φιντέλ Κάστρο και τον βορειοαμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου και εκ των εμπνευστών του Διεθνούς Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, που διαξάγεται κάθε χρόνο στην Αβάνα.

Το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Κούβας περιλαμβάνει μορφές αστεριών της κουβανικής μουσικής όπως ο Μπένι Μορέ (ο "Βάρβαρος του Ρυθμού"), ο Φρανσίσκο Ρεπιλάδο (πιο γνωστός ως Κομπάι Σεγούντο), ο Ιγνάσιο Βίγια (Μπόλα ντε Νιέβε), ο Πόλο Μοντανιές, καθώς επίσης ο λαϊκός τραγουδιστής Κάρλος Πουέμπλα και ο Σίντο Γκαράι, ένας από τους μεγάλους τους παραδοσιακού τραγουδιού. Φυσικά δε λείπουν ιστορικές μορφές όπως ο Χοσέ Μαρτί και ο Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες.

Το μουσείο εγκαινιάστηκε το 2004 και από το 2007 βρίσκεται στις σημερινές εγκαταστάσεις. Χωρίζεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες: Αίθουσα Εθνικής Κληρονομίας, Πολιτιστικής Διαφορετικότητας, Προσωπικοτήτων και Θυμάτων Τρομοκρατίας. Στην τελευταία ξεχωρίζει ο Φάμπιο ντι Τσέλμο, ο νεαρός ιταλός τουρίστας που σκοτώθηκε σε βομβιστική επίθεση στο ξενοδοχείο Κόπακαμπάνα το 1997. Το κέρινο ομοίωμα του προστέθηκε στην έκθεση μετά από πρωτοβουλία του πατέρα του, Τζουστίνο ντι Τσέλμο.

Bola de Nieve (μουσικός)

Ernest Hemmingway (συγγραφέας)

José Martí (διανοούμενος/επαναστάτης)

Carlos Manuel de Céspedes (πολιτικός/επαναστάτης)

Fabio di Celmo (θύμα τρομοκρατίας)

Πηγή: Telesur 

Συμπληρωματικές πληροφορίες: ecured
Φωτό κέρινων ομοιωμάτων: Ismail Francisco

Αφιέρωμα στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στο φεστιβάλ ΛΕΑ: Μαγικό Χιούμορ

‘Έκθεση γελοιογραφίας

Αφιέρωμα στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Μαγικό Χιούμορ

10/6 -15/6/2014

Επίσημα εγκαίνια: Τρίτη 10 Ιουνίου στις 21.30 στο Polis Art Café,

Πεσμαζόγλου 5 (αίθριο Στοάς του Βιβλίου).

Ωράριο: Δευτέρα-Κυριακή: 9.00 – 23.00. Είσοδος ελεύθερη.

“Πολλά χρόνια αργότερα, απέναντι στο απόσπασμα των γελοιογράφων, ο συνταγματάρχης των γραμμάτων Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα αναθυμόταν εκείνη τη μακρινή βραδιά που ο πατέρας του τον πήγε να του δείξει τον πάγο.

Εκεί, στον τοίχο, τον περίμεναν δεκάδες σκίτσα που επιχειρούσαν να ερμηνεύσουν τον άνθρωπο και το έργο του. Να υποκλιθούν ταπεινά σε μια μεγαλοφυΐα.

Δεν έγινε κανένας μεγάλος ντόρος, με νταούλια και βιολιά να αναγγέλλουν τα νέα του έργα, μονάχα σιωπή, γιατί ο μάγος της πραγματικότητας δεν βρισκόταν πια ανάμεσά μας.

Ωστόσο, χωρίς καμιά συστολή, ξέρουμε ότι όπου κι αν είναι θα δει την έκθεση και θα μονολογήσει: Τόσο γέρος τους φαίνομαι;

Αυτό είναι ένα μόνο μικρό δείγμα του θαυμασμού που ξυπνά ο Κολομβιανός Νομπελίστας σε τομείς άρρηκτα ενωμένους από τη φαντασία, όπως είναι η γελοιογραφία και τα γράμματα”.

Νάνι και Τούρσιος, Κολομβιανοί καρικατουρίστες

Διοργανωτές της έκθεσης για το Φεστιβάλ ΛΕΑ

Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Κολομβίας.

Καλλιτέχνες

• Argentina: Adrián Palmas, David Pugiese, Ed Carosia, Gusi Bejer, Matías Tolsa, Roger Mariano Luna,

• Brasil: J. Bosco, Fred Ozanan, Glen Batoca, Thiago Bertoni, Tiago Santos, Amorim, Junior López, Silvano Mello, Ulises José de Araujo

• Bulgaria: Valentin Georgiev

• Cuba: Ángel Boligán, Francisco Blanco, Joseph Rosado, Miriam Alonso, Raul de la Nuez, René de la Nuez

• Colombia: Nani Mosquera, Omar Figueroa Turcios, Αlfin, Chocolo, Jairo Guarnizo, Camilo Triana, Carlos Cardona, Cristian Sánchez, Diego Fernando Agudelo, Elena Ospina, Estela Peralta, Fernando Zuleta, Arnold Álvarez, Jaime Poveda, Jairo Peláez, Javier Castro, John Jairo Gómez, Jorge Restrepo, Juan Camilo Lopera, Lino Wchima, Oscar Javier Castro Riveros, Raúl Grisales, Restrepo, Salvador Heras, Triana, Betto y Jairo Linares

• Costa Rica: Ferreol Murillo

• Ecuador: Bogar Chancay, Vilma, Paco Pincay

• España: Arturo Molero, El tren amarillo, Eulogia

Merle, Joaquín Aldeguer, Jaume Cap de Vila, Matias,

• Francia: René Bouschet

• Irán: Navid Sharifi

• México: Chubasco, Darío Castillejos, Rafael Ruiz, Cintia Bolio, Jimena Mosqueda, Maricruz Gallut

• Panamá: Silvio Τroya, Benjamín Zamudio,

• Perú: Omar Zeballos, Valois Inga González

• Portugal: Antonio Antunes,

• Serbia: Nikola Ojdania

• Uruguay: Luis Haro, Raquel Orzuj Litvan

• Venezuela: Eduardo Sanabria

solatino.gr

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Πώς πονάει ο θάνατος του Γκάμπο

Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, εξέφρασε τη θλίψη του για το θάνατο του φίλου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, την Πέμπτη σε ηλικία 87 ετών, και κάλεσε να τον θυμόμαστε μέσα από το έργο του.

"Υπάρχουν πόνοι που λέγονται σιωπηλά. Λέγονται σιωπηλά, αλλά πονάνε το ίδιο. Όπως μας πονάει ο θάνατος του "Γκάμπο" Γκαρσία Μάρκες", είπε ο Γκαλεάνο σε ραδιοφωνική συνέντευξη από το Ρίο ντε Ζανέιρο για το πρόγραμμα Telenoche του Canal 13 της Αργεντινής το βράδυ της Πέμπτης.

"Αυτό που πονάει πιο πολύ βρίσκεται στα όμορφα λόγια που ο θάνατος μας πήρε από το χέρι και μας έκλεψε. Πιστεύω ότι αυτά, τα κλεμμένα λόγια, δραπετεύουν με τη μικρότερη αφηρημάδα, φεύγουν από τις σελίδες των βιβλίων του Γκάμπο και κάθονται δίπλα μας σε κάποιo καφέ της Καρταχένα ή του Μπουένος Άιρες ή του Μοντεβιδέο. Ή εδώ, στο Ρίο ντε Ζανέιρο".

Περίλυπος από την είδηση του θανάτου του κολομβιανού φίλου του, προτίμησε να μην πλατιάσει σχετικά με τη βαθιά σχέση που τους ένωνε. "Είμαι κατά του "λεκτικού πληθωρισμού", προτιμώ να τα λέω με λίγα λόγια. Αυτό που πρέπει να πω γι' αυτόν και τη φιλία που μας ένωνε έχει ειπωθεί σε αυτές τις λίγες λέξεις", δικαιολογήθηκε.

Ο συγγραφέας του βιβλίου "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής" ζήτησε να τιμήσουμε το έργο του Γκαρσία Μάρκες και να τον θυμόμαστε μέσα από τη μαγεία των χαρακτήρων του. "Μαζί ας πιούμε περισσότερο από ένα ποτήρι στην υγεία του υγιέστατου Γκάμπο για να γελάμε μαζί, γιατί ζωντανός θα παραμείνει όσο τα λόγια του ζουν, γελάνε και μιλάνε". 

Πηγή: Cubadebate  
Σκίτσο: Forges (λογοπαίγνιο με τις λέξεις Macondo και dolor, δηλ. πόνος)

Ο Γκάμπο μας αποχαιρετά

Πέθανε χθες (Πέμπτη) ο νομπελίστας κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, σε ηλικία 87 ετών στην Πόλη του Μεξικού. Ο Γκάμπο, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, είχε νοσηλευτεί για 9 ημέρες (31 Μαρτίου - 8 Απριλίου) στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Σαλβαρόρ Σουμπιράν. Προηγουμένως του είχε διαγνωστεί καρκίνος στους λεμφαδένες (1999), ενώ κυκλοφορούσαν μη επιβεβαιωμένες φήμες ότι τα τελευταία χρόνια έπασχε από νόσο Αλτσάιμερ και γεροντική άνοια.

Εκπρόσωπος της γενιάς του "μπουμ" της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και της συγγραφικής έκφρασης του "μαγικού ρεαλισμού", με το βραβείο Νόμπελ που κέρδισε το 1982 αλλά και τη συνολική στάση του, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάδειξη της υποηπείρου στο προσκήνιο της διεθνούς κουλτούρας και πολιτικής. Το εμβληματικό έργο του "Εκατό Χρόνια Μοναξιά", η ιστορία της "δυναστείας" των Μπουενδία, είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα βιβλία στη γλώσσα του Θερβάντες. Ο Γκαρσία Μάρκες μεταφέρει στα βιβλία του χρώμα και άρωμα Καραϊβικής, προσωπικά βιώματα και εμμονές, ιστορικά και ηθογραφικά στοιχεία.

Γεννήθηκε το 1927 στην Αρακατάκα της Κολομβίας, κωμόπολη κοντά στις ακτές της Καραϊβικής, που αργότερα  - τα χρόνια του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη - έγινε το σκηνικό του "πυρετού της μπανάνας". Το περίφημο Μακόντο άλλωστε, το σκηνικό των "Εκατό Χρόνων", ήταν το όνομα μιας φυτείας της περιοχής. Ο Γκαμπριέλ Χοσέ ήταν ο μεγαλύτερος από 11 συνολικά παιδιά του περιπλανόμενου τηλεγραφητή Γκαμπριέλ Ελίχιο Γκαρσία και της "ωραίας του χωριού" Λουίσα Σαντιάγα Μάρκες. Το ειδύλλιο των δύο νέων συνάντησε την αντίσταση της οικογένειας της κοπέλας (του απόστρατου συνταγματάρχη Νικολάς Μάρκες και της Τρανκιλίνα Ιγουαράν), που υπολόγιζαν σε μια καλύτερη τύχη για την κόρη τους. Παρόλα αυτά, το τέλος ήταν αίσιο και ενέπνευσε τον Γκάμπο να γράψει το μυθιστόρημα "Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας". 

Ο μικρός Γκαμπριέλ έζησε τα παιδικά χρόνια του στο σπίτι του παππούδων του, γιατί ο πατέρας του άλλαζε συχνά τόπο διαμονής για επαγγελματικούς λόγους. Μέσα σε ένα γυναικοκρατούμενο σπίτι έγινε ευαίσθητος και ονειροπόλος και από μικρός αγάπησε το διάβασμα. Σε αντιστάθμισμα, πατρικό πρότυπο αποτέλεσε ο παππούς του, βετεράνος του Πολέμου των Χιλίων Ημερών (1899-1902). Ο Νικολάς Μάρκες ήταν η έμπνευση για τον συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία στα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" αλλά και για τον "Συνταγματάρχη (που) δεν έχει κανέναν να του γράψει".

Η οικογένεια του Γκαρσία Μάρκες τον έστειλε να σπουδάσει νομικά στο φημισμένο πανεπιστήμιο της Μπογκοτά, όπου θα γίνει μάρτυρας της δολοφονίας του προοδευτικού πολιτικού Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν και του "Μπογκοτάσο" (1948). Θα εγκαταλείψει τελικά τις νομικές σπουδές για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Με αφορμή μια κερδισμένη υποτροφία θα ταξιδέψει στην Ευρώπη. Θα ζήσει στην Ισπανία και στη Γαλλία, όπου θα γνωρίσει άλλους νέους συγγραφείς που θα γίνουν εκπρόσωποι της γενιάς του boom (έκρηξης) της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, όπως τον Μάριο Βάργκας Γιόσα (Περού), τον Κάρλος Φουέντες (Μεξικό) και τον Χούλιο Κορτάσαρ (Αεργεντινή).

Θα επιστρέψει στην Κολομβία αλλά θα επιλέξει ως μόνιμο τόπο διαμονής το Μεξικό. Το 1967, σε ηλικία 40 ετών, θα ολοκληρώσει και θα δει να εκδίδονται τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά". Θα ακολουθήσουν το "Φθινόπωρο του Πατριάρχη" (1975), ένα αλληγορικό έργο για τη ζωή ενός λατινοαμερικάνου δικτάτορα, το "Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου" (1981), "Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" (1985), "Στρατηγός στο Λαβύρινθο του" (1989), αναφερόμενο στο άδοξο τέλος του Σιμόν Μπολίβαρ, "Του Έρωτα και άλλων δαιμονίων" (1994) και "Θλιμμένες Πουτάνες της Ζωής μου" (2004). Έγραψε ακόμα κριτικές, θεατρικά έργα και πολλά δημοσιογραφικά άρθρα.

Το 2002 εκδόθηκε το "Ζω για να τη διηγούμαι", με σκοπό να αποτελέσει τον πρώτο τόμο μιας τρίτομης αυτοβιογραφίας που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Το 2008 βγήκε και η πρώτη πλήρης βιογραφία στα αγγλικά από τον βρετανό Gerald Martin. Πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά με τίτλο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Η Βιογραφία του από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.  

Αν και δεν αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική, από νέος συνδέθηκε με το χώρο της αριστεράς. Γνωρίστηκε με τον Φιντέλ Κάστρο και έγινε στενός φίλος του, γεγονός για το οποίο δέχτηκε σφοδρή κριτική από συναδέλφους του όπως ο Μάριο Βάργκας Γιόσα. Με τα άρθρα και τις παρεμβάσεις του ήταν πάντα αλληλέγγυος απέναντι στους επαναστάτες και τους αδικημένους. Ιδιαίτερα ο λόγος του στη σουηδική ακαδημία κατά την παραλαβή του Νόμπελ το 1982 θεωρείται από τους πιο πολιτικοποιημένους που έχουν εκφωνήθηκαν από αυτό το βήμα, αναφερόμενος στη χούντα του Πινοτσέτ στη Χιλή και στον εμφύλιο στο Ελ Σαλβαδόρ, μεταξύ άλλων. 

Στην Κούβα συμμετείχε στην ίδρυση του πρακτορείου  ειδήσεων Prensa Latina, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα και τον Χόρχε Μασέτι. Επίσης στην Αβάνα ίδρυσε το 1986 τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια.  

Το Μάρτιο του 2007, με την ευκαιρία των 80ων γενεθλίων του, καθώς και των 40 από την πρώτη έκδοση των "Εκατό Χρόνων" και των 25 από το Νόμπελ, του έγινε μια ξεχωριστή τιμή στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Ισπανικής Γλώσσας στην Καρταχένα της Κολομβίας. Η Βασιλική Ισπανική Ακαδημία (RAE), επιμελήθηκε μια ειδική έκδοση για τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" σε 1.000.000 αντίτυπα. Για να αναλογιστούμε τη σημασία της διάκρισης, αρκεί να πούμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε γίνει 4 χρόνια πριν για τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.

Σαν ύστατο φόρο τιμής στον αγαπημένο μας Γκάμπο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα του λόγου που εκφώνησε στην πιο πάνω εκδήλωση. Περιέχεται στο βιβλίο Yo no vengo a decir un discurso (2010), μια επιλογή των σημαντικότερων ομιλιών που έχει κάνει από τα 17 έως τα 80 του χρόνια.

Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα τις μέρες που έγραφα τα Εκατό χρόνια μοναξιά δε θα έφτανα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να δω μια έκδοση ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Να σκεφτώ ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι μπορούσαν να αποφασίσουν να διαβάσουν κάτι γραμμένο στη μοναξιά ενός δωματίου, με είκοσι οκτώ γράμματα του αλφαβήτου και δύο δάχτυλα σαν μοναδικό μου οπλοστάσιο, θα φαινόταν όπως και να το δεις μια τρέλα. Σήμερα, οι Γλωσσικές Ακαδημίες το κάνουν σαν μια χειρονομία προς ένα μυθιστόρημα που έχει περάσει μπροστά από τα μάτια πενήντα φορές ενός εκατομμυρίου αναγνωστών, και προς έναν άυπνο τεχνίτη όπως εγώ, ο οποίος δεν μπορεί να συνέλθει από την έκπληξή του για όλα όσα έχουν συμβεί.

Αλλά δεν πρόκειται ούτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναγνώριση προς έναν συγγραφέα. Αυτό το θαύμα είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων διατεθειμένων να διαβάσει ιστορίες στην ισπανική γλώσσα, και γι’ αυτό ένα εκατομμύριο αντίτυπα του Εκατό χρόνια μοναξιά δεν είναι ένα εκατομμύριο ύμνοι στον συγγραφέα που σήμερα παραλαμβάνει ντροπαλός το πρώτο βιβλίο αυτής της τεράστιας έκδοσης. Είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν εκατομμύρια αναγνώστες κειμένων στα ισπανικά που περιμένουν αυτή την τροφή.

Στην καθημερινή μου ζωή ως συγγραφέα τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Ποτέ δεν έχω δει τίποτα διαφορετικό από τους δύο δείκτες των δαχτύλων μου να χτυπάνε ένα ένα ρυθμικά τα είκοσι οκτώ γράμματα του ίδιου αλφαβήτου που έχω μπροστά στα μάτια μου εδώ και ογδόντα χρόνια. Σήμερα μπόρεσα να σηκώσω το κεφάλι για να παραβρεθώ σε αυτό το φόρο τιμής που με χαροποιεί και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να υποχρεωθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που έχει συμβεί. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο αναγνώστης που δεν υπάρχει στη λευκή σελίδα μου είναι σήμερα ένα τεράστιο πλήθος πεινασμένο για αναγνώσματα στην ισπανική γλώσσα.

Οι αναγνώστες του Εκατό χρόνια μοναξιά είναι μια κοινωνία η οποία, αν ζούσε στο ίδιο κομμάτι γης, θα ήταν μια από τις είκοσι πιο πολυπληθείς χώρες του κόσμου. Δεν πρόκειται για δήλωση καυχησιάς. Το αντίθετο. Θέλω μόνο να δείξω ότι εκεί υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων οι οποίοι έχουν δείξει με τις αναγνωστικές τους συνήθειες ότι έχουν την ψυχή τους ανοιχτή για να γεμίσει με μηνύματα στα ισπανικά. Η πρόκληση είναι για όλους τους συγγραφείς, όλους τους ποιητές, αφηγητές και εκπαιδευτές αυτής της γλώσσας, για να τροφοδοτήσουν αυτή τη δίψα και να πολλαπλασιάσουν αυτό το πλήθος, ο πραγματικός λόγος για να είμαστε στη θέση μας και φυσικά ο καθένας ο εαυτός του.

Στα τριάντα οκτώ μου χρόνια και ήδη με τέσσερα βιβλία να έχουν εκδοθεί από τα είκοσι μου χρόνια, κάθισα στη γραφομηχανή και έγραψα: “Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα, που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο.” Δεν είχα την παραμικρή ιδέα της σημασίας ή της προέλευσης αυτής της φράσης ούτε προς τα που θα με οδηγούσε. Αυτό που σήμερα γνωρίζω είναι ότι δεν σταμάτησα να γράφω ούτε μια μέρα για δεκαοχτώ μήνες, μέχρι να τελειώσει το βιβλίο.

Πηγές: La Jornada, Κελαηδίσματα, Wikipedia

Ο Γκάμπο βγαίνει από το νοσοκομείο με ασθενοφόρο

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες βγήκε από το Εθνικό Ινστιτούτο Ιατρικών Επιστημών και Διατροφής "Σαλβαδόρ Σουμπιράν" την Τρίτη στις 3.50 μ.μ. (τοπική ώρα) με ασθενοφόρο εντατικής φροντίδας και με τη συνοδεία του γιού του Γκονσάλο.

Η Ζακλίν Πινέδα, εργαζόμενη στο νοσοκομείο, είπε αυτά τα σύντομα λόγια στους ρεπόρτερ που περίμεναν στο δρόμο: "Η κατάσταση της υγείας του είναι ευαίσθητη εξαιτίας της ηλικίας του και θα αναρρώσει στο σπίτι του".

Η διάγνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη Πέμπτη μιλούσε για αφυδάτωση, πνευμονικό οίδημα και ουρολογικά προβλήματα.

Με τη σειρήνα ανοιχτή, το ιατρικό κλιμάκιο κατευθύνθηκε στην οικεία του συγγραφέα, όπου λίγα λεπτά αργότερα έφτασε και όχημα της αστυνομίας για να διευκολύνει την πρόσβαση ανάμεσα στην πολυάριθμη ομάδα δημοσιογράφων που ήταν ήδη παραταγμένοι.

Το ασθενοφόρο έφτασε στο σπίτι του Γκάμπο στις 4.08 μ.μ.

Πηγή: La Jornada
Φωτό: Jesús Villaseca

Αισιόδοξοι οι συγγενείς του Γκάμπο για την πορεία της υγείας του

Ο διάσημος κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες νοσηλεύεται από την προηγούμενη Δευτέρα σε νοσοκομείο της Πόλης του Μεξικού λόγω "αφυδάτωσης, πνευμονικού οιδήματος και ουρολογικών προβλημάτων", σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου υγείας του Μεξικού. Ο 87χρονος συγγραφέας και δημοσιογράφος δέχεται θεραπεία με αντιβιωτικά και σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες η κατάσταση της υγείας του είναι γενικά καλή. Στο πλευρό του συγγραφέα είναι η σύζυγός του, Μερσέντες Μπάρτσα, και τα παιδιά του.

Σύμφωνα με τον βοηθό του, Χενοβέβο Κιρός, ο "Γκάμπο" είναι πολύ καλά στην υγεία του, διαβάζει εφημερίδες και κυκλοφορεί εντός του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Σαλβαδόρ Σουμπιράν, όπου νοσηλεύεται. Μάλιστα φέρεται να απορεί για τις επισκέψεις των δημοσιογράφων, με το χαρακτηριστικό σαρκαστικό του χιούμορ: "Τι κάνουν εδώ, να πάνε να δουλέψουν!". 

Η βελτίωση της υγείας του Μάρκες δείχνει να έχει εντυπωσιάσει την οικογένειά του, σύμφωνα με την αδελφή του, Αϊδα Γκαρσία Μάρκες. Η τελευταία είπε ότι περιμένουν να βγει από το νοσοκομείο μόλις ολοκληρωθεί η θεραπεία αντιβιωτικών, εντός δύο ή τριών ημερών. Πρόσθεσε ακόμα ότι ο αδελφός της έχει καλή υγεία, με εξαίρεση κάποια προβλήματα μνήμης τα τελευταία χρόνια. Επίσης, ο γιός του συγγραφέα, Γκονσάλο Γκαρσία Μπάρτσα, δήλωσε την Πέμπτη ότι ο πατέρας του "πάει πολύ καλά" και αναμένεται να πάρει εξιτήριο τη Δευτέρα ή την Τρίτη.

Η Αϊδα θυμήθηκε ότι ο Γκάμπο την είχε συγχαρεί ένα χρόνο πριν στην Έκθεση Βιβλίου της Μπογκοτά για το βιβλίο της, Gabito, el niño que soñó a Macondo (Γκαμπίτο, το παιδί που ονειρεύτηκε το Μακόντο), το οποίο αφηγείται οικογενειακές ιστορίες από τη ζωή του συγγραφέα των "Εκατό Χρόνων Μοναξιά", του πιο εμπορικού βιβλίου που έχει γραφεί ποτέ στα ισπανικά, μετά τη Βίβλο. 

Ανέφερε ακόμα ότι η οικογένεια βρίσκεται σε πένθος για το θάνατο του νεότερου αδελφού του Γκάμπο, Γουστάβο. Ο Γουστάβο Γκαρσία Μάρκες, πρώην διπλωμάτης, πέθανε στις 9 Μαρτίου στην Μπογκοτά σε ηλικία 77 ετών, 3 ημέρες αφού ο Γκάμπο γιόρτασε το 87α του γενέθλια.

Πηγή: La Jornada

Ο Γκάμπο γιόρτασε τα 87α του γενέθλια

 

Ο νομπελίστας κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γιόρτασε την Πέμπτη (6/3) τα 87α του γενέθλια στο σπίτι του στην Πόλη του Μεξικού, όπου είχε συνάντηση με ρεπόρτερ οι οποίοι του πρόσφεραν λουλούδια και γλυκά και του ευχήθηκαν ευτυχισμένα γενέθλια.

Προς το μεσημέρι, ο συγγραφέας του βιβλίου "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" βγήκε από τον ξύλινη πόρτα του σπιτιού του άψογα ντυμένος, με γκρι κοστούμι και κίτρινο τριαντάφυλλο στο πέτο.

Ο γεννημένος το 1927 στην Αρακατάκα λογοτέχνης χαιρέτισε εγκάρδια κάθε έναν από τους δημοσιογράφους που περίμεναν από νωρίς το πρωί έξω από το σπίτι του. Αυτοί τραγούδισαν Las Mañanitas μπροστά στον Γκάμπο, ο οποίος τους χειροκρότησε, έβγαλε φωτογραφίες με ορισμένους και επέστρεψε στην κατοικία του, στο Ελ Πεδρεγάλ του Σαν Άνχελ, όπου διαμένει εδώ και πάνω από 30 χρόνια.

Πηγή: Cubadebate

Η Casa de las Américas τιμά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Ο κάτοχος Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πρόκειται να τιμηθεί με μια καλλιτεχνική εκδήλωση που θα λάβει χώρα στις 14 και 15 Νοέμβρη στη Casa de las Américas της Αβάνας, σύμφωνα με τον Γουστάβο Αντόλφο Μπελ, πρέσβη της Κολομβίας στην Κούβα.

Αυτό το αφιέρωμα σχετίζεται με όλα όσα έχουν σημάνει η Καραϊβική, και ιδιαίτερα η Κούβα, στη ζωή και το έργο του Γκάμπο, "που μας έδειξε στους κολομβιανούς να ανακαλύψουμε εκ νέου τον εαυτό μας σε μια διάσταση περισσότερο καριμπένια", όπως δήλωσε ο διπλωμάτης.

Ανήγγειλε ακόμα ότι θα εκτεθούν μια σειρά από πίνακες με αποσπάσματα στα οποία εμφανίζεται η παρουσία της περιοχής στον κόσμο του Γκαρσία Μάρκες, ενώ επίσης θα εκτεθούν απεικονίσεις του λογοτεχνικού έργου του, στα πλαίσια διαγωνισμού με τη συμμετοχή 300 καλλιτεχνών.

Θα πραγματοποιηθεί ακόμα εργαστήρι (workshop) με θέμα το έργο του τιμώμενου προσώπου, στο οποίο θα συμμετάσχει ο αναγνωρισμένος κολομβιανός διανοούμενος Κονράδο Σουλουάγα, ένας από τους μεγαλύτερους γνώστες του έργου του Γκάμπο, και επιπλέον θα προβληθούν όλα τα ντοκυμανταίρ που έχουν γυριστεί με θέμα το νομπελίστα κολομβιανό συγγραφέα.

Η ηθοποιός Λάουρα Γκαρσία, η πρώτη που ανέβασε στο σανίδι το μοναδικό θεατρικό έργο του Γκαρσία Μάρκες, Διατριβή του έρωτα εναντίον ενός σοβαρού ανθρώπου, θα κάνει μια δραματοποιημένη ανάγνωση κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.

"Θα είναι ένα συγκινητικό αφιέρωμα -τόνισε ο πρέσβης της Κολομβίας- σε μια Casa de las Américas που θα γεμίσει απο τις κίτρινες πεταλούδες που προοιώνιζαν την άφιξη του Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια, στο θεωρούμενο ως κορυφαίο έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά".

Πηγή: Cubadebate

Ο Diego El Cigala ευχαρίστηκε τον Gabo για την παρουσία του σε συναυλία του στην Πόλη του Μεξικού

Ντυμένος σε αυστηρά μαύρα και εμφανώς ευτυχισμένος, ο Ντιέγο Ελ Σιγάλα βγήκε στη σκηνή του Auditorio Nacional της Πόλης του Μεξικού για να παρουσιάσει τον τελευταίο του δίσκο Romance de luna Tucumana.

Αφού πρώτα οι πέντε μουσικοί του έκαναν μια εισαγωγή 8 λεπτών, ο διάσημος ισπανός τραγουδιστής του φλαμένκο ξεκίνησε το ρεσιτάλ του με το Canción de las simples cosas  και συνέχισε με το Naranjo en flor.

Κατόπιν ο Ελ Σιγάλα καλωσόρισε το κοινό του: «Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι σε αυτή τη γη που αγαπώ, όπως γνωρίζετε. Θέλω να ευχαριστήσω για τους παρουσία τους δύο πρόσωπα που βρίσκονται στην εκδήλωση, τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και τη σύζυγό του Μερσέδες». Τα λόγια αυτά προκάλεσαν κύμα ενθουσιωδών επευφημιών.

Η συναυλία συνεχίστηκε με το κοινό προσηλωμένο να απολαμβάνει τα τραγούδια του Ελ Σιγάλα. Ακούστηκαν μεταξύ άλλων Historia de un amor, Por una cabeza και Los mareados. 

Η μεξικανική εφημερίδα La Jornada δημοσίευσε φωτογραφίες του δημοφιλούς τσιγγάνου καλλιτέχνη με το νομπελίστα κολομβιανό συγγραφέα σε... χαρακτηριστικές πόζες.

Πηγή: La Jornada

Κουβανικό φεστιβάλ αφιερωμένο στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Η Κινηματοθήκη (Cinemateca) της Κούβας θα προβάλει ένα μεγάλο δείγμα ταινιών που έχουν σχέση με τον κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1982), όπως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές.

Η έκθεση, από 23 έως 31 Οκτωβρίου, θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα Τσάρλι Τσάπλιν της Αβάνας, όπου θα παρουσιαστεί σε δύο σειρές ένας κύκλων ταινιών βασισμένων στο έργο του του Γκαρσία Μάρκες. Ανάμεσα στις ταινίες του προγράμματος περιλαμβάνονται "Η χήρα του Μοντιέλ", "Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", "Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει", "Η κακιά ώρα", "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας", "Σ' αυτό το χωριό δεν υπάρχουν απατεώνες", "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" και "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων"

Ο κύκλος των φιλμ θα κλείσει με την προβολή της ομιλίας του κολομβιανού συγγραφέα στο 4ο Διεθνές Συνέδριο της Ισπανικής Γλώσσας στην Καρταχένα των Ινδιών (Κολομβία, 2007).

Ο συγγραφέας των "Εκατό χρόνων μοναξιά" συμπλήρωσε τα 86 χρόνια το Μάρτη. Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας", μεταφράστηκε στα μανδαρινικά έτσι ώστε να φτάσει για πρώτη φορά στην Κίνα μια επίσημη έκδοση του βιβλίου.

Πηγή: Telesur

Ο Γκάμπο επιστρέφει! (+βίντεο)

Όπως ο Μελκίαδες στα Εκατό Χρόνια Μοναξιά. Έτσι πρέπει να είδαν μερικοί τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες όταν εμφανίστηκε ξαφνικά στο εμπορικό κέντρο Perisur, στην πρωτεύουσα του Μεξικού. Η Πόλη του Μεξικού δεν είναι Μακόντο, αλλά τους τελευταίους μήνες κυκλοφορούν φήμες για την υγεία και ακόμα και για τα λογικά του κατόχου Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γεροντική άνοια, είπε κάποιος, και φανταζόμασταν έναν Γκάμπο να χάνει τις αναμνήσεις του, σαν ένας από τους χαρακτήρες του.

Ο Γκαρσία Μάρκες είναι πια 86 ετών και οι θαυμαστές του περιμένουν τα χειρότερα. Αλλά ο άνθρωπος που έδωσε ζωή και τρέλα στους Μπουενδία είναι ζωντανός, γνωστικός και συνεχίζει να προχωρά, αν και όχι στο φρενήρη ρυθμό των νεανικών του χρόνων.

Πέρασε το πρωί της Δευτέρας 30 Σεπτεμβρίου από ένα εμπορικό κέντρο της Πόλης του Μεξικού, όπως φαίνεται, για να αγοράσει γυαλιά. Το πρακτορείο EFE έγραψε ότι "έλαμπε από καλή διάθεση, φαινόταν χαμογελαστός και ευδιάθετος προς όσους των χαιρετούσαν και ακόμα δέχτηκε να φωτογραφηθεί με κάποιες θαυμάστριες που τον αναγνώρισαν καθώς περνούσε".

Το πρακτορείο Notimex προηγήθηκε λίγο και τον βιντεοσκόπησε την Κυριακή 29, όταν ο Γκάμπο συμμετείχε στα εγκαίνια ενός κέντρου διασκέδασης στη Σάντα Φε, ένα διαμέρισμα της Πόλης του Μεξικού. Με τον στωικισμό των διασήμων, ο Γκαρσία Μάρκες πόζαρε μπροστά σε μια θάλασσα από φλας και έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων. Μίλησε στους φωτογράφους, λέγοντας ότι του άρεσε το φαγητό: ένα πιάτο σπανάκι και ένα ποτήρι κρασί.

Την καλύτερη περιγραφή της ανέλπιστης επιστροφής του συγγραφέα των Εκατό Χρόνων Μοναξιάς την έκανε η μεξικάνικη εφημερίδα El Universal: "Επανεμφανίζεται ο Γκάμπο, ασεβής". Και στη φωτογραφία, ο συγγραφέας υψώνει το δάχτυλο που φαντάζεστε.

Πηγή: Cubadebate

Πέθανε ο σπουδαίος κολομβιανός λογοτέχνης Άλβαρο Μούτις

Álvaro Mutis - Gabriel García Márquez

Πέθανε την Κυριακή μια από τις σημαντικότερες μορφές των ισπανόφωνων γραμμάτων, ο κολομβιανός συγγραφέας και ποιητής Άλβαρο Μούτις, σε ηλικία 90 χρόνων στην Πόλη του Μεξικού, όπου διέμενε από το 1956. Ο θάνατος επήλθε στο εθνικό ινστιτούτο καρδιολογίας Ιγνάσιο Τσάβες όπου νοσηλευόταν από τις 15 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τη σύζυγό του Κάρμεν Μιράκλε.

Το έργο του Μούτις χαρακτηρίζεται από δύναμη και γλωσσικό πλούτο,  λυρισμό και αφηγηματική ικανότητα. Με επιρροές από τον Πάμπλο Νερούδα, τον Οκτάβιο Πας, τον Σαιντ-Τζον Πέρσι και τον Ουόλτ Ουίτμαν, χρησιμοποίησε την ποίηση ως γνωστικό μέσο για την πρόσβαση σε άγνωστα σύμπαντα, σε νέους κόσμους όπου είναι εφικτός ο έρωτας και ο καλός θάνατος.

Ο Άλβαρο Μούτις Χαραμίγιο γεννήθηκε στην Μπογκοτά της Κολομβίας στις 25 Αυγούστου 1923. Από τα δύο έως το εννέα του χρόνια έζησε στις Βρυξέλλες, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του διπλωμάτη πατέρα του. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Σαντιάγκο Μούτις Ντάβιλα σε ηλικία μόλις 33 ετών, η οικογένεια επέστρεψε στην Κολομβία και εγκαταστάθηκε σε μια φάρμα του παππού του Άλβαρο από την πλευρά της μητέρας του. Τα γεγονότα αυτά ήταν καθοριστικά για τη διαμόρφωση του μετέπειτα χαρισματικού συγγραφέα, του οποίου η λογοτεχνία είναι σημαδεμένη από τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας ανάμεσα σε δύο κόσμους: Τις αντιθέσεις ανάμεσα σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική, τα υπερατλαντικά ταξίδια με πλοίο και την οργιώδη βλάστηση της ζούγκλας.

Από την αρχή της δεκαετίας του 1940 ο Μούτις ξεκίνησε να εργάζεται στο ραδιόφωνο, ως εκφωνητής ειδήσεων και παραγωγός μιας εκπομπής για τη λογοτεχνία. Τότε ξεκίνησε και τη λογοτεχνική του διαδρομή, κάτω από την επιρροή των σουρεαλιστών συγγραφέων. Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Vida και στα παραρτήματα των εφημερίδων El espectador και La Razón. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο La Balanza [η ισορροπία], εκδόθηκε το 1947 σε συνεργασία με τον Κάρλος Πατίνο.

Κατά τη δεκαετία του '50 ο Μούτις συνδέθηκε με νέους ποιητές του κύκλου γύρω από το περιοδικό Mito. Δημοσίευσε τότε διάφορες συλλογές, ανάμεσα στις οποίες την Los elementos del desastre [τα στοιχεία μιας καταστροφής], στην οποία εμφανίζεται μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του και θεωρούμενο ως άλτερ έγκο του, ο Maqroll El Gaviero.

Το 1956 έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα στο Μεξικό, λόγω μιας δίωξης στην Κολομβία για οικονομική κατάχρηση. Τρία χρόνια αργότερα θα συλληφθεί από την Ιντερπόλ και θα εγκλειστεί για 15 μήνες στην φυλακή Λεκουμπέρι για πολιτικούς λόγους, μια εμπειρία που άλλαξε την οπτική του σχετικά με τον ανθρώπινο πόνο. 

Ο Άλβαρο Μούτις αναγκάστηκε να εργαστεί για πολλά χρόνια σε θέσεις άσχετες με τη λογοτεχνία, όπως διευθυντής πωλήσεων ασφαλιστικής εταιρίας, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων αεροπορικής εταιρίας καθώς και της γνωστής πετρελαϊκής Esso. Στο βιογραφικό του περιλαμβάνονται ακόμα θέσεις αντιπροσώπου πωλήσεων στη Λατινική Αμερική των κινηματογραφικών στούντιο Twentieth Century Fox και Columbia Pictures, συνεργασίες στην τηλεόραση και σε διάφορα έντυπα. 

Παρόλα αυτά δεν εγκατέλειψε το πάθος του για τα γράμματα και ήρθε κοντά σε προσωπικότητες όπως ο Οκτάβιο Πας, ο Κάρλος Φουέντες και ο Λουίς Μπουνιουέλ. Ήταν στενός φίλος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (βλ. φωτο), του οποίου ήταν πάντα ο πρώτος αναγνώστης των νέων έργων του.

Το μεγάλο συγγραφικό έργο του Άλβαρο Μούτις περιλαμβάνει τις ποιητικές συλλογές La balanza (1947), Los elementos del desastre, (1953), Reseñas de los hospitales de Ultramar (1955), Los trabajos perdidos (1965) Summa de Maqroll El Gaviero (1973), Caravansary (1981), Los emisarios (1984) Crónica regia y alabanza del reino (1985), και Un homenaje y siete nocturnos (1986).

Στα πεζά έργα του συγκαταλέγονται τα βιβλία Diario de Lecumberri (1960), La mansión de Araucaíma (1973), La verdadera historia del flautista de Hammelin (1982), La nieve del Almirante (1986), Ilona llega con la lluvia (1988), Un bel morir (1989), La última escala del Tramp Steamer (1989), La muerte del estratega (1990), Amirbar (1990), Abdul Bashur, soñador de navíos (1991) και Tríptico de mar y tierra (1993).

Ανάμεσα στις πολυάριθμες διακρίσεις ξεχωρίζουν: Εθνικό Βραβείο Γραμμάτων Κολομβίας (1974), Εθνικό Βραβείο Ποίησης Κολομβίας (1983), ο βαθμός του ιππότη του τάγματος του Αετού των Αζτέκων (Μεξικό 1988), Χαβιέρ Βιγιαουρούτια (1988), του ιππότη της λεγεώνας Τεχνών και Γραμμάτων της γαλλικής κυβέρνησης (1989), Πρίνθιπε ντε Αστούριας των Γραμμάτων (1997), Βασίλισσας Σοφίας Ιβηροαμερικανικής Ποίησης (1997), και Θερβάντες (2001).

Ειδικός φόρος τιμής στον Άλβαρο Μούτις θα αποδοθεί στο Φεστιβάλ Βιβλίου της Γκουανταλαχάρα (30 Νοεμβρίου - 8 Δεκεμβρίου), το μεγαλύτερο φεστιβάλ ισπανόφωνης λογοτεχνίας στον κόσμο. Στην 27η διοργάνωση θα συμμετάσχουν 600 συγγραφείς από 26 χώρες. Το άνοιγμα θα κάνουν ο ισπανοπερουαβιανός νομπελίστας συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα και ο διακεκριμένος ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν.

Πηγές: La Jornada,Telesur

Η περιπέτεια του Μιγέλ Λιτίν, παράνομα στη Χιλή

Tο 1985, ο Χιλιανός σκηνοθέτης Miguel Littín (γεν. 1942), ελληνικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του και παλαιστινιακής από την πλευρά του πατέρα του, βρίσκεται ήδη 12 χρόνια στην εξορία. Ήδη γνωστός από το 1969, μετά την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, El chacal de Nahueltoro, ταινία με μεγάλο όχι μόνο καλλιτεχνικό αλλά και πολιτικο-κοινωνικό αντίπτυπο στη Χιλή. Το 1971, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Unidad Popular του ανατίθεται από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε η διεύθυνση του κρατικού κινηματογρικού στούντιο (Chile Films). Με το ξέσπασμα του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Πινοτσέτ, την 11^η Σεπτέμβρη 1973, ο Λιτίν είναι ανάμεσα στους πιο καταζητούμενους ανθρώπους, ως στρατευμένος καλλιτέχνης και φίλος του μάρτυρα προέδρου.

Καταφέρνει να φύγει από τη χώρα και να ζήσει στο Μεξικό αρχικά και αργότερα στην Ευρώπη. Το όνομά του περιλαμβάνεται σε μια μακρά λίστα 5.000 φίλων του προηγούμενου καθεστώτος, που η χούντα απαγορεύει την είσοδο στη Χιλή. Αρνούμενος να αποδεχτεί αδρανής την εξορία και το δράμα της πατρίδας του, μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνει και επιχειρεί ένα παράτολμο σχέδιο: να μπει παράνομα στη Χιλή και να γυρίσει κρυφά μια ταινία που θα δείξει στο εξωτερικό εικόνες από μια χώρα που στενάζει 12 χρόνια κάτω από στρατιωτικό καθεστώς.

Ο Λιτίν φθάνει στη Χιλή με πλαστά χαρτιά μεταμφιεσμένος ως Ουρουγουανός επιχειρηματίας και ξεκινά τα γυρίσματα στο Σαντιάγκο αλλά και σε άλλες πόλεις, επικεφαλής τριών ξένων συνεργείων (ενός ιταλικού, ενός γαλλικού και ενός ολλανδικού) και με τη συνεργασία της ντόπιας αντίστασης. Μέσα σε έξι εβδομάδες και πάνω από 7.000 μέτρα φιλμ, αποτυπώνει εικόνες της κατεχόμενης χώρας και παίρνει πλήθος συνεντεύξεις από στελέχη της αντίστασης αλλά και ανώνυμους πολίτες. Η τελική βερσιόν της ταινίας, με τίτλο Acta general de Chile έχει διάρκεια 2 ώρες για το σινεμά και 4 ώρες για την τηλεόραση. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, συναντά τον νομπελίστα συγγραφέα και δημοσιογράφο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, και του δίνει μια εξαντλητική συνέντευξη 18 ηχογραφημένων ωρών, κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας. Μένοντας πιστός στο πνεύμα και τον τόνο της συνέντευξης, ο Μάρκες έγραψε μια νουβέλα που αποδίδει συμπυκνωμένα το περιεχόμενο της συνέντευξης.

Νέος διευθυντής της Διεθνούς Σχολής Κινηματογράφου (EICTV) ο Χερόνιμο Λαμπράδα

Νέος διευθυντής της Διεθνούς Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (EICTV), με έδρα την Αβάνα, διορίστηκε ο κουβανός Χερόνιμο Λαμπράδα, μετά την παραίτηση του προκατόχου του, του Ραφαέλ Ροσάλ από τη Γουατεμάλα.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της σχολης, ο Ροσάλ, διευθυντής από το 2011, παραιτήθηκε για να διευκολύνει την καλύτερη λειτουργία του ιδρύματος. Για το σκοπό αυτό στη θέση του τοποθετήθηκε ο Λαμπράδα, μέχρι πρότινος ακαδημαϊκός αντιπρύτανης της EICTV.

Ο Λαμπράδα θα γίνει ο ένατος διευθυντής μέσα στα 27 χρόνια που λειτουργεί η EICTV, μια σχολή με μεγάλο κύρος στη Λατινική Αμερική και τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Είναι πολύ γνωστός στην Κούβα ως μηχανικός ήχου και μέλος της ιδρυτικής ομάδας καθηγητών του ιδρύματος. Αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας τη συνέχεια του προγράμματος αναφοράς της σχολής σε διεθνές επίπεδο.

Jerónimo Lambrada

Με έδρα το Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος, 26 χλμ έξω από την Αβάνα, η  Διεθνής Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά κέντρα στο είδος του στον κόσμο. Ιδρύθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1986 ως παράρτημα του Ιδρύματος Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου (FNCL), από τον διάσημο κολομβιανό συγγραφέα και δημοσιογράφο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον αργεντινό ποιητή και κινηματογραφιστή Φερνάντο Μπίρι και τον κουβανό δημιουργό και θεωρητικό Χούλιο Γκαρσία Εσπινόσα. Ο στόχος ήταν μια σχολή των "Τριών Κόσμων" για φοιτητές από τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία.

Η σχολή ξεκίνησε τη λειτουργία της με την ενθουσιώδη υποστήριξη της κουβανικής κυβέρνησης και με πρώτο διευθυντή τον Μπίρι, σημαντικό δημιουργό και πρόδρομο του ρεύματος του νέου λατινοαμερικάνικου σινεμά. Ως σχολή εκπαίδευσης καλλιτεχνών, η EICTV είχε μια ιδιαίτερη φιλοσοφία: Να διδάσκουν όχι επαγγελματίες δάσκαλοι, αλλά εν ενεργεία κινηματογραφιστές, ικανοί να μεταδώσουν πρακτικές γνώσεις, "ζωντανή" εμπειρία και διαρκή επικαιροποίηση των γνωστικών αντικειμένων του σινεμά και της τηλεόρασης.

Στις 15 Ιουλίου η EICTV πραγματοποίησε την 22η τελετή αποφοίτησης, κατά την οποία 34 νέοι κινηματογραφιστές ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους. Συνολικά από το 1986 έχουν αποφοιτήσει 810 ειδικοί του κινηματογράφου και της τηλεόρασης από περισσότερες από 50 χώρες. Από αυτούς το 87% προέρχεται από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, την Αφρική και την Ασία, επιβεβαιώνοντας έτσι το σύνθημα "Σχολή όλων των κόσμων".

Πηγές: Telesur, eictv.org

Νέο βραβείο δημοσιογραφίας "Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες" στο Μεντεγίν της Κολομβίας

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr

Το Μεντεγίν της Κολομβίας, που έχει χαρακτηριστεί από τη Wall Street Journal ως η πιο πρωτοποριακή πόλη στον κόσμο, φιλοξένησε στις 8 Ιουλίου τα πρώτα βραβεία δημοσιογραφίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τις καλυτερες δουλειές δημοσιογράφων που δημοσιεύονται στην ισπανική και πορτογαλική γλώσσα, στις χώρες της αμερικανικής ηπείρου και στην ιβηρική χερσόνησο.

Το Ίδρυμα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τη Νέα Ιβηροαμερικανική Δημοσιογραφία (FNPI) και ο δήμος του Μεντεγίν ηγούνται μιας συνεργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα μαζί με την τράπεζα Bancolombia και τον επιχειρηματικό όμιλο Grupo Sura στην πατρίδα του νομπελίστα κολομβιανού συγγραφέα, ο οποίος ήταν και σπουδαίος δημοσιογράφος. 

Το Μεντεγίν φιλοξενεί αυτό το βραβείο το οποίο εμπνέεται από τα ιδανικά του ιδρυτή του FNPI - οποίος σε μια από τις διάσημες φράσεις του είχα χαρακτηρίσει τη δημοσιογραφία "το καλύτερα επάγγελμα στον κόσμο" - και τη δυναμική της καινοτομίας και της ηγετικής θέσης της πόλης.

Στην τελετή της παρουσίασης της 8ης Ιουλίου στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Μεντεγίν, θα τεθούν οι βάσεις του διαγωνισμού. Στην εκδήλωση θα προεδρεύσει ο δήμαρχος του Μεντεγίν, Ανίμπαλ Γκαβίρια και ο γενικός διευθυντής του FNPI, Χάιμε Αμπέγιο Μπάνφι. Μαζί τους θα παρίστανται οι καθηγητές του ιδρύματος, Μαρία Τερέσα Ροντέρος, Χερμάν Ρέι και Έκτορ Άμπαντ Φασιολίνσε, οι οποίοι είναι και μέλη ης κριτικής επιτροπής του βραβείου.

Σύμφωνα με τον Αμπέγιο Μπάνφι, "η θέσπιση του βραβείου δημοσιογραφίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αντιπροσωπεύει μια ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που παραδοσιακά καθορίζονται οι κατηγορίες αυτών των διακρίσεων, καθώς η κριτική επιτροπή και το FNPI έχουν αναλάβει το ρίσκο να δουλέψουν με τον υβριδισμό και τη σύγκλιση που χαρακτηρίζουν μια εποχή βαθιών μετασχηματισμών στο επάγγελμα".

Το Νοέμβρη, το Μεντεγίν θα γίνει το σκηνικό μιας γιορτής της δημοσιογραφίας, κατά το γεγονός της βράβευσης στο οποίο θα συμμετέχει όλη η πόλη, με εκδηλώσεις ανοιχτές στο κοινό, μεταξύ των οποίων θα υπάρχουν διαλέξεις, εργαστήρια και εκθέσεις με ό,τι καλύτερο από την ιβηροαμερικανική δημοσιογραφία. Αυτές οι εκδηλώσεις θα προβληθούν επίσης σε όλο τον κόσμο μέσω μεταδόσεων από το ίντερνετ.

Μετά την εναρκτήρια εκδήλωση στο Μεντεγίν στις 8 Ιουλίου, θα ακολουθήσουν αντίστοιχες εκδηλώσεις στο Σαντιάγο της Χιλής (9 Ιουλίου), στη Λίμα του Περού (11 Ιουλίου), και στην Πόλη του Μεξικού, στις 8 Αυγούστου.

 Πηγή: fnpi.org

Ο Μπιλ Κλίντον επισκέπτεται τον Γκάμπο στην Καρταχένα

"Δεν είναι πια νέος όπως παλιά, αλλά τα μάτια του λάμπουν". Αυτό δήλωσε ο  Μπιλ Κλίντον μετά τη σύντομη συνάντησή του με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, την προηγούμενη Τετάρτη στην Καρταχένα της Κολομβίας.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ (1993 - 2001) βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην πόλη της Καραϊβικής για να παραστεί σε εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα, και με την ευκαιρία συναντήθηκε με το νομπελίστα συγγραφέα (1982), τον οποίο χαρακτήρισε παλιό φίλο και είπε ότι αγαπάει, σε δηλώσεις που έκανε στην εφημερίδα El Tiempo της Μποκοτά, η οποία δημοσίευσε και φωτογραφίες από τη συνάντηση.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, στον Κλίντον "δεν χωρούσε το χαμόγελο στο πρόσωπο" όταν βγήκε από το σπίτι του Γκάμπο, που υποδέχτηκε τον πρώην πρόεδρο ντυμένος στα λευκά μαζί με τη σύζυγό του, Μερσέντες Μπάρτσα, με την οποία μένει μόνιμα στην Πόλη του Μεξικού και περνά μερικές μέρες ξεκούρασης στην παλιά αποικιακή πόλη της Καρταχένα των Ινδιών.