Ημέρα της Αντίστασης των Ιθαγενών της Βενεζουέλας και της Abya Yala (Αμερική)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“Ημέρα της Αντίστασης των Ιθαγενών της Βενεζουέλας

και της Abya Yala (Αμερική)”

Βενεζουελάνος Ανθρωπολόγος επισκέπτεται την Ελληνική Δημοκρατία

στις 13, 14 και 16 Οκτωβρίου 2014

Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 2014. Η Πρεσβεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελληνική Δημοκρατία οργανώνει μαζί με το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και το Πάντειο Πανεπιστήμιο έναν κύκλο Διαλέξεων με αφορμή τη 12η Οκτωβρίου, με θέμα την “Ημέρα της Αντίστασης των Ιθαγενών της Βενεζουέλας και της Abya Yala (Αμερική)”.

Αξίζει να σημειωθεί η 12η Οκτωβρίου 1492 είναι καταγεγραμμένη στην αμερικανική ήπειρο και στον ισπανόφωνο κόσμο ως η ημέρα της Ανακάλυψης της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο, φέροντας την ονομασία “Ημέρα του Ισπανισμού”, “Ημέρα της Αμερικής”, “Ημέρα του Χριστόφορου Κολόμβου”, ή, στην περίπτωση της Βενεζουέλας, “Ημέρα των Φυλών”. Ωστόσο, από το 2002, η Βενεζουέλα αποφάσισε να τιμήσει τους ιθαγενείς πληθυσμούς της χώρας και μετονόμασε την επέτειο αυτή σε “Ημέρα της Αντίστασης των Ιθαγενών”, κίνηση την οποία υιοθέτησε και η Νικαράγουα. Σε μια απόπειρα προώθησης της πρωτοβουλίας αυτής, στην Ελλάδα θα βρίσκεται ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας, Ronny Velásquez,.

Σημειώνεται ότι αυτός ο κύκλος διαλέξεων περιλαμβάνει τον αναγνωρισμένο ανθρωπολόγο, ιστορικό και καθηγητή του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας, Ronny Velásquez, ο οποίος θα παρουσιάσει τις ομιλίες του από τις 13 ως τις 16 Οκτωβρίου στην πόλη των Αθηνών.

Ο Καθηγητής Velásquez, είναι Διδάκτορας Κοινωνικών Επιστημών, συγγραφέας και τακτικός καθηγητής του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας (UCV), ενώ μετρά αρκετές συνεργασίες με Ακαδημαϊκά Ιδρύματα της περιφέρειας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει εκτενή βιβλιογραφία με θεματολογία τους Προ-αποικιακούς Πολιτισμούς της Αμερικής, την κουλτούρα τους και τις διακρίσεις που έχουν υποστεί τους τελευταίους αιώνες. Σήμερα, τα βιβλία του κυκλοφορούν στη Βενεζουέλα, την Ονδούρα, τον Παναμά, τη Χιλή, το Εκουαδόρ, την Αργεντινή και την Κόστα Ρίκα.

Ο κύκλος διαλέξεων ανοίγει τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου και ώρα 18:00, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου Πειραιώς, σε συνεργασία με τη Μονάδα Έρευνας Κρατών BRICS του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών της Σχολής Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών του Ακαδημαϊκού Ιδρύματος.

Η δεύτερη μέρα διαλέξεων θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 14 Οκτωβρίου και ώρα 17:00, στο Αμφιθέατρο “Σάκη Καράγιωργα ΙΙ” του Παντείου Πανεπιστημίου, σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού της Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού.

Ο κύκλος διαλέξεων θα ολοκληρωθεί την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου, στις 15:00, στο Αμφιθέατρο 316 της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στα πλαίσια των ακαδημαϊκών δραστηριοτήτων του Τομέα Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής.

