Πέθανε η Λεονέλα Ρέλις, δημιουργός της εκπαιδευτικής μεθόδου Yo, sí puedo

Η διακεκριμένη κουβανή παιδαγωγός Λεονέλα Ινές Ρέλις Ντίας, δημιουργός της μεθόδου αλφαβητισμού Yo, sí puedo, με την οποία έχουν μάθει να διαβάζουν και να γράφουν περισσότερα από 8 εκατομμύρια αναλφάβητοι στον κόσμο, πέθανε το προηγούμενο Σάββατο στην Αβάνα, θύμα του καρκίνου.

Όταν μιλά κανείς για διδακτική κλήση δεν μπορεί να αγνοήσει τη Δρα Λεονέλα, γεννημένη στο Καμαγκουέι στις 20 αΑπριλίου 1947, η οποία μόλις 15 ετών εντάχθηκε στο σώμα των αλφαβητιστών που έκαναν το 1961 την Κούβα την πρώτη ελεύθερη χώρα από τον αναλφαβητισμό και αργότερα, με την ιδιαίτερη ευφυία της, δημιούργησε την προαναφερόμενη μέθοδο αλφαβητισμού.

Έγινε γενική συντονίστρια αυτού του έργου στην Αϊτή και αργότερα στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, ενώ ακόμα συνεισέφερε στην εφαρμογή του προγράμματος σε άλλες χώρες όπως Βολιβία, Νικαράγουα, Παναμά, Δομινικανή Δημοκρατία, Γουινέα Μπισάου και Κολομβία. Το ίδιο πρόγραμμα έχει εφαρμοστεί με τη βοήθεια ειδικών σε περισσότερες από 30 χώρες.

 

Για το συνολικό αποτέλεσμα του έργου της, η UNESCO της έχει αποδόσει την τιμητική μνεία Ρέι Σειγιόνγκ και αργότερα το ομώνυμο βραβείο.

Η Δρα Λεονέλα αντιπροσώπευσε την πατρίδα της σε διάφορα συνέδρια και εκδηλώσεις, εθνικά και διεθνή, έφτασε στο επίπεδο της Διδάκτορος Παιδαγωγικών Επιστημών και δημοσίευσε περισσότερα από 20 παιδαγωγικά βιβλία.

Στρατευμένη στο Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, στο γόνιμο εργασιακό βίο της έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι τάξεις Φρανκ Παϊς Πρώτου και Δευτέρου Βαθμού, που απονέμει το Συμβούλιο του Κράτους της Κούβας, η τάξη Άνα Μπετανκούρ και τα μετάλια Διεθνιστή Εργάτη, Αναμνηστικού της 40ης επετείου των FAR (Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων Κούβας) και Χοσέ Τέι, καθώς και ο τίτλος Ηρωίδας της Εργασίας της Δημοκρατίας της Κούβας.

Παρομοίως, για τη προσφορά της στον παγκόσμιο αλφαβητισμό, δέχτηκε τιμητικές βραβεύσεις από Βενεζουέλα, Παναμά, Ισπανία, Νικαράγουα, Αργεντινή και Αϊτή, μεταξύ πολλών άλλων χωρών.

Η κηδεία της προγραμματίστηκε για το πρωί της Κυριακής, στο Πάνθεο της Γενικής (Συνομοσπονδίας) Εργατών Κούβας στο Κοιμητήριο Κολόν της Αβάνας.

Πηγή: cubainformacion.tv

Ο Αλεχάντρο Κάστρο στην Ελλάδα - Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου

Έρχεται στην Ελλάδα ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν, γιος του Ραούλ Κάστρο και της Βίλμα Εσπίν, με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου του «Το τίμημα της ισχύος - H αυτοκρατορία του τρόμου», που πραγματεύεται τις σχέσεις Κούβας - ΗΠΑ και στα πλαίσια της Εβδομάδας Κουβανικού Κινηματογράφου που διοργανώνει η New Star.

Ο Α. Κάστρο είναι μηχανικός με Master στις Διεθνείς Σχέσεις. Ερευνητής θεμάτων σχετικών με την Εθνική Ασφάλεια και Άμυνα –το κύριο θέμα της διδακτορικής του διατριβής– παρακολούθησε διάφορα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών και δημοσίευσε εργασίες πάνω στα θέματα εθνικής και διεθνούς ασφάλειας, πολιτικής επιστήμης, παγκόσμιας οικονομίας και οικονομικών, διπλωματίας και ιστορίας, διαχείρισης και εκπαίδευσης ανθρώπινου δυναμικού, καινοτομίας στη συλλογή πληροφοριών και παραγωγή αναλύσεων σε διάφορα γνωστικά πεδία καθώς και εφαρμογές των νέων τεχνολογιών.

Ο Αλεχάντρο Κάστρο θα παρευρεθεί στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΥΒΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, που διοργανώνει  η  NEW STAR σε συνεργασία με την Πρεσβεία Της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, στο Studio New Star art cinema (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλ. Αμερικής) από 08//01/2015 έως 14/01/2015. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα προβληθούν 26 ταινίες και ντοκιμαντέρ. Η διοργάνωση γίνεται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας της Κούβας (ICAIC).

Αναλυτικά οι εμφανίσεις του Α. Κάστρο στην Αθήνα:

Την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου στις 12 το μεσημέρι θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη Τύπου στο Αλκυονίς New star art cinema (Ioυλιανού 42-46 πλ. Βικτωρίας).

Την Παρασκευή 9 Γενάρη, στις 7 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί στον κινηματογράφο «Στούντιο», Σταυροπούλου 33 & Σπάρτης, στην Πλατεία Αμερικής,  εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην οποία θα μιλήσει και θα χαιρετίσει ο ίδιος, καθώς και ο πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, Νίκος Καρανδρέας. Θα προβληθεί η ταινία Kangamba με θέμα τη διεθνιστική αλληλεγγύη της Κούβας στην Αγκόλα, όπου ο Αλεχάντρο Κάστρο συμμετείχε ως εθελοντής και τραυματίστηκε. Στην ίδια εκδήλωση θα ακουστούν τραγούδια για τη διεθνή αλληλεγγύη σε ποίηση του Φώντα Λάδη και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Στο πιάνο ο Γιώργος Καμπογιάννης. Τραγουδούν η Μπέττυ Χαρλαύτη και ο Δημήτρης Κάσσαρης.

Τη Δευτέρα, 12 Γενάρη, στις 7 μ.μ. στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα», Ιουλιανού 42-46, Πλατεία Βικτωρίας, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου του «Το τίμημα της ισχύος - Η αυτοκρατορία του τρόμου».

Την Τρίτη, 13 Γενάρη, στις 7 μ.μ., στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην αίθουσα Σάκης Καράγιωργας, στα πλαίσια του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ζητήματα Ιστορίας και Ιστοριογραφίας» του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, και με παρουσία των καθηγητών Προκόπη Παπαστράτη και Μιχάλη Λυμπεράτου, ο Α. Κάστρο θα δώσει διάλεξη σε φοιτητές.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη χώρα μας, ο Αλεχάντρο Κάστρο θα συναντηθεί με τον Μίκη Θεοδωράκη και θα επισκεφθεί ιστορικούς χώρους και μουσεία, μεταξύ των οποίων η γέφυρα του Γοργοπόταμου, το πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, το Μουσείο Μακρονήσου, το Μουσείο Θερμοπυλών, το Χάνι της Γραβιάς κ.ά. Επισκέψεις του και εκδηλώσεις θα γίνουν και σε Ηράκλειο, Άργος, Ναύπλιο, Λαμία, Επίδαυρο.

Η ταινία Kanganba (2008), σε σκηνοθεσία του Ροχέλιο Παρίς, είναι μια παραγωγή του ICAIC με θέμα τη διεθνιστική συμμετοχή κουβανικών ενόπλων δυνάμεων (FAR) στον αντιαποικιακό αγώνα της Αγκόλας. Είναι Αύγουστος του 1983 όταν μια μικρή ομάδα κουβανών και αγκολέζων μαχητών με ελάχιστα εφόδια, στην τοποθεσία Καγκάμπα στα νότια της χώρας, κρατούν τις θέσεις τους για πάνω από μια βδομάδα απέναντι στις επιθέσεις ισχυρότατων δυνάμεων της UNITA, που έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί από τα ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής.

Τρέιλερ της ταινίας Kangamba

Πηγές:

Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης

ertopen.gr

culturenow.gr

avgi.gr
tovima.gr
ecured.cu

Η ώρα του θριάμβου

Πηγή: Cubadebate

του Ricardo Alarcón de Quesada

Επέστρεψαν. Στις 17 Δεκέμβρη, τελικά, ο Χεράρδο, ο Ραμόν και ο Αντόνιο συναντήθηκαν ελεύθεροι στην Αβάνα με τον Φερνάντο και το Ρενε και τους συγγενείς τους.

Από τότε που ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο το ανακοίνωσε στο εθνικό δίκτυο ραδιοτηλεόρασης, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να γιορτάσει κάτι που ήταν ένας μεγάλος θρίαμβος για την Κούβα. Η νίκη για όλους και όλες που δεν κουράστηκαν να απαιτούν τη λευτεριά τους. Στην Κούβα, αλλά επίσης στο Μαϊάμι. Και σε όλο τον κόσμο.

Ήταν μια μάχη μακρά και πολύπλοκη. Δεκάξι χρόνια είναι πολύς καιρός. Υπήρξαν κάποιες στιγμές χαράς αλλά ήταν πολύ περισσότερες οι στιγμές πίκρας και πόνου. Αμέτρητοι ήταν οι ανώνυμοι ήρωες που δεν καταβλήθηκαν σε μια ανηφορική μάχη που απαιτούσε επιμονή και θυσία.

Ήταν πολλοί, αλλά αισθάνομαι την υποχρέωση να κατονομάσω δύο: τον Ρομπέρτο Γκονσάλες Σέβερερτ και τον Λέοναρντ Γουίνγκλας. Και οι δύο αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες, μεταξύ των οποίων σοβαρά προβλήματα υγείας και αγωνίστηκαν, κυριολεκτικά, μέχρι την τελευταία πνοή.

Ο Ρομπέρτο έμαθε να κατέχει τη γλώσσα και τα περίπλοκα μονοπάτια του βορειοαμερικανικού δικαστικού συστήματος μέχρι να γίνει ειδικός, είχε τη χάρα να αγκαλιάσει τον αδερφό του Ρενέ ήδη ελεύθερο αλλά πέθανε αποφασισμένος, με ίδια επιμονή, να σώσει αυτούς που παρέμεναν στη φυλακή και ήταν επίσης αδέρφια του.

Ο Λένι αφιέρωσε όλο το χρόνο του σ' αυτή την υπόθεση χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα. Της παρέδωσε τη λαμπρή επαγγελματική καριέρα του και με κόστος σοβαρές προσωπικές θυσίες τους επισκέφτηκε στις φυλακές, διέτρεξε τον κόσμο αναζητώντας αλληλεγγύη και ήταν το επίκεντρο της νομικής μάχης που δεν εγκατέλειψε μέχρι η ευγενική καρδιά του να σταματήσει να χτυπά. Έφυγε με τη θλίψη να μην έχει φτάσει στη γη της επαγγελίας.

Αλλά και οι δύο, ο Λένι και ο Ρομπέρτο, είναι μαζί μας αυτή την ώρα της γιορτής που χωρίς αυτούς δε θα ήταν δυνατή. 

Την ίδια μέρα ο πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε την επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα και ένα σύνολο μέτρων, που χαιρετίστηκαν από όλους, για να σταματήσει ο αποκλεισμός και να ξεκινήσει μια νέα εποχή στις διμερείς σχέσεις.

Θα πρέπει να αντιμετωπίσεί την ήδη ανακοινωμένη αντίθεση όσων θα κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν τις προθέσεις του. Μένει να διανύσουμε ένα δρόμο που μπορεί να είναι μακρύς και θέτει νέες προκλήσεις για το κίνημα αλληλεγγύης και επίσης για την Κούβα.

 

Ας συνεχίσουμε προς τα εμπρός με αισιοδοξία. Μαζί μας θα είναι επίσης τα Πέντε αδέρφια που έδωσαν ανυπέρβλητο παράδειγμα ικανότητας αντίστασης ενός λαού. Και θα είναι επίσης, στην πρώτη γραμμή, ο Λένι και ο Ρομπέρτο.

O Ricardo Alarcón de Quesada είναι κουβανός πολιτικός και συγγραφέας, διδάκτορ Φιλοσοφίας και Γραμμάτων. Διατέλεσε πρέσβης της Κούβας στον ΟΗΕ, υπουργός Εξωτερικών και επί 20 χρόνια πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης.

Η επιστροφή των Πέντε στην Πατρίδα: Ο Ραούλ υποδέχεται τον Χεράρδο, τον Αντόνιο και τον Ραμόν

Ο πρόεδρος της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, υποδέχθηκε χθες στην Αβάνα τους τρεις κουβανούς που παρέμεναν φυλακισμένοι στις ΗΠΑ από το 1998 σε μια συνάντηση στην οποία αντάλλαξαν αγκαλιές και ευχαριστίες.

"Περήφανος για σας για την αντίσταση που δείξατε, για τη γενναιότητα και το παράδειγμα που αντιπροσωπεύει αυτό για όλο το λαό μας", είπε ο Ραούλ στον Χεράρδο Ερνάντες, τον Αντόνιο Γκερέρο και τον Ραμόν Λαμπανίνο, σε απόσπασμα που μεταδόθηκε στο νυχτερινό δελτίο ειδήσεων της κουβανικής τηλεόρασης.

Οι εικόνες δείχνουν την επανασύνδεση του Χεράρδο, του Ραμόν και του Αντόνιο με τους συγγενείς τους, μια συγκινητική στιγμή, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Ερνάντες με τη σύζυγό του, Αδριάνα Πέρες.

Μετά την άφιξή τους στην Αβάνα, έγινε υποδοχή στους Ερνάντες, Λαμπανίνο και Γκερέρο από τους συμπολίτες τους και επιπλέον επισκέφτηκαν το νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στους εκλιπόντες συγγενείς κατά τα χρόνια που έμειναν στη φυλακή.

Οι Ερνάντες, Λαμπανίνο και Γκερέρο είναι μέλη της ομάδας που είναι γνωστή ως "Οι Πέντε", συλληφθέντες το 1998 στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν το FBI εξάρθρωσε το δίκτυο που δρούσε στο νότο της Φλόριδας ενώ αυτοί παρακολουθούσαν τρομοκρατικές ομάδες.

Θεωρούμενοι "ήρωες" και "αντιτρομοκράτες αγωνιστές" στην Κούβα, η ομάδα περιλαμβάνει ακόμα τον Ρενέ Γκονσάλες και τον Φερνάντο Γκονσάλες, οι οποίοι επέστρεψαν στην Αβάνα το 2013 και τον προηγούμενο Φεβρουάριο αντίστοιχα, αφού εξέτισαν τις ποινές τους.

Πηγή: Cubadebate
Περισσότερες φωτογραφίες της συνάντησης στο Flickr

Μπιράν, το μέρος που σημάδεψε την τύχη ενός λαού

Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Φιντέλ

Το Μπιράν (*) είναι ένα μαγικό μέρος. Λένε οι επισκέπτες του ότι αφού γνωρίσουν τις γωνιές του εξοικειόνονται περισσότερο με την προσωπικότητα του Φιντέλ Κάστρο, που γεννήθηκε εκεί πριν 88 χρόνια (13.8.1926) και άλλαξε την ιστορία της Κούβας για πάντα.

Το αγρόκτημα κέρδισε μια θέση ανάμεσα στα εθνικά μνημεία ως το σπίτι όπου γεννήθηκαν δύο μεγάλοι της κουβανικής ιστορίας: Ο Φιντέλ και ο Ραούλ. Σήμερα, τα ανανεωμένα ξύλα του και η μυρωδιά φρέσκιας μπογιάς μετά από μια ανακαίνιση, υποδέχονται όλους τους κουβανούς και τους ξένους που θέλουν να προσεγγίσουν περισσότερο τους ιστορικούς θησαυρούς και τη μνήμη της χώρας.

 (*) Η γενέτειρα του Φιντέλ (1926) και του Ραούλ Κάστρο (1931) στη ΝΑ Κούβα, στην παλιά επαρχία του Οριέντε. Πλέον ανήκει στην επαρχία Ολγκίν. Εκεί ο πατέρας τους Άνχελ Κάστρο ήταν ιδιοκτήτης αγροκτήματος 93.000 στρεμμάτων.

Μήνυμα του Αντόνιο Γκερέρο για την 26η Ιούλιου

Εκ μέρους των Πέντε Κουβανών Ηρώων, ο Αντόνιο Γκερέρο έστειλε τον παρακάτω χαιρετισμό στον κουβανικό λαό για την Ημέρα Εθνικής Εξέγερσης της 26ης Ιουλίου, επέτειο που γιορτάστηκε φέτος στην επαρχία Αρτεμίσα (δυτική Κούβα). Η επιστολή δημοσιεύτηκε σε διάφορα έντυπα κουβανικά μέσα.

Στον αγαπημένο λαό μας:

Με πλήρη σιγουρία ότι υπερασπιζόμαστε πάντα τα αξιοπρεπή και πατριωτικά ιδανικά των επαναστατών που επιτέθηκαν ηρωικά στους στρατώνες Μονκάδα και Μπαγιάμο, υπό την ηγεσία του κομαντάντε μας Φιντέλ.
Με πλήρη σιγουριά ότι θα συνεχίσουμε να οικοδομούμε το σοσιαλισμό και θα συνεχίσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με τους λαούς του κόσμου.
Με πλήρη σιγουριά ότι η μάχη για την απελευθέρωσή μας δε θα σταματήσει μέχρι να επιστρέψουμε στην αγαπημένη πατρίδα.
Μαζί με όλους εσάς, σε μια φυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών, θα γιορτάσουμε αυτή την 26η Ιουλίου, γεμάτοι χαρά, αγωνιστικό πνεύμα και αισιοδοξία.
Ξέρουμε ότι τα καθήκοντα είναι περίπλοκα και οι στόχοι δύσκολοι, αλλά κάθε κουβανός και κάθε κουβανή που αγαπά την Επανάσταση ξέρει να εκτιμά όλο το αίμα που χύθηκε για την πλήρη ανεξαρτησία μας και ποτέ δε θα επιτρέψει να χαθεί αυτή η μεγαλειώδης κατάκτηση.
Να δουλεύεις σκληρά, να δουλεύεις καλά είναι το σύνθημα και η Αρτεμίσα είναι το παράδειγμα αυτού που μπορεί να γίνει.

Θα νικήσουμε!
Πέντε σφιχτές αγκαλιές
Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες
25 Ιουλίου 2014
Ομοσπονδιακή Φυλακή Μαριάνα

Πηγή: Cubadebate

Κέρινο ομοίωμα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σε μουσείο της Κούβας

Ένα κέρινο ομοίωμα του πρόσφατα εκλιπόντα νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα αποκαλυφθεί στην έκθεση του Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Κούβας, που θα κάνει εγκαίνια στις 13 Αυγούστου, ημερομηνία που συμπίπτει με τα 88α γενέθλια του ηγέτη της Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο. 

Το έργο θα αποτελέσει μέρος της μόνιμης έκθεσης του Museo de Cera - μοναδικού στο είδος του στην Κούβα - στην ανατολική πόλη του Μπαγιάμο και κατασκευάστηκε από τους αδερφούς Ραφαέλ και Λεάντερ Μπάριος, οι οποίοι έχουν φτιάξει επίσης το κέρινο ομοίωμα του αμερικανού συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεϊ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1954).

Ο Γκαρσία Μάρκες (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1982) έμεινε στην Κούβα για πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο, που αποσύρθηκε από την εξουσία το 2006 για λόγους υγείας. Ο κολομβιανός συγγραφέας, που μεσολάβησε ως μυστικός απεσταλμένος ανάμεσα στον Φιντέλ Κάστρο και τον βορειοαμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου και εκ των εμπνευστών του Διεθνούς Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, που διαξάγεται κάθε χρόνο στην Αβάνα.

Το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Κούβας περιλαμβάνει μορφές αστεριών της κουβανικής μουσικής όπως ο Μπένι Μορέ (ο "Βάρβαρος του Ρυθμού"), ο Φρανσίσκο Ρεπιλάδο (πιο γνωστός ως Κομπάι Σεγούντο), ο Ιγνάσιο Βίγια (Μπόλα ντε Νιέβε), ο Πόλο Μοντανιές, καθώς επίσης ο λαϊκός τραγουδιστής Κάρλος Πουέμπλα και ο Σίντο Γκαράι, ένας από τους μεγάλους τους παραδοσιακού τραγουδιού. Φυσικά δε λείπουν ιστορικές μορφές όπως ο Χοσέ Μαρτί και ο Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες.

Το μουσείο εγκαινιάστηκε το 2004 και από το 2007 βρίσκεται στις σημερινές εγκαταστάσεις. Χωρίζεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες: Αίθουσα Εθνικής Κληρονομίας, Πολιτιστικής Διαφορετικότητας, Προσωπικοτήτων και Θυμάτων Τρομοκρατίας. Στην τελευταία ξεχωρίζει ο Φάμπιο ντι Τσέλμο, ο νεαρός ιταλός τουρίστας που σκοτώθηκε σε βομβιστική επίθεση στο ξενοδοχείο Κόπακαμπάνα το 1997. Το κέρινο ομοίωμα του προστέθηκε στην έκθεση μετά από πρωτοβουλία του πατέρα του, Τζουστίνο ντι Τσέλμο.

Bola de Nieve (μουσικός)

Ernest Hemmingway (συγγραφέας)

José Martí (διανοούμενος/επαναστάτης)

Carlos Manuel de Céspedes (πολιτικός/επαναστάτης)

Fabio di Celmo (θύμα τρομοκρατίας)

Πηγή: Telesur 

Συμπληρωματικές πληροφορίες: ecured
Φωτό κέρινων ομοιωμάτων: Ismail Francisco

Η επιστροφή ενός καλού φίλου: Ο Alí Rodríguez Araque νέος πρέσβης της Βενεζουέλας στην Κούβα

Η Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας ενέκρινε την Τρίτη το διορισμό του Αλί Ροντρίγκες Αράκε ως νέου πρέσβη της Βενεζουέλας στην Κούβα. 

Προηγήθηκε συζήτηση στην Διαρκή Επιτροπή Εξωτερικής Πολιτικής, Εθνικής Κυριαρχίας και Ολοκλήρωσης, υπό την προεδρία του βουλευτή Γιούλ Χαμπούρ, του ΚΚ Βενεζουέλας. Ο Χαμπούρ αναγνώρισε το έργο του Ροντρίγκες Αράκε ως Γενικού Γραμματέα της Ένωσης Κρατών Νοτίου Αμερικής (UNASUR), και τις εκτενείς γνώσεις του στην παγκόσμια γεωπολιτική.

Ο βετεράνος πολιτικός (γεν. 1937) έχει πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή της Βενεζουέλας τις τελευταίες δεκαετίες, καταλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα. Σπούδασε νομικά και οικονομικά, και τις δεκαετίες του '60 και του '70 συμμετείχε στο μαρξιστικής επιρροής αντάρτικο της Βενεζουέλας. Αργότερα στις κυβερνήσεις του Ούγκο Τσάβες υπηρέτησε διαδοχικά ως Υπουργός Ενέργειας, Εξωτερικών και Οικονομικών. Χρημάτισε επίσης γεν. γραμματέας του OPEC (2001-2002) και πρόεδρος της κρατικής εταιρίας πετρελαίου PDVSA (2002-2004). To 2006 ήταν και πάλι επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής της Βενεζουέλας στην Κούβα.

Πηγή: Juventud Rebelde
Συμπληρωματικές πληροφορίες: Wikipedia

Ο Γκάμπο μας αποχαιρετά

Πέθανε χθες (Πέμπτη) ο νομπελίστας κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, σε ηλικία 87 ετών στην Πόλη του Μεξικού. Ο Γκάμπο, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, είχε νοσηλευτεί για 9 ημέρες (31 Μαρτίου - 8 Απριλίου) στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Σαλβαρόρ Σουμπιράν. Προηγουμένως του είχε διαγνωστεί καρκίνος στους λεμφαδένες (1999), ενώ κυκλοφορούσαν μη επιβεβαιωμένες φήμες ότι τα τελευταία χρόνια έπασχε από νόσο Αλτσάιμερ και γεροντική άνοια.

Εκπρόσωπος της γενιάς του "μπουμ" της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και της συγγραφικής έκφρασης του "μαγικού ρεαλισμού", με το βραβείο Νόμπελ που κέρδισε το 1982 αλλά και τη συνολική στάση του, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάδειξη της υποηπείρου στο προσκήνιο της διεθνούς κουλτούρας και πολιτικής. Το εμβληματικό έργο του "Εκατό Χρόνια Μοναξιά", η ιστορία της "δυναστείας" των Μπουενδία, είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα βιβλία στη γλώσσα του Θερβάντες. Ο Γκαρσία Μάρκες μεταφέρει στα βιβλία του χρώμα και άρωμα Καραϊβικής, προσωπικά βιώματα και εμμονές, ιστορικά και ηθογραφικά στοιχεία.

Γεννήθηκε το 1927 στην Αρακατάκα της Κολομβίας, κωμόπολη κοντά στις ακτές της Καραϊβικής, που αργότερα  - τα χρόνια του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη - έγινε το σκηνικό του "πυρετού της μπανάνας". Το περίφημο Μακόντο άλλωστε, το σκηνικό των "Εκατό Χρόνων", ήταν το όνομα μιας φυτείας της περιοχής. Ο Γκαμπριέλ Χοσέ ήταν ο μεγαλύτερος από 11 συνολικά παιδιά του περιπλανόμενου τηλεγραφητή Γκαμπριέλ Ελίχιο Γκαρσία και της "ωραίας του χωριού" Λουίσα Σαντιάγα Μάρκες. Το ειδύλλιο των δύο νέων συνάντησε την αντίσταση της οικογένειας της κοπέλας (του απόστρατου συνταγματάρχη Νικολάς Μάρκες και της Τρανκιλίνα Ιγουαράν), που υπολόγιζαν σε μια καλύτερη τύχη για την κόρη τους. Παρόλα αυτά, το τέλος ήταν αίσιο και ενέπνευσε τον Γκάμπο να γράψει το μυθιστόρημα "Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας". 

Ο μικρός Γκαμπριέλ έζησε τα παιδικά χρόνια του στο σπίτι του παππούδων του, γιατί ο πατέρας του άλλαζε συχνά τόπο διαμονής για επαγγελματικούς λόγους. Μέσα σε ένα γυναικοκρατούμενο σπίτι έγινε ευαίσθητος και ονειροπόλος και από μικρός αγάπησε το διάβασμα. Σε αντιστάθμισμα, πατρικό πρότυπο αποτέλεσε ο παππούς του, βετεράνος του Πολέμου των Χιλίων Ημερών (1899-1902). Ο Νικολάς Μάρκες ήταν η έμπνευση για τον συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία στα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" αλλά και για τον "Συνταγματάρχη (που) δεν έχει κανέναν να του γράψει".

Η οικογένεια του Γκαρσία Μάρκες τον έστειλε να σπουδάσει νομικά στο φημισμένο πανεπιστήμιο της Μπογκοτά, όπου θα γίνει μάρτυρας της δολοφονίας του προοδευτικού πολιτικού Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν και του "Μπογκοτάσο" (1948). Θα εγκαταλείψει τελικά τις νομικές σπουδές για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Με αφορμή μια κερδισμένη υποτροφία θα ταξιδέψει στην Ευρώπη. Θα ζήσει στην Ισπανία και στη Γαλλία, όπου θα γνωρίσει άλλους νέους συγγραφείς που θα γίνουν εκπρόσωποι της γενιάς του boom (έκρηξης) της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, όπως τον Μάριο Βάργκας Γιόσα (Περού), τον Κάρλος Φουέντες (Μεξικό) και τον Χούλιο Κορτάσαρ (Αεργεντινή).

Θα επιστρέψει στην Κολομβία αλλά θα επιλέξει ως μόνιμο τόπο διαμονής το Μεξικό. Το 1967, σε ηλικία 40 ετών, θα ολοκληρώσει και θα δει να εκδίδονται τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά". Θα ακολουθήσουν το "Φθινόπωρο του Πατριάρχη" (1975), ένα αλληγορικό έργο για τη ζωή ενός λατινοαμερικάνου δικτάτορα, το "Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου" (1981), "Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" (1985), "Στρατηγός στο Λαβύρινθο του" (1989), αναφερόμενο στο άδοξο τέλος του Σιμόν Μπολίβαρ, "Του Έρωτα και άλλων δαιμονίων" (1994) και "Θλιμμένες Πουτάνες της Ζωής μου" (2004). Έγραψε ακόμα κριτικές, θεατρικά έργα και πολλά δημοσιογραφικά άρθρα.

Το 2002 εκδόθηκε το "Ζω για να τη διηγούμαι", με σκοπό να αποτελέσει τον πρώτο τόμο μιας τρίτομης αυτοβιογραφίας που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Το 2008 βγήκε και η πρώτη πλήρης βιογραφία στα αγγλικά από τον βρετανό Gerald Martin. Πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά με τίτλο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Η Βιογραφία του από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.  

Αν και δεν αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική, από νέος συνδέθηκε με το χώρο της αριστεράς. Γνωρίστηκε με τον Φιντέλ Κάστρο και έγινε στενός φίλος του, γεγονός για το οποίο δέχτηκε σφοδρή κριτική από συναδέλφους του όπως ο Μάριο Βάργκας Γιόσα. Με τα άρθρα και τις παρεμβάσεις του ήταν πάντα αλληλέγγυος απέναντι στους επαναστάτες και τους αδικημένους. Ιδιαίτερα ο λόγος του στη σουηδική ακαδημία κατά την παραλαβή του Νόμπελ το 1982 θεωρείται από τους πιο πολιτικοποιημένους που έχουν εκφωνήθηκαν από αυτό το βήμα, αναφερόμενος στη χούντα του Πινοτσέτ στη Χιλή και στον εμφύλιο στο Ελ Σαλβαδόρ, μεταξύ άλλων. 

Στην Κούβα συμμετείχε στην ίδρυση του πρακτορείου  ειδήσεων Prensa Latina, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα και τον Χόρχε Μασέτι. Επίσης στην Αβάνα ίδρυσε το 1986 τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια.  

Το Μάρτιο του 2007, με την ευκαιρία των 80ων γενεθλίων του, καθώς και των 40 από την πρώτη έκδοση των "Εκατό Χρόνων" και των 25 από το Νόμπελ, του έγινε μια ξεχωριστή τιμή στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Ισπανικής Γλώσσας στην Καρταχένα της Κολομβίας. Η Βασιλική Ισπανική Ακαδημία (RAE), επιμελήθηκε μια ειδική έκδοση για τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" σε 1.000.000 αντίτυπα. Για να αναλογιστούμε τη σημασία της διάκρισης, αρκεί να πούμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε γίνει 4 χρόνια πριν για τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.

Σαν ύστατο φόρο τιμής στον αγαπημένο μας Γκάμπο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα του λόγου που εκφώνησε στην πιο πάνω εκδήλωση. Περιέχεται στο βιβλίο Yo no vengo a decir un discurso (2010), μια επιλογή των σημαντικότερων ομιλιών που έχει κάνει από τα 17 έως τα 80 του χρόνια.

Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα τις μέρες που έγραφα τα Εκατό χρόνια μοναξιά δε θα έφτανα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να δω μια έκδοση ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Να σκεφτώ ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι μπορούσαν να αποφασίσουν να διαβάσουν κάτι γραμμένο στη μοναξιά ενός δωματίου, με είκοσι οκτώ γράμματα του αλφαβήτου και δύο δάχτυλα σαν μοναδικό μου οπλοστάσιο, θα φαινόταν όπως και να το δεις μια τρέλα. Σήμερα, οι Γλωσσικές Ακαδημίες το κάνουν σαν μια χειρονομία προς ένα μυθιστόρημα που έχει περάσει μπροστά από τα μάτια πενήντα φορές ενός εκατομμυρίου αναγνωστών, και προς έναν άυπνο τεχνίτη όπως εγώ, ο οποίος δεν μπορεί να συνέλθει από την έκπληξή του για όλα όσα έχουν συμβεί.

Αλλά δεν πρόκειται ούτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναγνώριση προς έναν συγγραφέα. Αυτό το θαύμα είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων διατεθειμένων να διαβάσει ιστορίες στην ισπανική γλώσσα, και γι’ αυτό ένα εκατομμύριο αντίτυπα του Εκατό χρόνια μοναξιά δεν είναι ένα εκατομμύριο ύμνοι στον συγγραφέα που σήμερα παραλαμβάνει ντροπαλός το πρώτο βιβλίο αυτής της τεράστιας έκδοσης. Είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν εκατομμύρια αναγνώστες κειμένων στα ισπανικά που περιμένουν αυτή την τροφή.

Στην καθημερινή μου ζωή ως συγγραφέα τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Ποτέ δεν έχω δει τίποτα διαφορετικό από τους δύο δείκτες των δαχτύλων μου να χτυπάνε ένα ένα ρυθμικά τα είκοσι οκτώ γράμματα του ίδιου αλφαβήτου που έχω μπροστά στα μάτια μου εδώ και ογδόντα χρόνια. Σήμερα μπόρεσα να σηκώσω το κεφάλι για να παραβρεθώ σε αυτό το φόρο τιμής που με χαροποιεί και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να υποχρεωθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που έχει συμβεί. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο αναγνώστης που δεν υπάρχει στη λευκή σελίδα μου είναι σήμερα ένα τεράστιο πλήθος πεινασμένο για αναγνώσματα στην ισπανική γλώσσα.

Οι αναγνώστες του Εκατό χρόνια μοναξιά είναι μια κοινωνία η οποία, αν ζούσε στο ίδιο κομμάτι γης, θα ήταν μια από τις είκοσι πιο πολυπληθείς χώρες του κόσμου. Δεν πρόκειται για δήλωση καυχησιάς. Το αντίθετο. Θέλω μόνο να δείξω ότι εκεί υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων οι οποίοι έχουν δείξει με τις αναγνωστικές τους συνήθειες ότι έχουν την ψυχή τους ανοιχτή για να γεμίσει με μηνύματα στα ισπανικά. Η πρόκληση είναι για όλους τους συγγραφείς, όλους τους ποιητές, αφηγητές και εκπαιδευτές αυτής της γλώσσας, για να τροφοδοτήσουν αυτή τη δίψα και να πολλαπλασιάσουν αυτό το πλήθος, ο πραγματικός λόγος για να είμαστε στη θέση μας και φυσικά ο καθένας ο εαυτός του.

Στα τριάντα οκτώ μου χρόνια και ήδη με τέσσερα βιβλία να έχουν εκδοθεί από τα είκοσι μου χρόνια, κάθισα στη γραφομηχανή και έγραψα: “Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα, που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο.” Δεν είχα την παραμικρή ιδέα της σημασίας ή της προέλευσης αυτής της φράσης ούτε προς τα που θα με οδηγούσε. Αυτό που σήμερα γνωρίζω είναι ότι δεν σταμάτησα να γράφω ούτε μια μέρα για δεκαοχτώ μήνες, μέχρι να τελειώσει το βιβλίο.

Πηγές: La Jornada, Κελαηδίσματα, Wikipedia

Το ICAIC γιορτάζει τα 55 χρόνια του με νέο ντοκουμανταίρ για τους Πέντε

Το ντοκυμανταίρ του κουβανού δημιουργού Pablo Massip με τίτλο Me dicen Cuba (Με λένε Κούβα), θα είναι μια από τις ειδικές προβολές με τις οποίες το Κουβανικό Ινστιτούτο Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC) θα γιορτάσει τα 55 χρόνια του, στις 24 Μαρτίου. Η αβάν πρεμιέ θα γίνει στο θέατρο Τσάρλι Τσάπλιν της Αβάνας στις 25 Μαρτίου, στις 8.30 το βράδυ.

Η αρχική ιδέα για το ντοκυμανταίρ ήταν μια ταινία μέσου μήκους "making of", ενός ακουστικού δίσκου που θα ηχογραφούσε η Εταιρία Μαγνητοφωνήσεων και Μουσικών Εκδόσεων (EGREM) για την υπόθεση των Πέντε Κουβανών Ηρώων. Γρήγορα όμως το πρότζεκτ μεγάλωσε, όπως εξήγησε σε συνέντευξη τύπου ο Μάσιπ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίoς είπε ακόμα ότι για το ντοκυμανταίρ αυτό χρησιμοποιήθηκαν συνεντεύξεις με περισσότερους από 20 μουσικούς και τραγουδιστές που συμμετείχαν στο δίσκο.

Στο υλικό πρωταγωνιστούν κορυφαίοι σύγχρονοι κουβανοί καλλιτέχνες, όπως Sergio Vitier, Silvio Rodríguez, Frank Fernández, Vicente Feliú, Kiki Corona, Amaury Pérez, Juan Formell, Pablo FG, Baby Lores, Raúl Paz, Buena Fe, Lázaro García, Tammy, Vania, Havana D Primera, Yoruba Andabo, el Coro Diminuto y el Nacional, και άλλοι.

«Διαπίστωσα ότι μπορούσα να κάνω μια δουλειά πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν χρησιμοποιούσα τα λόγια των συμμετεχόντων, μπορούσα να μεταφέρω τη σκέψη της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας της Κούβας σχετικά με την πατρίδα, τον έρωτα, τη φιλία και τον ηρωισμό, αξίες οικουμενικές αλλά ταυτόχρονα πολύ κουβανικές», δήλωσε χαρακτηριστικά ο δημιουργός.

Ο Μάσιπ σχολιάσε ακόμα ότι οι μέρες δουλειάς ήταν εξαντλητικές, σχεδόν 2 μήνες εντατικής δουλειάς, κατά τις οποίες κατέγραψαν τη διαδικασία ηχογράφησης στα στούντιο της EGREM και πήραν συνεντεύξεις από τους καλλιτέχνες που δεν μπορούσαν να βιντεοσκοπήσουν κατά τη διάρκεια της ερμηνείας τους.

