60 χρόνια από τη συνάντηση στο Cinco Palmas: "Με 7 τουφέκια θα κερδίσουμε τον πόλεμο!"

16 μόλις ημέρες μετά την απόβαση του πλοιαρίου Γκράνμα και 13 μετά την πανωλεθρία στο Αλεγρία ντε Πίο, η ιστορία ενώνει πάλι δύο μεγάλους: τον Πρώτο Κομαντάντε, Φιντέλ Κάστρο Ρους, και τον Ραούλ Κάστρο Ρους, κάτω από συνεχή πολιορκία του Φουλχένσιο Μπατίστα στις επαναστατικές δυνάμεις. Εκείνη η συνάντηση (18/12/1956) σημάδεψε τη συνέχιση του αγώνα για την εθνική απελευθέρωση της Κούβας.

"Στη ζωή μου είχα περπατήσει τόσο από τα ξημερώματα όταν ακόμα δεν ήμασταν αρκετά δυνατοί, γιατί  η πείνα μας είχε συντροφεύσει για αρκετές εβδομάδες και φτάσαμε ακριβώς εκεί στο Σίνκο Πάλμας."

Ήταν τα λόγια του Φιντέλ φτάνοντας στην ιδιοκτησία του Μόνγκο Πέρες.

Στο Σίνκο Πάλμας ξεκίνησε ένα από τα μεγαλύτερα οράματα της ιστορίας της Κούβας:

"Τελικά, τα μεσάνυχτα, καταλαβαίνουν να πλησιάζουν κάποιοι άνδρες. Κάτω από τους φοίνικες της φυτείας ζαχαροκάλαμου του Μόνγκο Πέρες, τα δύο αδέλφια αγκαλιάζονται με συγκίνηση, και προκύπτει ο ιστορικός διάλογος:

— Πόσα τουφέκια φέρνεις; — ρωτά ο Φιντέλ τον Ραούλ.

— Πέντε.

— Και δύο που έχω εγώ, επτά! Τώρα μάλιστα θα κερδίσουμε τον πόλεμο!"

(Pedro Álvarez Tabío: Ημερολόγιο Πολέμου I, Γραφείο Εκδόσεων Συμβουλίου του Κράτους, 2010).



19 χρόνια μετά, στην κεντρική εισήγησή του στο Πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, στις 17 Δεκέμβρη 1975, ο Φιντέλ θυμάται εκεινη τη συνάντηση:

"Με επτά όπλα ξανάρχισε η αντιπαράθεση στη Σιέρα Μαέστρα και μετά από δύο χρόνια ο στρατός της τυραννίας, υποθετικά ανίκητος, είχε εξουδετερωθεί και ο νικητής λαός κράδαινε τις 80 χιλιάδες όπλα που κάποτε είχαν βγει κατά του έθνους."

Πηγές κειμένου & φωτό: Cubadebate, Granma  
(Η φωτό από την εκδήλωση των 30 χρόνων από τη συνάντηση στο Cinco Palmas)

Ο φίλος μου ο Φιντέλ

Του Frei Betto (1)

Έχω χάσει ένα μεγάλο φίλο. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στις 13 Αυγούστου, όταν συμπλήρωσε τα 90 χρόνια. Με δέχτηκε στο σπίτι του, στην Αβάνα, και το απόγευμα πήγαμε στο θέατρο Καρλ Μαρξ, όπου τιμήθηκε με μια μουσική εκδήλωση. Παρόλο που είχε τον οργανισμό του εξασθενημένο, περπάτησε χωρίς βοήθεια από την είσοδο του θεάτρου μέχρι τη θέση του.

Με τον Φιντέλ φεύγει ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός ηγέτης του 20^ου αιώνα, και ο μοναδικός που πέτυχε να επιβιώσει περισσότερα από 50 χρόνια το έργο του: η Κουβανική Επανάσταση. Χάρη σ’ αυτήν το μικρό νησί έπαψε να είναι ο οίκος ανοχής της Καραϊβικής, υπό την εκμετάλλευση της μαφίας, για να γίνει ένα έθνος αξιοσέβαστο, κυρίαρχο και αλληλέγγυο, το οποίο διατηρεί επαγγελματίες της υγείας και της εκπαίδευσης σε περισσότερες από εκατό χώρες, μεταξύ αυτών και της Βραζιλίας.

Γνώρισα τον Φιντέλ το 1980, στη Μανάγκουα. Αυτό που τραβούσε την προσοχή εκ πρώτης όψεως ήταν η μεγαλοπρέπειά του. Φαινόταν μεγαλύτερος απ’ όσο ήταν, και η στρατιωτική στολή τον επένδυε με έναν συμβολισμό που εξέπεμπε εξουσία και αποφασιστικότητα. Έδινε την εντύπωση ότι οποιαδήποτε θέση θα ήταν υπερβολικά στενή για την κορμάρα του. Όταν έμπαινε σε ένα χώρο ήταν λες και όλος ο χώρος ήταν κατειλημμένος από την αύρα του. Όλοι περίμεναν ότι αυτός θα έπαιρνε την πρωτοβουλία, θα διάλεγε το θέμα της συζήτησης, θα έκανε μια πρόταση ή θα έριχνε μια ιδέα, ενώ αυτός επέμενε στην ψευδαίσθηση ότι η παρουσία του ήταν μια ακόμα και να τον αντιμετώπιζαν χωρίς τελετές και ρεβεράντζες. Όπως στο τραγούδι του Κόουλ Πόρτερ, αυτός έπρεπε να ερωτηθεί αν τυχόν δεν ήταν περισσότερο ευτυχισμένος ως ένας απλός άνθρωπος του αγρού, χωρίς τη φήμη με την οποία ήταν επενδυμένος. Σε κάποια περίσταση ο κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, του οποίου ήταν μεγάλος φίλος, τον ρώτησε αν αισθανόταν την έλλειψη από κάτι και ο Φιντέλ απάντησε: «Η εξουσία να με αφήσει ήσυχο, ανώνυμο, σε μια γωνία».

Άλλη λεπτομέρεια που εκπλήσσει στον Φιντέλ είναι η χροιά της φωνής του. Ο οξύς τόνος της έκανε αντίθεση με τη σωματική ευρωστία του. Μερικές φορές μιλούσε τόσο απαλά που οι συνομιλητές του έπρεπε να του δώσουν πολλή προσοχή. Και όταν μιλούσε δεν του άρεσε να τον διακόπτουν. Αλλά δε μονοπωλούσε το λόγο. Ποτέ δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να μου άρεσε τόσο να συζητώ μαζί του. Με την προϋπόθεση να μην ήταν συναντήσεις πρωτοκόλλου, στις οποίες τα διπλωματικά ψέματα ηχούν σαν απόλυτες αλήθειες. Ο Φιντέλ δεν ήξερε να δεχτεί ένα άτομο για μόνο δέκα ή είκοσι λεπτά.

Μετά από πρόσκληση των επισκόπων της χώρας του και του ίδιου του Φιντέλ, μεσολάβησα στο ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας στην Κούβα, που διευκολύνθηκε από τη συνέντευξη που περιέχεται στο βιβλίο «Ο Φιντέλ και η θρησκεία», στο οποίο ο κομμουνιστής ηγέτης εκτιμά θετικά το θρησκευτικό φαινόμενο.  

Δεν θα ήξερα να πω πόσες ιδιωτικές συζητήσεις είχα με το Φιντέλ. Κάτι περίεργο είναι ότι αυτός ο άνδρας, ικανός να διασκεδάσει ένα πλήθος για τρεις ή τέσσερις ώρες, σιχαινόταν, όπως κι εγώ, να μιλά από το τηλέφωνο. Τις λίγες φορές που τον βρήκα στη συσκευή ήταν πολύ φειδωλός.

Τα συχνά ταξίδια μου στην Αβάνα έκαναν πιο στενούς τους δεσμούς της φιλίας μας. Στην εισαγωγή που γενναιόδωρα έγραψε για την βιογραφία μου, που βγαίνει αυτή τη βδομάδα από τις εκδόσεις Civilización Brasileña, ο Φιντέλ υπογραμμίζει ότι υπερασπίζομαι την Κούβα «χωρίς να παύω να υποστηρίζω απόψεις αντίθετες ή διαφορετικές από τις δικές μας». Κατά τη δεκαετία του 1980, όταν εξέφρασα κριτική στην Επανάσταση, ο κομαντάντε απάντησε: «Είναι δικαίωμά σου. Κάτι περισσότερο: Είναι καθήκον σου».

Όλες τις φορές που τον επισκεπτόμουν στο σπίτι του, αφού άφησε την κυβέρνηση, του έφερνα πικρές σοκολάτες, τις αγαπημένες του, κάστανα και βιβλία στα ισπανικά περί κοσμολογίας και αστροφυσικής. Συζητούσαμε γύρω από την παγκόσμια πολιτική συγκυρία, τον θαυμασμό του για τον πάπα Φραγκίσκο και, ιδιαίτερα, για την κοσμολογία. Του διηγήθηκα ότι όταν επισκέφτηκα τον Όσκαρ Νιμέγιερ, λίγο πριν το θάνατο του βραζιλιάνου αρχιτέκτονα, ήδη εκατονταετή, μου είπε αυτό, αστειευόμενος, ότι κάθε εβδομάδα συγκέντρωνε στο γραφείο του μια ομάδα φίλων για να του κάνουν μάθημα κοσμολογίας. Το γεγονός ότι δύο διαπρεπείς κομμουνιστές ενδιαφέρονται τόσο για το θέμα, σχολίασα με το Φιντέλ, με έκανε να θυμηθώ μια σκηνή από την ταινία «Η θεωρία των πάντων", στην οποία ο πρωταγωνιστής που υποδύεται τον διάσημο άγγλο φυσικό Στίβεν Χόκινγκ, τότε ακόμα φοιτητή στο Κέμπριτζ, ρωτάει μια κοπέλα με την οποία ξεκινά ένα ειδύλλιο: «Τι σπουδάζετε εσείς; Ιστορία, απαντά αυτή. Αυτός της λέει: Εγώ σπουδάζω κοσμολογία. Τι είναι αυτό;, ρωτάει αυτή. Και αυτός απαντά: Μια θρησκεία για έξυπνους άθεους».

Πιστεύω προσωπικά ότι ο Φιντέλ, εσωτερικός μαθητής σε εκκλησιαστικά σχολεία για δέκα χρόνια, εγκατέλειψε την χριστιανική πίστη όταν ασπάστηκε τον μαρξισμό. Εδώ και μερικά χρόνια μου έχει μείνει η καθαρή εντύπωση ότι έγινε αγνωστικός. Πολλές φορές μου ζήτησε, όταν αποχαιρετιόμασταν: «Προσευχήσου για μας». Έχω τη βεβαιότητα ότι ο Φιντέλ έζησε μέχρι το τέλος ευτυχισμένα με τη συνοχή της ζωής του.       

Πηγή: Cubadebate.cu 

(1) Το πιο πάνω κείμενο γράφηκε λίγο μετά το θάνατο του Φιντέλ, στις 25 Νοέμβρη 2016. Η φωτό είναι αρχείου από παλιότερη επίσκεψη του Μπέτο στην Αβάνα.

O Frei Betto (1944) είναι Βραζιλιάνος συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής και θεολόγος, εκπρόσωπος της λεγόμενης Θεολογίας της Απελευθέρωσης, ενός κοινωνικοθεολογικού ρεύματος κοντά στον απλό λαό και φιλικό προς την αριστερά στη Λατινική Αμερική από τη δεκαετία του '60. Φυλακίστηκε 4 χρόνια κατά τη διάρκεια της δικατορίας στη Βραζιλία. Ταξίδεψε στην Κούβα και πήρε πολλές συνεντεύξεις από τον Φιντέλ Κάστρο, καρπός των οποίων ήταν το βιβλίο "Φιντέλ και θρησκεία". Συνεργάστηκε με την κυβέρνηση του Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα.

Το 38ο Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου αφιερωμένο στον Φιντέλ

Ξεκίνησε την Πέμπτη το 38ο Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου στην Αβάνα (8-18 Δεκέμβρη), με συγκινητικό φόρο τιμής στη μνήμη του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, του Πρώτου Κομαντάντε, Φιντέλ Κάστρο.

