Ο άνδρας με τα σκούρα γυαλιά που κοιτάει ψηλά: Τον λένε Ντομίνγκο και τον λένε Ραούλ

Ο Ντίας Αργουέγιες ήταν στην Αφρική, στη Γουινέα. Αλλά γύρω από το πρόσωπό του κυκλοφορεί επίσης ένας θρύλος. Λέγεται ότι ήταν στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου των Έξι Ημερών, στα Υψίπεδα του Γκολάν, διοικώντας μια μικρή κουβανική μονάδα που δεν έχει υπάρξει ποτέ επίσημα, στο πλευρό του στρατού της Συρίας, και ότι αυτός και οι αόρατοι «τεθωρακισμένοι» του που είχαν αποβιβαστεί λίγες μέρες πριν στη Λαττάκεια, σταμάτησαν τα υποτίθεται ανίκητα ισραηλινά τανκς.   

Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Αρχάγγελοι  

Ραούλ Ντίας Αργουέγιες

Ο Ραούλ Ντίας Αργουέγιες Γκαρσία γεννήθηκε το 1936 στην Αβάνα από εύπορη οικογένεια, κάτι που του επιτρέψει να σπουδάσει στη στρατιωτική ακαδημία Riverside στο Τεννεσί των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα επιστρέψει στην Κούβα για να συνεχίσει με σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Είναι τα σκληρά χρόνια της δικτατορίας του Μπατίστα. Έχει προηγηθεί η επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του Κινήματος 26^ης Ιούλη στο στρατώνα Μονκάδα του Σαντιάγο, ενώ σημαντική αντιδικτατορική δράση έχει και το Επαναστατικό Διευθυντήριο (DR), στο οποίο εντάσσεται ο νεαρός Ραούλ. Στις 13 Μάρτη 1957 αποτυγχάνει επίθεση του DR κατά του προεδρικού μεγάρου του Μπατίστα και σκοτώνονται οι γνωστοί ηγέτες του, όπως ο Χοσέ Αντόνιο Ετσεβερία και ο Φρουκτουόσο Ροντρίγκες.

Η οργάνωση διώκεται και πολλά στελέχη της αναγκάζονται να διαφύγουν στο εξωτερικό ή να ενσωματωθούν στα αντάρτικα της Σιέρα Μαέστρα και του Εσκαμπράι. Ο Ραούλ Ντίας Αργουέγιες, μετά από κάποιους μήνες εξορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιστρέφει και ανεβαίνει στο Εσκαμπράι, όπου στις 10 Δεκέμβρη 1958 η ομάδα του τίθεται υπό τις διαταγές του κομαντάντε Τσε Γκεβάρα της 8^ης Φάλαγγας του Επαναστατικού Στρατού. Συμμετέχει στις μάχες που οδηγούν στη Σάντα Κλάρα και μπαίνει νικητής στην Αβάνα στις  2 Γενάρη 1959, με το βαθμό του λοχαγού.

Ο Αλέχο Καρπεντιέρ και το μάμπο στα 100χρονα από τη γέννηση του Πέρες Πράδο

Ο Αλέχο Καρπεντιέρ, όπως και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ήταν ένας από τους ένθερμους υπερασπιστές του μάμπο του Πέρες Πράδο τη μεγάλη στιγμή που ξεχυνόταν στο μισό κόσμο. Το μάμπο του Πέρες Πράδο σκάει το 1949 με δύο κανονιές: Το ¡Qué rico mambo! και το Mambo No. 5.

Όπως κάθε μουσική που κατακτά τον κόσμο, έχει επίσης συκοφάντες, κρυμμένους πίσω από τις στήλες. Το μάμπο δεν ήταν εξαίρεση. Καταγραφόταν ως χορός ανήθικος, αναξιοπρεπής για μια τίμια δεσποινίδα.

Ο Πέρες Πράδο καταγραφόταν ως μια πραγματική ενσάρκωση του διαβόλου που θα πυρπολούσε τον κόσμο. Ο κουβανός τόλμησε να ερμηνεύσει μια μουσική παρωδώντας τον εθνικό ύμνο του Μεξικού.

Το μάμπο απαγορεύτηκε από κάποια εκκλησιαστικά μέσα, πάνω από όλα το έργο Patricia, ηχογραφημένο με εκκλησιαστικό όργανο. Μετά το χρησιμοποίησαν σαν σάουντρακ της ταινίας Dolce Vita του Φελίνι, ένα πραγματικό διεθνές σκάνδαλο.

Πέθανε ο Φερνάντο Μπίρι, πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά

Fernando Birri

Πέθανε την Τετάρτη 27/12 στη Ρώμη της Ιταλίας ο Αργεντίνος κινηματογραφιστής και πατέρας του Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, Φερνάντο Μπίρι, σε ηλικία 92 ετών.

Ο Μπίρι γεννήθηκε το 1925 στη Σάντα Φε της Αργεντινής. Το 1956 ίδρυσε το Ινστιτούτο Εθνικού Παράκτιου Πανεπιστημίου στην Αργεντινή, και το 1986 τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος στην Κούβα, στην παρέμεινε διευθυντής μέχρι το 1991. Στην ίδια σχολή δίδαξε επίσης ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

«Πέθανε ένας από τους πατέρας του σύγχρονου λατινοαμερικάνικου σινεμά, ο Φερνάντο Μπίρι. Με τον Μπίρι τελειώνει μια κομβική περίοδος στον κινηματογράφο μας. Ευχαριστούμε αγαπημένε δάσκαλε για τη αφοσίωση και την αγάπη σου για το Σινεμά και τη Δική μας Αμερική», δήλωσε ο καθηγητής Αρμάντο Ρούσι. 

Ο Fernando Birri (δεξιά) μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
στα εγκαίνια της Σχολής Κινηματογράφου του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος (15.12.1986)

Ο Μπίρι τιμήθηκε το 1986 στο 8ο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Σινεμά στην Αβάνα. Το 2010, έλαβε τον ασημένιο Κόνδωρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρ ντε Πλάτα για το σύνολο του έργου του. Το 2015 τιμήθηκε από την πρώην πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ στο προεδρικό μέγαρο και τον προηγούμενο Μάη δέχτηκε αναγνώριση στο σινέ Γκομόντ για την Ημέρα Ντοκιμαντερίστα.

Ανάμεσα στις δημιουργίες του ξεχωρίζουν: El Fausto Criollo (2011), El siglo del viento (1999), Che, ¿muerte de una utopía? (1997), Mi hijo el Che (1985), Los inundados (1962). Επίσης, συμμετείχε στις ταινίες Donde comienza el camino (2005), Paisajes devorados (2012), BirriLata, una vuelta en tren (2015) και Ata tu arado a una estrella (2017), μεταξύ άλλων.

Εκτός από τον κινηματογράφο, στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί με την ποίηση και το θέατρο.

Πηγες: Cubadebate.cu, lajiribilla.cu

Ο Μαραντόνα καταδικάζει την καταστολή στην Αργεντινή, στον απόηχο των διαμαρτυριών κατά του νέου συνταξιοδοτικού νόμου

 

Ο θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο αργεντινός Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, καταδίκασε την καταστολή κατά των συμμετεχόντων στη μαζική κινητοποίηση της Δευτέρας κατά της προσαρμογής στις συντάξεις, που συζητoύνταν στο Κογκρέσο.

"Θέλω να βλέπω τον κόσμο της χώρας μου όπως την ημέρα που φέραμε το κύπελλο το 1986. Δεν θέλω να τον βλέπω όπως τον είδα σήμερα. Και προσοχή, εδώ δεν υπάρχει πολιτική σημαία. Εδώ υπάρχει κόσμος που υποφέρει. Ζήτω η Αργεντινή!", έγραψε ο Μαραντόνα στο λογαριασμό του στο Instagram.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλοί χρήστες έχουν δημοσιεύσει φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν τη μαζική καταστολή της Δευτέρας, με αποτέλεσμα πολλούς τραυματίες, σε αρκετές περιπτώσεις ηλικιωμένους.

Ο Edgardo Esteban έγραψε: "Μαύρη Δευτέρα στην Αργεντινή. Άλλη μια φορά κυνήγι ανθρώπων. Ενώ στο Κογκρέσο συζητείται ο νόμος μεταρρυθμίσεων στις παροχές, απέξω η καταστολή συνεχίζεται. Πολλοί οι τραυματίες από πετροβολισμούς και πλαστικές σφαίρες σαν αποτέλεσμα της αστυνομικής καταστολής".

