Η προφητεία του Φιντέλ

του Ricardo Alarcón de Quesada [1]

Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι της ζωής

(Αποκάλυψη 2,10)

 «Πεθαίνει ο Φιντέλ». Με τρεις λέξεις κάλυπταν τα πρωτοσέλιδά τους οι εφημερίδες του Μπατίστα αναφέροντας την επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα στις 26 Ιουλίου του 1953. Η είδηση, προφανώς πλαστή, ξεγύμνωνε, ταυτόχρονα, μια καθαρή απειλή. Όλοι σχεδόν οι επιτιθέμενοι που αιχμαλωτίστηκαν μετά τη μάχη δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ και σ’ αυτόν επιφυλασσόταν η ίδια τύχη που χάλασε μόνο από την γενναία διαγωγή ενός έντιμου αξιωματικού που προειδοποίησε τους στρατιώτες του: «Οι ιδέες δεν σκοτώνονται».

«Πεθαίνει ο Φιντέλ». Η φράση κατέλαβε εκ νέου τους μεγάλους τίτλους το Δεκέμβριο του 1956. Μόνο που τώρα δεν την έκρυβε η ανωνυμία αλλά ήταν καρπός μια επικοινωνιακής επιχείρησης μεγάλης σημασίας κατασκευασμένης από την United Press International (UPI), τότε ένα από τα βασικά όργανα του ισχυρού μηχανισμού προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού. Για πάρα πολλούς, παντού, που δεν είχαν ακούσει να μιλάνε γι’ αυτόν, επρόκειτο για έναν άγνωστο νέο, τον οποίο μόλις ανακάλυπταν όταν τελείωνε η ζωή του. Η επινοημένη είδηση μετατράπηκε σε αποδεδειγμένη αλήθεια, επαναλαμβανόμενη ασταμάτητα από τα μέσα που εκείνη την εποχή δεν είχαν εναλλακτικά και ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι της πληροφόρησης.  

Στην Κούβα, πριν εξήντα χρόνια, η αγωνία και η αβεβαιότητα εισέβαλαν στα σπίτια. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν θλιβερά και πένθιμα. Τελείωσε το έτος, ήρθε ο Ιανουάριος και μεγάλο μέρος του επόμενου μήνα. Λίγο λίγο, με κόπο, μαθαινόταν η αλήθεια ανάμεσα στους παράνομους μαχητές. Ο Φιντέλ και μια χούφτα επιζώντων είχαν πετύχει να χωθούν στην Σιέρα Μαέστρα αντέχοντας πολλές μέρες πείνας, κρύου και βροχών και την καταδίωξη χιλιάδων στρατιωτών, βαριά οπλισμένων, εφοδιασμένων, εκπαιδευμένων και καθοδηγημένων από την ίδια Αυτοκρατορία που διέδιδε πανταχόθεν το ψέμα. Μέχρι το Φλεβάρη του 1957, ο Χέρμπερτ Μάθιους, σπάνιο δείγμα της δημοσιογραφίας των ΗΠΑ, του πήρε συνέντευξη για τους New York Times και αποκάλυψε με φωτογραφίες και λεπτομέρειες το ξέσπασμα της αντάρτικης εστίας. Εκεί στο βουνό ο επαναστατικός πυρήνας άρχιζε να αναπτύσσεται με την ενσωμάτωση των χωρικών και των μαχητών της πεδιάδας.

Έπρεπε να αντιμετωπίσουν επιπλέον την απομόνωση που ήθελε να τους επιβάλει η δικτατορία και στην οποία συντάχθηκαν, σχεδόν ανεξαίρετα, τα κόμματα και οι οργανώσεις μιας αντιπολίτευσης που κατέκριναν τόσο την Μονκάδα όσο και την Γκράνμα ως ανεύθυνες περιπέτειες καταδικασμένες σε αποτυχία. Ήταν αρκετά, ωστόσο, λίγο περισσότερα από δύο χρόνια για να μπει ο Επαναστατικός Στρατός νικηφόρος στην Αβάνα.

Είχε νικήσει όσους ήθελαν να τον σκοτώσουν. Αυτούς που ήθελαν να τον εξοντώσουν με βόμβες και αυτόματα όπλα και αυτούς που πάσχισαν να τον θάψουν στην δυσπιστία και τη λήθη. Έφτανε νικητής, αήττητος, απέναντι στο θάνατο, το δόγμα και το ψέμα. Αλλά το ήξερε και έτσι προειδοποίησε στην πρώτη ομιλία του στην απελευθερωμένη πρωτεύουσα, ότι από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα ήταν εύκολο και θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα ίδια δαιμόνια.

Η ιστορία εκ νέου του έδωσε δίκιο. Για πάνω από μισό αιώνα η Επανάσταση υπό την καθοδήγησή του ήταν αναγκασμένη να αντιμετωπίσει μια ασταμάτητη επιθετικότητα στην οποία η Αυτοκρατορία βοήθησε όσο μπορούσε. Γνώστρια ότι ο Φιντέλ και ο λαός του ήταν ένα και το αυτό επέβαλε στους κουβανούς μια γενοκτονία που ακόμα διαρκεί, ενώ κατά του ηγέτη της Επανάστασης συνέλαβαν και σχεδίασαν εκατοντάδες απόπειρες. Ο Φιντέλ έπρεπε να αποφύγει περισσότερες απόπειρες δολοφονίας από οποιονδήποτε.