Μετά το πέρας των ομιλιών, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε ανοιχτή συζήτηση με τον ομιλητή.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Πρεσβεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελληνική Δημοκρατία, η Μονάδα Έρευνας Κρατών BRICS του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών της Σχολής Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά, το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού της Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και ο Τομέας Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, προσκαλούν με χαρά την ελληνική, λατινοαμερικάνικη, φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα να συμμετάσχουν σε αυτόν το σημαντικό κύκλο διαλέξεων.

Κορτάσαρ για το θάνατο του Τσε: "Δεν ξέρω να γράψω όταν κάτι τόσο με πονά"

Ο αργεντινός συγγραφέας Χούλιο Κορτάσαρ, εξέφρασε σ' αυτή την επιστολή, στον κουβανό ποιητή Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ και τη σύζυγό του Αδελάιδα ντε Χουάν, την αναστάτωση που του προκάλεσε η είδηση του θανάτου του Τσε Γκεβάρα.

Στην Αδελάιδα και τον Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ
Παρίσι, 29 Οκτώβρη 1967

Ρομπέρτο, Αδελάιδα, πολυαγαπημένοι μου,

Χθες επέστρεψα στο Παρίσι από το Αλγέρι. Τώρα μόνο, στο σπίτι μου, είμαι σε θέση να σας γράψω συγκροτημένα· εκεί, χωμένος μέσα σε έναν κόσμο όπου μετρούσε μόνο η δουλειά, άφησα να περάσουν οι μέρες όπως σε έναν εφιάλτη, αγοράζοντας τη μια εφημερίδα μετά την άλλη, χωρίς να θέλω να πειστώ, κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες που όλοι έχουμε δει, διαβάζοντας τα ίδια τηλεγραφήματα και μπαίνοντας κάθε ώρα στην πιο σκληρή από τις παραδοχές. Τότε έλαβα τηλεφωνικά το μήνυμά σου, Ρομπέρτο, και παρέδωσα αυτό το κείμενο που έπρεπε να λάβεις και το οποίο σου ξαναστέλνω εδώ, σε περίπτωση που περάσει καιρός για να το ξαναδείς αφού τυπωθεί, γιατί ξέρω πως είναι οι μηχανισμοί του τηλέτυπου και τι συμβαίνει με τις λέξεις και τις φράσεις. Θέλω να σου πω αυτό: Δεν ξέρω να γράψω όταν κάτι τόσο με πονά, δεν είμαι, δε θα είμαι ποτέ ο επαγγελματίας συγγραφέας έτοιμος να παράγω αυτό που περιμένουν απ' αυτόν, αυτό που του ζητάνε ή αυτό που αυτός ο ίδιος ζητά από τον εαυτό του απελπισμένα. Η αλήθεια είναι ότι η συγγραφή, σήμερα και απέναντι σ' αυτό, μου φαίνεται η πιο ευτελής από τις τέχνες, ένα είδος καταφυγίου, κρυψίνοιας σχεδόν, η αντικατάσταση του αναντικατάστατου. Ο Τσε έχει πεθάνει και σε μένα δε μένει κάτι περισσότερο από τη σιωπή, μέχρι ποιος ξέρει πότε· αν σου έστειλα αυτό το κείμενο ήταν γιατί ήσουν εσύ αυτός που μου το ζητούσε, και γιατί ξέρω πόσο αγαπούσες τον Τσε και αυτό που αυτός σήμαινε για σένα. Εδώ στο Παρίσι βρήκα ένα τηλεγράφημα του Λισάντρο Οτέρο που μου ζητούσε εκατόν πενήντα λέξεις για την Κούβα. Έτσι, εκατόν πενήντα λέξεις, λες και κάποιος θα μπορούσε να βγάλει τις λέξεις από την τσέπη σαν κέρματα. Δεν πιστεύω να μπορούσα να τις γράψω, είμαι άδειος και στεγνός, και θα έπεφτα στη ρητορική. Και αυτό όχι, πάνω απ' όλα αυτό όχι. Ο Λισάντρο θα μου συγχωρήσει τη σιωπή, ή θα το παρεξηγήσει, δε μ' ενδιαφέρει· σε κάθε περίπτωση εσύ θα ξέρεις αυτό που νιώθω. Κοίτα, εκεί στο Αλγέρι, περιτριγυρισμένος από ανόητους γραφειοκράτες, μέσα σ' ένα γραφείο όπου συνεχιζόταν η καθημερινή ρουτίνα, κλείστηκα κάποια φορά στο μπάνιο για να κλάψω· έπρεπε να είναι στο μπάνιο, καταλαβαίνεις, για να είμαι μόνος, για να μπορέσω να ξαλαφρώσω χωρίς να παραβιάσω τους ιερούς κανόνες του ευπρεπισμού σ' έναν διεθνή οργανισμό. Και όλα αυτά που σου διηγούμαι με ντροπιάζουν επίσης γιατί μιλάω για μένα, το αιώνιο πρώτο πρόσωπο ενικό, και αντίθετα αισθάνομαι ανίκανος να πω τίποτα γι' αυτόν. Το βουλώνω λοιπόν. Έλαβες, ελπίζω, το τηλεγράφημα που σου έστειλα πριν από το μήνυμά σου. Ήταν ο μοναδικός για μένα τρόπος να σε αγκαλιάσω, εσένα και την Αδελάιδα, όλους τους φίλους στην Casa (de las Américas). Και για σένα επίσης είναι αυτό, το μόνο που ήμουν ικανός να κάνω εκείνες τις πρώτες ώρες, αυτό που γεννήθηκε σαν ποίημα και θέλω να το έχεις και να το φυλάς για να είμαστε περισσότερο μαζί.

