Η μέρα που ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ταπείνωσε τον αρχιεπίσκοπο Ρομέρο στο Βατικανό

Στις 23 Μαΐου η καθολική εκκλησία ανακήρυξε την οσιοποίηση [1] του Αρχιεπισκόπου του Ελ Σαλβαδόρ Όσκαρ Ρομέρο (1917-1980), δολοφονημένου από τα τάγματα θανάτου κατά τη διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Η σχετική τελετή έγινε στην πρωτεύουσα Σαν Σαλβαδόρ, παρουσία 250.000 ανθρώπων. Η τιμή, εκτός από συμβολική δικαίωση του αγωνιστή ιερέα και (μερική) αποκατάσταση της λεγόμενης Θεολογίας της Απελευθέρωσης [2], αποτελεί και μια ελάχιστη ηθική ικανοποίηση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, το Βατικανό δεν κρατούσε πάντα ανεκτική στάση απέναντι σε πρωτοπόρους και αγωνιστές κληρικούς. Αποκαλυπτικό είναι το παρακάτω άρθρο του Iván Gallo.


Ο αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ που μόλις ανακηρύχθηκε όσιος, ταξίδεψε στη Ρώμη με στοιχεία για τις διώξεις της δικτατορίας στους ιερείς. Ο πάπας τον κακομεταχειρίστηκε. Τρεις μήνες μετά ο μονσενιόρ [3] Ρομέρο δολοφονήθηκε.

Πριν οι ερπίστριες ενός τανκ περάσουν πάνω από το πρόσωπο του σαλβαδορένιου ιερέα Οκτάβιο Ορτίς, ένας δήμιος του είχε κόψει το λαιμό με ένα μαχαίρι. Οι παραστρατιωτικές ομάδες που υποστήριζαν τη δικτατορία του στρατηγού Κάρλος Ουμπέρτο Ρομέρο Μένα, τον είχαν κατηγορήσει ότι βοηθούσε και ανήκε στο αντάρτικο του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί. Με τον Ορτίς, γίνονταν πέντε οι άνθρωποι της θρησκείας που δολοφονήθηκαν το 1979 κάτω από το σύνθημα: "Κάντε πατρίδα, σκοτώστε έναν παπά".

Η άκρα δεξιά που διέταζε στο Ελ Σαλβαδόρ επέλεγε να αντιμετωπίσει με αίμα και φωτιά τους απεσταλμένους της Θεολογίας της Απελευθέρωσης δολοφονώντας κληρικούς. Ο αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ, Όσκαρ Ρομέρο, ήθελε να σταματήσει  τις διώξεις που υφίσταντο οι ιερείς στη χώρα του και ταξίδεψε στη Ρώμη, για συνέντευξη με τον πρόσφατα ανακηρυγμένο πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β'. Ήταν ο ιεραρχικά ανώτερός του και όφειλε να καταγγείλει τις θηριωδίες που διαπράττονταν κατά της καθολικής εκκλησίας και των ιεραρχών της.

Ο μονσενιόρ Ρομέρο έφτασε με επιβεβαιωμένο ραντεβού στο παπικό γραφείο αλλά δεν έγινε δεκτός. Οι βοηθοί του ποντίφικα τα κανόνισαν έτσι ώστε η συνάντηση να μην πραγματοποιηθεί. "Ξέρεις πια ότι τα ιταλικά ταχυδρομεία είναι καταστροφή", ήταν η φράση που του έδωσαν σαν δικαιολογία. Του έκλεισαν όλες τις πόρτες στα μούτρα.

Στο γραφείο του πάπα Ιωάννη Παύλου Β'

Για να μην παραιτηθεί επιστρέφοντας στο Ελ Σαλβαδόρ χωρίς να έχει μιλήσει με τον Ιωάννη Παύλο Β', ο αρχιεπίσκοπος Ρομέρο έκανε ότι θα έκανε οποιοσδήποτε προσκυνητής που ταξίδευε στη Ρώμη για να γνωρίσει τον πάπα: ξημερώθηκε την Κυριακή για να βρεθεί στην πρώτη σειρά στην πλατεία του Αγ. Πέτρου περιμένοντας να τον χαιρετίσει. Όταν έφτασε η στιγμή να του δώσει το χέρι του είπε απλά: "Είμαι ο αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ και είναι ανάγκη να σας μιλήσω". Χωρίς άλλη επιλογή, ο πάπας του παραχώρησε ακρόαση για την επόμενη ημέρα.

Ο Ρομέρο έβαλε πάνω στο γραφείο ένα κουτί με τα έγγραφα και τις εκθέσεις που αποκάλυπταν τις βιαιότητες, τις συκοφαντίες, την εκστρατεία δυσφήμισης που η κυβέρνηση του στρατηγού Ρομέρο Μένα είχε εξαπολύσει κατά της εκκλησίας του Ελ Σαλβαδόρ.

Ανυπόμονος, σχεδόν περιφρονητικά ο πάπας του απαντάει: "Σας έχω ήδη πει ότι δε θα κατηγορηθούν με τέτοια χαρτιά! Δεν έχουμε εδώ χρόνο για να διαβάζουμε τέτοια πράγματα".

Έκπληκτος, με δάκρυα στα μάτια, ο επίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ άνοιξε το φάκελο που φυλούσε τη φωτογραφία του παραμορφωμένου προσώπου του ιερέα Οκτάβιο Ορτίς. Του διηγήθηκε την ιστορία της αγροτικής καταγωγής του παπά, το απόγευμα που τον χειροτόνισε, τη μέρα που συνελλήφθη από την κυβέρνηση επειδή απλά δίδασκε στους νέους μιας ταπεινής γειτονιάς του Σαν Σαλβαδόρ το ευαγγέλιο. "Τον σκότωσαν με αγριότητα και μέχρι και είπαν ότι ήταν αντάρτης..."  Βλέποντας λοξά τη φωτογραφία, ο Κάρολος Βοϊτίλα τον ρώτησε: "Και ίσως δεν ήταν;"

Ο αρχιεπίσκοπος Ρομέρο τα ανέχτηκε όλα. Η συμβουλή του πάπα δεν μπορούσε να είναι πιο συγκλονιστική: να χτίσει γέφυρες με τη δικτατορία και του θύμισε ότι ο Στρατηγός είναι καθολικός, και γι' αυτό κάτι καλό θα έχει.

Ο Όσκαρ Ρομέρο νεκρός (24/3/21980)

Εγκαταλειμμένος από την εκκλησία του, ο επίσκοπος σκληραίνει ακόμα περισσότερο την ομιλία του καταγγέλοντας την αδικία και την καταπίεση του στρατού και την αχόρταγη πείνα της "αυτοκρατορίας της κόλασης", χαρακτηρισμός που έδινε στους γαιοκτήμονες. Οι απειλές αυξάνουν μέχρι ο στενός του κύκλος αποφασίζει, ως επισφαλές μέτρο ασφαλείας, να περιορίσει τις λειτουργίες του στο ακροατήριο του νοσοκομείου καρκινοπαθών "Θεία Πρόνοια". Αλλά οι δήμιοι έφτασαν μέχρι εκεί. Στις 24 Μαρτίου 1980, τρεις μήνες μετά την επίσκεψη στο παπικό γραφείο, ένας ελεύθερος σκοπευτής, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, του καρφώνει μια σφαίρα στην καρδιά. 

Το Βατικανό έμεινε σιωπηλό, αλλά η Λατινική Αμερική τον υιοθέτησε ως άγιο των καταπιεσμένων. 35 χρόνια μετά, αφού η υπόθεση της αγιοποίησής του είχε κολλήσει λόγω μη ενδιαφέροντος της παπικής εξουσίας του Ιωάννη Παύλου Β' για τους ιερείς του κινήματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και με την συνένοχη παρεμπόδιση της διαδικασίας από τους κολομβιανούς καρδιναλίους Αλφόνσο Λόπες Τρουχίγιο και Ντάριο Καστριγιόν, ο αρχιεπίσκοπος Όσκαρ Ρομέρο οσιοποιήθηκε στην ίδια τη γη όπου έδωσε τη μεγάλη μάχη για να κάνει πραγματικότητα το λόγο του ευαγγελίου.

Πηγή: Las2orillas.co

[1] Η Καθολική Εκκλησία έχει καθιερώσει τέσσερις βαθμούς αγιοσύνης. Για τους δύο πρώτους, "Δούλος του Θεού" και "Σεβάσμιος", αρκούν θετικές μαρτυρίες σχετικά με τον ενάρετο βίο του υποψηφίου. Για τους δύο επόμενους, "Όσιος" (beato) και "Άγιος" (santo), προβλέπεται πιο αυστηρή και χρονοβόρα διαδικασία. Κατά κανόνα  απαιτούνται είτε αποδεδειγμένα θαύματα είτε ο δρόμος του μαρτυρίου.  

