"Θα ήταν ένα θαύμα;", του Ραφαέλ Κάνσελ Μιράντα

Κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης που έχει περάσει ο λαός του Πουέρτο Ρίκο μετά το πέρασμα των τυφώνων Ίρμα και Μαρία, η αστυνομία «αρρώστησε» μαζικά και χθες, ως δια μαγείας, εμφανίστηκαν εκατοντάδες αστυνομικοί ως «δύναμη κρούσης», για να επιτεθούν, να χτυπήσουν και να καταδιώξουν το λαό που συμμετείχε σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των καταχρήσεων της επιτροπούλας δικτατορικού δημοσιονομικού ελέγχου (1) και της αποικιακής κυβερνησούλας. Ποιον αληθινά υπηρετεί η αστυνομία και αυτό το άτομο ο Έκτορ Πεσκέρα (2);

Στέκομαι αλληλέγγυος με όλους εκείνους που υπερασπίζονται το λαό μας. Επαναλαμβάνω εκείνα τα λόγια του Πέδρο Αλμπίσου Κάμπος (3): «Η πατρίδα είναι γενναιότητα και θυσία». Αλλά θέλω να προσθέσω ότι όταν πολεμάς ένας εχθρό οπλισμένο και βίαιο χρειάζεται να έχεις πολλή πονηριά.

Φυσικά και μπορούμε να νικήσουμε· το κεφάλι και την καρδιά τα έχουμε, και τη λογική επίσης! Εμπρός, αγαπημένε λαέ μου!

Rafael Cancel Miranda
21 Φλεβάρη 2018

Πηγή: movimientoninnegron.wordpress.com

(1) Λογοπαίγνιο με τη λέξη junta που στα ισπανικά σημαίνει επιτροπή, συμβούλιο, αλλά και δικτατορία (χούντα).
(2) Héctor Pesquera: Πρώην στέλεχος του FBI και αρχηγός της αστυνομίας του Πουέρτο Ρίκο.
(3) Pedro Albizu Campos (1891-1965): Ιστορικός ηγέτης του αγώνα ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

Ένας Κουβανός γιατρός στην υψηλότερη κορυφή των Άνδεων προς τιμήν του Μαρτί

φωτό: Enrique de Jongh Cobo

 
Στις 28 Γενάρη, στις 3 το απόγευμα, ο δρ Ενρίκε ντε Γιονγκ Κόβο, Κουβανός νευροχειρουργός, ανέβηκε στην κορυφή Ακονγκάουα, στα 6.962 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Η ημέρα δεν επελέγη κατά τύχη. Ο γιατρός ήθελε να γιορτάσει την 165η επέτειο της γέννησης του Χοσέ Μαρτί και να δει με τα ίδια του τα μάτια αυτό που περίγραψε ο Δάσκαλος, στο δοκίμιό του Δική μας Αμερική: «Από τη μάζα του χιονιού υψώνεται, λάμποντας, η Ακονγκάουα. Στα πόδια της, στα σύννεφα, πετάνε οι κόνδορες».

Με την κορδιλιέρα των Άνδεων στην πλάτη του και θερμοκρασία κάτω του -30, ο 57χρονος γιατρός κατάφερε να φτάσει στην κορυφή στην δεύτερη προσπάθειά του, για να θυμίσει στον κόσμο ότι ο Μαρτί ζει πιο πέρα από την εποχή του, και ότι η αγάπη για την Κούβα μας ωθεί επίσης να κινήσουμε και να ανεβούμε βουνά.

Έφερε μαζί του πολύ λίγα υπάρχοντα, διηγείται στη Granma. Τη σημαία με το μοναδικό αστέρι [κουβανική σημαία, στμ], τη σημαία της Κουβανικής Κοινότητας Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής, ένα ζευγάρι γάντια κρεμασμένα στο λαιμό, κάποια πανωφόρια. Τα απαραίτητα για να κρατήσει τις δυνάμεις και να φτάσει στην υψηλότερη κορυφή της αμερικανικής ηπείρου.

Αν και καθημερινά είναι πολλοί οι τυχοδιώκτες που ξεκινούν να ανεβούν στην Ακονγκάουα, που βρίσκεται στην Αργεντινή, δεν υπάρχουν καταγραφές ότι ένας Κουβανός, πριν τον Ενρίκε Γιόνγκ Κόβο, έχει φτάσει σε αυτή την κορυφή.

«Είναι πολλοί οι κίνδυνοι που διατρέχει όταν επιχειρείς να ανέβεις σχεδόν 7.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Το υψόμετρο, το κρύο, οι δυνατοί άνεμοι, η ταχύτητα με την οποία αλλάζει ο καιρός…», δήλωσε στη Granma ο πρόεδρος επίσης της Κουβανικής Κοινότητας Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής, μέσω Facebook.

Αλλά τίποτα δεν τον καθυστέρησε, ούτε καν ο φόβος μην παγώσουν τα δάχτυλά του, όπως συνέβη την πρώτη φορά που προσπάθησε να ανέβει και γι’ αυτό το λόγο χρειάστηκε ιατρική περίθαλψη και θεραπεία με υπερβαρικό θάλαμο. Αυτή τη φορά το πέτυχε, μια 28η Γενάρη προς τιμήν του Μαρτί. «Η δεύτερη φορά ήταν η πετυχημένη», λέει.


Πηγή: Granma.cu
της Alejandra García

Η παλαιστινο-ισραηλινή διένεξη με την πένα ενός Κουβανού σκιτσογράφου

Τα παρακάτω σκίτσα είναι του Κουβανου σκιτσογράφου Adán Iglesias Toledo.

