Ο Λεονάρδο Παδούρα κερδίζει το βραβείο Πριγκίπισσα Αστούριας των Γραμμάτων

Ο κουβανός συγγραφέας Λεονάρδο Παδούρα (Αβάνα, 1955) είναι ο φετινός νικητής του Βραβείου Πριγκίπισσα των Αστούριας (Princesa de Asturias). Εργάστηκε ως σεναριογράφος, συγγραφέας και κριτικός, μέχρι να πετύχει τη διεθνή αναγνώριση με τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή το Μάριο Κόντε, τα οποία μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και κέρδισαν βραβεία όπως το Καφέ Χιχόν 1995.

Η κριτική επιτροπή του βραβείου, που ανακοινώθηκε σήμερα το πρωί (10/6), θεωρεί ότι το έργο του συνιστά "μια μεγαλειώδη περιπέτεια διαλόγου και ελευθερίας". Όπως αποτυπώνεται στο ανακοινωθέν, που διάβασε ο πρόεδρος, διευθυντής της Βασιλικής Ισπανικής Ακαδημίας (RAE), Ντάριο Βιγιανουέβα, ο Παδούρα είναι ένας συγγραφέας "ριζωμένος στην παράδοσή του και αποφασιστικά σύγχρονος· ένας εξερευνητής του καλτ και του λαϊκού· ένας διανοούμενος ανεξάρτητος, σταθερού ηθικού ταμπεραμέντου". 

 

Για τα μέλη της επιτροπής, το ευρύ έργο του περιλαμβάνει όλα τα είδη πεζού λόγου και ξεχωρίζει μια διάσταση που χαρακτηρίζει τη λογοτεχνική του πρόθεση όπως το ενδιαφέρον να αφουγκράζεται τις λαϊκές φωνές και τις ιστορίες που έχουν χαθεί από τους άλλους. "Μέσω της μυθοπλασίας, ο Παδούρα δείχνει τις προκλήσεις και τα όρια στην αναζήτηση της αλήθειας. Μια άμεμπτη εξερεύνηση της ιστορίας και των τρόπων της να την διηγηθείς", προσθέτει η ανακοίνωση της επιτροπής. 

 

Ο ίδιος ο Παδούρα χαρακτήρισε το βραβείο, περισσότερο από μια προσωπική επιτυχία, ένα θρίαμβο για την κουβανική λογοτεχνία. "Είμαι ένας κουβανός συγγραφέας, ανήκω σε μια γενιά που έχει ζήσει και υποφέρει πολλά πράγματα, και νιώθω ένα μεγάλο συναίσθημα συγγένειας προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους μου στην Κούβα, γι' αυτό και αυτό το βραβείο το θεωρώ μια αναγνώριση σ' όλο αυτό", δήλωσε από την Αβάνα μαθαίνοντας την είδηση.

Είναι η πρώτη φορά που ένας κουβανός συγγραφέας κερδίζει αυτό το βραβείο, γι' αυτό και για τον ίδιο έχει ιδιαίτερη αξία: "Το μοναδικό προηγούμενο είναι ο Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, παγκόσμιος ρέκορντμαν του άλματος εις ύψος, ο οποίος το 1993 παρέλαβε το "Πρίγκιπας των Αστούριας" του αθλητισμού. Γι' αυτό σήμερα αισθάνομαι σαν να έχω πηδήξει 2,45", σχολίασε με το χαρακτηριστικό χιούμορ του.

"Σε μια τέτοια στιγμή, μπροστά σε ένα τέτοιο βραβείο, ο Μάριο Κόντε θα έλεγε: "Πάμε να το απολαύσουμε, αδερφέ μου, γιατί έχουμε υποφέρει αρκετά και το αξίζουμε", λέει ένας Παδούρα που ακτινοβολεί στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, αφού διαβεβαιώνει ότι αν ειχε "το συκώτι του Μάριο Κόντε" θα είχε ήδη πέσει το πρώτο μπουκάλι ρούμι" (ήταν 7 το πρωί στην Αβάνα).

Οι τρεις τελευταίοι νικητές του βραβείου Πριγκίπισσα των Αστούριας των Γραμμάτων ήταν ο ιρλανδός Τζον Μπάνβιλ (2014), ο ισπανός Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα (2013) και ο αμερικανός Φίλιπ Ροθ (2012). Τα βραβεία που καθιερώθηκαν το 1981, συνοδεύονται από ένα αντίγραφο γλυπτού του Χοάν Μιρό, 50.000 ευρώ, ένα τιμητικό δίπλωμα και μια επιγραφή.

Πηγή: El País

Πέθανε ο ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο

Πέθανε σήμερα Δευτέρα στο Μοντεβιδέο ο ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο,  όπως επιβέβαιωσε ο εκδότης του. Την προηγούμενη Παρασκευή ο 74χρονος Γκαλεάνο είχε εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο εξαιτίας καρκίνου του πνεύμονα. 

Το εμβληματικό έργο του "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής", από τη πρώτη έκδοσή του το 1971, έχει γίνει κλασικό στην πολιτική λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής. Το έργο του, στο οποίο ξεχωρίζει επίσης η "Μνήμη της Φωτιάς" (1986), έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.

