Στις 19 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την έναρξης της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, με το πρόσχημα της εξουδετέρωσης των όπλων μαζικής καταστροφής που -δήθεν- διέθετε το οπλοστάσιο του Σαντάμ Χουσεϊν καθώς και εξαιτίας των -δήθεν- διασυνδέσεων του καθεστώτος με την Αλ Κάιντα. Ήταν το ξεκίνημα του Δεύτερου Πολέμου του Κόλπου από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του νεότερου, που ολοκλήρωσε στη χώρα της Μεσοποταμίας το καταστρεπτικό έργο της "Καταιγίδας της Ερήμου" (Πρώτος Πόλεμος του Κόλπου) που κήρυξε ο πατέρας του το 1991. Σε αντίθεση με την εύκολη νίκη των "συμμάχων" στον πρώτο πόλεμο, ο δεύτερος οδήγησε σε οκταετή κατοχή της χώρας από τον αμερικανικό στρατό, με χιλιάδες νεκρούς - κυρίως αμάχους [1] - και απροσχημάτιστη λεηλάτηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της κατακτημένης χώρας, σύμφωνα με το "Δόγμα του Σοκ", όπως εξηγεί στο ομώνυμο βιβλίο της η Ναόμι Κλέιν.
"Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ αποδείχτηκε μια χαρακτηριστική περίπτωση λανθασμένων υποθέσεων, κακοκατευθυνόμενης αντικατασκοπίας, προπαγανδιστικής χειραγώγησης και διοικητικής αυθαιρεσίας, σύμφωνα με συνοπτικό βιβλίο αποχαρακτηρισμένων εγγράφων του National Security Archive [2] που αναρτήθηκε με την ευκαιρία της 10ης επετείου του πολέμου."
Πιο κάτω μεταφράζουμε ένα κείμενο του Εντουάρντο Γκαλεάνο από το βιβλίο του Bocas de Tiempo (Στόματα του Χρόνου), όπου περιγράφει μια μικρή, ανθρώπινη ιστορία, μέσα στη μεγάλη ιστορία του πολέμου.
Η αποζημίωση
Χωρίς σπίτι και χωρίς σκοπό, χωρίς πού και χωρίς προς τα πού, ο Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρες ζούσε και μεγάλωνε στους δρόμους της Πόλης της Γουατεμάλας. Για να αποφύγει την πείνα, έκλεβε. Για να αποφύγει τη μοναξιά, ήλπιζε να κολλήσει κάπου και τότε γινόταν αστέρι του Χόλιγουντ.
Μια μέρα, έφυγε. Έφυγε μακριά, στο Βορρά, στον Παράδεισο. Αποφεύγοντας την αστυνομία, παίρνοντας από πίσω δεκατέσσερα τρένα και περπατώντας χίλιες και μία νύχτες, πέτυχε να φτάσει στην Καλιφόρνια. Και εκεί χώθηκε και έμεινε.
Έξι χρόνια μετά, στην πιο μίζερη γειτονιά της πρωτεύουσας της Γουατεμάλας, τα χτυπήματα στην πόρτα ξύπνησαν την Ενγκράσια Γκουτιέρες. Κάποιοι ένστολοι κύριοι έρχονταν να της αναφέρουν ότι ο αδελφός της Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος είχε καταταχθεί στο σώμα πεζοναυτών, είχε πεθάνει στο Ιράκ.
Αυτό το παιδί του δρόμου ήταν η πρώτη απώλεια των δυνάμεων εισβολής στον πόλεμο του έτους 2003. Οι αρχές τύλιξαν το φέρετρό του με την αστερόεσσα και του απέδωσαν στρατιωτικές τιμές. Και τον έκαναν πολίτη των Ηνωμένων Πολιτειών, το βραβείο που του είχαν είχαν υποσχεθεί.
Η τηλεόραση, η οποία μετέδωσε ζωντανά και επευθείας την τελετή, εκθείασε τον ηρωισμό του γενναίου στρατιώτη που είχε πέσει πολεμώντας κατά των ιρακινών στρατευμάτων. Αργότερα μαθεύτηκε ότι τον είχαν σκοτώσει φίλια πυρά, όπως αποκαλούν τις σφαίρες που κάνουν λάθος εχθρό.
[1] Ο αριθμός των νεκρών Ιρακινών ποικίλει από 100.000 μέχρι 1.000.000, ανάλογα με την εκτίμηση. Οι απώλειες του αμερικανικού στρατού ήταν περίπου 4.500 στρατιώτες.
[2] Ερευνητικό κέντρο του πανεπιστημίου George Washington.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε...