Σον Πεν και Άντι Γκαρσία: Ποιος μονοπωλεί τα ΜΜΕ όταν μιλάει για την Κούβα;

του José Manzaneda (1)

Δύο διάσημοι αμερικανοί ηθοποιοί των οποίων ταινίες κάνουν αυτό τον καιρό πρεμιέρα έχουν κάνει πρόσφατα δηλώσεις σχετικά με την Κούβα.

Ο Σον Πεν, που προωθεί την ταινία του The Gunmen [Οι οπλοφόροι], δήλωσε σε μέσο των ΗΠΑ (2) ότι το λεγόμενο "εμπορικό εμπάργκο" (των ΗΠΑ στην Κούβα) είναι πρακτικά ένας αποκλεισμός" και το χαρακτήρισε ως μέτρο "απαρχαιωμένο". Τόνισε τις "θετικές συνέπειες της Κουβανικής Επανάστασης, όπως ο "αλφαβητισμός" και θεώρησε ότι μια υποθετική ομαλοποίηση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες δε θα φέρει μόνο "εκπληκτικές αλλαγές στο Νησί", αλλά επίσης η Κούβα "θα εμπλουτίσει πολιτιστικά της ΗΠΑ".

Ο Άντι Γκαρσία, που παρουσιάζει αυτές τις μέρες την ταινία του Enamorarse [Να ερωτεύεσαι], φάνηκε αντίθετα, "πολύ θυμωμένος με το (υποτιθέμενο) τέλος του αποκλεισμού και την προσέγγυση της κυβέρνησης του Μπάρακ Ομπάμα στην καστρική Κούβα", όπως διαβάζουμε στην ισπανική εφημερίδα Faro de Vigo. "Οποιαδήποτε βοήθεια δωθεί στην Κούβα στην πραγματικότητα δίδεται στην κουβανική κυβέρνηση, σαν να λέμε, στο καστρικό καθεστώς και στην καταπίεσή του", διαβεβαίωσε. Αρνήθηκε ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του αποκλεισμού: "Αυτό για το εμπάργκο είναι ένα παραμύθι", δήλωσε στην εφημερίδα  El País. "Το εμπάργκο που πρέπει να άρει (η κουβανική κυβέρνηση) είναι το εμπάργκο στα ανθρώπινα δικαιώματα, που τόσο λείπουν στον κουβανικό λαό", πρόσθεσε.

Αλλά, σε ποια μέσα πιστεύετε ότι έχουν εμφανιστεί οι δηλώσεις καθενός από αυτούς τους ηθοποιούς; Πόσοι άνθρωποι μπόρεσαν να τις διαβάσουν, κατά συνέπεια, σε κάθε περίπτωση; Ας εξετάσουμε τις μεγάλες ισπανικές εφημερίδες. Οι τρεις μεγαλύτερες ημερήσιες εφημερίδες σε κυκλοφορία δημοσιεύουν καθεμία από μια συνέντευξη... του Άντι Γκαρσία. Και στις τρεις, σκοπός της συνέντευξης είναι η τελευταία του ταινία. Ωστόσο, και στις τρεις, ο τίτλος δεν κάνει αναφορά σ' αυτήν, αλλά στην πολιτική επιλογή του ηθοποιού σχετικά με την Κούβα, χώρα στην οποία -προφανώς- δεν διαδραματίζεται η συγκεκριμένη ταινία.

"Άντι Γκαρσία: Αυτό που πρέπει να αλλάξει στην Κούβα είναι το καστρικό εμπάργκο στα ανθρώπινα δικαιώματα", είναι τίτλος της ABC. "Ο Άντι Γκαρσία και η αγαπημένη του Κούβα", βάζει τίτλο η El País. "Άντι Γκαρσία: Οι ΗΠΑ δικαιωνίζουν τους Κάστρο", τιτλοφορεί η El Mundo.

Αντιθέτως, καμία από τις τρεις μεγάλες εφημερίδες δεν ενδιαφέρεται για τις δηλώσεις -επικριτικές μεν για την πολιτική των ΗΠΑ, απόλυτα "στρατευμένες" δε με την κουβανική υπόθεση- του ηθοποιού Σον Πεν. Ούτε μια από αυτές.

