Παρουσίαση νέου βιβλίου για τον Φιντέλ στη Βενεζουέλα

Ο Υπουργός Πολιτισμού της Βενεζουέλας, Αντάν Τσάβες, παρουσίασε το Σάββατο το ψηφιακό βιβλίο Una página para Fidel (Μια σελίδα για τον Φιντέλ), στο Μουσείο του Κάμπου της πολιτείας Μπαρίνας, σαν φόρο τιμής στον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης.

Το κείμενο, που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο El perro y la rana, συλλέγει τις εντυπώσεις διάφορων ισπανοαμερικάνων και βενεζολάνων συγγραφέων για την κληρονομιά του εκλιπόντος πρώην προέδρου της Κούβας, μετά το θάνατό του στις 26 Νοέμβρη 2016.

Το βιβλίο αποτελείται από 58 κείμενα, τιμώντας τα 58 χρόνια της Κουβανικής Επανάστασης, συνεργατών από την Βενεζουέλα, την Αργεντινή, την Χιλή, την Κολομβία, το Ελ Σαλβαδόρ, την Ισπανία, το Μεξικό, τον Παναμά και το Περού.

Στην παρουσίαση, που διοργάνωσε η Πολιτιστική Αποστολή, συμμετείχαν καλλιτέχνες, εκπρόσωποι κοινοτικών συμβουλίων και αρχών, για να εξυμνήσουν την αντιιμπεριαλιστική, ανθρωπιστική και επαναστατική σκέψη του Φιντέλ.

Το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου, για δωρεάν ανάγνωση ή κατέβασμα:

http://www.elperroylarana.gob.ve/una-pagina-para-fidel/

Πηγή: cubadebate.cu

Στον Φιντέλ, ποίημα του Χάιμε Σβαρτ

ΣΤΟΝ ΦΙΝΤΕΛ

Ας είναι ο θάνατός σου μια πυγολαμπίδα

που προαναγγέλλει το ξημέρωμα… όπως έλεγε ο ποιητής…

ας είναι η ζωή σου σαν τη φωτεινή αχτίδα

σαν τ’ αστέρι του στερεώματος…
ας είναι το παράδειγμα και η ζωή σου
σαν ένας κεραυνός που μας φωτίζει…
σ’ αυτό το δύσκολο δρόμο προς τη Νίκη…

Μια πληγή μου άφησε η φυγή σου…
μια καινούρια μέρα συννεφιασμένη…
μια νύχτα σκοτεινή χωρίς εσένα…
έξω βρέχει και βρέχει…
αλλά μια μέρα θα ξανάρθεις…
θα ξανάρθεις για πάντα…
θα είναι πάλι μια νύχτα ξάστερη…
μια μέρα φωτεινή…
θα είναι σαν αυτή τη γλυκιά κούπα κρασί της χώρας μου, της Χιλής…
όχι πια άλλες σκούρες μέρες
ας είναι ο θάνατός σου μια πυγολαμπίδα
που προαναγγέλλει την αυγή… και το ξημέρωμα.
 

Ο ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ ΖΕΙ
ΖΗΤΩ Ο ΦΙΝΤΕΛ
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

* του Χάιμε Σβαρτ, χιλιανού ποιητή κατοίκου Αθηνών, Ελλάδα

A FIDEL

Sea tu muerte una luciérnaga
que anuncia al amanecer… como decía el poeta…
sea tu vida como el rayo luminoso
como la estrella del firmamento…
sea tu ejemplo y tu vida
como un trueno que nos ilumine…
en este difícil camino hacia la Victoria…

Una herida me dejó tu partida..
un nuevo día nublado..
una noche oscura sin ti…
afuera llueve y llueve…
pero algún día regresarás…
regresarás para siempre…
será nuevamente una noche estrellada…
un día luminoso..
será como este trago dulce del vino de mi país, Chile…
ya no más días oscuros
sea tu muerte una luciérnaga
que anuncie el alba… y el amanecer.

FIDEL CASTRO VIVE
VIVA FIDEL
UNIDOS VENCEREMOS

*Jaime Svart, poeta chileno residente en Atenas, Grecia.