[2] Θεολογικό ρεύμα με επιρροή στη Λατινική Αμερική από τη δεκαετία του '60, που συνδυάζει το χριστιανικό δόγμα με κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου οι εκπρόσωποί της θεωρούνταν μαύρα πρόβατα του Βατικανού.

[3] Ιερατικός τίτλος της καθολικής εκκλησίας.

Σχετική ανάρτηση: 

Oscar Romero (1917 – 1980)

Κάλεσμα συμμετοχής του συλλόγου Χοσέ Μαρτί στη Σύνοδο των Λαών (Βρυξέλλες 11/6/2015)

Στις 10 με 11 Ιουνίου τα κράτη-μέλη Ευρωπαϊκής Ένωσης και η CELAC (ένωση κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής) θα πραγματοποιήσουν σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες. Αυτή θα είναι η δεύτερη σύνοδος κορυφής που οργανώνεται μεταξύ των χωρών των δύο ηπείρων.

Η ΕΕ επιμένει στη διατήρηση της λεγόμενης "κοινής θέσης" που στοχεύει στην απομόνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης της Κούβας. Αυτή η κοινή θέση εφαρμόζεται παράλληλα με τον συνεχιζόμενο οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και εμπορικό αποκλεισμό των ΗΠΑ κατά της Κούβας. Ο σκοπός αυτών των πολιτικών ήταν και εξακολουθεί να είναι η διατήρηση μιας ασφυκτικής πίεσης ενάντια στο λαό της Κούβας προκειμένου να απεμπολήσει την ανεξαρτησία του και τη σοσιαλιστική του επανάσταση.

Ταυτόχρονα, η επιθετικότητα ενάντια στο λαό της Βενεζουέλας συνεχίζεται αμείωτα με μια εντεινόμενη εκστρατεία κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Madurο.

Στο πλαίσιο αυτής της συνόδου κορυφής, η βελγική οργάνωση αλληλεγγύης με την Κούβα, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης με τη Σοσιαλιστική Κούβα, φιλοξενεί τη «Σύνοδο των Λαών», μιά συνάντηση των κινημάτων και τον οργανώσεων αλληλεγγύης  που θα πραγματοποιηθεί στις 11 Ιουνίου.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί» καλεί για συμμετοχή στη Σύνοδο των Λαών στις Βρυξέλλες, με στόχο την οικοδόμηση ενός ευρέως κινήματος λαϊκής πίεσης κατά του συνεχιζόμενου αποκλεισμού των ΗΠΑ κατά της Κούβας, κατά των παράλληλων μέτρων της ΕΕ που είναι γνωστά ως «κοινή θέση», καθώς και για να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε επίθεση κατά της Βενεζουέλας.

Μια παγκόσμια, πλατιά, μαζική εκστρατεία  έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση της ελευθερίας των 5 Κουβανών από τις φυλακές των ΗΠΑ. Μια τέτοια κίνηση μπορεί  σήμερα να παίξει καθοριστικό ρόλο στην κατάργηση του εμπάργκο των ΗΠΑ και της «κοινής θέσης» της ΕΕ, καθώς και στην απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας κατά της Βενεζουέλας.

Πάμε Βρυξέλλες και απαιτούμε:

·      ΕΕ και ΗΠΑ να άρουν άμεσα τον αποκλεισμό κατά της Κούβας!

-   Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!

Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί»

Αθήνα, 26 Μάη 2015

 

Πηγή: josemartigr.blogspot.gr

Η FIFA δεν πιστεύει σε δάκρυα

του Iroel Sánchez (La pupila insomne)

 

Εδώ και αρκετούς μήνες, κατά τη διάρκεια του μουντιάλ ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, ενώ απολαμβάναμε κάθε μέρα την εκπομπή De Zurda, με την οποία το Telesur έκανε το μιντιακό γεγονός τόπο στοχασμού από λατινοαμερικάνικη οπτική γωνία, η ηλεκτρονική αστυνομία που επιθυμεί να ελέγχει το κουβανικό διαδίκτυο το δοκίμασε κατά του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα επειδή κατήγγειλε επανειλημμένα απ' αυτό το μέσο τη διαφθορά του οργανισμού που διαχειρίζεται τη μεγάλη επιχείρηση της μπάλας και των γκολπόστ.

Έγραψα τότε:

Άλλο πράγμα που σημάδεψε την εκπομπή De Zurda ήταν η συστηματική καταγγελία των αδικιών, της διαφθοράς και της ακραίας εμπορευματοποίησης της FIFA, η οποία στην προσπάθειά της να αποκτήσει χρήματα δε δίστασε να ντύσει τα παιδιά που συνόδεψαν τους ποδοσφαιριστές στα ποδοσφαιρικά γήπεδα του μουντιάλ σαν μασκότ των Mc Donalds. Μετά απ' αυτό, κάποιοι γκρίνιαξαν: "Πόσο πολιτικοποιημένη είναι η De Zurda!", λες και να αποσιωπάς αυτά που κάνει η FIFA δεν είναι άλλος τρόπος να κάνεις πολιτική. Αν μιλάμε από την πλευρά των φτωχών είναι πολιτικοποίηση, αν υπερισχύει η πλευρά των πλουσίων δεν πρέπει να ενοχλούμαστε γιατί αυτή πρέπει να είναι η φυσική τάξη πραγμάτων.

Χθες ξέσπασε ένα σκάνδαλο το οποίο για την ώρα έχει βάλει στη φυλακή έξι στελέχη της FIFA κι εγώ διερωτώμαι τι θα πουν τώρα αυτοί που κατηγόρησαν τον Μαραντόνα για πολιτικοποίηση της εκπομπής και άδικη επίθεση στη FIFA, αν οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών - αυτής της χώρας που γι' αυτούς είναι συνήθως το μέτρο κάθε μεγάλου και καλού που κατοικεί τον πλανήτη - συλλαμβάνουν διευθυντικά στελέχη της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής εταιρίας και καταγγέλλουν δωροδοκίες εκατομμυρίων γύρω από τηλεοπτικές μεταδόσεις, τις έδρες των αγώνων και τα αξιώματα του οργανισμού.

Πώς θα νιώσουν οι κουβανοί εισαγγελείς του Μαραντόνα αν μάθουν ότι στο Μαϊάμι, σκοπό και προορισμό των ονείρων, το FBI έκανε άνω κάτω για τέσσερις ώρες τα γραφεία της ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας Βορείου, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής (CONCACAF); Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι κλαίνε για τη FIFA με περισσότερα δάκρυα απ' αυτά που κατηγορούν αυτούς που συγκινήθηκαν από τα λόγια της Κριστίνα Φερνάντες για την Κουβανική Επανάσταση στη Σύνοδο των Αμερικών.

(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο CubAhora)

Σχετικές αναρτήσεις:
Συνάντηση Μαδούρο και Μαραντόνα με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας "De Zurda"
Ο Mαραντόνα και η εκπομπή “De Zurda” στην Αβάνα

 

Σαντίνο: Στρατηγός Ελεύθερων Ανθρώπων

 του Atilio Boron

Σ' αυτή τη νέα επέτειο της γέννησης του Αουγκούστο Σέσαρ Σαντίνο (18 Μαϊου 1895) μοιράζομαι μαζί σας την επιστολή που ο μεγάλος πατριώτης της Δικής μας Αμερικής έστειλε στον Froylan Turcios, ποιητή, δοκιμιογράφο και διπλωμάτη από την Ονδούρα, διευθυντή του περιοδικού Ariel και μόνιμου συνεργάτη του "στρατηγού των ελεύθερων ανθρώπων" στην εκστρατεία του κατά της βορειοαμερικανικής κατοχής της Νικαράγουας.

Η επιστολή χαρακτηρίζει με ακρίβεια τη στάση της Ουάσινγκτον απέναντι στις χώρες μας, υποδαυλίζοντας τις εδαφικές διαμάχες και υποθάλποντας την διχόνοια και το διχασμό ώστε, μ' αυτό τον τρόπο, να πέσουν χωρίς άμυνα μπρος στην ιμπεριαλιστική λαίλαπα. Το κατήγγειλε ο Σαντίνο το 1928 και η κριτική του συνεχίζει να είναι τόσο έγκυρη σήμερα όπως ήταν χθες, όταν επαληθεύονται οι ελιγμοί των ΗΠΑ για να σαμποτάρουν την UNASUR, την CELAC και για να οξύνουν την αντιπαλότητα ανάμεσα στους λαούς μας.

Η μορφή αυτού του μεγάλου επαναστάτη και επιφανούς στρατιωτικού ηγέτη που δολοφονήθηκε από τον δικτάτορα Αναστάσιο Σομόσα το 1934 είχε υποβαθμιστεί στην προφορική μνήμη του λαού της Νικαράγουας. Οφείλουμε στον αργεντινό δημοσιογράφο και δοκιμιογράφο Gregorio Selser την τεράστια τιμή της διάσωσης του παραδείγματος του και της προβολής της μορφής του σ' όλη τη Λατινική Αμερική και Καραϊβική, όταν το 1955 εξέδωσε στο Μπουένος Άιρες το "Σαντίνο, Στρατηγός Ελεύθερων Ανθρώπων" [Sandino, General de Hombres Libres], επισπεύδοντας από εκείνη τη στιγμή την επανεκτίμηση της αντιϊμπεριαλιστικής κληρονομιάς του νικαραγουανού ηγέτη και την γονιμότητα της στρατιωτικής στρατηγικής του, επιτυχημένα δοκιμασμένης στην πράξη χρόνια μετά από το Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο των Σαντινίστας (FSLN).

Η επιστολή λέει:

El Chipotón, 10 Ιουνίου 1928.

Μεγάλε αγαπητέ δάσκαλε και φίλε,

Με μεγάλη έκπληξη διάβασα στο Άριελ της 1ης Μαϊου, τα λόγια στο άρθρο του αρχισυντάκτη, σχετικά με τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται η εδαφική ακεραιότητα της Ονδούρας, όσο αφορά το ζήτημα των συνόρων με τη Γουατεμάλα. Τόσο τα λόγια σου, όσο και το άρθρο σύνταξης της El Cronista αυτής της πόλης, με έκαναν να νιώσω να παγώνει το αίμα μου. Γρήγορα κατάλαβα ότι προσωπικότητες της ιμπεριαλιστικής γιάνκικης πολιτικής, είναι οι υποκινητές αυτής της ανάφλεξης της Κεντρικής Αμερικής.

Αυτές τις στιγμές με απασχολούν περισσότερο οι μεγάλες δυσκολίες ανάμεσα σε σας, τους ηγέτες της Κεντρικής Αμερικής, ή αλλιώς της Μεγάλης Πατρίδας, από το σκοπό που εγώ ο ίδιος υπερασπίζομαι με λίγες εκατοντάδες γενναίων. Γιατί είμαι πεπεισμένος ότι με τη δύναμη του ηθικού μας και τον τρόμο που έχουμε καταφέρει να σπείρουμε στον καρδιά των πειρατών, το τέλος μας θα είναι προφανές, ενώ εσείς είστε περικυκλωμένοι από πατριδοκτόνους που πάντα σπεύδουν στην όσφρηση των μεγάλων σκοπών, για να αφήσουν σ' αυτούς το σπόρο της προδοσίας.

Στο όνομα της Νικαράγουας, της Ονδούρας, της Γουατεμάλας και στο όνομα του Θεού, αγαπητέ μου φίλε, ικετεύω εσένα και όλους τους άνδρες με αντίληψη και καθαρό πατριωτισμό στην Κεντρική Αμερική, προσπαθείστε να αποφύγετε με κάθε δυνατό μέσο, την όξυνση των πνευμάτων και τη ρήξη ανάμεσα μας. Εσείς έχετε την υποχρέωση να δώσετε να καταλάβει ο λαός της Λατινικής Αμερικής, ότι ανάμεσα μας δεν πρέπει να υπάρχουν σύνορα και όλοι έχουμε το χρέος να ανησυχούμε για την τύχη καθενός λαού της ισπανόφωνης Αμερικής, γιατί όλοι αντμετωπίζουμε την ίδια τύχη απέναντι στην αποικιοκρατική και προσαρτιστική πολιτική των ιμπεριαλιστών γιάνκιδων. Τα ξανθά κτήνη βρίσκονται στο ένα άκρο της Λατινικής Αμερικής και απο κει παρατηρούν άπληστα τα πολιτικά και οικονομικά μας κινήματα: γνωρίζουν την επιπολαιότητα του χαρακτήρα μας και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά στη μια ή την άλλη χώρα τα σοβαρά μας άλυτα προβλήματα. Για παράδειγμα, το ζήτημα των συνόρων μεταξύ Γουατεμάλας και Ονδούρας, μεταξύ Ονδούρας και Νικαράγουας· το ζήτημα του καναλιού μεταξύ Νικαράγουας και Κόστα Ρίκας, το ζήτημα του κόλπου Φονσέκα ανάμεσα σε Ελ Σαλβαδόρ, Ονδούρα και Νικαράγουα· το ζήτημα των Τάκνα και Αρίκα μεταξύ Περού και Χιλής. Και έτσι μ' αυτό τον τρόπο, υπάρχει μια αλληλουχία σημαντικών ζητημάτων προς επίλυση ανάμεσα μας. Οι γιάνκιδες μας έχουν μελετήσει καλά και εκμεταλλεύονται το μορφωτικό μας επίπεδο και την επιπολαιότητα των χαρακτήρων μας για να μας κάνουν να διακινδυνεύουμε κάθε φορά που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Εκλαμβάνοντας όπως θα έπρεπε, σύμφωνα με τα προλεγόμενα, οι γιάνκιδες μπορούν μόνο να έρθουν στη Λατινική Αμερική μας ως φιλοξενούμενοι· αλλά ποτέ ως αφεντικά και ιδιοκτήτες, όπως προσπαθούν να γίνουν. Δε θα είναι περίεργο για μένα και το στρατό μου να βρεθούμε σε οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου ο δολοφόνος εισβολέας στήνει τις βάσεις του με κατακτητικούς σκοπούς.

Ο Σαντίνο είναι ινδοϊσπανός και δεν έχει σύνορα στη Λατινική Αμερική. Χωρίς να έχω να προτείνω κάτι άλλο για την ώρα, αγαπητέ δάσκαλε, σου στέλνω την καρδιά μου, με την οποία σου μιλώ σ' αυτό το γράμμα.

Πατρίδα και ελευθερία.

Augusto C. Sandino

Πηγή: atilioboron.com.ar

120 χρόνια από το θάνατο του Χοσέ Μαρτί

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

«ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ»

josemartigr.blogspot.gr, josemartigr@gmail.gr

Στις 19 Μάη εορτάζεται η 120η επέτειος από τον θάνατο σε μάχη του Χοσέ Μαρτί, Εθνικού Ήρωα της Κούβας. Με την ευκαιρία αυτής της τόσο σημαντικής ημερομηνίας, η πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας καλεί σε εκδήλωση μνήμης και τιμής στο πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Αλκμάνος, μπροστά στον ανδριάντα του Μαρτί, την Κυριακή 24 Μάη 2015 στις 11.00 (χάρτης).

Γιατί ο Χοσέ Μαρτί σήμερα;

Όταν μετά την επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, το 1953, συνέλαβαν τον Φιντέλ Κάστρο και τον οδήγησαν στο δικαστήριο, οι δικαστές του δικτάτορα Μπατίστα τον ρώτησαν ποιος ήταν ο δημιουργός αυτού του κινήματος. Ο  Φιντέλ τους απάντησε ότι ο πνευματικός αυτουργός αυτής της ηρωικής πράξης, ο άνθρωπος οι ιδέες και η σκέψη του οποίου ενέπνευσαν τον ίδιο και τους νεαρούς μαχητές του να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους ήταν ο Χοσέ Μαρτί.

Ο στοχαστής, πολιτικός, συγγραφέας, εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και ποιητής, ο Κουβανός επαναστάτης Χοσέ Μαρτί γεννήθηκε στις 28 Γενάρη του 1853. Ο εθνικός ήρωας της Κούβας, ο Απόστολος της Κουβανικής Ανεξαρτησίας όπως τον αποκαλούν οι Κουβανοί, αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για την ανεξαρτησία και την ενότητα όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας. και πέθανε ένδοξα στον πόλεμο κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας στις 19 Μάη του 1895. Είχε προειδοποιήσει για τον ρόλο που έμελλε να παίξει η ανερχόμενη ιμπεριαλιστική τάξη της Βόρειας Αμερικής, επιδιώκοντας να κυριαρχήσει πάνω στις πρώην ισπανικές αποικίες την επομένη της απελευθέρωσής τους. Διακήρυττε ότι μόνο με τη δράση των ίδιων των καταπιεσμένων θα απελευθερωθεί η ήπειρος: των χωρικών, των εργατών, των ιθαγενών της πληθυσμών, των απελεύθερων δούλων.

Διάβασε και έγραψε ακούραστα για κάθε τι το ανθρώπινο απασχόλησε την εποχή του. Όπως έγραψε ο Αρμάντο Χαρτ, ο Χοσέ Μαρτί «ήταν ο Κουβανός που στάθηκε ικανός να περιγράψει και να αναλύσει, με τα καλύτερα μέσα που διαθέτει η ισπανόφωνη λογοτεχνία, από τα γεγονότα [της Πρωτομαγιάς] του Σικάγου μέχρι τις πιο αξιοσημείωτες επιστημονικές ανακαλύψεις του κόσμου που γνώρισε».

