Ο τίτλος προέρχεται από παλιότερη κυνική δήλωση του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή παλιότερο εργατικό ατύχημα. Παρόμοιες δηλώσεις έκανε και χθες («Αυτά συμβαίνουν») μετά την πολύνεκρη τραγωδία στην πόλη Σόμα της δυτικής Τουρκίας, πολύ κοντά στα παράλια του Αιγαίου. Ο Ερντογάν φυγαδεύτηκε από τους σωματοφύλακές του ενώ είχε διατάξει τις δυνάμεις ασφαλείας να επιτεθούν κατά των συγγενών των νεκρών που είχαν βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για το μεγαλύτερο εργοδοτικό έγκλημα των τελευταίων ετών.
Η κυβέρνηση αναγνωρίζει ήδη 238 νεκρούς, πληροφορίες όμως μιλάνε για τουλάχιστον 300 καθώς άλλοι 100 τουλάχιστον εργάτες από τους περίπου 800 συνολικά έχουν παραμείνει παγιδευμένοι στις στοές του ορυχείου. Ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες βρίσκονται και παιδιά 15 ετών.
Δεν πρόκειται για το μοναδικό πολύνεκρο δυστύχημα στην βιομηχανική περιοχή της Σόμα. Δεκάδες είναι τα θύματα εργατικών ατυχημάτων μέσα στην τελευταία δεκαετία, από τότε δηλαδή που τα ορυχεία πέρασαν από το κράτος σε ιδιώτες.
«Όσο τα ορυχεία ανήκαν στο κράτος σχεδόν κανένα ατύχημα δεν είχε συμβεί. Από τη στιγμή που ιδιωτικοποιήθηκαν και δόθηκαν τα έργα σε εργολάβους, στόχος ήταν η μείωση των εξόδων, ενώ οι κανόνες ασφαλείας τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο συνδικαλιστής Ταϊφούν Γκιοργκούν.
Την τελευταία δεκαετία, μετά την βαθιά κρίση του 2002 και τη «βελούδινη» παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οικονομία της Τουρκίας βιώνει μια αλματώδη μεγέθυνση, η οποία εκτός από το μεγάλο κεφάλαιο έχει ευνοήσει και μια σημαντική σε μέγεθος αναδυόμενη μεσαία τάξη, σε μια αγορά άνω των 70 εκατομμυρίων. Ωστόσο, οι δείκτες ανάπτυξης και ο παραγόμενος πλούτος – όπως συμβαίνει γενικά σε κάθε καπιταλιστική οικονομία – τροφοδοτούνται από τον ιδρώτα και συχνά και το αίμα των εργατών που μοχθούν σε σκληρές και επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες, όπως στα ορυχεία.
Η κυβέρνηση αναγνωρίζει ήδη 238 νεκρούς, πληροφορίες όμως μιλάνε για τουλάχιστον 300 καθώς άλλοι 100 τουλάχιστον εργάτες από τους περίπου 800 συνολικά έχουν παραμείνει παγιδευμένοι στις στοές του ορυχείου. Ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες βρίσκονται και παιδιά 15 ετών.
Δεν πρόκειται για το μοναδικό πολύνεκρο δυστύχημα στην βιομηχανική περιοχή της Σόμα. Δεκάδες είναι τα θύματα εργατικών ατυχημάτων μέσα στην τελευταία δεκαετία, από τότε δηλαδή που τα ορυχεία πέρασαν από το κράτος σε ιδιώτες. «Όσο τα ορυχεία ανήκαν στο κράτος σχεδόν κανένα ατύχημα δεν είχε συμβεί. Από τη στιγμή που ιδιωτικοποιήθηκαν και δόθηκαν τα έργα σε εργολάβους, στόχος ήταν η μείωση των εξόδων, ενώ οι κανόνες ασφαλείας τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο συνδικαλιστής Ταϊφούν Γκιοργκούν.
Την τελευταία δεκαετία, μετά την βαθιά κρίση του 2002 και τη «βελούδινη» παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οικονομία της Τουρκίας βιώνει μια αλματώδη μεγέθυνση, η οποία εκτός από το μεγάλο κεφάλαιο έχει ευνοήσει και μια σημαντική σε μέγεθος αναδυόμενη μεσαία τάξη, σε μια αγορά άνω των 70 εκατομμυρίων. Ωστόσο, οι δείκτες ανάπτυξης και ο παραγόμενος πλούτος – όπως συμβαίνει γενικά σε κάθε καπιταλιστική οικονομία – τροφοδοτούνται από τον ιδρώτα και συχνά και το αίμα των εργατών που μοχθούν σε σκληρές και επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες, όπως στα ορυχεία.
Επίκαιρο όσο ποτέ, μετά από σχεδόν 100 χρόνια που γράφηκε, το ποίημα του κομμουνιστή τούρκου – γεννημένου στη Θεσσαλονίκη - ποιητή Ναζίμ Χικμέτ:
Δὲ χύνουν δάκρυ
μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς
δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς
κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι
μὲ περηφάνεια
δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺς συντρόφους
τὸ τρομερό σας ὅμως κάλεσμα
μὲς στὴ ψυχή μας
κι οἱ δεκαπέντε σας καρδιὲς
θὲ νὰ χτυπᾶνε
μαζί μας
τὸ σιγανό σας βόγγισμα
σὰν προσκλητήρι
χτυπᾶ στ᾿ ἀφτιά μας
σὰν τὸν ἀντίλαλο βροντῆς.
μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς
δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς
κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι
μὲ περηφάνεια
δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺς συντρόφους
τὸ τρομερό σας ὅμως κάλεσμα
μὲς στὴ ψυχή μας
κι οἱ δεκαπέντε σας καρδιὲς
θὲ νὰ χτυπᾶνε
μαζί μας
τὸ σιγανό σας βόγγισμα
σὰν προσκλητήρι
χτυπᾶ στ᾿ ἀφτιά μας
σὰν τὸν ἀντίλαλο βροντῆς.
Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε
σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος
τῆς συντριβῆς
καὶ δὲ μπορεῖς νὰ μᾶς λυγίσεις
σκοτώνοντας τ᾿ ἀδέρφια μας τῆς μάχης
καὶ νὰ τὸ ξέρεις
θὰ βγοῦμε νικητὲς
κι ἂς εἶναι βαριές μας
οἱ θυσίες.
Μαύρη ἐσὺ θάλασσα γαλήνεψε
τὰ κύματά σου
καὶ θά ῾ρθει ἡ μέρα ἡ ποθητὴ
ἡ μέρα της ειρήνης
τῆς λευτεριᾶς σου
ἡ μέρα ποὺ θ᾿ ἁρπάξουμε τὶς λόγχες
ποὺ μὲς στὸ αἷμα τὸ δικό μας
σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος
τῆς συντριβῆς
καὶ δὲ μπορεῖς νὰ μᾶς λυγίσεις
σκοτώνοντας τ᾿ ἀδέρφια μας τῆς μάχης
καὶ νὰ τὸ ξέρεις
θὰ βγοῦμε νικητὲς
κι ἂς εἶναι βαριές μας
οἱ θυσίες.
Μαύρη ἐσὺ θάλασσα γαλήνεψε
τὰ κύματά σου
καὶ θά ῾ρθει ἡ μέρα ἡ ποθητὴ
ἡ μέρα της ειρήνης
τῆς λευτεριᾶς σου
ἡ μέρα ποὺ θ᾿ ἁρπάξουμε τὶς λόγχες
ποὺ μὲς στὸ αἷμα τὸ δικό μας
Ναζίμ Χικμέτ (1921)
Πηγές:
users.uoa.gr (ποίημα)
(αναδημοσίευση από roupou.blogspot.gr)
