 |
| Frei Betto |
Πριν βγει ο Οκτώβρης η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ
θα ψηφίσει, για άλλη μια φορά, την πρόταση να σταματήσει ο αποκλεισμός των ΗΠΑ
στην Κούβα, όπως γίνεται εδώ και 25 χρόνια.
Την προηγούμενη χρονιά, από τις 193 χώρες μέλη
του ΟΗΕ, οι 191 ενέκριναν τον τερματισμό του αποκλεισμού. Μόνο δύο ψήφισαν
κατά: οι ίδιες οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Είναι τουλάχιστον αντιφατικό η βορειοαμερικανική κυβέρνηση να έχει τοποθετηθεί κατά δεδομένου ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είναι δηλωμένα αντίθετος στην τιμωρία που έχει επιβληθεί στην Κούβα από το 1962.
Η άρση αυτού του μέτρου δεν εξαρτάται από τον
επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά εξαρτάται από το Κογκρέσο,
που κυριαρχείται τώρα από τους ρεπουμπλικάνους. Και έως τώρα οι βουλευτές έχουν
προτιμήσει να αναβάλουν το ζήτημα.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια τρομερή
κατάσταση: ο πρόεδρος των ΗΠΑ αποκαθιστά τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του
με την Κούβα, χάρη στη μεσολάβηση του πάπα Φραγκίσκου, και τα μέλη του
κογκρέσου επιμένουν να διατηρούν την κύρωση που τόσες ζημιές προκαλεί στην
οικονομία και την ζωή του κουβανικού λαού.
Εξαιτίας των περιορισμών στις εμπορικές σχέσεις
ανάμεσα στις δύο χώρες η Κούβα αναγκάζεται να εισάγει προϊόντα από πιο
απομακρυσμένες αγορές, προσαυξάνοντας την τιμή του φορτίου. Και δεν μπορεί να
αποκτήσει φάρμακα ούτε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που κατασκευάζονται μόνο
στις ΗΠΑ. Η ζημιά έχει υπολογιστεί σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη
διάρκεια των τελευταίων 54 ετών.
Όταν ρώτησα το Φιντέλ, το Φλεβάρη του
προηγούμενου έτους, πώς έβλεπε αυτός την αποκατάσταση των σχέσεων με τον ισχυρό
γείτονα από το Βορρά, το ξεκαθάρισε ότι ακόμα είναι νωρίς για να πανηγυρίσουμε.
Εκκρεμούν η άρση του αποκλεισμού και η επιστροφή της ναυτικής βάσης του
Γκουαντάναμο, που χρησιμοποιείται σήμερα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων
Πολιτειών ως φυλακή για υποτιθέμενους τρομοκράτες οι οποίοι απήχθησαν σ’ όλο
τον κόσμο από πράκτορες ασφαλείας των ΗΠΑ, στο περιθώριο όλης της διεθνούς
νομοθεσίας.
Για να πάρετε μια ιδέα του τι εστί ο αποκλεισμός
– καταδικασμένος από τους τρεις τελευταίους πάπες και από την επισκοπή της
Κούβας – αρκεί να πούμε ότι ένα ζευγάρι από τη Νέα Υόρκη μπορεί να αγοράσει, σ’
ένα ταξιδιωτικό γραφείο της Πέμπτης Λεωφόρου, ένα εισιτήριο ταξιδιού για να
επισκεφτεί το Ιράν, ακόμα και τη Βόρεια Κορέα, αλλά όχι την Κούβα. Ο
αποκλεισμός το απαγορεύει. Τα ταξίδια των βορειοαμερικανών στο νησί της
Καραϊβικής επιτρέπονται μόνο κάτω από ένα σύνολο εξαιρέσεων, όπως οικογενειακοί
δεσμοί, ιατρική θεραπεία, θρησκευτικοί λόγοι, ακαδημαϊκή έρευνα κλπ.
Σε κάποια περίσταση ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
ταξίδεψε από την Αβάνα στη Νέα Υόρκη και έφερνε στη βαλίτσα του μια κουβανική παραγγελία:
ν’ αποκτήσει το ανταλλακτικό μιας κινηματογραφικής μηχανής που κατασκευάστηκε
στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1950. Ο Γκάμπο έκανε το αίτημα στο
κατάστημα που πουλά εξαρτήματα παλιού κινηματογραφικού εξοπλισμού. Κατέγραψε
τον κωδικό του μηχανήματος και συμφώνησε να επιστρέψει την επόμενη μέρα για να
μάθει αν είχε βρεθεί το ανταλλακτικό. Ναι, ήταν διαθέσιμο στο κατάστημα, αλλά
του είπαν ότι δεν μπορούσαν να του το πουλήσουν, γιατί γνώριζαν ότι επρόκειτο
για μια συσκευή σε ιδιοκτησία κουβανών και γι’ αυτό ο νόμος του αποκλεισμού
απαγόρευε την διάθεση.
Μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων
ανάμεσα στις δύο χώρες, και με περισσότερο από ένα εκατομμύριο κουβανούς να
μένουν στις ΗΠΑ, μόνο η συντηρητική έλλειψη κοινής λογικής εξηγεί τη διατήρηση
αυτής της κύρωσης.
Πηγή: Cubadebate