Ο Μαρτί θεωρούσε την ενότητα ως θεμελιώδη προϋπόθεση στην πάλη για την απελευθέρωση της Κούβας. Ιδρύοντας το Κουβανικό Επαναστατικό Κόμμα κατάφερε να ενώσει σε μια γροθιά όλες τις δυνάμεις που μάχονταν για την ανεξαρτησία· από τους παλιούς μπαρουτοκαπνισμένους ηγέτες, όπως ο Αντόνιο Μασέο και ο Μάξιμο Γκόμεζ, μέχρι τον άπειρο νεαρό χωρικό που μέσα του έκαιγε η ίδια φλόγα.

Ο Χοσέ Μαρτί στη ζωή του  περπάτησε το δρόμο της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της τιμής, της αξιοπρέπειας, της φιλίας και της αλληλεγγύης, το δρόμο της επανάστασης. Με την ομορφιά της σκέψης του και την αποφασιστικότητα της δράσης του ξεπέρασε την εποχή του και πρόσθεσε στην ιστορία της ανθρωπότητας το δικό του ανεξίτηλο σημάδι, σ’ αυτά που οι μελλοντικές γενιές πάντα θα αναζητούν ως πηγή έμπνευσης για να μπορέσουν να πετύχουν τους μεγάλους τους στόχους.

Οι αρχές της ιδεολογίας του Μαρτί συνοδεύουν την Κουβανική Επανάσταση σε όλη  τη διαδρομή της, από το ξεκίνημά της μέχρι και σήμερα.  Ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Καμίλο, ο Ραούλ αναφέρονται στον  Χοσέ Μαρτί ως πηγή έμπνευσης και φάρο φωτεινό της πορείας που οδήγησε την Κούβα στο δρόμο της πλήρους και οριστικής ανεξαρτησίας της.

Σήμερα, 120 χρόνια από τον θάνατό του, και περισσότερο από μισόν αιώνα μετά την ηρωική επιχείρηση στο στρατόπεδο Μονκάδα η πατριωτική και αντιιμπεριαλιστική σκέψη του Χοσέ Μαρτί εξακολουθεί να αποτελεί βασικό συστατικό της κουβανικής επαναστατικής ιδεολογίας ενάντια στις επιθετικές πολιτικές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στις πολιτικές αποκλεισμού, που για πάνω από πενήντα χρόνια ασκούνται ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα. Σήμερα που το αποκρουστικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από μάσκες «φιλίας», η μνήμη του Χοσέ Μαρτί αποτελεί, ίσως περισσότερο από ποτέ, πηγή διαρκούς έμπνευσης στην συνεχιζόμενη ηρωική αντίσταση του κουβανικού λαού και στην υπεράσπιση της Επανάστασής του.

Patria es humanidad

[Πατρίδα είναι η ανθρωπότητα]

— Χοσέ Μαρτί

Το μνημείο για τον Χοσέ Μαρτί στο Ντος Ρίος

Στις 19 Μαΐου 1895, σε θαμνώδη περιοχή ανάμεσα στα ποτάμια Cauto και Contramaestre, στο Dos Rios [Δύο Ποτάμια] της επαρχίας Γκράνμα, ο Χοσέ Μαρτί χτυπήθηκε από τα πυρά μιας ισπανικής φάλαγγας. Πέθανε έτσι η κεντρική μορφή, κινητήριος δύναμη και καθοδηγητής ενός αγώνα ανεξαρτησίας που θα τελείωνε με το θρίαμβο απέναντι στην μητρόπολη. Αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στα πέριξ αυτού του οδυνηρά ιστορικού τόπου.

Πηγή: Cubadebate 
Φωτογραφίες του Oscar Alfonso Sosa (ΑΙΝ)

Ο Ραφαέλ Κορέα προσκαλεί τον Μπραντ Πιτ για να μάθει την αλήθεια γύρω από την Chevron

Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, προσκάλεσε τον αμερικανό ηθοποιό και παραγωγό Μπραντ Πιτ να επισκεφτεί τη χώρα του για να μάθει από πρώτο χέρι την αλήθεια για τη δικαστική διαμάχη ιθαγενών και περιβαλλοντολόγων κατά της πετρελαϊκής Chevron  και των ζημιών που έχει προκαλέσει η εταιρία στην Αμαζονία.

Ο πρόεδρος υποστήριξε την προηγούμενη Τετάρτη καμπάνια πολιτών που ζητά από τον Μπραντ Πιτ να μη γυρίσει μια ταινία με θέμα την υπόθεση Chevron η οποία πλαστογραφεί την αλήθεια. 

"Είμαι σίγουρος ότι όταν μάθει την αλήθεια θα αρνηθεί να συμμετάσχει σ' αυτή τη φάρσα, όπου η Chevron είναι το θύμα και τα θύματα είναι θύτες", πρόσθεσε ο Κορέα σε συνέντευξη τύπου σε ξένους ανταποκριτές. 

Η εταιρία παραγωγής του Μπραντ Πιτ απέκτησε τα δικαιώματα ενός βιβλίου που έγραψε δημοσιογράφος το 2014, με τίτλο "Ο νόμος της ζούγκλας", που περιγράφει την ιστορία πίσω από τη δικαστική διαμάχη ιθαγενών κοινοτήτων του Εκουαδόρ κατά της πετρελαϊκής, με την κατηγορία της μόλυνσης των περιοχών τους όταν λειτουργούσε στη χώρα μεταξύ 1964 και 1992.

Διάφοροι φορείς στο Εκουαδόρ υποστηρίζουν ότι το βιβλίο υιοθετεί αποκλειστικά την εκδοχή της Chevron στη δίκη, η οποία έχει αμφισβητηθεί από την αμερικανική πετρελαϊκή ως "απάτη". 

"Με δεδομένη την κατηγορηματικότητα της αλήθειας, οποιοσδήποτε άνθρωπος, εταιρία, κλπ, που συνεργάζεται με την Chevron, θα είναι συνένοχος της διαφθοράς αυτής της επιχείρησης", πρόσθεσε ο Κορέα.

Το ιστορικό της υπόθεσης
- Η πετρελαϊκή Chevron, θεωρούμενη ως χειρότερος ρυπαντής του κόσμου, έχυσε 680.000 βαρέλια αργού σε ποτάμια, χλωρίδα και πανίδα της περιοχής και έκαψε 235 δισ. κυβικά μέτρα αερίου στον αέρα.
- Η δικαιοσύνη του Εκουαδόρ καταδίκασε το 2001 την Chevron να πληρώσει πρόστιμο 9,5 δισ. δολάρια, αλλά η πετρελαϊκή εταιρία αρνείται μέχρι σήμερα να συμμορφωθεί.
- Το Εκουαδόρ υπολογίζει ότι η αμερικανική εταιρία μόλυνε 5 εκατ. κυβικά μέτρα γης και άνοιξε περίπου 1000 νερόλακους και τάφρους όπου απόθεσε 64 εκατ. λίτρα αργού και 71 εκατ. λίτρα υπολειμμάτων χωρίς καμιά περιβαλλοντική επεξεργασία.

Σχετικές αναρτήσεις:
Aπόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης υπέρ του Εκουαδόρ και κατά της Chevron
Εκστρατεία του Εκουαδόρ ενάντια στην Chevron

Πηγή: Telesur

Φόρος τιμής στον Ρόκε Ντάλτον στην Αβάνα

Οδός J 164, Βεδάδο, Αβάνα: διαμέρισμα του Ρόκε Ντάλτον.

"Δύο πατρίδες έχω εγώ την Κούβα και τη δική μου". Αυτό μπορεί να διαβάσει κανείς από τις 11 το πρωί σήμερα [1] σε μια σεμνή πλακέτα και μας θυμίζει ότι εδώ έζησε ο ποιητής, επαναστάτης και σαλβαδορένιος: Roque Dalton.

Τα χέρια της Αϊδα Κάνιας, συντρόφισσάς του και μητέρας του Ροκίτο, του Χόρχε και του Χουάν Χοσέ, και του Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ [2] σηκώνουν ένα κίτρινο πανί, και συγκινημένος, ο Ρομπέρτο διάβασε το κείμενο και μας θύμισε ότι ο Ρόκε δεν είχε γίνει ακόμα 40 ετών [3] όταν δολοφονήθηκε από αυτούς που αποκαλούνtαν "συντρόφοι του" και πώς προσπάθησαν να σπιλώσουν με ατιμίες και ψέμματα την ψυχή του ολοκληρωμένου επαναστάτη.

Μένει ακόμα η μάχη για να διαλευκανθεί πλήρως η δολοφονία του.

Από το χέρι του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο [4] έχουμε ταξιδέψει στα βήματα της ζωής του, της πλήρους από περιπέτειες και ποίηση, και τις κουβανικές διαδρομές του που μας έχουν διηγηθεί ο Βίκτορ Κασάους και ο Γκιγιέρμο Ροντρίγκες Ριβέρα σε μια κατάμεστη Casa de las Américas, μια ανάμνηση εκρηκτική, συναρπαστική, ζωντανή. Αλλά σήμερα, βλέποντάς μας να τον επευφημούμε, θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος και γελαστός... γιατί ο Ρόκε Ντάλτον συμπληρώνει 80 χρόνια.

Ομιλία του Roque Dalton στην Casa de las Américas

[1] Το άρθρο γράφηκε 14 Μάη 

[2] Roberto Fernández Retamar (1930): Σπουδαίος κουβανός ποιητής και εν ενεργεία πρόεδρος του πολιτιστικού ιδρύματος Casa de las Américas, με μεγάλο κύρος και επιρροή στη Λατινική Αμερική.

[3] Ο Ντάλτον δολοφονήθηκε στις 10/5/1975, 4 ημέρες πριν γίνει 40 ετών. Σύμφωνα με την επικρατούσα εκδοχή από συντρόφους του στην επαναστατική οργάνωση ERP.  

[4] Εννοεί εκπομπή με θέμα τη ζωή του Ρόκε Ντάλτον στα πλαίσια της σειράς ντοκιμαντέρ Los Nuestros του Telesur, και παρουσιαστή το γνωστό μεξικανό συγγραφέα.

Πηγή: Cubadebate

Σχετική ανάρτηση:
Το Ελ Σαλβαδορ τιμά τον ποιητή Ρόκε Ντάλτον

Δικαστήριο της Χιλής αποφάνθηκε ότι ο Πινοτσέτ καταχράστηκε πάνω από $ 6.000.000 από το κράτος

Πηγή: Elciudadano.cl

του Matías Rojas

Ο ειδικός εισαγγελέας του εφετείου του Σαντιάγο, Μανουέλ Βαλντεράμα, εξέδωσε πρωτόδικη απόφαση στην "υπόθεση Ριγκς" και καταδίκασε έξι αξιωματικούς τους στρατού εν αποστρατεία για κατάχρηση κρατικών κονδυλίων και απάτη, με άμεσα οφελούμενη την οικογένεια του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Πρόκειται για τους  Jorge Juan Ballerino Sandford, Ramón Castro Ivanovic, Gabriel Mario Vergara Cifuentes, Sergio Marcelo Moreno Saravia, Juan Mac-Lean Vergara και Eugenio Castillo Cádiz, οι οποίοι θα τελούν σε καθεστώς ελευθερίας υπό επιτήρηση.

Ο δικαστής υποστήριξε ότι οι εμπλεκόμενοι, "με την ιδιότητά τους ως δημόσιοι λειτουργοί, αφαίρεσαν για ίδιον συμφέρον του Αουγούστο Χοσέ Ραμόν Πινοτσέτ Ουγκάρτε και της οικογένειάς του, δημόσια κεφάλαια από το κρατικό ταμείο, υλοποιώντας με αυτό τον τρόπο την πράξη ιδιοποίησης των κεφαλαίων που είχαν υπό τον έλεγχό τους ως αρχηγοί σώματος στρατού, υπασπιστές και ιδιαίτεροι γραμματείς".

Το δελτίο τύπου της δικαστικής αρχής δείχνει ότι τα χρήματα που βρέθηκαν στους λογαριασμούς της τράπεζας Riggs "δίχως αιτιολογία εισροής και εκροής, δεν μπορούν παρά να προέρχονται από παρακρατηθέντα έξοδα". Η υπεξαίρεση ανέρχεται σε  6.466.406 δολάρια ΗΠΑ.

Κλείνοντας οριστικά την υπόθεση, ο δικαστής Βαλντεράμα διέταξε την κατάσχεση των 24 ακινήτων που βρίσκονται στις πόλεις Ικίκε, Βαλπαραϊσο, Βίνα ντελ Μαρ, Κιντέρο, Σαν Χοσέ ντε Μάιπο, Βικτακούρα και Λάγκο Ράνκο, και ανήκουν στην οικογένεια του Πινοσέτ. Το ίδιο ισχύει  και για τρία οχήματα και επτά τραπεζικά έγγραφα που θα περάσουν στην κατοχή του Υπουργείου Οικονομικών.Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτή την υπόθεση δεν εξετάστηκε η ποινική ευθύνη των συγγενών του Πινοτσέτ ούτε δόθηκε σημασία σε άλλη πηγές που θα μπορούσαν να εξηγήσουν την προέλευση της περιουσίας του δικτάτορα: το λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών υπό το στρατιωτικό καθεστώς.

Όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Βενεδίκτο Καστίγιο στο βιβλίο του "Πινοτσέτ, ο μεγάλος μιζαδόρος," στις 14 Οκτωβρίου 2005, μια ομάδα αποτελούμενη από τον υπαστυνόμο Patricio Bascuñán, τον επιθεωρητή René Sagardia και τον επιθεωρητή Β' Axel Muñoz, οι οποίοι ανήκουν στην Ομάδα Εργασίας (Task Force) Ιδιωτικών Ερευνών (FTIR) της χιλιανής αστυνομίας, παρέδωσε έκθεση στους δικαστές που προσέγγιζε αυτό το ζήτημα".

Το έγγραφο ανέφερε την παραγωγή και την εμπορία πρόδρομων χημικών ουσιών της κοκαΐνης σε εγκαταστάσεις του Στρατού, προηγούμενα που σχετίζονται με τον επιχειρηματία συριακής καταγωγής Edgardo Bathich, τον πρώην πιλότο της CIA Ivan Baramdyka, και σχέσεις ανάμεσα σε χιλιανούς και κολομβιανούς εμπόρους ναρκωτικών που διατηρήθηκαν και μετά το τέλος της δικτατορίας, υπό την προστασία του κράτους.

"΄Ένα μαύρο πρόβατο στην εξουσία": Βιογραφία του Πέπε Μουχίκα

Ο γερουσιαστής και πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης, Χοσέ "Πέπε" Μουχίκα, έφτασε την Κυριακή στο Μπουένος Άιρες για να συμμετάσχει στην παρουσίαση της βιογραφίας του με τίτλο "Ένα μαύρο πρόβατο στην εξουσία" (Una oveja negra al poder).

Το έργο υπογράφεται από τους δημοσιογράφους Αντρές Ντάνσα και Ερνέστο Τούλμποβιτς, οι οποίοι διηγούνται τη ζωή και τα πέντε χρόνια στην κυβέρνηση του προέδρου που έγινε γνωστός σ' όλο τον κόσμο για τον ιδιαίτερο τρόπο του να κάνει πολιτική και τις ανθρωπιστικές ομιλίες του. 

Η βιογραφία περιλαμβάνει και ένα κεφάλαιο γύρω από τη σχέση του Μουχίκα με την αργεντίνα πρόεδρο, Κριστίνα Φερνάντες. Η παρουσίαση της βιογραφίας αυτής θεωρείται μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες της έκθεσης και αναμένεται να δώσουν το παρών διάφορες αρχές.

Η 41η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου του Μπουένος Άιρες ξεκίνησε την προηγούμενη Πέμπτη στον εκθεσιακό χώρο La Rural της συνοικίας Παλέρμο. Τα περίπτερα έχουν τοποθετηθεί σε έκταση 45.000 τετρ. μέτρων και αναμένονται 1 εκατομμύρια αναγνώστες και 12.000 επαγγελματίες του βιβλίου. Πρόκειται μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις του ισπανόφωνου κόσμου.

Πηγή: Telesur

40 χρόνια από την κατάληψη της Σαϊγκόν

Τεθωρακισμένο του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ εισέρχεται θριαμβευτικά στο προεδρικό μέγαρο της Σαϊγκόν

Έτοιμοι είναι οι βιετναμέζοι να γιορτάσουν τα 40 χρόνια από το θρίαμβο απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο από τον οποίο κανείς δεν πίστευε ότι η χώρα θα μπορούσε να ορθοποδήσει ξανά.

Για την Τετάρτη 29 Απριλίου έχει προγραμματιστεί μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην πρωτεύουσα Χο Τσι Μινχ (πρώην Σαϊγκόν), για να τιμηθεί η επέτειος παράδοση της πρωτεύουσας του Νότιου Βιετνάμ –που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ– και την ουσιαστική λήξη ενός αιματηρού 10ετούς πολέμου με εκατομμύρια νεκρούς.

Ο ένοπλος αγώνας των Βιετναμέζων στο 2ο Πόλεμο της Ινδοκίνας (1965-1975), που ακολούθησε τον 1o απελευθερωτικό πόλεμο κατά των γάλλων αποικιοκρατών (1946-1954), άνοιξε το δρόμο για την ενοποίηση του Βιετνάμ. Στη νίκη έπαιξε καθοριστικό ρόλο η συμμετοχή των επίλεκτων δυνάμεων του Λαϊκού Στρατού.

Γιγαντοαφίσα για τη νίκη στον πόλεμο του Βιετνάμ

Στις εορταστικές εκδηλώσεις θα τιμηθεί επίσης ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ και του ιδρυτή του Χο Τσι Μινχ (1890 – 1969). Το ΚΚΒ προώθησε επιτυχημένες πολιτικές μεταρρυθμίσεις στα τέλη της δεκαετίας του 80’, οι οποίες έδωσαν ώθηση στην οικονομία πετυχαίνοντας εντυπωσιακή ανάπτυξη μέσω προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και μεγάλη μείωση της φτώχειας. Μετά από 24 χρόνια αδιάλειπτης ανάπτυξης, ο ρυθμός οικονομικής μεγένθυσης για το 2015 εκτιμάται στο 6,2%.

Πηγή: Telesur

Σημείωμα της οικογένειας του Τσε για την παρουσία του Φέλιξ Ροντρίγκες στον Παναμά

Η Αλέιδα, η Σέλια, ο Καμίλο και ο Ερνέστο Γκεβάρα Μαρτς, τα παιδιά του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, μαζί με τη μητέρα τους Αλέιδα Μαρτς, έγραψαν το παρακάτω σημείωμα για να εκφράσουν την ενόχλησή τους για την παρουσία στον Παναμά του Φέλιξ Ροντρίγκες [1], δολοφόνου του πατέρα τους στη Βολιβία, σε κύκλους της κουβανικής "αντιπολίτευσης" που στόχο είχαν να σαμποτάρουν τη Σύνοδο των Αμερικών που έλαβε χώρα 9 και 10 Απριλίου στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής (βλ. σχετικά και MERCENARIOS (ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ) στον Παναμά).

Σημείωμα των παιδιών του Τσε για την παρουσία του Φέλιξ Ροντρίγκες στα πλαίσια της Συνόδου των Αμερικών

Πριν λίγες μόλις ημέρες πληροφορηθήκαμε την συγκλονιστική είδηση που διαδόθηκε, σαν πυροτέχνημα, παντού: Ο Φέλιξ Ροντρίγκες (Ο "Γάτος") ήταν στον Παναμά, με σκοπό να παραστεί σε ένα ψευδεπίγραφο "Συμπόσιο για την Κουβανική Ενότητα" που διεξήχθη, αν σκεφτούμε με ανήκουστη αφέλεια, συμπτωματικά με τη Σύνοδο των Αμερικών. Μαζί με άλλους του ιδίου φυράματος, σε ένα ξέσπασμα πατριωτισμού, προσπάθησαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον Απόστολο της ανεξαρτησίας της Κούβας, Χοσέ Μαρτί, χειρονομία που, "τυχαία", συνέπιπτε επίσης με παρόμοια κίνηση της δικής μας αντιπροσωπίας, στο μνημείο που βρίσκεται μπροστά στην έδρα της κουβανικής πρεσβείας στην παναμέζικη πρωτεύουσα. Έχουμε αντιληφθεί ότι τέτοια προσβολή δεν έμεινε χωρίς απάντηση εκ μέρους των φίλων της επαναστατικής Κούβας και των κουβανών συντρόφων που βρίσκονταν εκεί.

Ακριβώς με αυτό το είδος ατόμου, που όλη του τη ζωή ήταν μαριονέτα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που οργάνωσε και παρενέβη στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, στον εγκληματικό πόλεμο στο Βιετνάμ και σε πολλές άλλες δράσεις ενορχηστρωμένες από το αφεντικό του, οι οποίες βύθισαν στο πένθος αμέτρητες οικογένειες, σε διάφορα μέρη του κόσμου· που ανήκε στη CIA, στον αμερικανικό στρατό, μεταξύ άλλων ανήλθε στην ιεραρχία του, προφανώς, μέχρι εκεί που επέτρεπαν να φτάσει σε ένα υποκείμενο αυτής της ποιότητας, γνωρίζουμε ήδη καλά ότι τους αναγνωρίζουν ως προδότες και, αν και τους πληρώνουν, τους περιφρονούν και, με τον ίδιο τρόπο, τους μεταχειρίζονται· είναι με αυτόν που προσπαθεί η βορειοαμερικανική αυτοκρατορία να κάνει διάλογο με την Κούβα. Είναι ίσως αυτή μια πρόταση κατανόησης ή μόνο μια απόπειρα να κατευνάσει την παρουσία της Κούβας σ' αυτά τα ζητήματα, διατεθειμένη καθώς έρχεται να καταγγείλει αυτό που άλλοι αποσιωπούν και να υπερασπιστεί τους πιο δίκαιους και έντιμους σκοπούς, όπως, για παράδειγμα, αυτόν της Βενεζουέλας.

Ο Φέλιξ Ροντρίγκες (αριστερά)
με τον αιχμάλωτο Τσε στη Βολιβία

Μπορεί κάποιος να λησμονήσει το παρελθόν και παρόν όποιου δεν σταματά να καυχιέται που έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του για να αιχμαλωτίσουν και μετά να δολοφονήσουν τον Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, ίσως αυτοί που τους προσκάλεσαν και οργάνωσαν το προαναφερθέν συμπόσιο να μην ήξεραν ότι ο συγγραφέας του "Στρατιώτη στη Σκιά" [2] ήταν και είναι ένας υποτακτικός δούλος των δυνάμεων των γιάνκιδων. Επομένως μένει να αναρωτηθεί κανείς τι σκοπό μπορεί να έχει αυτό, εκτός από το να μποϊκοτάρει μια Σύνοδο που έχει σαν στόχο να ενώσει τις προθέσεις όλων των λαών μας προς όφελος της ειρήνης, του διαλόγου και της προόδου.

Τόλμησε ο Φέλιξ Ροντρίγκες να παρουσιαστεί στη γη του Ομάρ Τορίχος [3], ντυμένος με προβιά αρνιού που του παρείχε ο αφέντης του, αλλά γυμνός σαν λύκος που είναι, στις σκίες ή στο άπλετο φως της ημέρας, πρέπει να επιστρέψει δίχως τιμές. Αλλά αυτό που είναι γεγονός, είναι ότι η Κούβα ξέρει να αμυνθεί και θα αφήσει ξεκάθαρη την παραδειγματική θέση της έτσι ώστε αυτό το είδος τεχνασμάτων να μην ξαναεμφανιστούν, ούτε τώρα, ούτε ποτέ.

Επαναστατικά,

Παιδιά του Τσε

Πηγή: Cubadebate.cu

Σημειώσεις:

[1] Ο Félix Rodríguez Mendigutia, 73 ετών σήμερα, είναι κουβανός που μένει μόνιμα στις ΗΠΑ και υπήρξε μέλος της CIA και των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Στο "βιογραφικό" του ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην αιχμαλώτιση και εκτέλεση του Τσε Γκεβάρα, τον Οκτώβρη του 1967 στη Βολιβία.

[2] Shadow Warrior (1989): Αυτοβιογραφικό βιβλίο του Félix Rodriguez, όπου περιγράφει τη δράση του στο αντικαστρικό κίνημα, τη συμμετοχή του στην εισβολή του Κόλπου των Χοίρων, καθώς επίσης και σε Βολιβία, Βιετνάμ και Νικαράγουα.

[3] Omar Torrijos Herrera (1929-1981): Στρατιωτικός και αργότερα πρόεδρος του Παναμά. Ακολούθησε εθνικά κυρίαρχη εξωτερική πολιτική, φιλική προς την Κούβα. Διαπραγματεύτηκε και πέτυχε την επιστροφή της διώρυγας του Παναμά με τον αμερικανό πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ. Σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα κάτω από ύποπτες συνθήκες.

Αντίο στο μεγάλο Γκαλεάνο (αποσπάσματα έργων του)

O Eduardo Germán María Hughes Galeano γεννήθηκε την 3η Σεπτέμβρη του 1940 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης από μικροαστική οικογένεια ουαλικής και ιταλικής καταγωγής. Επειδή το ουαλικό επώνυμο του πατέρα του είναι δυσπρόφερτο στα ισπανικά, επέλεξε να χρησιμοποιεί περισσότερο αυτό της μητέρας του. 

Θα χρειαστεί να κάνει διάφορα ταπεινά επαγγέλματα (βλ. και προηγούμενη ανάρτηση), πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία και σε ηλικία 21 μόλις ετών γίνει διευθυντής της ημερήσιας εφημερίδας Época και αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης Marcha. Με το μεγάλο αρχείο που συγκεντρώνει, σε ηλικία 30 περίπου ετών γράφει το εμβληματικό "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής", που πρωτοεκδόθηκε το 1971. 

Μια δύσκολη δεκαετία έχει ξεκινήσει για τη Λατινική Αμερική. Ο Τσε έχει ηττηθεί στη Βολιβία, ο Αλιέντε αντιμετωπίζει τεράστια αντίδραση στη Χιλή, τα περισσότερα αντάρτικα που ξεσπάσανε την προηγούμενη δεκαετία έχουν σβήσει ή ατονίσει και αρχίζουν να τοποθετούνται ξενοκίνητες χούντες στις περισσότερες χώρες. Η υποήπειρος μαστίζεται από φτώχια και ανισότητα, σε καλύτερη θέση μόνο από την Αφρική.

Οι "Ανοιχτές Φλέβες" δεν είναι ιστορικό βιβλίο. Ο ίδιος ο συγγραφέας του άλλωστε έχει ομολογήσει πολλάκις ότι δεν είναι ιστορικός. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να το κατατάξουμε εύκολα ούτε στη δημοσιογραφία ή την πολιτική κριτική. Αργότερα θα πει ότι είχε την πρόθεση να γράψει ένα βιβλίο πολιτικής οικονομίας, αλλά δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις. Σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο πετυχαίνει το στόχο του, να βγάλει δηλαδή τη Λατινική Αμερική από τη λησμονιά και την αφάνεια και να διαβάσει ο κόσμος μια διαφορετική ιστορία, ή καλύτερα "ιστοριογραφία". 

Γιατί πραγματικά ο Γκαλεάνο συγγενεύει φιλολογικά περισσότερο με τους ιστοριογράφους (cronistas) της εποχής της ανακάλυψης/κατάκτησης της Αμερικής παρά με τους επιστήμονες ιστορικούς. Είναι μαθητής του Ηροδότου μάλλον παρά του Θουκυδίδη. Στα έργα του βρίσκουν θέση η επίσημη και η ανεπίσημη ιστορία, ο μύθος, η λογοτεχνία και η πολιτική σκέψη, και συνδυάζονται με τρόπο συναρπαστικό για τον αναγνώστη.

Στο επόμενο σημαντικό έργο του, το τρίτομο "Μνήμη της Φωτιάς" (1982-1986), λανσάρει την τεχνική με τις σύντομες αυτοτελείς ιστοριούλες που θα την συναντήσουμε και στα περισσότερα επόμενα βιβλία. Στη "Μνήμη" περιγράφονται διάφορα περιστατικά της διαδρομής της Λατινικής Αμερικής, από την ανακάλυψη του Κολόμβου (και λίγο πιο πριν για την ακρίβεια) μέχρι τη δεκαετία του 1980. Στο "Ένας Κόσμος Ανάποδα" (1998), εστιάζει σε διάφορα γνωστά (ή λιγότερο γνωστά) ιστορικά γεγονότα και φαινόμενα, ιδωμένα από την οπτική των "από κάτω". Στους "Καθρέφτες: Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία" (2008) επαναλαμβάνει το ίδιο εγχείρημα όπως στη "Μνήμη της Φωτιάς", με καμβά αυτή τη φορά όλο τον κόσμο από τις απαρχές του έως της μέρες μας. Τέλος, στο "Οι Μέρες Αφηγούνται" (πρωτότυπος τίτλος Los Hijos de los días, 2011), μας αφηγείται τι έγινε σε καθεμία από τις 366 ημερομηνίες κάποιου επιλεγμένου έτους (διαφορετικού κάθε φορά).

Αξιομνημόνευτη θέση στο έργο του έχει το βιβλίο "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου" (1995) [El fútbol a sol y sombra, δηλ. το ποδόσφαιρο στον ήλιο και τη σκιά, κατά λέξη], όπου εκφράζει τη μεγάλη του αγάπη για τη στρογγυλή θέα και "συμφιλιώνει" την ιδεολογία της αριστεράς με το λαοφιλές σπορ.

Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε για τον Γκαλεάνο. Αντί επιλόγου, ταιριάζει γάντι κάτι που είπε ο ίδιος όταν έμαθε για το θάνατο του Τσάβες: "Έμαθα ότι [ο Τσάβες] πέθανε. Δεν το πίστεψα".

Σαν ύστατο φόρο τιμής στο σπουδαίο συγγραφέα, παραθέτουμε παλιότερες αναρτήσεις με  αποσπάσματα του έργου του.

25 Νοεμβρίου: Ημέρα κατά της Οικιακής Βίας [Οι μέρες αφηγούνται]
Εντουάντο Γκαλεάνο: Συγγραφέας από επάγγελμα, ποδοσφαιριστής από κλήση, "ανθρωπάκος" από επιλογή [ανέκδοτο]
Η παγκόσμια αράχνη [Καθρέφτες]
10 χρόνια από την εισβολή στο Ιράκ [Bocas del tiempo]
Το πέρασμα του χρόνου [Bocas del tiempo]
Ημέρα της Γυναίκας, του Εντουάρντο Γκαλεάνο [Οι μέρες αφηγούνται]
"Τα απαγορευμένα πουλιά" του Εντουάντο Γκαλέανο [Días y noches de amor y de guerra]
Η εγγονή (Σολεδάδ Μπαρέτ) [Οι μέρες αφηγούνται]
Η δαιμονοποίηση του Τσάβες [ανέκδοτο]
"Ήμουν δώδεκα χρόνων όταν έγινε η επίθεση στη Μονκάδα", του Εντουάρντο Γκαλεάνο [περιοδικό Casa de las Americas]
11 Νοέμβρη 1887 – Σικάγο [Μνήμη της Φωτιάς, Τόμος 2: Τα πρόσωπα και οι μάσκες]
Τα παιδιά των ημερών [Οι μέρες αφηγούνται]
O Εντουάντο Γκαλεάνο στην Κούβα: «Επιστρέφω χωρίς να έχω φύγει» [συνεντεύξεις - αποσπάσματα Los Hijos de los Días]
Για τον Μανόλο [δημοσιογραφικό άρθρο]
Guernica (26/4/1937) [Καθρέφτες]
Democracia Corinthiana [Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου]

Πέθανε ο ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο

Πέθανε σήμερα Δευτέρα στο Μοντεβιδέο ο ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο,  όπως επιβέβαιωσε ο εκδότης του. Την προηγούμενη Παρασκευή ο 74χρονος Γκαλεάνο είχε εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο εξαιτίας καρκίνου του πνεύμονα. 

Το εμβληματικό έργο του "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής", από τη πρώτη έκδοσή του το 1971, έχει γίνει κλασικό στην πολιτική λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής. Το έργο του, στο οποίο ξεχωρίζει επίσης η "Μνήμη της Φωτιάς" (1986), έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.

Πριν εξελιχθεί σε διακεκριμένο διανοούμενο της λατινοαμερικάνικης αριστεράς, ο Γκαλεάνο εργάστηκε ως εργάτης εργοστασίου, σκιτσογράφος, ζωγράφος, αγγελιοφόρος, μηχανογράφος και ταμίας σε τράπεζα, μεταξύ άλλων επαγγελμάτων.

Οι "Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής" πρωτοδημοσιεύτηκε όταν ο συγγραφέας ήταν 31 ετών και, όπως αναγνώρισε αργότερα ο ίδιος, εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα την απαραίτητη παιδεία για να ολοκληρώσει το έργο: "[Οι Ανοιχτές Φλέβες] είχαν την πρόθεση να είναι ένα έργο πολιτικής οικονομίας, μόνο που εγώ δεν είχα την απαραίτητη παιδεία", είπε. "Δε μετανιώνω που το έγραψα, αλλά είναι ένα στάδιο που, για μένα, έχει ξεπεραστεί", πρόσθεσε.

Το 2009, κατά τη διάρκεια της 5ης Συνόδου των Αμερικών, ο τότε πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες δώρισε ένα αντίτυπο του βιβλίου του Γκαλεάνο -απαγορευμένου από τη λογοκρισία των δικτατοριών σε Ουρουγουάη, Αργεντινή και Χιλή- στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπάρακ Ομπάμα. Με αυτή τη συγκυρία, το βιβλίο εκτοξεύτηκε από τη θέση 60.280 της λίστας των πιο ευπώλητων του Amazon στη δέκατη θέση μέσα σε μια μόνο ημέρα!

Ο Γκαλεάνο ρωτήθηκε κατόπιν γι' αυτό το επεισόδιο. Απάντησε: "Ούτε ο  Ομπάμα ούτε ο Τσάβες θα καταλάβαιναν το κείμενο [...] Ο Τσάβες το έδωσε στον Ομπάμα με την καλύτερη πρόθεση στον κόσμο, αλλά έκανε δώρο στον Ομπάμα ένα βιβλίο σε μια γλώσσα που αυτός δεν γνωρίζει. Επομένως, ήταν μια χειρονομία γενναιόδωρη, αλλά λίγο σκληρή".