Οι εχθροί του, αυτοί που δεν ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν ποτέ, δεν κουράστηκαν να αναγγέλλουν το θάνατό του και τα μέσα το διέδιδαν, ως γεγονός, κάθε φορά. Τόσο πολύ που ο ίδιος ο Φιντέλ σε κάποια περίσταση, χαμογελώντας, είπε ότι την ημέρα που θα πεθάνει πολλοί δεν θα το πιστέψουν.

Έτσι ήταν και θα είναι. Η προφητεία έγινε πραγματικότητα. Τώρα με τον Μαρτί, μας διαβεβαιώνει:

Ο στίχος μου θα ανθίσει κάτω απ’ το χορτάρι

Κι εγώ επίσης θα ανθίσω.

Πηγή: Cubadebate.cu

[1] Ο Ρικάρδο Αλαρκόν είναι κουβανός πολιτικός, πρώην Υπουργός Εξωτερικών και πρώην πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Κούβας.

Η ώρα του θριάμβου

Πηγή: Cubadebate

του Ricardo Alarcón de Quesada

Επέστρεψαν. Στις 17 Δεκέμβρη, τελικά, ο Χεράρδο, ο Ραμόν και ο Αντόνιο συναντήθηκαν ελεύθεροι στην Αβάνα με τον Φερνάντο και το Ρενε και τους συγγενείς τους.

Από τότε που ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο το ανακοίνωσε στο εθνικό δίκτυο ραδιοτηλεόρασης, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να γιορτάσει κάτι που ήταν ένας μεγάλος θρίαμβος για την Κούβα. Η νίκη για όλους και όλες που δεν κουράστηκαν να απαιτούν τη λευτεριά τους. Στην Κούβα, αλλά επίσης στο Μαϊάμι. Και σε όλο τον κόσμο.

Ήταν μια μάχη μακρά και πολύπλοκη. Δεκάξι χρόνια είναι πολύς καιρός. Υπήρξαν κάποιες στιγμές χαράς αλλά ήταν πολύ περισσότερες οι στιγμές πίκρας και πόνου. Αμέτρητοι ήταν οι ανώνυμοι ήρωες που δεν καταβλήθηκαν σε μια ανηφορική μάχη που απαιτούσε επιμονή και θυσία.

Ήταν πολλοί, αλλά αισθάνομαι την υποχρέωση να κατονομάσω δύο: τον Ρομπέρτο Γκονσάλες Σέβερερτ και τον Λέοναρντ Γουίνγκλας. Και οι δύο αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες, μεταξύ των οποίων σοβαρά προβλήματα υγείας και αγωνίστηκαν, κυριολεκτικά, μέχρι την τελευταία πνοή.

Ο Ρομπέρτο έμαθε να κατέχει τη γλώσσα και τα περίπλοκα μονοπάτια του βορειοαμερικανικού δικαστικού συστήματος μέχρι να γίνει ειδικός, είχε τη χάρα να αγκαλιάσει τον αδερφό του Ρενέ ήδη ελεύθερο αλλά πέθανε αποφασισμένος, με ίδια επιμονή, να σώσει αυτούς που παρέμεναν στη φυλακή και ήταν επίσης αδέρφια του.

Ο Λένι αφιέρωσε όλο το χρόνο του σ' αυτή την υπόθεση χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα. Της παρέδωσε τη λαμπρή επαγγελματική καριέρα του και με κόστος σοβαρές προσωπικές θυσίες τους επισκέφτηκε στις φυλακές, διέτρεξε τον κόσμο αναζητώντας αλληλεγγύη και ήταν το επίκεντρο της νομικής μάχης που δεν εγκατέλειψε μέχρι η ευγενική καρδιά του να σταματήσει να χτυπά. Έφυγε με τη θλίψη να μην έχει φτάσει στη γη της επαγγελίας.

Αλλά και οι δύο, ο Λένι και ο Ρομπέρτο, είναι μαζί μας αυτή την ώρα της γιορτής που χωρίς αυτούς δε θα ήταν δυνατή. 

Την ίδια μέρα ο πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε την επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα και ένα σύνολο μέτρων, που χαιρετίστηκαν από όλους, για να σταματήσει ο αποκλεισμός και να ξεκινήσει μια νέα εποχή στις διμερείς σχέσεις.

Θα πρέπει να αντιμετωπίσεί την ήδη ανακοινωμένη αντίθεση όσων θα κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν τις προθέσεις του. Μένει να διανύσουμε ένα δρόμο που μπορεί να είναι μακρύς και θέτει νέες προκλήσεις για το κίνημα αλληλεγγύης και επίσης για την Κούβα.

 

Ας συνεχίσουμε προς τα εμπρός με αισιοδοξία. Μαζί μας θα είναι επίσης τα Πέντε αδέρφια που έδωσαν ανυπέρβλητο παράδειγμα ικανότητας αντίστασης ενός λαού. Και θα είναι επίσης, στην πρώτη γραμμή, ο Λένι και ο Ρομπέρτο.

O Ricardo Alarcón de Quesada είναι κουβανός πολιτικός και συγγραφέας, διδάκτορ Φιλοσοφίας και Γραμμάτων. Διατέλεσε πρέσβης της Κούβας στον ΟΗΕ, υπουργός Εξωτερικών και επί 20 χρόνια πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης.