Η περιπέτεια του Μιγέλ Λιτίν, παράνομα στη Χιλή

Tο 1985, ο Χιλιανός σκηνοθέτης Miguel Littín (γεν. 1942), ελληνικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του και παλαιστινιακής από την πλευρά του πατέρα του, βρίσκεται ήδη 12 χρόνια στην εξορία. Ήδη γνωστός από το 1969, μετά την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, El chacal de Nahueltoro, ταινία με μεγάλο όχι μόνο καλλιτεχνικό αλλά και πολιτικο-κοινωνικό αντίπτυπο στη Χιλή. Το 1971, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Unidad Popular του ανατίθεται από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε η διεύθυνση του κρατικού κινηματογρικού στούντιο (Chile Films). Με το ξέσπασμα του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Πινοτσέτ, την 11^η Σεπτέμβρη 1973, ο Λιτίν είναι ανάμεσα στους πιο καταζητούμενους ανθρώπους, ως στρατευμένος καλλιτέχνης και φίλος του μάρτυρα προέδρου.

Καταφέρνει να φύγει από τη χώρα και να ζήσει στο Μεξικό αρχικά και αργότερα στην Ευρώπη. Το όνομά του περιλαμβάνεται σε μια μακρά λίστα 5.000 φίλων του προηγούμενου καθεστώτος, που η χούντα απαγορεύει την είσοδο στη Χιλή. Αρνούμενος να αποδεχτεί αδρανής την εξορία και το δράμα της πατρίδας του, μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνει και επιχειρεί ένα παράτολμο σχέδιο: να μπει παράνομα στη Χιλή και να γυρίσει κρυφά μια ταινία που θα δείξει στο εξωτερικό εικόνες από μια χώρα που στενάζει 12 χρόνια κάτω από στρατιωτικό καθεστώς.

Ο Λιτίν φθάνει στη Χιλή με πλαστά χαρτιά μεταμφιεσμένος ως Ουρουγουανός επιχειρηματίας και ξεκινά τα γυρίσματα στο Σαντιάγκο αλλά και σε άλλες πόλεις, επικεφαλής τριών ξένων συνεργείων (ενός ιταλικού, ενός γαλλικού και ενός ολλανδικού) και με τη συνεργασία της ντόπιας αντίστασης. Μέσα σε έξι εβδομάδες και πάνω από 7.000 μέτρα φιλμ, αποτυπώνει εικόνες της κατεχόμενης χώρας και παίρνει πλήθος συνεντεύξεις από στελέχη της αντίστασης αλλά και ανώνυμους πολίτες. Η τελική βερσιόν της ταινίας, με τίτλο Acta general de Chile έχει διάρκεια 2 ώρες για το σινεμά και 4 ώρες για την τηλεόραση. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, συναντά τον νομπελίστα συγγραφέα και δημοσιογράφο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, και του δίνει μια εξαντλητική συνέντευξη 18 ηχογραφημένων ωρών, κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας. Μένοντας πιστός στο πνεύμα και τον τόνο της συνέντευξης, ο Μάρκες έγραψε μια νουβέλα που αποδίδει συμπυκνωμένα το περιεχόμενο της συνέντευξης.

Εντουάντο Γκαλεάνο: Συγγραφέας από επάγγελμα, ποδοσφαιριστής από κλήση, "ανθρωπάκος" από επιλογή

Μια μέρα σαν σήμερα, το 1940, γεννήθηκε στην πόλη του Μοντεβιδέο ο Εντουάρντο Χιούζ Γκαλεάνο. Συγγραφέας από επάγγελμα, ποδοσφαιριστής από κλήση, "ανθρωπάκος" από επιλογή. 

Πίστευε πάντα ότι η ζωή είναι για να τη ζεις, και δεν έχει υπάρξει κάποιος, κάποτε, ή κάτι που να τον σταματήσει ακόμα.

Μεγάλη τύχη την έχουμε.

Αντι αφιερώματος για τα γενέθλια του σπουδαίου ουρουγουανού συγγραφέα, μοιραζόμαστε ένα "ανέκδοτο" που κυκλοφόρησε όταν νοσηλεύτηκε πέρσι τέτοια εποχή και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Página 12 της Αργεντινής. Δείχνει το πάθος του για το ποδόσφαιρο, αλλά και το αστείρευτο χιούμορ του, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές.

Ο Εντουάντο Γκαλεάνο αναρρώνει πια στο σπίτι του, μετά από μερικές μέρες νοσηλείας στο Βρετανικό Νοσοκομείο του Μοντεβιδέο. Όταν ακόμα νοσηλευόταν, έφτασε με διπλό κάταγμα ο Τόνι Πατσέκο, μέσος της Πενιαρόλ και ίνδαλμα των οπαδών της, που τοποθετήθηκε στο διπλανό δωμάτιο από αυτό του ουρουγουανού συγγραφέα, εραστή της μπάλας και φανατικού της Νασιονάλ [1]. Ξυπνώντας μετά την αναισθησία, ο Γκαλεάνο είδε πλημμυρισμένους τους διαδρόμους του νοσοκομείου από οπαδούς της Πενιαρόλ με μπλουζάκια και σημαίες οι οποίοι περίμεναν για να χαιρετήσουν τον παίκτη. Ο δημοσιογράφος Ντάρβιν Ντεσμποκάτι διηγήθηκε από το ραδιόφωνο ότι εκείνη τη στιγμή ο συγγραφέας φώναξε εναγωνίως: "Είμαι στην κόλαση, είμαι στην κόλαση!" Βγαίνοντας από τον εφιάλτη, ο Γκαλεάνο και ο ποδοσφαιριστής αντάλλαξαν βιβλία: ο Γκαλεάνο του έκανε δώρο το Los hijos de los días [2] και ο Πατσέκο, την αυτοβιογραφία του Simplemente Tony.

[1] Η Peniarol και η Nacional είναι οι δύο ιστορικότερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ουρουγουάης και "αιώνιοι αντίπαλοι" στην πρωτεύουσα Μοντεβιδέο.

[2] Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Οι μέρες αφηγούνται" από τις εκδόσεις Πάπυρος.

Ιστορικό επίτευγμα για τη Diana Nyad: Έφτασε κολυμπώντας από την Αβάνα στη Φλόριδα

Μετά από 35 χρόνια και 5 προσπάθειες, η αμερικανίδα βετεράνα κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων Diana Nyad πραγματοποίησε το όνειρό της: Να διασχίσει κολυμπώντας τα περίπου 103 μίλια (166 χλμ) που χωρίζουν την Αβάνα από το Key West της Φλόριδας. Η 64χρονη κολυμβήτρια χρειάστηκε περίπου 53 ώρες για να διασχίσει αυτή την απόσταση, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες. Πρόκειται για νέο ρεκόρ απόστασης που έχει διανυθεί από κολυμβητή χωρίς αυτό το προστατευτικό μέσο. 

H Nyad λίγο πριν ξεκινήσει την προσπάθεια της (Αβάνα 31/8)

Η Nyad είχε ξεκινήσει το πρωί του προηγούμενου Σάββατο από την Αβάνα, με την υποστήριξη ομάδας 35 ατόμων (γιατροί, ναυτικοί, δύτες κ.α.). Έφτασε στην ακτή του Key West στις 1.48 μμ της Δευτέρας (τοπική ώρα), όπου της επιφύλαξαν θερμή υποδοχή εκατοντάδες άτομα. Συγχαρητήριο μήνυμα της έστειλε και ο πρόεδρος Ομπάμα στο Twitter.

Στις πρώτες της δηλώσεις μετά από αυτόν το ιστορικό άθλο, είπε ότι έχει να μεταφέρει τρία μηνύματα. Πρώτον, να μην τα παρατάμε ποτέ. Δεύτερο, ότι δεν είμαστε ποτέ πολύ γέροι για να κυνηγάμε το όνειρά μας. Και τρίτον, ότι παρόλο που μοιάζει με μοναχικό άθλημα, απαιτεί ομαδική δουλειά.

Η Nyad είχε κάνει την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα να διασχίσει τα Στενά της Φλόριδας το 1978. Έκανε δύο ακόμα προσπάθειες το 2011 και άλλη μια το 2012. Αν και διένυσε μεγάλο μέρος της απόστασης, δεν κατάφερε να φτάσει στον προορισμό λόγω κακών καιρικών συνθηκών ή παρενόχλησης από μέδουσες και άλλους θαλάσσιους οργανισμούς. Είχε δηλώσει ότι αυτή η πέμπτη προσπάθεια θα ήταν και η τελευταία της μακράς αθλητικής διαδρομής της.

Με αυτή την επιτυχία της η Nyad καταρρίπτει το προηγούμενο ρεκόρ απόστασης χωρίς προσπασία για καρχαρίες, της Penny Palfrey στην ίδια διαδρομή (περίπου 80 μίλια το 2012). Τα Στενά είχε διασχίσει πετυχημένα το 1997 και η 22χρονη αυστραλή Susie Maroney, κολυμπώντας όμως μέσα σε προστατευτικό κλουβί για τους καρχαρίες.

Η Diana Nyad θεωρείται η μεγαλύτερη κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων στον κόσμο, με μεγάλα επιτεύγματα όπως τον περίπλου της νήσου Μανχάταν (28 μίλια σε περίπου 8 ώρες) το 1975 και να κολυμπήσει από τις Μπαχάμες στη Φλόριδα το 1979 (απόσταση 102 μιλίων σε 27,5 ώρες). Είναι πολύ δημοφιλής στην Κούβα και έχει ταχθεί υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και της φιλίας των δύο λαών.

Πηγές: Cubadebate, BBC, NY Post

Η Βολιβία αναγνωρίζει ως "Ζωντανή Κληρονομιά" άνδρα 123 ετών

Αρχική δημοσίευση: ispania.gr

Η κυβέρνηση της Λα Πας παρέδωσε τη Δευτέρα την τιμητική διάκριση "Ζωντανή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας" σε έναν χωρικό που θεωρείται στη Βολιβία, στα 123 χρόνια του, ο γηραιότερος άνθρωπος του κόσμου. Η τιμητική αυτή εκδήλωση προηγείται της επίσημης υποψηφιότητας του Καρμέλο Φλόρες για το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, η οποία θα κατατεθεί το Σεπτέμβριο με έξοδα των βολιβιανών αρχών.

Ο ιθαγενής αϊμάρα Καρμέλο Φλόρες Λάουρα κατοικεί σε μια απομακρυσμένη κοινότητα της επαρχίας Ομασούγιος στα ανατολικά του διαμερίσματος Λα Πας, που περιέχει και την ομώνυμη πρωτεύουσα. Είναι αναλφάβητος, δε μιλά ισπανικά παρά μόνο τη γλώσσα των αϊμάρα και έχει προβλήματα ακοής και όρασης. Παρόλα αυτά εκφράζεται κατανοητά και κινείται με σχετική άνεση. Ο γέροντας είπε ότι το μυστικό για να ζει τόσα χρόνια ήταν η υγεινή διατροφή, βασισμένη κυρίως στο κριθάρι, το καθαρό νερό της περιοχής και το περπάτημα. Δεν καταναλώνει αλκοόλ από τότε που ήταν νέος ενώ μασάει ακόμα φύλλα κόκας.