Όσο για τον τίτλο της ταινίας, αποκάλυψε ότι ήταν ιδέα των Alexander Abreu και Havana de Primera, από το όνομα της πιο πρόσφατης ομώνυμης επιτυχίας τους (βλ. βίντεο), η οποία περιλαμβάνεται τόσο στο μουσικό δίσκο όσο και στο ντοκυμανταίρ. Η ταινία Me dicen Cuba θα προβάλλεται στην Κούβα από τις 27 Μαρτίου έως της 4 Απριλίου και αποτελεί μέρος ενός φιλόδοξου σχεδίου που περιλαμβάνει ακόμα CD, βιβλίο και μια μεγάλη συναυλία, προγραμματισμένη για τις 24 Μαϊου στο θέατρο Καρλ Μαρξ, προς τιμήν των Πέντε.

Πηγή: ain.cu 
Υποτιτλισμός βίντεο: cubaniagriega.blogspot.gr

Το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Κούβας για το 2013 στη Ρέινα Μαρία Ροντρίγκες

Το πιο σημαντικό βραβείο των κουβανικών γραμμάτων, το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, δόθηκε για το 2013 στην ποιήτρια Ρέινα Μαρία Ροντρίγκες, από τα χέρια του Υπουργού Πολιτισμού, Ραφαέλ Μπερνάλ, ως μέρος του προγράμματος της 23ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Αβάνας.

Στην αίθουσα Νικολάς Γκιγιέν του φρουρίου Σαν Κάρλος ντε λα Καμπάνια, συναντήθηκαν οι αρχές του πολιτισμού και σημαντικοί διανοούμενοι για να γιορτάσουν την αναγνώριση σε μια από τις πιο σημαντικές φωνές της σύγχρονης κουβανικής λογοτεχνίας.

Η Μάρτα Λέσμες, μέρος της κριτικής επιτροπής, επαίνεσε το έργο της Ροντρίγκες, το οποίο χαρακτήρισε ευρύ και αποδεδειγμένης ωριμότητας. "Σε ένα περιβάλλον όπου τόσες γυναίκες υποψήφιες έχουν δεχτεί αυτή τη σημαντική τιμή, έρχεται κάτα κάποιο τρόπο να βραβεύσει επίσης όλες εκείνες τις συγγραφείς που το αξίζουν και δεν το έχουν λάβει", είπε χαρακτηριστικά.

Η τιμώμενη ευχαρίστησε για το βραβείο, το οποίο αφιέρωσε στην οικογένειά της και ζήτησε περισσότερο από μια προσωπική τιμή, να είναι μια τιμή μοιρασμένη στους συναδέλφους που κατά τη δεκαερτία του 1980 συζητούσαν, δημιουργούσαν και ανέλυαν μαζί την πραγματικότητα και τη λογοτεχνία της εποχής.

Η Ροντρίγκες (Αβάνα, 1952), μια από τις περισσότερο μελετημένες συγγραφείς σε διάφορα ακαδημαϊκά μέσα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, χαρακτηρίζεται από μια νεωτερική ποίηση και από διαρκή αναζήτηση.

Έχει δημοσιεύσει σε διάφορες ανθολογίες και περιοδικά σε Λατινική Αμερική, Βόρεια Αμερική και Ευρώπη, και έχει μεταφραστεί σε γλώσσες όπως τα ρώσικα, τα βιετναμέζικα, τα αραβικά και τα γερμανικά. Έχει να επιδείξει τη Διάκριση Εθνικού Πολιτισμού, δύο βραβεία Casa de las Américas, το Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλίας, με το βαθμό του ιππότη, και το μετάλλιο Αλέχο Καρπεντιέρ.

Πηγή: Cubadebate/AIN

Εκδήλωση για τον Χοσέ Μαρτί στο Asclaye (8/12)

Αφιέρωμα στον εθνικό ήρωα της Κούβας
Χοσέ Μαρτί
Κυριακή, 8 Δεκέμβρη, 3μ.μ.
στο πολιτιστικό κέντρο ASCLAYE, Φαλήρου 47Α, Κουκάκι

Με την ευκαιρία των 160 ετών από τη γέννησή του, σας καλούμε να γνωρίσετε και να τιμήσετε μαζί μας τον Χοσέ Μαρτί, έναν από τους μεγάλους άνδρες της Κούβας και της Λατινικής Αμερικής, πρωτεργάτη των αντιαποικιακών αγώνων του 19ου αιώνα.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
Osvaldo Cobacho - Πρέσβης της Δημοκρατίας της Κούβας
Κώστας Σανίδας - Hasta la Victoria Siempre, Πολιτιστικός σύλλογος Χοσέ Μαρτί
Νίκος Καρανδρέας - Πρόεδρος Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας
Κώστας Ήσυχος - Επιτροπή εξαφανισμένων ελληνικής καταγωγής επί καθεστώτων Πινοτσέτ και Βιντέλα.
Magalys Cajigas - Σύλλογος κουβανικής κοινότητας «Soy Cubano»

O ποιητής Χάιμε Σβαρτ και ο ηθοποιός Τάκης Βαμβακίδης

θα απαγγείλουν επιλογές από το ποιητικό έργο του Μαρτί.

Θα ακολουθήσει προβολή βίντεο και ελληνο-κουβανικό μουσικό αφιέρωμα

με τη συμμετοχή του Βασίλη Λέκκα και του Γιώργου Αναστασόπουλου

ΚΑΛΟΥΝ:

Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί»

Hasta la Victoria Siempre

δίκτυο bloggers «Red solid@ria griega»

Σύλλογος κουβανικής κοινότητας «Soy Cubano»

Yπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Κούβας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Facebook Event 

Περισσότερες πληροφορίες:  prensa-rebelde.blogspot.com 

Η Casa de las Américas τιμά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Ο κάτοχος Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πρόκειται να τιμηθεί με μια καλλιτεχνική εκδήλωση που θα λάβει χώρα στις 14 και 15 Νοέμβρη στη Casa de las Américas της Αβάνας, σύμφωνα με τον Γουστάβο Αντόλφο Μπελ, πρέσβη της Κολομβίας στην Κούβα.

Αυτό το αφιέρωμα σχετίζεται με όλα όσα έχουν σημάνει η Καραϊβική, και ιδιαίτερα η Κούβα, στη ζωή και το έργο του Γκάμπο, "που μας έδειξε στους κολομβιανούς να ανακαλύψουμε εκ νέου τον εαυτό μας σε μια διάσταση περισσότερο καριμπένια", όπως δήλωσε ο διπλωμάτης.

Ανήγγειλε ακόμα ότι θα εκτεθούν μια σειρά από πίνακες με αποσπάσματα στα οποία εμφανίζεται η παρουσία της περιοχής στον κόσμο του Γκαρσία Μάρκες, ενώ επίσης θα εκτεθούν απεικονίσεις του λογοτεχνικού έργου του, στα πλαίσια διαγωνισμού με τη συμμετοχή 300 καλλιτεχνών.

Θα πραγματοποιηθεί ακόμα εργαστήρι (workshop) με θέμα το έργο του τιμώμενου προσώπου, στο οποίο θα συμμετάσχει ο αναγνωρισμένος κολομβιανός διανοούμενος Κονράδο Σουλουάγα, ένας από τους μεγαλύτερους γνώστες του έργου του Γκάμπο, και επιπλέον θα προβληθούν όλα τα ντοκυμανταίρ που έχουν γυριστεί με θέμα το νομπελίστα κολομβιανό συγγραφέα.

Η ηθοποιός Λάουρα Γκαρσία, η πρώτη που ανέβασε στο σανίδι το μοναδικό θεατρικό έργο του Γκαρσία Μάρκες, Διατριβή του έρωτα εναντίον ενός σοβαρού ανθρώπου, θα κάνει μια δραματοποιημένη ανάγνωση κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.

"Θα είναι ένα συγκινητικό αφιέρωμα -τόνισε ο πρέσβης της Κολομβίας- σε μια Casa de las Américas που θα γεμίσει απο τις κίτρινες πεταλούδες που προοιώνιζαν την άφιξη του Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια, στο θεωρούμενο ως κορυφαίο έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά".

Πηγή: Cubadebate

500 χρόνια ζωής για την πόλη του Μπαγιάμο

 

Το Μπαγιάμο δεν είναι πια το ίδιο. Γεννήθηκε στις όχθες ενός ποταμού με τη συντροφιά ιθαγενών. Αργότερα το έκαναν πόλη μια 5 Νοέμβρη 1513. Από τότε οι κάτοικοί του αναμίχθηκαν, ενώθηκε ο ισπανός με τον ινδιάνο, αργότερα έφτασε ο νέγρος και έτσι προέκυψε ο μπαγιαμέζος.

Αυτή η γη με όνομα αρουάκο και ευρωπαϊκό αναπτύχθηκε, έδωσε ζωή σε διάσημες μορφές της Κούβας. Εκεί γεννήθηκε ο Πατέρας της Πατρίδας [1], ο Εθνικός Ύμνος [2] και οι διακαείς πόθοι ελευθερίας. Μια μέρα, η πόλη κάηκε από αγάπη και ίσως από απογοήτευση, καθώς ήταν προτιμότερο να τη δουν στις φλόγες παρά παρμένη από αυτούς που δεν την άξιζαν. Παρά ταύτα, αναγεννήθηκε από τις στάχτες σαν τον φοίνικα και έλαμψε ξανά.

Της επιτέθηκαν οι πειρατές και πολύ καιρό αργότερα οι νέοι της Γενιάς της Εκατονταετηρίδας [3]. Περικυκλωμένη από μυστηριώδεις ιστορίες που ακόμα προκαλούν τρόμο. Έχει δει λαϊκές γιορτές, τους ανθρώπους που τη θαυμάζουν, το γέλιο, τα αμάξια, τα παρωνύμια, το παγωτό, τις επισκέψεις, τους έρωτες.

Το Μπαγιάμο αλλάζει και εκτός από παλιά σπίτια με στέγες από κεραμίδια και λιθόστρωτους δρόμους, ξεπηδάνε κτίρια, πλατείες, νέες ιδέες, μόδες, αθροίζονται αστικές παραδόσεις, χρώματα, τεχνολογία.

Στα 500 χρόνια ζωής της Πόλης των Αμαξιών, του Πυρσού, του Εθνικού Μνημείου, που ενέπνευσε τραγουδιστές και ποιητές. Ο τόπος όπου ακόμα ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και κρύβεται στη δύση, διατηρεί την αρχοντιά του και τη φρεσκάδα της πρώτης στιγμής της δημιουργίας. Σήμερα μόνο γιορτάζουμε και τιμάμε το Σαν Σαλβαδόρ του Μπαγιάμο, γη όλων, που έχει ζήσει και επιζήσει για να γίνει μέρος της ιστορίας.


[1] El Padre de la Patria: Carlos Manuel de Cespedes, κτηματίας από την περιοχή του Μπαγιάμο που ανακήρυξε την ανεξαρτησία από την Ισπανία και απελευθέρωσε τους δούλους του στις 10 Οκτώβρη 1868. Βλ. και 10 Οκτώβρη: Επέτειος της διακήρυξης της Κουβανικής Ανεξαρτησίας (Grito de Yara)
[2] Ο εθνικός ύμνος της Κούβας ονομάζεται La Bayamesa και συνθέθηκε από επαναστάτες του Α' Πολέμου Ανεξαρτησίας (1868-1878).
[3] Generación del Centenario (Γενιά της Εκατονταετηρίδας): Η γενιά του Φιντέλ και του Ραούλ Κάστρο, νέοι που 100 χρόνια μετά τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί έκαναν την επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα και πρωτοστάτησαν στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες τα επόμενα χρόνια.

Το κείμενο είναι της Mónica María Ramírez Aguilar, φοιτήτριας δημοσιογραφίας. Οι φωτογραφίες είναι του Ismael Francisco. Οι σημειώσεις του ιστολογίου.

Πηγή: Cubadebate

Κουβανικό φεστιβάλ αφιερωμένο στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Η Κινηματοθήκη (Cinemateca) της Κούβας θα προβάλει ένα μεγάλο δείγμα ταινιών που έχουν σχέση με τον κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1982), όπως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές.

Η έκθεση, από 23 έως 31 Οκτωβρίου, θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα Τσάρλι Τσάπλιν της Αβάνας, όπου θα παρουσιαστεί σε δύο σειρές ένας κύκλων ταινιών βασισμένων στο έργο του του Γκαρσία Μάρκες. Ανάμεσα στις ταινίες του προγράμματος περιλαμβάνονται "Η χήρα του Μοντιέλ", "Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", "Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει", "Η κακιά ώρα", "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας", "Σ' αυτό το χωριό δεν υπάρχουν απατεώνες", "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" και "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων"

Ο κύκλος των φιλμ θα κλείσει με την προβολή της ομιλίας του κολομβιανού συγγραφέα στο 4ο Διεθνές Συνέδριο της Ισπανικής Γλώσσας στην Καρταχένα των Ινδιών (Κολομβία, 2007).

Ο συγγραφέας των "Εκατό χρόνων μοναξιά" συμπλήρωσε τα 86 χρόνια το Μάρτη. Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας", μεταφράστηκε στα μανδαρινικά έτσι ώστε να φτάσει για πρώτη φορά στην Κίνα μια επίσημη έκδοση του βιβλίου.

Πηγή: Telesur

¡Seremos como el Che!

Μοιραζόμαστε αυτή την εξαιρετική και εμπνευσμένη φωτογραφία από το μπλογκ "Verde Caimán", γιατί η εικόνα έχει την απαραίτητη λεπτομέρεια για να διαβαστεί η λέξη CHE (από τη διάταξη των παιδιών). Γιατί, σήμερα πολλά παιδιά στην Κούβα έλαβαν το γαλάζιο λαιμοδέτη τους, με τον όρκο ότι θα γίνουν σαν τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: ¡Seremos como el Che!

Πηγή: Cubahora (σελίδα Facebook)

Ιστορικό επίτευγμα για τη Diana Nyad: Έφτασε κολυμπώντας από την Αβάνα στη Φλόριδα

Μετά από 35 χρόνια και 5 προσπάθειες, η αμερικανίδα βετεράνα κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων Diana Nyad πραγματοποίησε το όνειρό της: Να διασχίσει κολυμπώντας τα περίπου 103 μίλια (166 χλμ) που χωρίζουν την Αβάνα από το Key West της Φλόριδας. Η 64χρονη κολυμβήτρια χρειάστηκε περίπου 53 ώρες για να διασχίσει αυτή την απόσταση, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες. Πρόκειται για νέο ρεκόρ απόστασης που έχει διανυθεί από κολυμβητή χωρίς αυτό το προστατευτικό μέσο. 

H Nyad λίγο πριν ξεκινήσει την προσπάθεια της (Αβάνα 31/8)

Η Nyad είχε ξεκινήσει το πρωί του προηγούμενου Σάββατο από την Αβάνα, με την υποστήριξη ομάδας 35 ατόμων (γιατροί, ναυτικοί, δύτες κ.α.). Έφτασε στην ακτή του Key West στις 1.48 μμ της Δευτέρας (τοπική ώρα), όπου της επιφύλαξαν θερμή υποδοχή εκατοντάδες άτομα. Συγχαρητήριο μήνυμα της έστειλε και ο πρόεδρος Ομπάμα στο Twitter.