Ο Adán Iglesias Toledo (Αβάνα, 1965) είναι απόφοιτος σχολής Εικαστικών Τεχνών, μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Κούβας (UPEC)  και της Ένωσης Συγγραφέων και Καλλιτεχνών Κούβας (UNEAC).  Συνεργάζεται με την εφημερίδα Juventud Rebelde και με τo ισπανόφωνo πρόγραμμα του αραβικού δορυφορικού καναλιού AL Mayadeen.

Πηγή: Cubadebate.cu
Βιογραφικό καλλιτέχνη: dedete.cu

59 χρόνια Κουβανική Επανάσταση - Σάββατο 3/2, 7.00 μ.μ., Asclaye

facebook event

Roque Dalton: Το 1957 είδα τον Λένιν στη Μόσχα

Roque Dalton (1935-1975)

Και έγραψα τότε ένα ποίημα πολύ οικείων αιτημάτων, απόλυτα σύμφωνα με την ηλικία των είκοσι δύο ετών ενός ανθρώπου που θα ήθελε να είναι σε όλη τη ζωή του είκοσι δύο ετών:

Για τους αγρότες της πατρίδας μου

Θέλω τη φωνή του Λένιν.

Για τους προλετάριους της πατρίδας μου

Θέλω το φως του Λένιν.

Για τους κυνηγημένους της πατρίδας μου

Θέλω την ειρήνη του Λένιν.

Για τη νεολαία της πατρίδας μου

Θέλω την ελπίδα του Λένιν.

Για τους δολοφόνους της πατρίδας μου,

Για τους δεσμοφύλακες της παρτίδας μου,

Για τους λοιδωρούς της πατρίδας μου,

Θέλω το μίσος του Λένιν,

Θέλω την γροθιά του Λένιν,

Θέλω το μπαρούτι του Λένιν.

Εγώ ήμουν τότε ακόμα στρατευμένος με τον καθολικισμό και ωστόσο, πριν επιστρέψω στο Ελ Σαλβαδόρ, μετά τη μεγάλη ευρω-σοβιετική περιοδεία, με ανέκριναν φεύγοντας από τη Λισαβόνα, με εμπόδισαν να προσγειωθώ στην Βαρκελώνη και στα Κανάρια Νησιά, με καταδίωξαν στο Καράκας (όπου αποβιβάστηκα από λάθος των αρχών του Πέρες Χιμένες του λιμανιού της Γκουάιρα), με συνέλαβε το FBI στον Παναμά, κλπ.
Άρχισα να μαθαίνω ότι ο Λένιν, και όλα όσα είχαν σχέση με αυτόν, ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Πολύ σοβαρό.

Πρώτη έκδοση του βιβλίου

Από:  Un libro rojo para Lenin (Ένα κόκκινο βιβλίο για τον Λένιν), Αβάνα 1973

Το 1970, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του Λένιν, ο διευθυντής της Casa de las Américas, Ρομπερτο Φερνάντες Ρεταμάρ, κάλεσε ποιητές από διάφορες χώρες να γράψουν για τον πρωτεργάτη της μπολσεβίκικης επανάστασης. Προκρίθηκαν δύο έργα, του Ρόκε Ντάλτον από το Ελ Σαλβαδόρ και του Ρενέ Ντεπέστρ από την Αϊτή. Η ποιητική συλλογή του Ντάλτον εμπλουτίστηκε με επιπλέον υλικό, όπως αποσπάσματα από έργα του Λένιν και κείμενα άλλων προσωπικοτήτων για τον Λένιν, μέχρι να φτάσει το βιβλίο στην τελική μορφή του το 1973, όταν ο ποιητής βρισκόταν στο Βιετνάμ. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται το παραπάνω ποίημα που είχε γράψει ο Ρόκε Ντάλτον το 1957, όταν βρισκόταν στη Σοβιετική Ένωση προσκεκλημένος σε φοιτητικό φεστιβάλ των κομμουνιστικών νεολαιών. Αυτό το ταξίδι είχε καθοριστική επίδραση στην ιδεολογική αλλά και λογοτεχνική διαμόρφωση του νεαρού φοιτητή από το Ελ Σαλβαδόρ, καθώς γνώρισε συγγραφείς όπως Μιγέλ Άνχελ Αστούριας, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Γκράχαμ Γκριν και ο Χουάν Χέλμαν.

Ο Roque Dalton García γεννήθηκε το 1935 στο Σαν Σαλβαδόρ και στρατεύτηκε πολιτικά από τα φοιτητικά του χρόνια. Πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος σε διάφορες χώρες και έζησε πολλά από αυτά στην Κούβα, όπου έγραψε τα σημαντικότερα έργα του. Το 1973 επέστρεψε στην πατρίδα του για να συμμετάσχει στον ένοπλο αγώνα ανατροπής της δικτατορίας. Το 1975 κατηγορήθηκε από τους συντρόφους του ως ρεβιζιονιστής και κατάσκοπος και εκτελέστηκε, σε ηλικία μόλις 40 ετών. Πολιτικά θεωρείται ετερόδοξος κομμουνιστής καθώς δεν απαρνήθηκε ποτέ τις χριστιανικές καταβολές του. Το έργο του, αποτελούμενο από 13 ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και πολυάριθμα δημοσιογραφικά άρθρα και δοκίμια, χαρακτηρίζεται από ρομαντισμό, ειρωνεία, αυτοσαρκασμό, αίσθημα αυτοθυσίας και πολιτική δέσμευση. Αναγνωρίστηκε κυρίως μετά τον θάνατό του.