Ο Φλόρες απέκτησε 5 παιδιά, από τα οποία επιζεί μόνο ο 67χρονος Σεσίλιο. Η συζυγός του πέθανε πριν περίπου 10 χρόνια, ξεπερνώντας κι αυτή πιθανότατα τα 100. Έχει ακόμα 16 εγγόνια και 39 δισέγγονα. Θυμάται ότι πολέμησε στον πόλεμο του Τσάκας το 1933 (κατά της Παραγουάης) και εργαζόταν σε κοντινό ράντσο μέχρι το 1952, όταν η επαναστατική κυβέρνηση απαλλοτρίωσε τις μεγάλες ιδιοκτησίες γης για να κάνει αγροτική μεταρρύθμιση.

Ο Καρμέλο Φλόρες διαβεβαιώνει ότι έχει γεννηθεί στις 16 Ιουλίου 1890, γεγονός που κινητοποίησε μια επιτροπή από την κυβέρνηση της Λα Πας να αναζητήσει τον άνδρα στον οικισμό Φρασκία, 80 χλμ ανατολικά της πρωτεύουσας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων κοντά στη λίμνη Τιτικάκα.

Η ηλικία του Φλόρες έχει προκαλέσει διάφορες διαμάχες και αμφισβητήσεις σε διεθνές επίπεδο, τόσο ως προς την ακρίβεια της ηλικίας του όσο και ως προς την καλή κατάσταση της υγείας του. Η αστυνομική του ταυτότητα αναγράφει όντως έτος γέννησης 1890, αλλά δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης γιατί αυτά άρχισαν να εκδίδονται στη χώρα του το 1940. Διαθέτει ένα πιστοποιητικό βάπτισης, το οποίο οι αρχές αναγνωρίζουν ως νόμιμο έγγραφο, το οποίο ωστόσο δεν έχει δείξει στους δημοσιογράφους. Σε παλιότερες δηλώσεις φέρεται να έχει πει απλά ότι "πρέπει να είμαι 100 ετών, ή περισσότερο".

Στις 23 Ιουλίου το διάσημο βιβλίο των ρεκόρ αναγνώρισε τον ισπανό Σαλουστιάνο Σάντσες, 112 ετών, ως μακροβιότερο άνθρωπο στον κόσμο, μετά το θάνατο του ιάπωνα Χιροεμόν Κιμούρα σε ηλικία 116 ετών. Παρόλα αυτά και οι δύο είναι "νεότεροι" από τον Φλόρες, εφόσον φυσικά τα βολιβιανά αρχεία είναι ακριβή. Σημειοτέον ότι η μεγαλύτερη ηλικία που έχει καταγραφεί στα χρονικά είναι 122 ετών και 164 ημερών, της γαλλίδας Ζαν Καλμέ που πέθανε το 1997.

 

Πηγές: Telesur, Huffington Post, Wikipedia

Η γυναίκες ηγούνται στις επιστήμες στην Κούβα

Οι γυναίκες στην Κούβα κυριαρχούν στον επιστημονικό τομέα, καθώς κατέχουν το 53% περίπου των θέσεων στη διοίκηση, στην έρευνα, καθώς και στα τεχνικά επαγγέλματα και στην παροχή υπηρεσιών. 

Μέχρι και το προηγούμενο έτος, ο αριθμός των εργαζόμενων που συνδέονταν άμεσα με την επιστήμη και την τεχνολογία ήταν 89.947, και από αυτούς οι 47.609 ήταν γυναίκες, σύμφωνα με το στατιστικό δελτίο του 2012 του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής και Πληροφορίας (ΟΝΕΙ) της Κούβας.

Σύμφωνα ακόμα με την εφημερίδα Γκράνμα, που επικαλείται τα δεδομένα του ΟΝΕΙ, από το σύνολο του επιστημονικού προσωπικού, 70.000 σχεδόν είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, από τους οποίους 4.655 ερευνητές ανωτέρου επιπέδου, και 12.678 μέσης εκπαιδεύσεως.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, ο συνολικός αριθμός των εργαζόμενων στις επιστήμες στην Κούβα κατά το προηγούμενο έτος υπολειπόνταν του αντίστοιχου για το 2011.

Πηγή: Cubadebate