Ωδή του Πάμπλο Νερούδα στον Φιντέλ Κάστρο

A Fidel Castro	Στον Φιντέλ Κάστρο
Por: Pablo Neruda	Του Πάμπλο Νερούδα
Fidel, Fidel, los pueblos te agradecen palabras en acción y hechos que cantan, por eso desde lejos te he traído una copa del vino de mi patria: es la sangre de un pueblo subterráneo que llega de la sombra a tu garganta, son mineros que viven hace siglos sacando fuego de la tierra helada.	Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούν λόγια δραστικά και έργα τραγουδιστά, γι’ αυτό από μακριά σου ‘χω φέρει της πατρίδας μου ένα ποτήρι κρασί· το αίμα είναι ενός λαού υπόγειου στο λαρύγγι σου που φτάνει απ’ τη σκιά, μεταλλωρύχοι είναι που ζουν αιώνες απ’ την παγωμένη γη βγάζοντας φωτιά.
Van debajo del mar por los carbones y cuando vuelven son como fantasmas: se acostumbraron a la noche eterna, les robaron la luz de la jornada y sin embargo aquí tienes la copa de tantos sufrimientos y distancias: la alegría del hombre encarcelado, poblado por tinieblas y esperanzas que adentro de la mina sabe cuando llegó la primavera y su fragancia porque sabe que el hombre está luchando hasta alcanzar la claridad más ancha.	Για κάρβουνο κάτω απ’ τη θάλασσα πάν και είναι σαν φαντάσματα όταν γυρνάν· τη νύχτα την αιώνια συνηθίσαν, της μέρας το φως τους το κλέψαν αλλά να, εδώ έχεις το ποτήρι, τόσων πικρών και χωρισμών· η χαρά ανθρώπου φυλακισμένου, από σκοτάδια και ελπίδες στοιχειωμένου, που μέσα απ’ το ορυχείο ξέρει πότε η άνοιξη ήρθε και το άρωμά της γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος δίνει μάχη το λαμπρό μεγαλείο μέχρι να φτάσει.
Y a Cuba ven los mineros australes, los hijos solitarios de la pampa, los pastores del frío en Patagonia, los padres del estaño y de la plata, los que casándose con la cordillera sacan el cobre de Chuquicamata, los hombres de autobuses escondidos en poblaciones puras de nostalgia, las mujeres de campos y talleres, los niños que lloraron sus infancias: esta es la copa, tómala, Fidel.	Και στην Κούβα πάνε του νότου οι μεταλλωρύχοι, της πάμπας οι γιοί οι μοναχικοί, του κρύου της Παταγονίας οι ποιμένες, του τσίγκου και του ασημιού οι πατέρες, αυτοί που έχοντας παντρευτεί την κορδιλιέρα το χαλκό της Κουτσικαμάτα βγάζουν, των λεωφορείων οι κρυμμένοι άντρες σε οικισμούς αγνούς της νοσταλγίας, των κάμπων και των ραφείων οι γυναίκες, τα παιδιά που την παιδική τους ηλικία κλάψαν· αυτό είναι το ποτήρι, πάρ’ το, Φιντέλ.
Está llena de tantas esperanzas que al beberla sabrás que tu victoria es como el viejo vino de mi patria: no lo hace un hombre sino muchos hombres y no una uva sino muchas plantas: no es una gota sino muchos ríos: no un capitán sino muchas batallas.	Γεμάτο είναι τόσες ελπίδες που πίνοντάς το θα ξέρεις ότι η νίκη σου είναι σαν της πατρίδας μου το παλιό κρασί· ένας άντρας δεν το κάνει αλλά πολλοί άντρες ούτε ένα σταφύλι αλλά πολλά αμπέλια· μια σταγόνα δεν είναι αλλά πολλά ποτάμια· ούτε ένας πολέμαρχος αλλά πολλές μάχες.
Y están contigo porque representas todo el honor de nuestra lucha larga y si cayera Cuba caeríamos, y vendríamos para levantarla, y si florece con todas sus flores florecerá con nuestra propia savia.	Και μαζί σου είναι γιατί μέσα σου έχεις την τιμή όλη του μεγάλου μας αγώνα και αν η Κούβα έπεφτε κι εμείς θα πέφταμε, και για να τη σηκώσουμε θα γυρνάγαμε, και αν με όλα τα άνθη της ανθίσει με τον ίδιο μας το χυμό θ’ ανθίσει.
Y si se atreven a tocar la frente de Cuba por tus manos libertada encontrarán los puños de los pueblos, sacaremos las armas enterradas: la sangre y el orgullo acudirán a defender a Cuba bienamada.	Κι αν το μέτωπο τολμήσουν ν’ αγγίξουν της Κούβας απ’ τα χέρια σου λευτερωμένης τις γροθιές των λαών θα συναντήσουν, τα θαμμένα όπλα θ’ απαντήσουν· το αίμα κι η περηφάνια θα κινήσουν την πολυαγαπημένη Κούβα να υπερασπίσουν.

Το 1960 o μεγάλος χιλιανός κομμουνιστής ποιητής Πάμπλο Νερούδα εξέδωσε το βιβλίο Canción de Gesta, σε ελεύθερη απόδοση "επικό άσμα" ή "ηρωικό άσμα". Πρόκειται για μια συλλογή αποτελούμενη από 42 ποιήματα, αφιερωμένη κατά κύριο λόγο στην Κούβα αλλά με αναφορές και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο Νερούδα ξεκίνησε το βιβλίο έχοντας υπόψη γενικότερα τα προβλήματα των χωρών της Καραϊβικής κατά τη δεκαετία του '50: οικονομική υπανάπτυξη και εξάρτηση, διεφθαρμένες και ξενόδουλες κυβερνήσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, άπειρα κοινωνικά προβλήματα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν αρχικά το νεοαποικιακό καθεστώς στο Πουέρτο Ρίκο, στο οποίο αφιερώνονται αρκετά ποιήματα, ενώ γίνονται ακόμα αναφορές στη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Βενεζουέλα και τον Παναμά.

Ωστόσο, κι ενώ ο Νερούδα είχε αρχίσει να γράφει τα πρώτα ποιήματα, ο επαναστατικός θρίαμβος στο μεγαλύτερο νησί της Καραϊβικής διεύρυνε τη θεματολογία του, και του "επέβαλε" να υμνήσει την Κουβανική Επανάσταση με ασύγκριτο ενθουσιασμό. Όπως είπε ο ίδιος ο ποιητής σε συνέντευξή του:

Έγραφα κάποια ποιήματα για τη μοίρα των νησιών της Καραϊβικής όταν επήλθε η κουβανική επανάσταση [...] Η ηχηρή επιτυχία [...] άλλαξε εν μέρει την πορεία του βιβλίου.

Φιντέλ Κάστρο και Πάμπλο Νερούδα,
Βενεζουέλα 1959

Στο βιβλίο περιέχεται η παραπάνω ωδή στον Φιντέλ Κάστρο, τον ηγέτη της νικηφόρας επανάστασης. Στο όνομα του χιλιανού λαού, εκφράζεται η ευγνωμοσύνη και η διάθεση υπεράσπισης για την κουβανική επανάσταση. Το ποτήρι κρασί, ως ευχαριστήρια προσφορά, συμβολίζει το αίμα του λαού του Νότου που για αιώνες ήταν υπόδουλος στα ορυχεία -αναφέρονται χαρακτηριστικά τα ορυχεία χαλκού της Κουτσικαμάτα- και έχει υποστεί απάνθρωπη μεταχείριση από τους πιστωτές του. Στις τελευταίες στροφές τονίζεται ότι, οι μεταλλωρύχοι και οι υπόλοιπες εργατικές ομάδες της Χιλής, ελπίζουν μέσω του κουβανικού δρόμου στη θεραπεία των δεινών της τάξης τους, με συλλογικό αγώνα και αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.


Παραθέτω στην αρχή της ανάρτησης ολόκληρο το ποίημα στα ισπανικά, μαζί με μια δική μου μεταφραστική απόπειρα στα ελληνικά, καθώς δεν το βρήκα κάπου μεταφρασμένο.

Πηγή: Cubadebate
Συμπληρωματική πηγή: Isla en el canto de un poeta (Vladimir Ferro)
Μεταφραστική απόπειρα ποιήματος: Yannis Tsal

Ernest Heminway (1899-1961): Ο Κουβανός Νομπελίστας

 Ο «πάπα» στη βεράντα του στη Φίνκα Βιχία (1947)

Μπορείς να τους πεις ότι ζεις στην Κούβα γιατί… εκεί τα δροσερά πρωινά, δουλεύεις πολύ καλύτερα απ’ ότι έχεις δουλέψει ποτέ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο!

Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ο Μεγάλος Γαλάζιος Ποταμός

Ο Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ (1899 – 1961) άρχισε να επισκέπτεται συστηματικά την Κούβα από τις αρχές της δεκαετίας του ’30. Για το ετήσιο ψάρεμα ξιφία στα γαλάζια νερά του Γκολφ Στριμ, αλλά και για τα πολλά άλλα θέλγητρα του νησιού. Ο «πάπα» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, εκτός από διάσημος συγγραφέας και δημοσιογράφος, ήταν και γνωστός μπον βιβέρ και εραστής της περιπέτειας, με κίνδυνο να το πληρώσει ακριβά πολλές φορές.