Η μεταχείρηση σε όλες τις συντεντεύξεις του Άντι Γκαρσία, επιπλέον, είναι μια απεριόριστα γλυκερή ευγένεια. Κάτι συγκλονιστικό όταν αυτός ο ηθοποιός, του οποίου η οικογένεια εγκατέλειψε την Κούβα όταν έπεσε η δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, υπερασπίζεται τις θέσεις της άκρας δεξιάς του Μαϊάμι: Είναι τιμητικό μέλος της Ταξιαρχίας 2506, που σχηματίστηκε από μισθοφόρους που επιχείρησαν να εισβάλουν στην Κούβα από τον Κόλπο των Χοίρων, και έχει συμμετάσχει σε δημόσιες δράσεις τόσο λυπηρές όσο η υποστήριξη στην απαγωγή ενός κουβανού αγοριού, του Ελιάν Γκονσάλες το 1999 (3).

Η ιδεολογία του Άντι Γκαρσία γίνεται προφανής στη μοναδική ταινία που έχει σκηνοθετήσει, "La ciudad perdida" (4) ένας νοσταλγικός ύμνος στην αστική κοινωνία της Κούβας του Μπατίστα, στην οποία ο Τσε Γκεβάρα είναι κτηνώδης δολοφόνος και όπου εξαφανίζονται οι πεινασμένες οικογένειες, τα παιδιά του δρόμου, ο αγρότης χωρίς γη ή τα εκατομμύρια αναλφάβητοι της Κούβας πριν την Επανάσταση. Το ισπανικό πρακτορείο EFE, σε άλλη συνέντευξη που αναπαρήγαγαν διάφορες εφημερίδες, περιγράφει αυτή την ταινία ως "οικογενειακό δράμα ενός εξόριστου κουβανού, εμπνευσμένου από την οικογενειακή ιστορία του Άντι Γκαρσία". Σαν αποτέλεσμα, είναι μια ταινία που παίρνει την κοινωνική και πολιτική οπτική -και τις αντιλήψεις δικαιοσύνης και ελευθερίας- μιας αστικής κουβανικής οικογένειας της εποχής, όπως αυτή του Άντι Γκαρσία, ιδιοκτήτρια μιας σημαντικής βιομηχανίας αρωμάτων στην Αβάνα.

 Αλλά καθόλου την οπτική του αγροτικού πληθυσμού της Κούβας της εποχής -πλειοψηφικού τότε στη χώρα- του οποίου περισσότερο από 47% ήταν αναλφάβητοι, περισσότερο από 50% δεν μπορούσε να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο και περισσότερο από 85% στερούνταν τρεχούμενου νερού στις άθλιες κατοικίες τους.

Είναι, όπως φαίνεται, η Κούβα "της ελευθερίας" την οποία ονειρεύονται οι εξτρεμιστές κουβανοαμερικανοί όπως ο ηθοποιός Άντι Γκαρσία... δια χειρός αγαπητών συνεντευξιαστών.

Πηγή: Cubadebate.cu

Σημειώσεις
(1) Ο Χοσέ Μανθανέδα είναι δημοσιογράφος από τη Χώρα των Βάσκων και διευθυντής του ηλεκτρονικού τηλεοπτικού καναλιού (webtv) Cuba Información.
(2) βλ. προηγούμενη ανάρτηση Ο Σον Πεν κατακρίνει τον αποκλεισμό κατά της Κούβας και εγκωμιάζει τους κουβανούς 
(3) Για την υπόθεση του Ελιάν που συγκλόνισε ΗΠΑ και Κούβα και είχε αντίκτυπο και στον υπόλοιπο κόσμο πριν 15 χρόνια βλ. Elián González: "Θα προτιμούσα να περνάω απαρατήρητος"
(4) Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τίτλο "Αβάνα,χαμένη πόλη"

Ο Σον Πεν κατακρίνει τον αποκλεισμό κατά της Κούβας και εγκωμιάζει τους κουβανούς

Ο διάσημος βορειοαμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Σον Πεν, βραβευμένος με 2 Όσκαρ και αναγνωρισμένος για την ανθρωπιστική δράση του στην Αϊτή, επαίνεσε το διάλογο ανάμεσα σε Ουάσινγκτον και Αβάνα, και βεβαίωσε ότι το γεγονός αυτό θα εμπλουτίσει πολιτιστικά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι δηλώσεις του Πεν έγιναν το βράδυ της Τετάρτης κατά τη διάρκεια του προγράμματος "Conan" του Κόναν Ο' Μπράιεν στο κανάλι TBS, όπου ο ερμηνευτής του Μιλκ παρουσίασε την τελευταία του ταινία, "The Gunmen".

O 54χρονος Πεν, συχνά επικριτικός απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές της Ουάσινγκτον, χαρακτήρισε τον παραμένοντα εμπορικό εμπάργκο κατά της Κούβας "απαρχαιωμένο" και ότι στην ουσία συνιστά "αποκλεισμό", και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να ξεχωρίσει τις θετικές συνέπειες της κουβανικής επανάστασης, όπως τον αλφαβητισμό.

Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι σε κάποια περίσταση συναντήθηκε με τους κουβανούς ηγέτες Φιντέλ και Ραούλ Κάστρο, τις προσωπικότητες των οποίων δεν αξιολόγησε, και αναφέρθηκε στους κατοίκους του νησιού της Καραϊβικής ως ανθρώπους με "απίστευτο πνεύμα και ευφυία, και πολύ λαμπερούς".

"Πιστεύω ότι σίγουρα πρόκειται να συμβεί μια πραγματική αλλαγή στην Κούβα", δήλωσε ο Πεν, και πρόσθεσε ότι θα ήταν εκπληκτικό για τις ΗΠΑ επίσης "γι' αυτό που μπορούν αυτοί να μας προσφέρουν πολιτιστικά".

Στην εκπομπή ο Πεν είχε να πει επίσης για τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Γ. Μπους και το δεξί του χέρι, τον πρώην αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι, τους οποίους κατέδειξε ως υπευθύνους για την εξέγερση της τρομοκρατικής οργάνωσης του ισλαμικού κράτους (ISIS). Ειδικά για τον Τσένι σχολίασε -χαριτωλογώντας- ότι παραμένει ζωντανός χάρη στη "βιονική τεχνολογία".

Πηγή: cubadebate.cu

 

(Απόσπασμα των δηλώσεων του Σον Πεν στην εκπομπή)

Επίσημη πρεμιέρα της βενεζουελάνικης ταινίας «Κυανό και όχι τόσο ρόδινο» στο Ίδρυμα Κακογιάννης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Επίσημη πρεμιέρα της βενεζουελάνικης ταινίας

«Κυανό και όχι τόσο ρόδινο»
στο Ίδρυμα Κακογιάννης
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Αθήνα, 3 Μαρτίου 2015. Η Πρεσβεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελληνική Δημοκρατία, θα προβάλλει την πρεμιέρα της βενεζουελάνικης ταινίας Κυανό και όχι τόσο ρόδινο, του διακεκριμένου βενεζουελάνου σκηνοθέτη Μιγκέλ Φεράρι, την Τετάρτη 18 Μαρτίου, στις 19:30, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία προβάλλεται με ελληνικούς υπότιτλους. 

Η ταινία Κυανό και όχι τόσο ρόδινο, μια συμπαραγωγή της Βενεζουέλας – Ισπανίας μας διηγείται την ιστορία του Ντιέγο, ενός επιτυχημένου φωτογράφου που αποφασίζει να επισημοποιήσει τη σχέση του με τον Φαμπρίσιο, πηγαίνοντας να ζήσει μαζί του, με αναπάντεχο όμως τρόπο αναγκάζεται να αναλάβει το γιό του, Αρμάντο, που ζει στην Ισπανία και τον οποίο δεν έχει δει εδώ και πολλά χρόνια. Ο γιος του φτάνει με μια βαλίτσα γεμάτη παράπονα, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο στο Ντιέγο να αποκαταστήσει τη μεταξύ τους στοργική σχέση. Στο μεταξύ, μια ομάδα από ακραίους ομοφοβικούς επιτίθεται βίαια στον Φαμπρίσιο με αποτέλεσμα αυτός να μείνει σε κώμα.     

Η ταινία κέρδισε πολλά βραβεία, όπως το Βραβείο Γκόγια 2014 – Καλύτερης Λατινοαμερικάνικης Ταινίας, το Βραβείο Κοινού στο 11^ο Διεθνές Φεστιβάλ D-Cinema 2014, Skip City – Ιαπωνία και το Βραβείο Max – Καλύτερης Θεματικής Ταινίας στο 11^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου El Lugar sin límites 2013 – Εκουαδόρ, ανάμεσα σε άλλα.

Μετά την προβολή της ταινίας, και με παρουσία του σκηνοθέτη Μιγκέλ Φερράρι, θα ακολουθήσει Κινηματογραφικό Φόρουμ με τίτλο «Η νέα εποχή στον Βενεζουελάνικο Κινηματογράφο», όπου θα παρουσιαστεί η μεγάλη πρόοδος που έχει σημειώσει ο Κινηματογράφος στην Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια. Αξίζει να υπενθυμιστεί, ότι η Μπολιβαριανή Κυβέρνηση έχει ενισχύσει τις κρατικές κινηματογραφικές παραγωγές κι έχει συντελέσει μεγάλη πρόοδο σε αυτόν τον τομέα, με αποτέλεσμα η εγχώρια παραγωγή της να έχει ξεπεράσει χώρες με κινηματογραφική παράδοση όπως η Αργεντινή και η Χιλή.  Κατά την διάρκεια του Φόρουμ, οι παρευρισκόμενοι  θα έχουν την ευκαιρία να υποβάλουν ερωτήσεις στον σκηνοθέτη της ταινίας, Μιγκέλ Φερράρι, τον οποίο θα συνοδεύει στο πάνελ και ο Πρέσβης της Βενεζουέλας στην Ελλάδα.

Στην πρεμιέρα της βενεζουελάνικης ταινίας θα παρευρεθούν μέλη της κοινότητα της Βενεζουέλας, της Λατινική Αμερικής και της Αθήνας, ξεχωριστοί έλληνες σκηνοθέτες, προσωπικότητες του κινηματογράφου, του θεάτρου και του πολιτιστικού κόσμου της Ελλάδας.

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Περισσότερες πληροφορίες:

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

http://www.mcf.gr/gr/foundation/ 

Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη:

Μιγκέλ Φεράρι

Ηθοποιός, απόφοιτος του Ινστιτούτου Κατάρτισης Δραματικών Τεχνών και Απόφοιτος με Έπαινο του Θεάτρου του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου για το Θέατρο. Σπούδασε Κινηματογραφική Σκηνοθεσία στη σχολή Séptima Ars, στην Ισπανία. Ανάμεσα στις κινηματογραφικές του ερμηνείες, ξεχωρίζει ο ρόλος του ως τραβεστί στην προσωποποίηση του Έκτορα στο Χρώμα της Δόξας (El tinte de la fama, 2008) για τον οποίο κέρδισε το Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μέριντα (2008), το Δημοτικό Βραβείο Κινηματογράφου (2008) και το Βραβείο Καλύτερου Χαρακτήρα στο Φεστιβάλ Διαφορετικότητας FESTDIV (2011).

Ως σκηνοθέτης έχει βραβευθεί για το σενάριο της πρώτης του ταινίας μικρού μήκους «Όσα ανεβαίνουν» (Todo lo que sube), για το οποίο του απονεμήθηκε το Δημοτικό Βραβείο Κινηματογράφου Καλύτερου Σεναρίου Ταινίας Μικρού Μήκους (2008) και το Βραβείο του Φεστιβάλ Εθνικού Κινηματογράφου της Μαργκαρίτα 2008 (Ειδική Μνεία).