Ο Φιντέλ ήταν ο προωθητής και εμπνευστής της δημιουργίας του Ιδρύματος Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου. Το διαπιστωμένο ενδιαφέρον και η ανησυχία του για την ανάπτυξη του κινηματογράφου και της τέχνης στη Λατινική Αμερική επέτρεψαν, κάθε φορά και περισσότερο, την επίτευξη μιας κινηματογραφικής χειραφέτισης απέναντι στην πολιτιστική παγκοσμιοποίηση την οποία αψηφά καθημερινά η κυριαρχία των λαών της Λατινικής Αμερικής, όπως δείχνουν τα λόγια που είπε ο ίδιος ο Φιντέλ στην ομιλία κλεισίματος του 7ου Φεστιβάλ, στο θέατρο Κάρλ Μαρξ, στις 15 Δεκέμβρη 1985:

Ο Φιντέλ με τον ιδρυτή του ICAIC,
Alfredo Guevara (1994)

Για μένα αυτός ο αγώνας, αυτό το κίνημα νέου κινηματογράφου, συνιστά μια μεγάλη μάχη, τεράστιας σημασίας όχι μόνο για την ταυτότητά μας, αλλά και για την απελευθέρωσή μας, για την ανεξαρτησία μας, για την επιβίωσή μας. Γιατί αν δεν επιβιώσουμε πολιτιστικά, δεν θα επιβιώσουμε ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά".

Περισσότερα για το 38ο Διεθνές Φεστιβάλ
Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου:

habanafilmfestival.com

Πηγή: Cubadebate

"Μπαμπά, πέθανε ο Φιντέλ"

Του Joel García (1)

"Μπαμπά, πέθανε ο Φιντέλ", ήταν η μοναδική φράση που πέταξε η κόρη μου από το τηλέφωνο για να με ξυπνήσει τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου του 2016. Και θυμήθηκα τον Τσε αμέσως και το αποχαιρετιστήριο γράμμα του: "Σε μια Επανάσταση θριαμβεύουμε ή πεθαίνουμε αν είναι αληθινή".

Η Επανάσταση είναι αληθινή. Ο θάνατος επίσης. Και ο Φιντέλ, ο πρώτος κομαντάντε, αυτός που πριν 3 μήνες και 12 ημέρες γιόρτασε τα ενενηκοστά του γενέθλια δεν θα ανασάνει ξανά ανάμεσα μας ως θνητός. Είναι η είδηση για την οποία ποτέ δεν είχαμε προετοιμαστεί γιατί η απώλεια ενός πατέρα, ενός αγαπημένου συγγενή, ενός ιδρυτή λαού, πάντα είναι τόσο σκληρή που ξεσκίζει την καρδιά και γεμίζει δάκρυα την ψυχή.

Θα έρθουν τώρα οι μεταθανάτιες τιμές και οι αναμνήσεις όλων, για κάθε χτυπηματάκι στον ώμο, για κάθε συνταρακτική ομιλία, για κάθε ανιδιοτελή χειρονομία για να κάνει την Κούβα πιο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κυρίαρχη, σοσιαλιστική και επαναστατική. Θα ξανάρθουν το χαμόγελο του, η γενναιότητα του, η ανεπιφύλακτη φιλία του, το όραμα του για το μέλλον, το πιο αυστηρό του παράδειγμα, η ακεραιότητα του ως άνδρα, η φυσική του ηγεσία, κερδισμένη με τη δύναμη της πειθούς και με μια βαθιά αγάπη για μια δίκαιη ιδέα.

Για το Φιντέλ τα χρονικά, οι μαρτυρίες και ο φόρος τιμής θα είναι λίγα σήμερα. Τόσοι λόγοι υπάρχουν για να πεταχτείς από τον ύπνο σου με την είδηση όσοι για να αναλάβεις το μέλλον της Κούβας από τη νίκη, την αισιοδοξία και τη σταθερότητα που ποτέ δεν εγκατέλειψε μέχρι τις 25 Νοέμβρη του 2016, στις 10:29 το βράδυ.

¨Μπαμπά, πέθανε ο Φιντέλ". Η είδηση από το τηλέφωνο με σήκωσε από το κρεβάτι όπως κάθε αξιοπρεπή κουβανό. Κανείς δε μου ζήτησε αυτές τις γραμμές τις τόσο δύσκολες να τις γράψω. Ο πόνος και η τιμή, ο Φιντέλ που γνώρισα και γνωρίζω, ο αήττητος και ατελής κομαντάντε, των αιώνιων φράσεων και των πολλαπλάσιων συμβουλών, ο μεγαλύτερος επαναστάτης αυτού του Νησιού στον 20ο αιώνα αξίζει πολύ περισσότερο από ένα φυσικό θάνατο. Αξίζει τη δόξα.

Πηγή: Cubadebate.cu
(1) Ο Joel García είναι κουβανός δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης των αθλητικών της εφημερίδας  Trabajadores από το 2007.
Η φωτό είναι του Roberto Chile.

Ο αποκλεισμός κατά της Κούβας, του Φρέι Μπέτο

Frei Betto

Πριν βγει ο Οκτώβρης η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα ψηφίσει, για άλλη μια φορά, την πρόταση να σταματήσει ο αποκλεισμός των ΗΠΑ στην Κούβα, όπως γίνεται εδώ και 25 χρόνια.

Την προηγούμενη χρονιά, από τις 193 χώρες μέλη του ΟΗΕ, οι 191 ενέκριναν τον τερματισμό του αποκλεισμού. Μόνο δύο ψήφισαν κατά: οι ίδιες οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Είναι τουλάχιστον αντιφατικό η βορειοαμερικανική κυβέρνηση να έχει τοποθετηθεί κατά δεδομένου ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είναι δηλωμένα αντίθετος στην τιμωρία που έχει επιβληθεί στην Κούβα από το 1962.

Η άρση αυτού του μέτρου δεν εξαρτάται από τον επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά εξαρτάται από το Κογκρέσο, που κυριαρχείται τώρα από τους ρεπουμπλικάνους. Και έως τώρα οι βουλευτές έχουν προτιμήσει να αναβάλουν το ζήτημα.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια τρομερή κατάσταση: ο πρόεδρος των ΗΠΑ αποκαθιστά τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με την Κούβα, χάρη στη μεσολάβηση του πάπα Φραγκίσκου, και τα μέλη του κογκρέσου επιμένουν να διατηρούν την κύρωση που τόσες ζημιές προκαλεί στην οικονομία και την ζωή του κουβανικού λαού.

Εξαιτίας των περιορισμών στις εμπορικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες η Κούβα αναγκάζεται να εισάγει προϊόντα από πιο απομακρυσμένες αγορές, προσαυξάνοντας την τιμή του φορτίου. Και δεν μπορεί να αποκτήσει φάρμακα ούτε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που κατασκευάζονται μόνο στις ΗΠΑ. Η ζημιά έχει υπολογιστεί σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια των τελευταίων 54 ετών.

Όταν ρώτησα το Φιντέλ, το Φλεβάρη του προηγούμενου έτους, πώς έβλεπε αυτός την αποκατάσταση των σχέσεων με τον ισχυρό γείτονα από το Βορρά, το ξεκαθάρισε ότι ακόμα είναι νωρίς για να πανηγυρίσουμε. Εκκρεμούν η άρση του αποκλεισμού και η επιστροφή της ναυτικής βάσης του Γκουαντάναμο, που χρησιμοποιείται σήμερα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ως φυλακή για υποτιθέμενους τρομοκράτες οι οποίοι απήχθησαν σ’ όλο τον κόσμο από πράκτορες ασφαλείας των ΗΠΑ, στο περιθώριο όλης της διεθνούς νομοθεσίας.

Για να πάρετε μια ιδέα του τι εστί ο αποκλεισμός – καταδικασμένος από τους τρεις τελευταίους πάπες και από την επισκοπή της Κούβας – αρκεί να πούμε ότι ένα ζευγάρι από τη Νέα Υόρκη μπορεί να αγοράσει, σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο της Πέμπτης Λεωφόρου, ένα εισιτήριο ταξιδιού για να επισκεφτεί το Ιράν, ακόμα και τη Βόρεια Κορέα, αλλά όχι την Κούβα. Ο αποκλεισμός το απαγορεύει. Τα ταξίδια των βορειοαμερικανών στο νησί της Καραϊβικής επιτρέπονται μόνο κάτω από ένα σύνολο εξαιρέσεων, όπως οικογενειακοί δεσμοί, ιατρική θεραπεία, θρησκευτικοί λόγοι, ακαδημαϊκή έρευνα κλπ.

Σε κάποια περίσταση ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ταξίδεψε από την Αβάνα στη Νέα Υόρκη και έφερνε στη βαλίτσα του μια κουβανική παραγγελία: ν’ αποκτήσει το ανταλλακτικό μιας κινηματογραφικής μηχανής που κατασκευάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1950. Ο Γκάμπο έκανε το αίτημα στο κατάστημα που πουλά εξαρτήματα παλιού κινηματογραφικού εξοπλισμού. Κατέγραψε τον κωδικό του μηχανήματος και συμφώνησε να επιστρέψει την επόμενη μέρα για να μάθει αν είχε βρεθεί το ανταλλακτικό. Ναι, ήταν διαθέσιμο στο κατάστημα, αλλά του είπαν ότι δεν μπορούσαν να του το πουλήσουν, γιατί γνώριζαν ότι επρόκειτο για μια συσκευή σε ιδιοκτησία κουβανών και γι’ αυτό ο νόμος του αποκλεισμού απαγόρευε την διάθεση.

Μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, και με περισσότερο από ένα εκατομμύριο κουβανούς να μένουν στις ΗΠΑ, μόνο η συντηρητική έλλειψη κοινής λογικής εξηγεί τη διατήρηση αυτής της κύρωσης.

 
Πηγή: Cubadebate

Ρώσος νομπελίστας καλεί τις ΗΠΑ να άρουν το αποκλεισμό κατά της Κούβας

Ο ρώσος πανεπιστημιακός, Ζορές Αλφιέροφ, βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2000, τάχθηκε πριν λίγες μέρες κατά του αποκλεισμού (εμπάργκο) που διατηρούν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Κούβας. Από το 1962, ο Αλφιέροφ εργάζεται στο πεδίο των ετεροδομών ημιαγωγών. Οι συνεισφορές του στη Φυσική και την τεχνολογία ημιαγωγών είχαν σαν αποτέλεσμα επιτεύγματα στα πεδία των λέιζερ, των φωτοηλεκτρικών κυττάρων, των LED και των επιταξιακών διαδικασιών κατασκευής μικροσυστατικών.


Ακολουθεί η ανοιχτή επιστολή του ρώσου επιστήμονα:

Απευθύνομαι σε όλες τις χώρες, και κατά πρώτο λόγο στις Ηνωμένες Πολιτείες, καλώντας να μπει τέλος στον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό κατά της Κούβας.

Ο λαός της Κούβας επέλεξε τη ζωή της ανάπτυξης και έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι παρόλο τον αποκλεισμό, έχει αναπτύξει επιτυχώς την εκπαίδευση, τον αθλητισμό, την υγεία· οι κουβανοί ζουν σε μια χώρα ελεύθερη και έχουν ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο.

Καθώς επισκέπτομαι συχνά τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Κούβα, γνωρίζω τη χαρά που προκαλεί και στις δύο χώρες η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Δημοκρατία της Κούβας.

Κυβερνόντες των ΗΠΑ, γίνετε άξιοι συνεχιστές των δημοκρατικών παραδόσεων της χώρας σας, σταματήστε τον αποκλεισμό κατά της Κούβας και την κατοχή του Γκουαντάναμο!

Ας δυνωμώσει η κοινή αλληλεγγύη μας υπέρ του ευ ζην του ανθρώπινου είδους, κατά της πολιτικής που απαγορεύει την ελευθερία και το δικαίωμα του λαού της Κούβας να επιλέγει το κοινωνικό του σύστημα.

Zhores Alferov
Βραβείο Νόμπελ Φυσικής
Διδάκτωρ Τιμής Ένεκεν Πανεπιστημίου της Αβάνας
Μέλος Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικών των ΗΠΑ
18 Οκτώβρη 2016

Πηγή: Cubadebate

Παρουσίαση του βιβλίου «Φιντέλ Κάστρο, ήρωας των απόκληρων» στην UNESCO

Ο γάλλος διανοούμενος Σαλίμ Λαμρανί παρουσίασε τη Δευτέρα στην UNESCO το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Φιντέλ Κάστρο, Ήρωας των απόκληρων», στο οποίο εκθειάζει τη διεθνή ακτινοβολία του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης.

Στην έδρα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (UNESCO) στο Παρίσι, ο συγγραφέας υπογράμμισε το σεβασμό και θαυμασμό που αισθάνονται οι λαοί Λατινικής Αμερικής, Αφρικής και Ασίας για τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος στάθηκε ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μεγάλων πλειοψηφιών, παραδοσιακά αποκλεισμένων.

Ο Λαμρανί υποστήριξε ότι ο επαναστάτης ηγέτης έχει καθολικά μια τεράστια ιστορική νομιμοποίηση, καθώς εγκατέλειψε όλα τα προνόμια της τάξης του, τα οποία κατείχε εκ γενετής στους κόλπους μιας ευκατάστατης οικογένειας, για να γίνει ένας υπερασπιστής της δικαιοσύνης στη χώρα του και στον κόσμο.  

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής θύμισε πώς ο ένοπλος αγώνας υπό την καθοδήγηση του Φιντέλ επέτρεψε την οριστική ανεξαρτησία του έθνους της Καραϊβικής και το τέλος μιας βίαιης και αιμοσταγούς δικτατορίας υπό τον Φουλχένσιο Μπατίστα.

Από την άλλη πλευρά, ο Λαμρανί ξεχώρισε την νομιμοποίηση του Φιντέλ απέναντι σε έναν λαό: «Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι τόσο καιρό στο τιμόνι μιας χώρας, μέσα σε ένα πλαίσιο οξυμένων εντάσεων εξαιτίας της εχθρότητας των Ηνωμένων Πολιτειών, αν δεν βασίζεσαι σε μια ευρεία στήριξη εκ μέρους των πολιτών», τόνισε.

Ο γάλλος διανοούμενος, συγγραφέας αρκετών βιβλίων σχετικών με την Κούβα, παρουσίασε τον Φιντέλ Κάστρο από τρεις οπτικές: τον αρχιτέκτονα της εθνικής κυριαρχίας, το μεγάλο κοινωνικό μεταρρυθμιστή και τον διεθνιστή που πάντοτε έτεινε γενναιόδωρο χέρι στους λαούς του πλανήτη που είχαν ανάγκη.

Κάτω από την τελευταία αυτή οπτική, θύμισε τους χιλιάδες γιατρούς που έχει στείλει η Κούβα σε δεκάδες χώρες για να συνεισφέρει στη βελτίωση της κατάστασης υγείας των πληθυσμών, καθώς και στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ στην Αφρική.

Από την πλευρά της η πρέσβης της Κούβας στην UNESCO, Ντούλσε Μπουέργκο, δήλωσε ότι η παρουσίαση του βιβλίου αποτελεί μια γιορτή στην έδρα της UNESCO για τα ενενηκοστά γενέθλια του Φιντέλ Κάστρο, ένα γεγονός που τιμήθηκε και γιορτάστηκε σε παρά πολλά μέρη του κόσμου.

Η διπλωμάτης αντιπρόσωπος ανέδειξε την αξία των ιδεών του ιστορικού κουβανού ηγέτη για να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες προκλήσεις της ανθρωπότητας, και θύμισε τα προειδοποιητικά λόγια που είπε αυτός πριν περισσότερο από 20 χρόνια: «Ή όλοι σωζόμαστε, ή όλοι βουλιάζουμε, πλούσιοι και φτωχοί».

Σύμφωνα με την Μπουέργκο, «αυτό το μήνυμα οφείλουμε να το θυμόμαστε κάθε μέρα σε κάθε δράση, γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε όλες τις προκλήσεις του σήμερα χωρίς πολιτική βούληση, αλληλεγγύη, καλή πίστη και δέσμευση με την ανάπτυξη», τόνισε.

Στην παρουσίαση έδωσαν το παρών εκπρόσωποι πολλών χώρων στην UNESCO, καθώς και μέλη της γενικής γραμματείας του οργανισμού. 

Πηγή: cubadebate.cu

Δολοφονία Φέλιξ Γκαρσία: Ένα έγκλημα ατιμώρητο για 36 χρόνια

Η Κούβα θυμάται αυτή την 11 Σεπτέμβρη την άγρια δολοφονία πριν 36 χρόνια του Φέλιξ Γκαρσία, κουβανού διπλωμάτη διαπιστευμένου στον ΟΗΕ.

Εκείνη την 11η Σεπτέμβρη του 1980, ο Φέλιξ τιμούσε τη μνήμη, μαζί με αρκετούς χιλιανούς συντρόφους, της αντίστασης του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε στο πραξικόπημα που, με τη συμπαιγνία της κυβέρνησης των ΗΠΑ, εκτέλεσε ο Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Μοίρασε επίσης μερικά αντίτυπα του τελευταίου τεύχους του περιοδικού Bohemia, σε διάφορα σημεία συνάντησης μεταναστών, ακόμα και αντεπαναστατών, για να ενημερωθούν για τα σημαντικά επιτεύγματα που είχε πετύχει ο σοσιαλισμός στην Κούβα.

Αλλά αργότερα την ίδια μέρα και μπροστά σε έναν σηματοδότη με κόκκινο έπρεπε να σταματήσει το αυτοκίνητο που οδηγούσε, στιγμή που εκμεταλλεύτηκε ένοπλο άτομο και, σημαδεύοντας τον Φέλιξ, πάτησε με μανία και μίσος τη σκανδάλη. Τέσσερις δολοφονικές σφαίρες του πήραν τη ζωή. Ήταν ο πρώτος διπλωμάτης διαπιστευμένος στον ΟΗΕ που δολοφονήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο τρομοκράτης που τον πυροβόλησε ήταν ο Εντουάρντο Αροσένα, στέλεχος της ακροδεξιάς κουβανοαμερικανικής οργάνωσης Omega 7, η οποία για χρόνια δρούσε στις ΗΠΑ με πλήρη ατιμωρησία.

Μέχρι σήμερα δεν έχει δικαστεί για εκείνο το τρομερό έγκλημα.

Πηγή: Cubadebate

Σχετική ανάρτηση: 
Félix García, ο Κουβανός διπλωμάτης που δολοφονήθηκε στις ΗΠΑ πριν 35 χρόνια
 

Τιμητική εκδήλωση στην Αβάνα για τα 19 χρόνια από τη δολοφονία του Φάμπιο ντι Τσέλμο

Μια τελετή για τον νεαρό Ιταλό Φάμπιο ντι Τσέλμο πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στο προαύλιο του ξενοδοχείου Κοπακαμπάνα της Αβάνας, όπου άφησε την τελευταία πνοή του πριν 19 χρόνια όταν εξερράγη βόμβα που τοποθετήθηκε από μισθοφόρο στην υπηρεσία της CIA.

Εργαζόμενοι στο χώρο, μαζί με εκπροσώπους του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών (ICAP) και μέλη της ιταλικής κοινότητας στο νησί, συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν το νέο που του στέρησαν τη ζωή στα 32 μόλις χρόνια του.

Ως αθώο θύμα της τρομοκρατικής δράσης στα πλαίσια ενός μακάβριου σχεδίου για να κάνει ζημιά στις τουριστικές εγκαταστάσεις και να δυσφημίσει τη χώρα, αποδόθηκε φόρος τιμής στον ντι Τσέλμο, αθλητή, χαρισματικό και ένθερμο εραστή της Κούβας.

Η Χούλια Οτρίβ, μια από τις ιδρύτριες του Κοπακαμπάνα και μάρτυρας των θλιβερών γεγονότων της 4ης Σεπτέμβρη 1997, έκφρασε τον αποτροπιασμό της για το στιγερό έγκλημα με δράστη τον Ραούλ Ερνέστο Κρους Λεόν από το Ελ Σαλβαδόρ και με τη συγκατάθεση της κουβανοαμερικανικής μαφίας.  

Δίπλα στη μικρή πλακέτα που αφιερώθηκε στη μορφή του Φάμπιο, τιμήθηκε επίσης η τιμή του πατέρα του, Τζουστίνο ντι Τσέλμο, ο οποίος παρέμεινε στην Κούβα μετά το θάνατο του γιου του και ήταν αλληλέγγυος σε διάφορους σκοπούς του κουβανικού έθνους.

Με την παρουσία της προέδρου του ICAP, Κένια Σεράνο, ξεκίνησε η καμπάνια Tenemos Μemoria (Έχουμε Μνήμη), στην οποία θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο το ίδρυμα μέχρι τις 27 Οκτώβρη.

Η διανοούμενη και συγγραφέας Ασέλα Κάνερ κάλεσε να τιμηθεί η επέτειος, στη οποία κάθε χρόνο τιμούνται οι πολυάριθμες τρομοκρατικές επιθέσεις κατά της Κούβας, και ειδικά για το 2016 θα δωθεί έμφαση στην ανάγκη άρσης του οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που έχει επιβληθεί από τις ΗΠΑ στην Κούβα για πάνω από μισό αιώνα.

Στα πλαίσια της πρωτοβουλίας θα ζητηθεί επίσης η επιστροφή του εδάφους που κατέχεται παράνομα από τη ναυτική βάση των ΗΠΑ στο Γκουαντάναμο, και θα καταγγελθεί η τρέχουσα ιμπεριαλιστική επίθεση κατά των προοδευτικών κυβερνήσεων Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής.

Πηγή: Cubadebate

Σχετικές αναρτήσεις:
Συνέντευξη του Giustino Di Celmo
Giustino Di Celmo: το τελευταίο αντίο σε ένα φίλο της Κούβας

 

Τα χέρια του Μαρτί πάνω στον Ισημερινό

Το αποκαλούν "Η Μέση του Κόσμου", και βρίσκεται γύρω στα 13 χλμ βόρεια του Κίτο, σε 2.483 μέτρα υψόμετρο, απ' όπου περνά η (νοητή) γραμμή του Ισημερινού. Η γραμμή αυτή περνά από πολλά άλλα μέρη του κόσμου, αλλά εδώ ήταν που μια επιστημονική αποστολή, αποτελούμενη από γάλλους (Λα Κονταμίν, Ζισιέ, Μπουγκέ), μέτρησε και υπολόγισε, το 1736, το μέσον της Γης.

Και στο μέσον όλων, αυτό το γλυπτό του Χοσέ Μαρτί μας.

Πηγή: Cubadebate

(κείμενο & φωτο: Maribel Acosta Damas)

Ευχετήρια επιστολή του Ραούλ για τα 55 χρόνια της UNEAC

Αβάνα, 22 Αυγούστου 2016

"58ο Έτος της Επανάστασης"

Αγαπητέ Μπαρνέτ [1],

Αγαπητοί σύντροφοι της Ένωσης Συγγραφέων και Καλλιτεχνών Κούβας,

Δεχτείτε τις ευχές μου γι' αυτή την 55η επέτειο της UNEAC, η οποία γεννήθηκε σε ένα αποφασιστικό στάδιο της Κουβανικής Επανάστασης και έχει υπάρξει κατά τη διάρκεια περισσότερο από πέντε δεκαετιών στην υπηρεσία του πολιτισμού, που έχει χαρακτηριστεί από τον Φιντέλ "ασπίδα και σπαθί του έθνους".

Εν μέσω της προσοχής και των πόρων που απαιτούνταν τότε για να υπερασπίσουμε τη χώρα μας, δεν αμελήσαμε τα στρατηγικά καθήκοντα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Ακριβώς το 1961 φέραμε εις πέρας την Εκστρατεία Αλφαβητισμού [2], το πιο σημαντικό πολιτιστικό επίτευμα στην ιστορία μας. Ήταν το έτος που, λίγο μετά το θρίαμβο της Πλάγια Χιρόν, ο Φιντέλ συναντήθηκε με τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες και απήγγειλε την τόσο σημαντική ομιλία που έγινε γνωστή ως "Λόγια προς τους Διανοούμενους" [3]. 