Επιστρέφοντας το 1939 από δημοσιογραφική αποστολή στην κόλαση του Ισπανικού Εμφυλίου, όπου σύμφωνα με κάποιες πηγές δεν περιορίστηκε στο ρόλο του ανταποκριτή αλλά τάχθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών με περισσότερο ενεργό τρόπο, αγόρασε έκταση γης σε απόσταση 12 μίλια από την Αβάνα και έχτισε τη Φίνκα Βιχία, την εξοχική του κατοικία όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος από τα επόμενα 20 χρόνια.

Εκεί έγραψε μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως Ο Γέρος και η Θάλασσα, Νησιά της Καραϊβικής, Για ποιον Χτυπά η Καμπάνα κ.α. Τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ το 1953 και Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954. Σε μια από τις πρώτες δημόσιες δηλώσεις τους μετά την ανακοίνωση της απονομής του Νόμπελ είπε:

Είμαι πολύ ευτυχής που είμαι ο πρώτος Κουβανός που κερδίζει αυτό το βραβείο!

Το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των μπαρμπούδος (γενειοφόρων ανταρτών) του Φιντέλ και του Τσε, οι περισσότεροι βορειοαμερικανοί πολίτες εγκατέλειψαν το νησί και τις περιουσίες τους. Ο Χέμινγουεϊ παρέμεινε μέχρι το 1960 όταν λόγοι υγείας επέβαλαν την επιστροφή του στις ΗΠΑ. Το FBI του είχε ανοίξει φάκελο και τον παρακολουθούσε από την εποχή της Ισπανίας, ο διευθυντής ιδιαίτερα της υπηρεσίας, ο πολύς Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, προσπαθούσε απεγνωσμένα να του προσάψει το “στίγμα” του κομμουνιστή, όπως και σε πολλές ακόμα προσωπικότες του προοδευτικού χώρου. 

Ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ το αρνούνταν, εκφράζοντας απλά την αγάπη του για το λαό της Κούβας. Ανεπίσημα τουλάχιστο θεωρείται ότι στήριζε την Επανάσταση. Με το Φιντέλ Κάστρο συναντήθηκε ελάχιστες φορές, αλλά η αμοιβαία εκτίμηση των δύο ανδρών ήταν έκδηλη.

Bar Floridita

Μετά το θάνατό του, η χήρα του Μέρι Χέμινγουεϊ δώρισε στον κουβανικό λαό τη Φίνκα Βιχία, η οποία μετατράπηκε σε μουσείο. Επιπλέον, φτιάχτηκε μνημείο προς τιμήν του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στο Κοχίμαρ, ενώ φωτογραφίες του κοσμούν μπαρ, καταστήματα και κατοικίες Κουβανών, υστερώντας σε συχνότητα ίσως μόνο από φωτογραφίες του Φιντέλ και του Τσε. Στο μπαρ “Φλοριδίτα”, όπου ήταν τακτικός θαμώνας, έχουν δεσμεύσει προς τιμήν του τη θέση που συνήθιζε να κάθεται, κάτω από μια προτομή του. 

Μνημείο Ernest Heminway στο Cojimar

Το 2002 υπογράφηκε συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα σε υπηρεσίες πολιτισμού της Κούβας και των ΗΠΑ για τη διάσωση του ιστορικού αρχείου του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, παρουσία μελών της οικογένειάς του, μελετητών του έργου του και πολιτικών.

Ο βουλευτής Τζιμ Μακ Γκόβερν, που ηγείται της προσπάθειας αποκατάστασης των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών δήλωσε:

Ανέφερα ότι μοιραζόμαστε όλοι την αγάπη για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Εγώ όμως, έχω και άλλο ένα πάθος. Πιστεύω ότι ο κουβανικός και ο αμερικανικός λαός έχουν μείνει μακριά ο ένας από τον άλλο εδώ και υπερβολικά πολύ καιρό εξαιτίας της πολιτικής, της προπαγάνδας και της δυσπιστίας. Έχω τη φιλοδοξία να να καταρρίψω αυτά τα περιττά τείχη και να χτίσω μια νέα σχέση που να βασίζεται στην επικοινωνία, τις ανταλλαγές, την εμπιστοσύνη και τον αμοιβαίο σεβασμό.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ξεκίνησε τη σύντομη – για τα δεδομένα του – ομιλία λέγοντας:

Νιώθω την υποχρέωση να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Χέμινγουεϊ για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί ένας μεγάλος συγγραφέας μας τίμησε με την επιλογή του να ζήσει στη χώρα μας και να γράψει μερικά από τα σημαντικότερα έργα του εδώ. Αισθάνομαι επίσης ευγνώμων σε εκείνον για τη μεγάλη ευχαρίστηση που ένιωσα διαβάζοντας τα βιβλία του. Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών.

Τελειώνοντας και δείχνοντας τη Φίνκα Βιχία:

Νομίζω πως θα ήμασταν βάρβαροι αν δεν αναγνωρίζαμε τη σημασία της διατήρησης αυτού του μέρους. Δεν αξίζουμε την αναγνώριση. Συμπεριφερθήκαμε απλώς πολιτισμένα.

Πηγή: Κελαηδίσματα

La Guerra - Ο Πόλεμος, του Jaime Svart

LA GUERRA

Una despedida...
¿un separarse para siempre?
ir lejos...muy lejos de tu tierra
dejar la patria en medio de la destruccion y los bombardeos asesinos...
¡es la guerra!...¡ES LA GUERRA!

Niños desnudos corriendo entre los campos minados...
hombres y mujeres totalmente desnudos ante el horror de la Guerra...
es el Napalm...
en medio de los campos arroceros ya floridos de Vietnam...
son las bombas asesinas...
son las bombas incendiarias que lanzan de los cielos

demonios con alas americanos y franceses...

Es la Guerra...es el horrror de la Guerra...
es el dolor ante tanta impunidad...
es el grito desgarrado de una madre que pierde a su hijo en esa injusta guerra...
es el terror sembrado por un militar desconocido llamado Franco

contra un pueblo llamado Esperanzas...
es Guernica que nos grita sobre nuestras conciencias...
la Guerra es una dura realidad a lo largo de toda la vida humana...?

Nosotros buscaremos a esa esquiva doncella llamada Irini ...PAZ
tanto que la amamos...esquiva doncella...
ay nosotros que tanto luchamos por la PAZ...
sea en Colombia...como en el medio Oriente...
ay que nosotros que tanto que la buscamos...solo Paz..y mas Paz...
No al horror de la Guerra...

Nosotros que tanto luchamos por la PAZ

y solo vimos caballos destrozados por las bombas...
edificios destruidos completamente en Damasco...
nosotros que tanto la buscamos esquiva doncella de la PAZ...

Nosotros que cada dia vemos morir ahogados en el MAR Egeo

y en el Mediterraneo a miles de niños indefensos,

madres que buscan a sus hijos en medio de las olas del mar...
oh Thalassa...oh sempiterno pielago herido devuelvenos con vida

a tantos sirios ahogados en estas costas desgarradas de Grecia...

LESBOS...patria de poetas y hermosa poesia...
isla de la solidariedad entre los pobres y los que sufren...
nosotros que amamos a esta bienamada Irini...Paz...
al alba y con las estrellas en su diario despertar...

no cesaremos de luchar por la PAZ...
siempre luchar por la vida siempre por la Paz contra la Guerra.

 

Atenas Grecia, JAIME SVART POETA CHILENO RESIDENTE EN GRECIA

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Ένας αποχαιρετισμός…
ένας αποχωρισμός για πάντα;
Να πηγαίνεις μακριά…

Πολύ μακριά από τη γη σου…
να αφήνεις την πατρίδα σου

Μέσα στην καταστροφή και τους φονικούς βομβαρδισμούς…
είναι ο Πόλεμος!... είναι ο Πόλεμος!...

Παιδιά γυμνά να τρέχουν μέσα στα ναρκοπέδια…
άντρες και γυναίκες ολόγυμνοι μπροστά στον τρόμο του Πολέμου…
είναι τα Ναπάλμ…
μέσα στους ορυζώνες του Βιετνάμ που έχουν ήδη ανθίσει…
είναι οι εύφλεκτες βόμβες…
είναι οι βόμβες εμπρησμού που εκτοξεύουν απ’ τους ουρανούς
δαίμονες με φτερά αμερικάνοι και γάλλοι…

Είναι ο Πόλεμος… είναι ο τρόμος του πολέμου…
είναι ο πόνος μπροστά σε τόση  ατιμωρησία…
είναι η σπαρακτική κραυγή μιας μάνας

που χάνει το παιδί της σ’ αυτό τον άδικο Πόλεμο…

Είναι ο τρόμος που σπέρνει ένας άγνωστος στρατιωτικός,

που λέγεται Φράνκο ενάντια σ’ ένα λαό που λέγεται Ελπίδα…
Είναι η Γκέρνικα που μας φωνάζει πάνω απ’ τις συνειδήσεις μας…

ο Πόλεμος είναι μια σκληρή πραγματικότητα

στη διάρκεια όλης της ανθρώπινης ζωής;…

Εμείς θα ψάξουμε γι αυτή την ακατάδεκτη κόρη που λέγεται Ειρήνη…
πόσο την αγαπούμε … απόμακρη κόρη…
αχ εμείς που τόσο παλεύουμε για την Ειρήνη…
τόσο στην Κολομβία… όσο στη Μέση Ανατολή…
αχ εμείς που τόσο την ψάχνουμε…
μόνο Ειρήνη και πάλι Ειρήνη…
Όχι στον τρόμο του Πολέμου…

Εμείς που τόσο αγωνιζόμαστε για την Ειρήνη

και είδαμε μόνο άλογα κομματιασμένα από τις βόμβες…
κτίρια τελείως κατεστραμμένα στη Δαμασκό…
εμείς που τόσο ψάχνουμε την απόμακρη κόρη της Ειρήνης…

Εμείς που κάθε μέρα βλέπουμε να πεθαίνουν πνιγμένα στο Αιγαίο
και στη Μεσόγειο χιλιάδες ανυπεράσπιστα παιδιά,

μανάδες που ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα στα κύματα της θάλασσας…
αχ θάλασσα… αχ αιώνιο πέλαγος πληγωμένο

επίστρεψε μας ζωντανούς τόσους σύριους πνιγμένους

σ ’αυτές τις κατεστραμμένες ακτές της Ελλάδας.

Λέσβος πατρίδα ποιητών και ωραίας ποίησης…
νησί της αλληλεγγύης ανάμεσα στους φτωχούς και σ’ αυτούς που υποφέρουν…
εμείς που αγαπούμε αυτή την πολυπόθητη Ειρήνη…
Την αυγή και με τ’ αστέρια στο καθημερινό τους ξύπνημα…

δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την Ειρήνη…
Πάντα για τη Ζωή πάντα για την Ειρήνη ενάντια στον Πόλεμο.

Χάιμε Σβαρτ, Αθήνα, 24 Φλεβάρη 2016 

Χιλιανός ποιητής κάτοικος Αθηνών

Μετάφραση Άννα Καράπα

Οι στάχτες του Γκάμπο μεταφέρθηκαν στην Καρταχένα της Κολομβίας, ανάμεσα σε κίτρινες πεταλούδες

 

Στα πλαίσια μιας σεμνής τελετής, οι στάχτες του νομπελίστα κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αποτέθηκαν την προηγούμενη Κυριακή (22/5) για αιώνια ανάπαυση στην καρδιά της σκήτης Λα Μερσέδ, στο Πανεπιστήμιο της Καρταχένα. Πάνω από το δοχείο με τις στάχτες τοποθετήθηκε μπρούτζινη προτομή - έργο της βρετανής γλύπτριας Κέιτι Μάρεϊ - που απεικονίζει έναν Γκάμπο σε ώριμη ηλικία, με ευρύ μέτωπο και ένα λεπτό χαμόγελο κρυμμένο κάτω από το μουστάκι. Το μακρινό βλέμμα του ατενίζει την Καραϊβική και τα τείχη της πόλης.

Περίπου 500 άτομα, τοπικές αρχές, οικογένεια, φίλοι και δημοσιογράφοι συναντήθηκαν το απόγευμα της Κυριακής για να «δώσουν το καλοσώρισμα» στον Γκάμπο, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Χουάν Γκοσέν, συγγραφέας και στενός φίλος. Η τελετή άνοιξε με δήλωση του πρύτανη του πανεπιστημίου, Έντγκαρ Πάρα και ακολούθησε ο θερμός επικήδιος του Γκοσέν. Στη συνέχεια έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής και διαβάστηκε απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ζω για να τη διηγούμαι» από τον εγγονό του Γκάμπο, Ματέο Γκαρσία. Στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης, παίχτηκε παραδοσιακή μουσική βαγιενάτα από τον Αντόλφο Πατσέκο, εκ των τελευταίων βιρτουόζων του είδους. Στο τέλος, αφέθηκαν ελεύθερες χιλιάδες κίτρινες πεταλούδες, σήμα κατατεθέν του συμβολισμού του κόσμου του Μακόντο από τον μαέστρο του μαγικού ρεαλισμού.

