ΣΤΗ ΧΙΛΗ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Χτες φλεγόταν το λιμάνι μας του Βαλπαραΐσο … 2014
Σήμερα ολόκληρη η Χιλή καίγεται και πάλι …2017
Δύσκολη ύπαρξη είναι αυτή του να είσαι ποιητής
περπάτησα σε ερημικά μονοπάτια…
ταξίδεψα σε ηπείρους φτερωτές…
ονειρεύτηκα τα χείλη σου κόκκινα κρεμεζί… ή καλύτερα πορφυρά…
Έζησα και πέθανα…
μόνος και με τη σκέψη μου σε σένα και στη μοναξιά μου…
Πιστεύω πως ήρθε πια η ώρα να πεθάνω…
Τα πράγματα που είναι παντοτινά
όπως είναι η πονεμένη αγάπη μας…
τα πράγματα που είναι περαστικά… που έρχονται και φεύγουν…
είναι σαν το γλυκό μας ξύπνημα…
μόνοι και ενωμένοι σ’ αυτή την πικρή μοναξιά…
σ’ αυτή τη φωτεινή ύπαρξη…
σ’ αυτή τη χαμένη τούντρα που λέγεται Χιλή
και είναι η ύπαρξή μας…
«Καταραμένο επάγγελμα αυτό του να είσαι ποιητής»
σ’ αυτό το λιμάνι των δακρύων που λέγεται Βαλπαραΐσο…
αυτή η μακρινή πατρίδα μου που φλέγεται και πάλι απ’ όλες τις μεριές
είναι δυνατόν, χέρια ανενδοίαστα οδηγημένα μόνο από την απληστία
να προκαλούν τέτοια καταστροφή στη Μάνα Γη και στους συμπατριώτες μου;
Η φτώχια και οι κοινωνικές αδικίες ξεσκεπάστηκαν άλλη μια φορά…
Οι λόφοι του λιμανιού
τα νοτιότερα δάση του κόσμου
καίγονται ολοσχερώς...
οι φλόγες καταστρέφουν αυτή τη μιζέρια που λέγεται ζωή
οι χωματερές της ύπαρξης κείτονται ανοιχτές
«Ένα δάκρυ βρέχει το πληγωμένο στήθος μου…
Αχ μάνα μου τι ντροπή
αχ μάνα μου τι θλίψη τόσο μεγάλη και απέραντη
αχ μάνα…»
πως καταστρέφουν την πατρίδα μου…
Η νοσταλγία που με κυκλώνει… ένα συννεφιασμένο απόγευμα της Κυριακής…
αργά…
και η αγαπημένη μου που είναι;…
μέχρι πού να έχει πάει;… θα φτάσει σε σίγουρο λιμάνι;…
Ο νοτιάς πλένει το κεφάλι μου, γυμνό από ελπίδες…
να σκορπιστεί η ελευθερία
σε κάθε γωνιά
του σύμπαντος!
Η κοινωνική δικαιοσύνη
να βασιλέψει οριστικά!
Αλλιώς θα είναι πια πολύ αργά…
σ’ αυτό τον σκοτεινό πλανήτη
που λέγεται ζωή…
οι λαοί του κόσμου έχουν ήδη υποφέρει υπερβολικά
χωρίς ψωμί και χωρίς ελευθερία…
Χάιμε
Σβαρτ, Αθήνα, Γενάρης 2017
Μετάφραση:
Άννα Καράπα
A CHILE EN LLAMAS
Ayer ardía nuestro puerto de
Valparaiso...2014
Hoy todo Chile se quema nuevamente...2017
Dificil existencia ésta la de ser
Poeta
he caminado por caminos desiertos...
he viajado por continentes alados...
he soñado con tus labios rojos carmesí...más bien púrpura...
He vivido y he muerto..
solo y pensando en tí y mi soledad...
creo que yá llegó la hora de
morir...
Las cosas que son eternas
como lo es nuestro doloroso amor..
las cosas transitorias que llegan
y se van...
son como nuestro dulce despertar..
sólos y unidos en esta soledad amarga...
en esta luminosa existencia…
en este páramo perdido ...llamado Chile
que es nuestro existir...
“Maldita profesión ésta la de ser
Poeta”...
en este puerto de lágrimas llamado Valparaiso...
este lejano país mío que arde por
todos lados nuevamente…
Será posible que manos inescrupulosas...guiados solo por la codicia
estén provocando tanto daño a la Madre tierra y a mis compatriotas?
La pobreza y las injusticias
sociales
se han desenmascarados una vez más...
lo cerros del puerto
los bosques mas australes del cosmos
se queman totalmente...
las llamas destruyen esta miseria llamada vida...
los basurales del existir quedan al descubierto...
“Una lágrima humedece mi pecho herido...
“ay madre mía que verguenza
ay madre mía que tristeza más grande e inmensa...
ay madre..”
como destruyen la patria mía ...
La nostalgia que me rodea...en
una tarde nublada de domingo..
por la tarde...
y mi amada donde está?...
hacia dónde se habrá
ido...llegará a puerto seguro..?
El viento Sur me lava la cara
desnuda de esperanzas...
!que la Libertad se despierte
en todos los rincones
del universo...!
Que la justicia social
impere definitivamente...
sino será demasiado tarde yá...
en este oscuro planeta
llamado vida...
los pueblos del cosmos han sufrido yá demasiado
sin pan y sin libertad...
ATENA GRECIA JAIME SVART ENERO
2017