Πηγή: El País

Σημ: Η πιο πρόσφατη έκδοση του βιβλίου "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής" στα ελληνικά είναι από τις εκδόσεις Κουκκίδα (2008).

Ομπάμα απόσυρε το διάταγμα τώρα! (συλλογή υπογραφών αλληλεγγύης για τη Βενεζουέλα)

Το κείμενο των υπογραφών ΕΔΩ

Η συλλογή υπογραφών πρέπει να αποσταλεί στην Πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα, στην οδό Χάρητος 6, στο Κολωνάκι, Τ.Κ. ή ψηφιακά στο e-mail: emvenath@gmail.com ή στο fax: 210-6727464 10675, μέχρι τις 6 Απριλίου, για να αποσταλούν στη Βενεζουέλα.

Υπογράφουμε για τη Βενεζουέλα (κείμενο πρεσβείας)
¡Viva Venezuela! Υπογραφές στήριξης
Μήνυμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Χοσέ Μαρτί σχετικά με τις επιθέσεις κατά της Βενεζουέλας

Σον Πεν και Άντι Γκαρσία: Ποιος μονοπωλεί τα ΜΜΕ όταν μιλάει για την Κούβα;

του José Manzaneda (1)

Δύο διάσημοι αμερικανοί ηθοποιοί των οποίων ταινίες κάνουν αυτό τον καιρό πρεμιέρα έχουν κάνει πρόσφατα δηλώσεις σχετικά με την Κούβα.

Ο Σον Πεν, που προωθεί την ταινία του The Gunmen [Οι οπλοφόροι], δήλωσε σε μέσο των ΗΠΑ (2) ότι το λεγόμενο "εμπορικό εμπάργκο" (των ΗΠΑ στην Κούβα) είναι πρακτικά ένας αποκλεισμός" και το χαρακτήρισε ως μέτρο "απαρχαιωμένο". Τόνισε τις "θετικές συνέπειες της Κουβανικής Επανάστασης, όπως ο "αλφαβητισμός" και θεώρησε ότι μια υποθετική ομαλοποίηση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες δε θα φέρει μόνο "εκπληκτικές αλλαγές στο Νησί", αλλά επίσης η Κούβα "θα εμπλουτίσει πολιτιστικά της ΗΠΑ".

Ο Άντι Γκαρσία, που παρουσιάζει αυτές τις μέρες την ταινία του Enamorarse [Να ερωτεύεσαι], φάνηκε αντίθετα, "πολύ θυμωμένος με το (υποτιθέμενο) τέλος του αποκλεισμού και την προσέγγυση της κυβέρνησης του Μπάρακ Ομπάμα στην καστρική Κούβα", όπως διαβάζουμε στην ισπανική εφημερίδα Faro de Vigo. "Οποιαδήποτε βοήθεια δωθεί στην Κούβα στην πραγματικότητα δίδεται στην κουβανική κυβέρνηση, σαν να λέμε, στο καστρικό καθεστώς και στην καταπίεσή του", διαβεβαίωσε. Αρνήθηκε ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του αποκλεισμού: "Αυτό για το εμπάργκο είναι ένα παραμύθι", δήλωσε στην εφημερίδα  El País. "Το εμπάργκο που πρέπει να άρει (η κουβανική κυβέρνηση) είναι το εμπάργκο στα ανθρώπινα δικαιώματα, που τόσο λείπουν στον κουβανικό λαό", πρόσθεσε.

Αλλά, σε ποια μέσα πιστεύετε ότι έχουν εμφανιστεί οι δηλώσεις καθενός από αυτούς τους ηθοποιούς; Πόσοι άνθρωποι μπόρεσαν να τις διαβάσουν, κατά συνέπεια, σε κάθε περίπτωση; Ας εξετάσουμε τις μεγάλες ισπανικές εφημερίδες. Οι τρεις μεγαλύτερες ημερήσιες εφημερίδες σε κυκλοφορία δημοσιεύουν καθεμία από μια συνέντευξη... του Άντι Γκαρσία. Και στις τρεις, σκοπός της συνέντευξης είναι η τελευταία του ταινία. Ωστόσο, και στις τρεις, ο τίτλος δεν κάνει αναφορά σ' αυτήν, αλλά στην πολιτική επιλογή του ηθοποιού σχετικά με την Κούβα, χώρα στην οποία -προφανώς- δεν διαδραματίζεται η συγκεκριμένη ταινία.

"Άντι Γκαρσία: Αυτό που πρέπει να αλλάξει στην Κούβα είναι το καστρικό εμπάργκο στα ανθρώπινα δικαιώματα", είναι τίτλος της ABC. "Ο Άντι Γκαρσία και η αγαπημένη του Κούβα", βάζει τίτλο η El País. "Άντι Γκαρσία: Οι ΗΠΑ δικαιωνίζουν τους Κάστρο", τιτλοφορεί η El Mundo.

Αντιθέτως, καμία από τις τρεις μεγάλες εφημερίδες δεν ενδιαφέρεται για τις δηλώσεις -επικριτικές μεν για την πολιτική των ΗΠΑ, απόλυτα "στρατευμένες" δε με την κουβανική υπόθεση- του ηθοποιού Σον Πεν. Ούτε μια από αυτές.

Η μεταχείρηση σε όλες τις συντεντεύξεις του Άντι Γκαρσία, επιπλέον, είναι μια απεριόριστα γλυκερή ευγένεια. Κάτι συγκλονιστικό όταν αυτός ο ηθοποιός, του οποίου η οικογένεια εγκατέλειψε την Κούβα όταν έπεσε η δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, υπερασπίζεται τις θέσεις της άκρας δεξιάς του Μαϊάμι: Είναι τιμητικό μέλος της Ταξιαρχίας 2506, που σχηματίστηκε από μισθοφόρους που επιχείρησαν να εισβάλουν στην Κούβα από τον Κόλπο των Χοίρων, και έχει συμμετάσχει σε δημόσιες δράσεις τόσο λυπηρές όσο η υποστήριξη στην απαγωγή ενός κουβανού αγοριού, του Ελιάν Γκονσάλες το 1999 (3).

Η ιδεολογία του Άντι Γκαρσία γίνεται προφανής στη μοναδική ταινία που έχει σκηνοθετήσει, "La ciudad perdida" (4) ένας νοσταλγικός ύμνος στην αστική κοινωνία της Κούβας του Μπατίστα, στην οποία ο Τσε Γκεβάρα είναι κτηνώδης δολοφόνος και όπου εξαφανίζονται οι πεινασμένες οικογένειες, τα παιδιά του δρόμου, ο αγρότης χωρίς γη ή τα εκατομμύρια αναλφάβητοι της Κούβας πριν την Επανάσταση. Το ισπανικό πρακτορείο EFE, σε άλλη συνέντευξη που αναπαρήγαγαν διάφορες εφημερίδες, περιγράφει αυτή την ταινία ως "οικογενειακό δράμα ενός εξόριστου κουβανού, εμπνευσμένου από την οικογενειακή ιστορία του Άντι Γκαρσία". Σαν αποτέλεσμα, είναι μια ταινία που παίρνει την κοινωνική και πολιτική οπτική -και τις αντιλήψεις δικαιοσύνης και ελευθερίας- μιας αστικής κουβανικής οικογένειας της εποχής, όπως αυτή του Άντι Γκαρσία, ιδιοκτήτρια μιας σημαντικής βιομηχανίας αρωμάτων στην Αβάνα.

 Αλλά καθόλου την οπτική του αγροτικού πληθυσμού της Κούβας της εποχής -πλειοψηφικού τότε στη χώρα- του οποίου περισσότερο από 47% ήταν αναλφάβητοι, περισσότερο από 50% δεν μπορούσε να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο και περισσότερο από 85% στερούνταν τρεχούμενου νερού στις άθλιες κατοικίες τους.

Είναι, όπως φαίνεται, η Κούβα "της ελευθερίας" την οποία ονειρεύονται οι εξτρεμιστές κουβανοαμερικανοί όπως ο ηθοποιός Άντι Γκαρσία... δια χειρός αγαπητών συνεντευξιαστών.

Πηγή: Cubadebate.cu

Σημειώσεις
(1) Ο Χοσέ Μανθανέδα είναι δημοσιογράφος από τη Χώρα των Βάσκων και διευθυντής του ηλεκτρονικού τηλεοπτικού καναλιού (webtv) Cuba Información.
(2) βλ. προηγούμενη ανάρτηση Ο Σον Πεν κατακρίνει τον αποκλεισμό κατά της Κούβας και εγκωμιάζει τους κουβανούς 
(3) Για την υπόθεση του Ελιάν που συγκλόνισε ΗΠΑ και Κούβα και είχε αντίκτυπο και στον υπόλοιπο κόσμο πριν 15 χρόνια βλ. Elián González: "Θα προτιμούσα να περνάω απαρατήρητος"
(4) Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τίτλο "Αβάνα,χαμένη πόλη"