Η επιλογή του συγκεκριμένου μοναστηριού, με θέα στη θάλασσα και τα τείχη της Κάρταχένα, ήταν της συζύγου του συγγραφέα, Μερσέδες Μπάρτσα, και των δύο γιών του, Ροντρίγκο και Γκονσάλο, από την άνοιξη του 2015. Έτσι οι στάχτες μεταφέρθηκαν από την βιβλιοθήκη του οικογενειακού σπιτιού στην Πόλη του Μεξικού στο τεσσάρων αιώνων αποικιακό κτίσμα. Το συγκρότημα ανήκει στο Πανεπιστήμιο της Καρταχένα, το οποίο ανακαινιζόταν επί ένα χρόνο για να υποδεχτεί τον αγαπημένο συγγραφέα και να γίνει ένα νέο μνημείο μαγικού ρεαλισμού, κλείνοντας την ιστορία του Γκαπριέλ Γκαρσία Μάρκες με την πόλη της Καρταχένα.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, γεννημένος στην Αρακατάκα το 1927, ξεκίνησε τη σχέση του με την Καρταχένα "των Ινδιών" το 1948, όταν ο τότε φοιτητής νομικής έπρεπε να εγκαταλείψει τη Μπογκοτά μετά τη δολοφονία του ριζοσπάστη ηγέτη Χόρχε Ελιέσερ Γαϊτάν και τις ταραχές του ακολούθησαν. Τότε ο πατέρας του τον μετέφερε στο πανεπιστήμιο της παραλιακής πόλης για να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο νεαρός τότε Γκαρσία Μάρκες αγάπησε τον τόπο και ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα El Universal. Πολλά χρόνια αργότερα, μένοντας μόνιμα πια στο Μεξικό, επέλεξε να αγοράσει σπίτι στην Καρταχένα για να μένει προσωρινά και ίδρυσε το τοπικό φεστιβάλ κινηματογράφου.

Πηγές: eltiempo.com, elpais.com, cubadebate.cu
Φωτό: Yomaira Grandett, Ricardo Maldonado, Cesar Alandete

Βιβλιοπαρουσίαση: Εντουάρντο Γκαλεάνο - Το Ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως

INSTITUTO CERVANTES DE ATENAS  - CULTURA - PRESENTACIÓN DE LIBRO

18.05.2016, 19.30 h.

Presentación de libro / Βιβλιοπαρουσίαση
 

Eduardo Galeano
 

El futbol al sol y sombra
 

Το Ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως

Όταν ήταν παιδί, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, όμως έπαιζε καλά μόνο στον ύπνο του, γιατί, τα πρωινά, στις αλάνες του Μοντεβιδέο, ήταν από τους χειρότερους. Όμως με το βιβλίο αυτό, κατάφερε με την τέχνη της γραφής του να κάνει ό,τι δεν μπόρεσε να πετύχει με την μπάλα στα πόδια: να γράψει το ωραιότερο ίσως βιβλίο που έχει γραφεί για ένα άθλημα.
 

Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα, οι εκδόσεις Πάπυρος τιμούν τη μνήμη του παρουσιάζοντας, σε μετάφραση της Ισμήνης Κανσή, ένα από τα καλύτερα έργα του, Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως. Εδώ ο Γκαλεάνο αξιοποιεί το λογοτεχνικό του χάρισμα όχι για να μιλήσει για επαναστάτες και δικτάτορες, για τον ιμπεριαλισμό και την καταπίεση, μα για να μιλήσει, ως γνήσιος Λατινοαμερικάνος, για το πάθος του, για το ποδόσφαιρο. Γράφει ουσιαστικά την ιστορία της κουλτούρας του ποδοσφαίρου, τις λαμπρές του στιγμές, μα και τις σκιές του, όχι όμως από τη σκοπιά του διανοούμενου που αποστασιοποιείται από ένα μαζικό φαινόμενο και το ακυρώνει με τον λόγο του, μα από τη σκοπιά του του ανθρώπου που μιλάει γι’ αυτό που αγαπάει.