Στις πρώτες της δηλώσεις μετά από αυτόν το ιστορικό άθλο, είπε ότι έχει να μεταφέρει τρία μηνύματα. Πρώτον, να μην τα παρατάμε ποτέ. Δεύτερο, ότι δεν είμαστε ποτέ πολύ γέροι για να κυνηγάμε το όνειρά μας. Και τρίτον, ότι παρόλο που μοιάζει με μοναχικό άθλημα, απαιτεί ομαδική δουλειά.

Η Nyad είχε κάνει την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα να διασχίσει τα Στενά της Φλόριδας το 1978. Έκανε δύο ακόμα προσπάθειες το 2011 και άλλη μια το 2012. Αν και διένυσε μεγάλο μέρος της απόστασης, δεν κατάφερε να φτάσει στον προορισμό λόγω κακών καιρικών συνθηκών ή παρενόχλησης από μέδουσες και άλλους θαλάσσιους οργανισμούς. Είχε δηλώσει ότι αυτή η πέμπτη προσπάθεια θα ήταν και η τελευταία της μακράς αθλητικής διαδρομής της.

Με αυτή την επιτυχία της η Nyad καταρρίπτει το προηγούμενο ρεκόρ απόστασης χωρίς προσπασία για καρχαρίες, της Penny Palfrey στην ίδια διαδρομή (περίπου 80 μίλια το 2012). Τα Στενά είχε διασχίσει πετυχημένα το 1997 και η 22χρονη αυστραλή Susie Maroney, κολυμπώντας όμως μέσα σε προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες.

Η Diana Nyad θεωρείται η μεγαλύτερη κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων στον κόσμο, με μεγάλα επιτεύγματα όπως τον περίπλου της νήσου Μανχάταν (28 μίλια σε περίπου 8 ώρες) το 1975 και να κολυμπήσει από τις Μπαχάμες στη Φλόριδα το 1979 (απόσταση 102 μιλίων σε 27,5 ώρες). Είναι πολύ δημοφιλής στην Κούβα και έχει ταχθεί υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και της φιλίας των δύο λαών.

Πηγές: Cubadebate, BBC, NY Post

Η γυναίκες ηγούνται στις επιστήμες στην Κούβα

Οι γυναίκες στην Κούβα κυριαρχούν στον επιστημονικό τομέα, καθώς κατέχουν το 53% περίπου των θέσεων στη διοίκηση, στην έρευνα, καθώς και στα τεχνικά επαγγέλματα και στην παροχή υπηρεσιών. 

Μέχρι και το προηγούμενο έτος, ο αριθμός των εργαζόμενων που συνδέονταν άμεσα με την επιστήμη και την τεχνολογία ήταν 89.947, και από αυτούς οι 47.609 ήταν γυναίκες, σύμφωνα με το στατιστικό δελτίο του 2012 του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής και Πληροφορίας (ΟΝΕΙ) της Κούβας.

Σύμφωνα ακόμα με την εφημερίδα Γκράνμα, που επικαλείται τα δεδομένα του ΟΝΕΙ, από το σύνολο του επιστημονικού προσωπικού, 70.000 σχεδόν είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, από τους οποίους 4.655 ερευνητές ανωτέρου επιπέδου, και 12.678 μέσης εκπαιδεύσεως.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, ο συνολικός αριθμός των εργαζόμενων στις επιστήμες στην Κούβα κατά το προηγούμενο έτος υπολειπόνταν του αντίστοιχου για το 2011.

Πηγή: Cubadebate

Κουβανοί καλλιτέχνες τιμούν το Φιντέλ στον Πολιτιστικό Οίκο της ALBA

Με την ευκαιρία των εορτασμών των 87ων γενεθλίων του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, εγκαινιάστηκε το απόγευμα της 13ης Αυγούστου στον Πολιτιστικό Οίκο της ALBA έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας με πορτρέτα του κουβανού ηγέτη. Στην έκθεση έδωσαν το παρών εκλεκτοί προσκεκλημένοι και διάφορες προσωπικότητες από το χώρο της κουβανικής τέχνης και κουλτούρας καθώς και από τα μέσα ενημέρωσης.

60 χρόνια πριν, του Σίλβιο Ροντρίγκες

Ο διάσημος κουβανός τραγουδοποιός Σίλβιο Ροντρίγκες, περιγράφει στο προσωπικό του blog [Segunda Cita] τις αναμνήσεις του από τα γεγονότα της 26ης Ιουλίου 1953. Ήταν μόλις 7 ετών και ζούσε σε μια λαϊκή γειτονία της Αβάνας, όταν τυχαία βρήκε ένα κρυμμένο περιοδικό που είχε το θάρρος να αναφερθεί στα γεγονότα να δημοσιεύσει φωτογραφίες.

Πρίν 60 χρόνια ζούσα στον αριθμό 456 της οδού Σαν Μιγέλ, στο διαμέρισμα #2 του πρώτου ορόφου [...]. Τον προηγούμενο Νοέμβριο είχα συμπληρώσει τα επτά χρόνια. Όταν δεν ήμουν στο σχολείο μου - τότε η ακαδημία Μπράβο, στη συμβολή των οδών Λουσένα και Νεπτούνο -, ζούσα καταδικασμένος σε εκείνο το διαμέρισμα με τα ψηλά υποστηλώματα, ένα από τα σπίτια που αφθονούν στο πολυπληθές κέντρο της Αβάνας, όπου τα δωμάτια είναι σε σειρά, βλέποντας όλα σε ένα διάδρομο που πηγαίνει από το σαλονάκι υποδοχής μέχρι τη μακρινή τραπεζαρία.

[...] Ήταν η Αβάνα του 1953, μια πολή εστεμμένη με φωτεινές επιγραφές, γεμάτη απατηλές βιτρίνες που η μητέρα μου και πολλές άλλες νοικοκυρές συνήθιζαν να χαζεύουν [...].

Εξήντα χρόνια πριν, ίσως μια δυο βδομάδες μετά από την ημέρα σαν σήμερα [26 Ιουλίου], στο καλάθι του μπάνιου εκείνου του διαμερίσματος της οδού Σαν Μιγέλ, βρήκα, κάτω από ένα σωρό με άπλυτα ρούχα, ένα περιοδικό Bohemia [1] που έλεγε: "Χωρίς λογοκρισία". Αρχικά με παραξένεψε να βρω εκεί ένα περιοδικό, αλλά όταν το άνοιξα κατάλαβα ότι το είχαν κρύψει από τα μάτια μου, γιατί οι σελίδες του ήταν γεμάτες από φωτογραφίες άψυχων σωμάτων, μη αναγνωρίσιμων κάτω από τόσο αίμα, κάτω από έναν τίτλο που ανακοίνωνε: "Τα γεγονότα του Σαντιάγο της Κούβας".

Δεν τόλμησα να συνεχίσω να κοιτάζω ή να διαβάσω περισσότερο, σε σύγχυση από το εύρημα και από τις τύψεις για την παραβίαση της θέλησης των μεγαλύτερών μου, αλλά περισσότερο απ' όλα από την βαθιά εντύπωση που μου προκάλεσαν εκείνες οι εικόνες που ακόμα με συγκλονίζουν.

Πολλά χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι εκείνα τα πτώματα ήταν οι μάρτυρες της Μονκάδα.

Πηγή: Segunda Cita

[1] Το αρχαιότερο - εκδίδεται από το 1908 - και με το μεγαλύτερο πρεστίζ περιοδικό στην Κούβα. Εκτός από την ποιότητα της ύλης του, με ειδίκευση σε θέματα κουλτούρας, διακρίθηκε και για την θαρραλέα αντιπολιτευτική στάση του κατά των δικτατόρων Ματσάδο και Μπατίστα.