Πηγή: Telesur

ΥΓ: Η μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό που ήθελε να περάσει ο πρόεδρος Μάκρι έγινε τελικά νόμος χθες Τρίτη στη βουλή της Αργεντινής, με οριακή πλειοψηφία 127 υπέρ, 116 κατά, 2 λευκά και 10 απουσίες. Στους 107 κυβερνητικούς βουλευτές χρειάστηκε να προστεθούν άλλοι 20 περονιστές από τις επαρχίες, οι αποκαλούμενοι dialoguistas (συναινετικοί). Οι τελευταίοι υπερψήφισαν το νόμο που περικόπτει τις συντάξεις με το επιχείρημα ότι οι επαρχίες τους χρειάζονται την κρατική χρηματοδότηση για να πληρώσουν μισθούς και επιδόματα (Πηγή: pagina12.ar).

Πουέρτο Ρίκο: Η ανεξαρτησία είναι αναγκαιότητα

Μ. Μισαηλίδης (αριστερά) - Γ. Τσαλαβούτας (δεξιά)

Παραθέτω την ομιλία μου στην εκδήλωση της 9/12/2017:  Πουέρτο Ρίκο: η ανεξαρτησία είναι αναγκαιότητα

 Σήμερα θα συζητήσουμε για το Πουέρτο Ρίκο, για την ιστορία του, για τις  πρόσφατες εξελίξεις στην οικονομία του καθώς και το σαρωτικό χτύπημα του τυφώνα Μαρία πριν 2 ½ μήνες περίπου, με αφορμή το μικρό αυτό βιβλίο του Ραφαέλ Κάνσελ Μιράντα, ιστορικού ηγέτη του αγώνα για την ανεξαρτησία, με τίτλο «Πουέρτο Ρίκο: Η ανεξαρτησία είναι αναγκαιότητα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Pathfinder σε αγγλικά και ισπανικά. Θα γίνει επίσης εκτενής αναφορά στο ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων από το Πουέρτο Ρίκο σε φυλακές των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ι. ΓΕΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Το Πουέρτο Ρίκο είναι νησιωτικό κράτος της Καραϊβικής, που αποτελείται από το ομώνυμο νησί, το μικρότερο σε μέγεθος των Μεγάλων Αντιλλών (με έκταση περίπου όσο η Κύπρος), και αρκετά μικρότερα, με σημαντικότερα τα Βιέκες, Μόνα και Κουλέμπρα. Έχει πληθυσμό περίπου 3,5 εκατ. κατοίκους, ενώ άλλοι τόσοι περίπου είναι οι πορτορικάνοι της διασποράς, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζουν και εργάζονται στις ΗΠΑ. Το Πουέρτο Ρίκο ήταν ισπανική αποικία από την άφιξη του Κολόμβου το 1493 μέχρι το 1898, όταν οι Ισπανοί ηττήθηκαν στον ισπανοαμερικανικό πόλεμο και αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τις τελευταίες αποικίες τους, δηλ. την Κούβα, το Πουέρτο Ρίκο και τις Φιλιππίνες.

Από τότε το Πουέρτο Ρίκο έγινε αποικία των ΗΠΑ. Από το 1917, όταν ψηφίστηκε ο Νόμος Τζόουνς, οι κάτοικοι του Πουέρτο Ρίκο είναι τυπικά πολίτες των ΗΠΑ, όχι όμως με τα ίδια δικαιώματα. Από το 1952 εγκαινιάστηκε το νέο-αποικιακό καθεστώς του λεγόμενου «Ελεύθερου Συνδεδεμένου Κράτους» (Estado Libre Asociado στα ισπανικά) ή «Κοινοπολιτείας» (Commonwealth of Puerto Rico στα αγγλικά), με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, «είναι μη ενσωματωμένη περιοχή που ανήκει αλλά δεν αποτελεί τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών».

Το Πουέρτο Ρίκο έχει δικό του σύνταγμα και κυβέρνηση, αλλά για τα πιο σημαντικά ζητήματα –κυρίως σχέσεις με το εξωτερικό- αποφασίζουν το Κογκρέσο και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το νησιωτικό κράτος να μην μπορεί να κηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία του. Επίσης οι πολίτες του Πουέρτο Ρίκο δεν μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές των ΗΠΑ, παρά μόνο αν είναι μόνιμοι κάτοικοι σε κάποια από τις 50 πολιτείες ή το Διαμέρισμα της Ουάσινγκτον.