Θα μιλήσουν η μεταφράστρια του βιβλίου Ισμήνη Κανσή, ο δημοσιογράφος του αθλητικού ρεπορτάζ Αντώνης Πανούτσος και ο ακαδημαϊκός, καθηγητής Φυσικής Υψηλών Ενεργειών, Δημήτρης Νανόπουλος. Τη συζήτηση θα διευθύνει ο δημοσιογράφος Μάκης Προβατάς, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει η πρέσβειρα της Ουρουγουάης, Adriana Lissidini.

Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23. 

Είσοδος ελεύθερη.

Ποιήματα έρωτα και νοσταλγίας, με τον χιλιανό ποιητή Χάιμε Σβαρτ

POEMAS DE AMOR  Y  NOSTALGIA

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

 

του χιλιανού ποιητή Χάιμε Σβαρτ, 

κάτοικου Αθηνών 

 

Τετάρτη 18 Μαϊου, ώρα 20:30

 

Επιπλέον, κονσέρτο πιάνου με τον

Χοσέ Ριβέρος

που έρχεται ειδικά από τη Χιλή

Μουσική και ποιήματα των Πάμπλο Νερούδα, Νικολάς Γκιγιέν, Βιολέτα Πάρα, Βίκτορ Χάρα και Χάιμε Σβαρτ.

Προσφέρεται ποτό μετά την εκδήλωση.
Με τη συμμετοχή της Πρεσβείας της Χιλής στην Ελλάδα.

Είσοδος ελεύθερη και δωρεάν

Δελφικό Ωδείο
Κορινθίας 6, Αμπελόκηποι
τηλ. 210 7719803

Πηγή: juanitalaquejica.blogspot.com

Στο Αιγαίο, του Χάιμε Σβαρτ

ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ 

Στο Αιγαίο τα καράβια εξοκείλουν
ανάμεσα στους υφάλους της ακτής της νήσου Τήνου…
όλα τα σκεπάζει η καταχνιά…
περνούν οι αιώνες 
και η αγάπη μας ποτέ δεν θα τελειώσει έτσι…
«εμείς, αυτοί του τότε… δεν είμαστε πια οι ίδιοι» έλεγε ο Ποιητής…
Περιδιαβαίνοντας σε άγνωστα μονοπάτια, διασχίσαμε κοιλάδες και βουνά…
στο νησί της Χίου… 
δέντρα που αιμορραγούσαν, πληγωμένα θανάσιμα
όλη η Ελλάδα στις φλόγες…
καίγονται τα πιο όμορφα δάση της Δημιουργίας… 
Ο Υμηττός, ο Παρνασσός.. καίγονται τελείως 
μια τεράστια πίκρα με πνίγει… 
όπως και η αγάπη σου που έφυγε… 
τα αγκάθια και τα κρίνα δε θα γυρίσουν πια στους κατεστραμμένους κήπους μας… 
οι θάλασσες θα γίνουν ο τάφος χιλιάδων ξεπατρισμένων απ’ τους πολέμους.. 
από αυτό το εφήμερο ζεστό καλοκαίρι μόνο εσύ μου απόμεινες… 
στο βάθος φαίνεται η Καστέλα και ο ήλιος που φεύγει φλεγόμενος… 
το λιμάνι του Πειραιά κρύβει τις τελευταίες καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου… 
πού θα πάει ο ήλιος; 

Χάιμε Σβαρτ, χιλιανός ποιητής κάτοικος Αθηνών, Οκτώβρης 2015 (Μετάφραση: Άννα Καράπα)


MAR EGEO 

En el mar Egeo las naves encallan 
entre los arrecifes costeros de la isla de Tino... 
la neblina todo lo cubre... 
pasan los siglos 
y nuestro amor nunca terminara asi...
"nosotros los de entonces ... ya no somos los mismos" decia el Poeta... 
recorriendo por senderos desconocidos, atravesamos valles y montañas... 
en la isla de Xios... 
arboles desangrandose, heridos de muerte 
todo Grecia arde... 
se queman los más hermosos bosques de la creacion... 

el Monte Imitos, el Parnaso... arden completamente
una enorme amargura me embarga... 
lo mismo que tu amor que se fue... 
los cardos y las azucenas ya no regresarán a nuestros jardines destruidos.. 
los mares serán la tumba de miles de desterrados por las guerras … 
de este fugaz verano estival solo me quedas tu...
al fondo se ve Castella y el sol que ardientemente se va... 
el Puerto del Pireo esconde los ultimos rayos estivales del sol... 
¿donde ira el sol? 

Jaime Svart octubre 2015 
Poeta chileno
residente en Atenas