Κατόπιν προέκυψε η UNEAC, με πρόεδρο τον μεγάλο ποιητή Νικολάς Γκιγιέν, ο οποίος κάλεσε με ενωτικό πνεύμα την καλλιτεχνική πρωτοπορία και αφιερώθηκε στην οικοδόμηση των "χαρακωμάτων των ιδεών", στο πνεύμα του Χοσέ Μαρτί [4].

Σήμερα βρισκόμαστε διπλά απειλούμενοι στο πεδίο της κουλτούρας: με τα ανατρεπτικά σχέδια που προσπαθούν να μας διαιρέσουν και με το παγκόσμιο αποικιακό κύμα. Η σημερινή UNEAC θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει με γενναιότητα, επαναστατική δέσμευση και εξυπνάδα, αυτές τις σύνθετες προκλήσεις.

Τα συγχαρητήριά μου αυτή την ημέρα στους ιδρυτές και τις διάφορες γενιές που έχουν δώσει συνέχεια στο έργο που άρχισε τον Αύγουστο του 1961.

Σας αγκαλιάζω θερμά,

Raúl Castro Ruz

Πηγή: Cubadebate 

[1] Απευθύνεται στον Μιγέλ Μπαρνέτ, εθνολόγο και συγγραφέα, νυν πρόεδρο της UNEAC.

[2] Campaña de Alfabetización: Εκστρατία κατά του Αναλφαβητισμού που εξήγγειλε ο Φιντέλ Κάστρο την 1/1/1961. Μέχρι το τέλος του έτους είχαν διδαχθεί γραφή και ανάγνωση περισσότεροι από 700.000 κουβανοί, με αποτέλεσμα το ποσοστό αναλφαβητισμού να πέσει κάτω από 4% και να κηρυχθεί η Κούβα "έδαφος ελεύθερο από αναλφαβητισμό".

[3] Palabras a los intelectuales: Εμβληματικός λόγος που εκφώνισε ο Φιντέλ στις 30/6/1961, απευθυνόμενος στους διανοούμενους της Κούβας.

[4] Το 1891 ο Χοσέ Μαρτί είχε γράψει μια από τις πιο γνωστές φράσεις του: trincheras de ideas valen más que trincheras de piedra [χαρακώματα από ιδέες αξίζουν περισσότερο από χαρακώματα από πέτρα].

Σχετική ανάρτηση:
Η UNEAC συμπλήρωσε 55 χρόνια

Βρέθηκε το σημειωματάριο του Εξυπερύ κατά τι διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου

Το δημοσιογραφικό σημειωματάριο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, συγγραφέα του "Μικρού Πρίγκηπα", βρέθηκε από ισπανό ερευνητή, χαμένο και αταξινόμητο για πολλές δεκαετίες. 

"Το ντοκουμέντο έχει τεράστια ιστορική αξία", είπε ο Πολίκαρπο Σάντσες, 52χρονος δικηγόρος και ερασιτέχνης ιστορικός, ο οποίος ανακάλυψε το έγγραφο στις 30 Ιουνίου.

Αφού αναζήτησε χωρίς αποτέλεσμα το σημειωματάριο ανάμεσα σε έγγραφα δημοσιογράφων που κάλυψαν των Ισπανικό Εμφύλιο, το βρήκε τυχαία στα αρχεία μιας μικρής πόλης της επαρχίας του Τολέδο. Ο Εξυπερύ (1900-1944) έκανε ανταποκρίσεις το 1936 από τη Βαρκελώνη για το έντυπο Intransigeant, και το επόμενο έτος για την Paris-Soir από τη Μαδρίτη.

36 ετών εκείνη την εποχή, ο γνωστός συγγραφέας και αεροπόρος φαίνεται να έχει γράψει ο ίδιος το σημειωματάριο, και παρουσιάζεται ως αεροπόρος και "γραφιάς". Το σημειωματάριο χρονολογείται από τις 16 Απριλίου 1937, και του παραχωρήθηκε από την γραμματεία προπαγάνδας της Δημοκρατίας, υπηρεσία που κατέγραφε τους δημοσιογράφους που εργάζονταν σε δημοκρατικό έδαφος.

Ο Εξυπερύ αναφέρει ως κατοικία το ξενοδοχείο Φλόριδα, γνωστό ως τόπο διαμονής και άλλων πολεμικών ανταποκριτών της περιόδου όπως ο αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ο ούγγρος φωτορεπόρτερ Ρόμπερτ Κάπα.

Πηγή: Cubadebate

Φωτογραφική έκθεση: "Ο Φιντέλ και οι ισπανικές ρίζες του"

Miguel Angel Alvelo

Στις 12 Αυγούστου, στο Μέγαρο της Επανάστασης, θα λάβει χώρα η φωτογραφική έκθεση "Ο Φιντέλ και οι ισπανικές ρίζες του", του κουβανού ερευνητή Μιγέλ Άνχελ Αλβέλο Σέσπεδες, με την ευκαιρία των 90ως γενεθλίων του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης.

"Πολλοί διπλωμάτες και πρόεδροι αυτόνομων περιοχών της Ισπανίας μου έκαναν δώρο φωτογραφίες του Φιντέλ κατά τη διάρκεια επίσημων επισκέψεων και μαζί με προσωπικότητες αυτής της χώρας. Αυτή η έκθεση γεννιέται από κει, για να δείξει τη φιλία των δύο λαών και να αναδείξει τις ρίζες του Φιντέλ", σχολίασε στο Cubadebate ο εμπνευστής της έκθεσης.

Το 2013, ο Αλβέλο εξέδωσε βιβλίο με τίτλο "Μανουέλ Φράγα, ένας κουβανός γαλικιανός. Φιντέλ Κάστρο, ένας γαλικιανός κουβανός", όπου ξεχωρίζει, πέρα από τις πολιτικές διαφορές των δύο ηγετών, τη σχέση ιστορικής φιλίας μεταξύ Κούβας και Ισπανίας. Πρόσθεσε ακόμα ότιι σκέφτεται να εκδόσει ένα δεύτερο βιβλίο, με θέμα τις διπλωματικές σχέσεις Κούβας και Ισπανίας, στο οποίο θα περιλαμβάνονται όλες σχεδόν οι φωτογραφίες της έκθεσης.

Οι επισκέπτες της έκθεσης θα απολαύσουν μια επιλογή 30 φωτογραφιών (μεγέθους 30×45) και εικόνες σε βίντεο, που αποκαλύπτουν την επίσκεψη του Φιντέλ στην Εξτρεμαδούρα, τη Σεβίλλη, τα Κανάρια, τη Γαλικία, μεταξύ άλλων τόπων, καθώς και τις συναντήσεις του κουβανού ηγέτη με προσωπικότητες της Ισπανίας. 

Σχετικά με τη σχέση Κούβας και Ισπανίας, ο Αλβέλο σχολίασε ότι ποτέ δεν υπήρξε άλλος κουβανός πρόεδρος τόσο συνδεδεμένος με την Ισπανία, που να διατήρησε τόσο τις καλές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο οι σχέσεις των δύο χωρών δοκίμασαν μια χαλάρωση. Ωστόσο επί των ημερών του προκατόχου του Αθνάρ οι σχέσεις αυτές βγήκαν ζημιωμένες.

"Πολλές επαρχίες έχουν ζητήσει την έκθεση. Πινάρ ντελ Ρίο, Ματάνσας, Σιενφουέγος. Θα δούμε αν μπορεί να γίνει τουλάχιστον στις πρωτεύουσες των επαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, θα μου άρεσε να τελειώσει στο Μπιράν, τη γενέτειρα του Φιντέλ και της οικογένειας του".

Ο Αλβελο είναι καθηγητής φυσικής αγωγής, ήταν διευθυντής της Ομοσπονδίας Κολύμβησης Καναρίων, ίδρυσε τον πρώτο όμιλο κολύμβησης Ροσαλία ντε Κάστρο της Αβάνας και έχει συνεργαστεί με διάφορα μέσα ενημέρωσης.

Πηγή: Cubadebate

Σχετική ανάρτηση:
Νέο βιβλίο για το Μανουέλ Φράγα και το Φιντέλ Κάστρο

Ο Ρενέ Γκονσάλες νέος αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χοσέ Μαρτί

Κατόπιν διαβούλευσης των μελών της Εθνικής Επιτροπής του Πολιτιστικού Συλλόγου Χοσέ Μαρτί, σύμφωνα με το καταστατικό της οργάνωσης και μετά από πρόταση του προέδρου Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος, εκλέχθηκε και ορίστηκε αντιπρόεδρος ο Ήρωας της Δημοκρατίας της Κούβας Ρενέ Γκονσάλες Σέβερερτ.

Ο δρ. Έκτορ Ερνάντες Πάρντο, Πρώτος Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Χοσέ Μαρτί, καλωσόρισε επίσημα τον διακεκριμένο αγωνιστή επαναστάτη στην εκδήλωση παρουσίασης του Ρενέ στην έδρα της οργάνωσης, και ξεχώρισε την τιμή και χαρά που αντιπροσωπεύει για τους συνδεόμενους σε όλη τη χώρα, για τα ιδρύματα Μαρτί και για όλους όσοι εργάζονται για να μεταδόσουν στην ψυχή και την πορεία κάθε κουβανού την κληρονομιά του Δασκάλου Χοσέ Μαρτί, να βασίζονται στην ενεργή παρουσία και βοήθεια ενός αγωνιστή του μεγέθους του Ρενέ Γκονσάλες, ενός εκ των Πέντε Ηρώων οι οποίοι με την ανυπέρβλητη αντίσταση στα σπλάχνα του θηρίου έβαλαν ψηλά την αξία των ιδεών.

Ο Ρενέ, ο οποίος αμέσως ξεκίνησε πρόγραμμα συναντήσεων με διάφορα ιδρύματα Μαρτί και τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας, θα αναλάβει στον πολιτιστικό σύλλογο, μεταξύ άλλων καθηκόντων, την εργασία με παιδιά και νέους, καθώς και επαφές με συλλόγους Χοσέ Μαρτί, δημοτικά και επαρχιακά συμβούλια. 

Πηγή: Cubadebate

Η Αβάνα θα παραλάβει στις 7 Ιουνίου τον τίτλο της «Πόλης Θαύμα»

Στις 7 Ιουνίου θα απονεμηθεί επίσημα στην Αβάνα ο τίτλος της Πόλης Θαύμα του Κόσμου», όπως ανακοίνωσε η διευθύντρια επικοινωνίας του Υπουργείου Τουρισμού της Κούβας, Χανέτ Αγιάλα.

Η αγαπημένη πόλη θα παραλάβει από το ίδρυμα «Νέα Επτά Θαύματα», που δημιουργήθηκε το 1999 στην Ελβετία, την ιδιότητα ενός από τις Επτά Πόλεις Θαύματα του Κόσμου, που της είχε απονεμηθεί στις 7 Δεκεμβρίου 2014, κατά τη διάρκεια του 4^ου διαγωνισμού που οργάνωσε ο φορέας και που προηγουμένως είχε ανακηρύξει τα Επτά Θαύματα του Σύγχρονου Κόσμου και τα Επτά Θαύματα της Φύσης.

Η Αβάνα επιλέχθηκε γιατί «αντιπροσωπεύει την σφαιρική διαφορετικότητα της αστικής κοινωνίας». Σύμφωνα με τον Μπέρναρντ Βέμπερ, προέδρου του ιδρύματος. Γι’ αυτό τον τίτλο διαγωνίστηκαν 1.200 πόλεις από 220 χώρες. Η Αβάνα έχει ακόμα καταταχθεί ανάμεσα στις 25 περισσότερο φωτογραφημένες τοποθεσίες του πλανήτη και κατέλαβε τη θέση 21 της σχετικής κατάταξης σύμφωνα με το Shigstmap.

Το 2014 η πρωτοβουλία New7WondersCities ανακοίνωσε την επιλογή της Αβάνας ως μιας εκ των Πόλεων Θαυμάτων του Κόσμου, μαζί με ιστορικές πόλεις όπως η Λα Πας (Βολιβία), η Βηρυτός (Λίβανος), η Ντόχα (Κατάρ), το Ντέρμπαν (Ν. Αφρική), η Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία) και η Βιγκάν (Φιλιππίνες). 

 

 

Πηγή: Cubadebate

Φωτό: Ismael Francisco