Πριν εξελιχθεί σε διακεκριμένο διανοούμενο της λατινοαμερικάνικης αριστεράς, ο Γκαλεάνο εργάστηκε ως εργάτης εργοστασίου, σκιτσογράφος, ζωγράφος, αγγελιοφόρος, μηχανογράφος και ταμίας σε τράπεζα, μεταξύ άλλων επαγγελμάτων.

Οι "Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής" πρωτοδημοσιεύτηκε όταν ο συγγραφέας ήταν 31 ετών και, όπως αναγνώρισε αργότερα ο ίδιος, εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα την απαραίτητη παιδεία για να ολοκληρώσει το έργο: "[Οι Ανοιχτές Φλέβες] είχαν την πρόθεση να είναι ένα έργο πολιτικής οικονομίας, μόνο που εγώ δεν είχα την απαραίτητη παιδεία", είπε. "Δε μετανιώνω που το έγραψα, αλλά είναι ένα στάδιο που, για μένα, έχει ξεπεραστεί", πρόσθεσε.

Το 2009, κατά τη διάρκεια της 5ης Συνόδου των Αμερικών, ο τότε πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες δώρισε ένα αντίτυπο του βιβλίου του Γκαλεάνο -απαγορευμένου από τη λογοκρισία των δικτατοριών σε Ουρουγουάη, Αργεντινή και Χιλή- στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπάρακ Ομπάμα. Με αυτή τη συγκυρία, το βιβλίο εκτοξεύτηκε από τη θέση 60.280 της λίστας των πιο ευπώλητων του Amazon στη δέκατη θέση μέσα σε μια μόνο ημέρα!

Ο Γκαλεάνο ρωτήθηκε κατόπιν γι' αυτό το επεισόδιο. Απάντησε: "Ούτε ο  Ομπάμα ούτε ο Τσάβες θα καταλάβαιναν το κείμενο [...] Ο Τσάβες το έδωσε στον Ομπάμα με την καλύτερη πρόθεση στον κόσμο, αλλά έκανε δώρο στον Ομπάμα ένα βιβλίο σε μια γλώσσα που αυτός δεν γνωρίζει. Επομένως, ήταν μια χειρονομία γενναιόδωρη, αλλά λίγο σκληρή".

Πηγή: El País

Σημ: Η πιο πρόσφατη έκδοση του βιβλίου "Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής" στα ελληνικά είναι από τις εκδόσεις Κουκκίδα (2008).

Τσάκας και ουρανός

Ugo de Censi

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ispania.gr

Ο διάσημος Ισπανοπερουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010), δημοσίευσε πρόσφατα στην δεκαπενθήμερη στήλη του Piedra de Toque [Λυδία Λίθος] στην ισπανική El País ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο Chacas y el cielo (Τσάκας και ουρανός). Σ’ αυτό, περιγράφει το θαυμαστό έργο του Ιταλού ιερέα Ούγκο ντε Τσένσι, ο οποίος εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες έχει πετύχει ένα πραγματικό θαύμα σε μια από τις πιο φτωχές και απομονωμένες περιοχές των Άνδεων.

Αναρχικός, οραματιστής και άνθρωπος της δράσης, ο Ιταλός ιερέας Ούγκο ντε Τσένσι έχει φέρει σε πέρας σ’ αυτή την περιοχή, μια από τις πιο φτωχές του Περού, μια πραγματική οικονομική και κοινωνική επανάσταση.

Η Τσάκας είναι πιο κοντά στον ουρανό από οποιοδήποτε άλλον τόπο στον πλανήτη. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να σκαρφαλώσεις τις χιονοσκεπείς κορφές της κορδιλιέρας των Άνδεων, να διασχίσεις ιλιγγιώδεις αβύσσους, υψόμετρα που αγγίζουν τα 5.000 μέτρα και μετά να κατέβεις, από απόκρημνες πλαγιές πάνω από τις οποίες πετάνε οι κόνδορες, στο στενό Κοντσούκος, στο διαμέρισμα Ανκάς. Εκεί, ανάμεσα σε χαράδρες, ρυάκια, λίμνες, καλλιεργημένα χωράφια, βοσκοτόπια και ένα περίγραμμα όπου διακρίνονται όλοι οι τόνοι του πράσινου βρίσκεται το χωριό, χιλίων πεντακοσίων κατοίκων και πρωτεύουσα μιας επαρχίας που φιλοξενεί περισσότερες από είκοσι χιλιάδες.

Η εξαιρετική ομορφιά αυτού του τόπου δεν είναι μόνο φυσική, αλλά επίσης κοινωνική και πνευματική, χάρη στον πατέρα Ούγκο ντε Τσένσι, έναν Ιταλό ιερέα που έφτασε στην Τσάκας ως παπάς της ενορίας το 1976. Ψηλός, εύγλωττος, συμπαθής, ρωμαλέος, ευκίνητος παρά τα σχεδόν 90 χρόνια του, διαθέτει μια μεταδοτική ενέργεια και μια θέληση ικανή να κινήσει βουνά. Μέσα στα 37 χρόνια που έχει εδώ έχει μετατρέψει την περιοχή, μια από τις πιο φτωχές του Περού, σε έναν κόσμο ειρήνης και δουλειάς, ανθρώπινης αλληλεγγύης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.