ΤΣΕ

Είχα έναν αδελφό. Δεν βλεπόμαστε ποτέ

Αλλά δε με πείραζε. Είχα έναν αδελφό

που έπαιρνε τα βουνά

ενώ εγώ κοιμόμουν.

Τον αγαπούσα με τον τρόπο μου

του πήρα τη φωνή

ελεύθερη σαν το νερό,

περπάτησα για λίγο

κοντά στη σκιά του.

Δεν βλεπόμαστε ποτέ

αλλά δε με πείραζε,

ο αδελφός μου ξύπνιος

ενώ εγώ κοιμόμουν,

ο αδελφός μου να μου δείχνει

πίσω από τη νύχτα

το αστέρι που διάλεξε.

Θα ξαναγράψουμε ο ένας στον άλλο. Πολλές αγκαλιές στην Αδελάιδα. Για πάντα,

Χούλιο

Πηγή: Cubadebate 

Πρωτότυπη πηγή (ισπανικά): Julio Cortázar, Cartas 1964-1968, Edición a cargo de Aurora Bernárdez, Tomo 2, Alfaguara / Biblioteca Cortázar, 2000.

41 χρόνια από το θάνατο του Βίκτορ Χάρα

Στις 16 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 41 χρόνια από τη δολοφονία του πολυτάλαντου χιλιανού καλλιτέχνη Βίκτορ Χάρα. Ο Χάρα δεν είναι μόνο ένας από τους μουσικούς με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Χιλή, αλλά επίσης μια από τις ορατές μορφές όλων όσων πέθαναν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοτσέτ. Τραγουδοποιός, συνθέτης, δάσκαλος, λαϊκός καλλιτέχνης, θεατρικός σκηνοθέτης. 

Είμαστε πέντε χιλιάδες

σ' αυτό το μικρό κομμάτι της πόλης.

Είμαστε πέντε χιλιάδες

Πόσοι είμαστε στο σύνολο

στις πόλεις και σ' όλη τη χώρα;

Μόνο εδώ

δέκα χιλιάδες χέρια σπέρνουν

και κάνουν να δουλεύουν τα εργοστάσια.

Πόση ανθρωπότητα

με πείνα, κρύο, πανικό, πόνο,

ηθική καταπίεση, τρόμο και τρέλα!

(ποίημα γραμμένο κατά τη διάρκεια της κράτησής του)

“Somos cinco mil
en esta pequeña parte de la ciudad.
Somos cinco mil
¿Cuántos seremos en total
en las ciudades y en todo el país?
Solo aquí
diez mil manos siembran
y hacen andar las fábricas.
¡Cuánta humanidad
con hambre, frío, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura!”

(poema escrito durante su detención)

Πηγή: elciudadano.cl

(Μπορείτε να βρείτε εκεί περισσότερες από 100 φωτογραφίες του Βίκτορ Χάρα, πολλές από αυτές σχετικά άγνωστες)

Η Γιορτή των Κόκκινων Γαρύφαλλων, του Χάιμε Σβαρτ

Το παρακάτω ποίημα αφιερώνει ο Χάιμε Σβαρτ, χιλιανός ποιητής μόνιμος κάτοικος Ελλάδας, στους Πέντε Κουβανούς Ήρωες που κρατούνται άδικα σε φυλακές των ΗΠΑ.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΑΡΥΦΑΛΛΩΝ

Στη γιορτή των κόκκινων γαρύφαλλων

Μαζί με τις ταπεινωμένες μάζες

Έρχεται η πρωινή δροσιά…

Έρχεται να χαιρετήσει τα χαράματα… νωρίς…

Έρχεται να χαιρετήσει τους πιο φτωχούς…

Τους ξυπόλυτους…

Τους πεινασμένους…

Σαν άνεμος του Νότου, σα Νοτιάς

Ο Μαΐστρος σπρώχνει τα πανιά μας

Του καραβιού που λέγεται Ανθρωπότητα…

Ο Βοριάς φέρνει

Νέες ειδήσεις ελπιδοφόρες…

Στη γιορτή των κόκκινων γαρύφαλλων

Έρχεται η πρωινή δροσιά…

Έρχεται να μας χαιρετήσει τα χαράματα… νωρίς…

Σαν άνεμος του Νότου, σα Νοτιάς

Ο Μαΐστρος σπρώχνει τα πανιά μας

Ελπιδοφόρα …

Χάιμε Σβαρτ, Αθήνα, 28 Φλεβάρη 2014

Μετάφραση: Άννα Καράπα

Μπιράν, το μέρος που σημάδεψε την τύχη ενός λαού

Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Φιντέλ

Το Μπιράν (*) είναι ένα μαγικό μέρος. Λένε οι επισκέπτες του ότι αφού γνωρίσουν τις γωνιές του εξοικειόνονται περισσότερο με την προσωπικότητα του Φιντέλ Κάστρο, που γεννήθηκε εκεί πριν 88 χρόνια (13.8.1926) και άλλαξε την ιστορία της Κούβας για πάντα.

Το αγρόκτημα κέρδισε μια θέση ανάμεσα στα εθνικά μνημεία ως το σπίτι όπου γεννήθηκαν δύο μεγάλοι της κουβανικής ιστορίας: Ο Φιντέλ και ο Ραούλ. Σήμερα, τα ανανεωμένα ξύλα του και η μυρωδιά φρέσκιας μπογιάς μετά από μια ανακαίνιση, υποδέχονται όλους τους κουβανούς και τους ξένους που θέλουν να προσεγγίσουν περισσότερο τους ιστορικούς θησαυρούς και τη μνήμη της χώρας.

 (*) Η γενέτειρα του Φιντέλ (1926) και του Ραούλ Κάστρο (1931) στη ΝΑ Κούβα, στην παλιά επαρχία του Οριέντε. Πλέον ανήκει στην επαρχία Ολγκίν. Εκεί ο πατέρας τους Άνχελ Κάστρο ήταν ιδιοκτήτης αγροκτήματος 93.000 στρεμμάτων.