Στο Αιγαίο τα καράβια εξοκείλουν
ανάμεσα στους υφάλους της ακτής της νήσου Τήνου…
όλα τα σκεπάζει η καταχνιά…
περνούν οι αιώνες
και η αγάπη μας ποτέ δεν θα τελειώσει έτσι…
«εμείς, αυτοί του τότε… δεν είμαστε πια οι ίδιοι» έλεγε ο Ποιητής…
Περιδιαβαίνοντας σε άγνωστα μονοπάτια, διασχίσαμε κοιλάδες και βουνά…
στο νησί της Χίου…
δέντρα που αιμορραγούσαν, πληγωμένα θανάσιμα
όλη η Ελλάδα στις φλόγες…
καίγονται τα πιο όμορφα δάση της Δημιουργίας…
Ο Υμηττός, ο Παρνασσός.. καίγονται τελείως
μια τεράστια πίκρα με πνίγει…
όπως και η αγάπη σου που έφυγε…
τα αγκάθια και τα κρίνα δε θα γυρίσουν πια στους κατεστραμμένους κήπους μας…
οι θάλασσες θα γίνουν ο τάφος χιλιάδων ξεπατρισμένων απ’ τους πολέμους..
από αυτό το εφήμερο ζεστό καλοκαίρι μόνο εσύ μου απόμεινες…
στο βάθος φαίνεται η Καστέλα και ο ήλιος που φεύγει φλεγόμενος…
το λιμάνι του Πειραιά κρύβει τις τελευταίες καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου…
πού θα πάει ο ήλιος;
Χάιμε Σβαρτ, χιλιανός ποιητής κάτοικος Αθηνών, Οκτώβρης 2015 (Μετάφραση: Άννα Καράπα)
MAR EGEO
En el mar Egeo las naves encallan
entre los arrecifes costeros de la isla de Tino...
la neblina todo lo cubre...
pasan los siglos
y nuestro amor nunca terminara asi...
"nosotros los de entonces ... ya no somos los mismos" decia el Poeta...
recorriendo por senderos desconocidos, atravesamos valles y montañas...
en la isla de Xios...
arboles desangrandose, heridos de muerte
todo Grecia arde...
se queman los más hermosos bosques de la creacion...
el Monte Imitos, el Parnaso... arden completamente
una enorme amargura me embarga...
lo mismo que tu amor que se fue...
los cardos y las azucenas ya no regresarán a nuestros jardines destruidos..
los mares serán la tumba de miles de desterrados por las guerras …
de este fugaz verano estival solo me quedas tu...
al fondo se ve Castella y el sol que ardientemente se va...
el Puerto del Pireo esconde los ultimos rayos estivales del sol...
¿donde ira el sol?
Jaime Svart octubre 2015
Poeta chileno
residente en Atenas
